Ποιος δε θυμάται τις συγκλονιστικές εκείνες εικόνες στην Πάτρα, ένα χρόνο πριν, όταν ο 53χρονος Αλέξης Αντωνόπουλος βούτηξε στα μανιασμένα λασπόνερα του «Διακονιάρη», για να σώσει τη ζωή του μονάκριβου 9χρονου γιου του, για να χαθεί τελικά μαζί του; Ο «Διακονιάρης», ένα φτωχό και άκακο ρέμα, όπως λέει και η ίδια η λέξη, μετατράπηκε σε φονιά, πλημμυρίζοντας τις εργατικές, λαϊκές συνοικίες της Πάτρας. Η ιστορία ξεκινάει από πολύ παλιά. Από το 1962 στις 17 Δεκέμβρη, οπότε σημειώθηκαν εκτεταμένες πλημμύρες, προμήνυμα για το τι θα επακολουθήσει, αν δε ληφθούν εγκαίρως τα αναγκαία μέτρα. 40 χρόνια μετά τίποτα, ουσιαστικά, δεν έχει γίνει για την αντιπλημμυρική θωράκιση της πόλης...

Η ιστορία της κάλυψης του «Διακονιάρη» είναι αμαρτωλή. Υπεύθυνες είναι όλες οι μέχρι τώρα κυβερνήσεις. Σταθερά προσανατολισμένες στα έργα προς όφελος της πλουτοκρατίας, δε βρίσκουν ποτέ κονδύλια για έργα αντιπλημμυρικής προστασίας και ιδιαίτερα, όταν αυτά αφορούν εργατικές συνοικίες. Μερίδιο ευθύνης φέρουν και οι τοπικές εξουσίες Νομαρχία και Δήμος) που ανεξάρτητα από φραστικές διακηρύξεις, στην ουσία αποτελούν το δεκανίκι της κεντρικής εξουσίας και του δικομματισμού.

Ανατρέχοντας στα συγκεκριμένα γεγονότα από τότε μέχρι σήμερα, προβάλλει μπροστά μας διαχρονικός ο εμπαιγμός των εκάστοτε κυβερνήσεων και εγκληματικές οι ευθύνες τους ότι μέχρι σήμερα δεν έχει αντιμετωπιστεί το πρόβλημα. Κι αυτό, παρ' όλο που από την επομένη της καταστροφής της 17 Δεκέμβρη 1962, όταν πνίγηκαν οι λαϊκές συνοικίες της Πάτρας (18.000 οι πληγέντες, τότε), κυβερνητικό κλιμάκιο με επικεφαλής τον Αχ. Γεροκωστόπουλο, υφυπουργό Προεδρίας της κυβέρνησης του Κωνσταντίνου Καραμανλή, δίνονταν υποσχέσεις - δεσμεύσεις πως θα διατίθονταν τα αναγκαία κονδύλια για την «οριστική διευθέτηση του προβλήματος». Μάλιστα, στον εμπαιγμό συνέβαλε και η... Φρειδερίκη που «περιήλθεν υπό βροχήν και πεζή τας δοκιμασθείσας περιοχάς από τας πλημμύρας» («Πελοπόννησος» 20/12/1962).

Από τα προεκλογικά μπαλκόνια το 1985, ο Ανδρέας Παπανδρέου έταζε 1,3 δισ. δραχμές για την κάλυψη του ρέματος. «Διακουμάρη» τον είχε αναφέρει τότε ο Αχαιός στην καταγωγή πολιτικός, αλλά η λεκτική αστοχία αποδείχτηκε προφητική, καθώς το ποσό αυτό δε διατέθηκε για τον «Διακονιάρη», αλλά για ...τον ανύπαρκτο «Διακουμάρη».

Η ΠΑΣΟΚική πρακτική όμως έχει και συνέχεια. Στις 10 Σεπτέμβρη 1996, ο Κ. Σημίτης από την προεκλογική εξέδρα, αναφέρθηκε στην κοσμογονία των έργων του ΠΑΣΟΚ -αυτών που (δεν) έγιναν το προηγούμενο διάστημα αλλά και αυτών που θα ακολουθήσουν και τα οποία «εξοπλίζουν την Πάτρα για το ρόλο που πρέπει να διαδραματίσει και ταυτόχρονα θα την καταστήσουν σταθμό ανάπτυξης».

Ενα χρόνο μετά, στις 25 Οκτώβρη 1997, μια τεράστια έκταση από τους πρόποδες του Παναχαϊκού όρους μέχρι τη θάλασσα, είχε μετατραπεί σε λασπότοπο. Εκατοντάδες σπίτια, μικροβιοτεχνίες, καταστήματα και περιουσίες πνίγηκαν σε χιλιάδες τόνους λάσπης, που κατέβασε στις φτωχογειτονιές της νοτιοδυτικής Πάτρας ο «Διακονιάρης». Νέες δεσμεύσεις και υποσχέσεις, από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ για την άμεση υλοποίηση της κάλυψης του Διακονιάρη. Ομως, για άλλη μια φορά, άνθρακες ο θησαυρός. Την Κυριακή 16 Δεκέμβρη 2001, η Πάτρα θρηνεί δύο νεκρούς και τεράστιες καταστροφές από νέα πλημμύρα...

Την περασμένη δεκαετία - όταν το πρόβλημα της διευθέτησης του «Διακονιάρη» έγινε πιο έντονο - υπήρξε μια μεγάλη παραφιλολογία για μια μελέτη που άλλοτε υπήρχε και άλλοτε όχι. Αυτή η μελέτη που σκονιζόταν όλα αυτά τα χρόνια στα συρτάρια του ΥΠΕΧΩΔΕ και έβγαινε στην επιφάνεια μετά από κάθε καταστροφή, για να δείξει η κυβέρνηση πως η διαδικασία προχωράει, αποσύρθηκε και το υπουργείο ανέθεσε την εκπόνηση άλλης. Σήμερα, η μελέτη αυτή βρίσκεται σε προκαταρκτική φάση αλλά αυτό δε φαίνεται να εμποδίζει το ΥΠΕΧΩΔΕ να προκηρύξει εκδήλωση ενδιαφέροντος για την ανάθεση του έργου με τη διαδικασία της προεπιλογής.

Η «φιλοσοφία» του έργου, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, τείνει προς μια «Κηφισοποίηση» του «Διακονιάρη» καθώς διαφαίνεται πως το έργο θα είναι περισσότερο οδικό παρά αντιπλημμυρικό. Σύμφωνα με τα πρώτα στοιχεία ο «Διακονιάρης» - δρόμος θα ενώνει το νέο λιμάνι της πόλης με την Περιμετρική. Οι κίνδυνοι που ελλοχεύουν, σε περίπτωση που το έργο δεν κατασκευαστεί με τη φιλοσοφία του αντιπλημμυρικού έργου, γίνεται άμεσα αντιληπτό πως είναι μεγάλοι. Οι δυσάρεστες εμπειρίες που προσφέρει ο Κηφισός αποτελούν ζωντανή απόδειξη.

Για τον πατρινό λαό, η διευθέτηση των υδάτινων πόρων και των χειμάρρων - όταν δεν αντιμετώπιζε το πρόβλημα της ανεργίας τόσο έντονα- αποτελούσε αίτημα αιχμής. Κάθε φορά που έθετε το θέμα έπαιρνε και τις ανάλογες διαβεβαιώσεις από την εκάστοτε κυβέρνηση για την εκτέλεση του έργου του «Διακονιάρη». Η Πάτρα όμως συνεχίζει να πνίγεται από το «Διακονιάρη», ο οποίος την τελευταία φορά πήρε μαζί του δύο ανθρώπινες ζωές, βυθίζοντας στη θλίψη ολόκληρη τη χώρα. Σαράντα χρόνια μετά - και πόσα άραγε ακόμα; - οι λαϊκές συνοικίες της Πάτρας συνεχίζουν να βιώνουν με τον πιο τραγικό τρόπο την πολιτική των κυβερνήσεων του δικομματισμού όλα αυτά τα χρόνια θρηνώντας για άλλη μια φορά θύματα. Ως πότε;