Ολα δείχνουν ότι η κυβέρνηση δουλεύει συστηματικά για την κατασκευή ενός χωρίς προηγούμενο κλίματος θριαμβολογίας γύρω από την ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ. Η «εθνική επιτυχία» αυτή διόλου δε θα επισκιαστεί - αντίθετα - από τη «λύση» Ανάν που τη συνοδεύει. Γιατί αυτό ήταν στην πραγματικότητα το όραμα για τη «νέα Κύπρο»: Ενα προτεκτοράτο-αβύθιστο αεροπλανοφόρο της «νέας τάξης», σε μια «ευαίσθητη» γεωστρατηγικά περιοχή, που τα πάντα θα αναλάβουν οι παντοδύναμες δυνάμεις της αγοράς υπό τη σκέπη του παγκόσμιου χωροφύλακα. Το ζητούμενο για την κυβέρνηση Σημίτη και την εγχώρια πλουτοκρατία είναι ότι θα κλείσουν, όπως όπως, το Κυπριακό. Ολα τα άλλα έπονται...

Από την πρώτη στιγμή, ο Κ. Σημίτης όχι μόνον τάχθηκε με πάθος υπέρ του «σχεδίου Ανάν» αλλά δεν έκρυψε ότι ήταν αποτέλεσμα της «στρατηγικής» που ακολούθησε η κυβέρνησή του. Σε καμία περίπτωση δεν ενδιαφέρθηκε να διαπραγματευτεί και να ασκήσει πιέσεις προς ΟΗΕ (διάβαζε ΗΠΑ-Βρετανία) για μια δίκαιη και βιώσιμη λύση. Οι μόνες πιέσεις που άσκησε ήταν προς την κυπριακή ηγεσία να το αποδεχτεί άνευ όρων. «Η εφαρμογή του κοινοτικού κεκτημένου αποτελεί μια ισχυρότατη πίεση για την αποτελεσματική διαχείριση των προβλημάτων», διαβεβαίωνε ο Ελληνας πρωθυπουργός. Καμία σημασία δεν έχει αν «εξαιρείται» το «κοινοτικό κεκτημένο» από το «σχέδιο Ανάν» ή ότι το ανώτατο δικαστήριο πιάνει δουλιά αμέσως μόλις υπογραφεί η συμφωνία...

Το χειρότερο όμως είναι ότι διαμορφώνεται ένα κλίμα «ομοφωνίας» και «καθολικής αποδοχής», το οποίο δεν επιτρέπεται να χαλάσει οποιαδήποτε αμφισβήτηση ή άσκηση κριτικής. Στην πραγματικότητα, ο μεγάλος νικητής της Κοπεγχάγης θα είναι ο ρεαλισμός της υποταγής στους ηγεμόνες της «νέας τάξης» και αυτόν ακριβώς θα εκθειάζει θριαμβολογώντας κατά την επιστροφή του ο Κ. Σημίτης. Αποτελεί, εξάλλου, τη «δικαίωσή» του...