Κυριακή 1 Δεκέμβρη 2002
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 5
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Πατριδογνωμόνιο
Η ώρα των επάρχων

Μίλαγα τις προάλλες μ' ένα φίλο, που συγγενεύει με τις ένοπλες δυνάμεις της χώρας και σπάνια ανοίγει το στόμα του για όσα κατά καιρούς του εκμυστηρεύονται, αυτό που λέμε σε προσωπικό επίπεδο, ανώτατοι αξιωματικοί. Ανθρωπος έμπιστος και καλοπροαίρετος, για να φτάσει να μου πει τον ...πόνο τους, πρέπει η νεοταξίτικη πραγματικότητα να είναι χειρότερη κι απ' τους κοινούς μας εφιάλτες.

«Παραγγέλνουμε απίστευτα πράγματα. Οπως και να το δούμε στρατηγικά το υλικό, όσο πανάκριβο κι αν είναι, δύσκολα μπορείς να πεις ότι εξυπηρετεί αυτό που λέμε άμυνα της χώρας κατά ξένης επιβουλής. Υστερα είναι που οι ΝΑΤΟικοί πια υπαγορεύουν και διαδικασίες προώθησης και εφαρμογής της αγαπημένης τους αντιτρομοκρατικής εκστρατείας. Ζούμε και δουλεύουμε υπό τις διαταγές κάποιων, που ουδόλως έχουν κατά νου να προστατέψουν την Ελλάδα, αν, ό μη γένοιτο, μας επιτεθεί εχθρός. Και πρέπει να σχεδιάζουμε κάτι που δεν πιστεύουμε ότι αποτελεί απειλή...».

Περπατάω στο δρόμο και τρεις Κύπριοι έρχονται κατά πάνω μου και με πικρό επιθετικό χαμόγελο απευθύνονται στη βουλευτή: «Τι θα γίνει με μας, κυρία Κανέλλη; θα το λύσουμε το Κυπριακό ή θα το ...τελειώσουμε;».

Πατάω το κουμπί και βλέπω τα βάσανα του βασιλιά τέως των Ελλήνων, που ζει φτωχός στο Βόρειο Λονδίνο, βγαίνει παράθυρο σαν την Μπεζεντάκου και ζητάει πίσω το σπίτι του, σπαραξικάρδια γελοίος. Το χειρότερο ήρθε μετά. Υπουργοί και υπουργίσκοι να κορδώνονται, που θα του δώσουν του κακομοίρη μόνο 4,6 δισεκατομμύρια δραχμές. Κλεμμένες απ' την τσέπη μας και τις πληγές της Ιστορίας. Μετά τη δημιουργική λογιστική, ήρθε και η πανάκριβη ηθική τυμβωρυχία.

Στην Κεντρική Επιτροπή του ΠΑΣΟΚ, την και σύναξη των καναλιών αποκαλούμενη, ο πρωθυπουργός ομολογεί ότι το «σχέδιο Ανάν» δεν τον εξέπληξε, αφού το επιδίωξε και το δούλεψε επαρκώς κι ο επαγγελματικώς ερασιτέχνης της διαφωνίας Θ. Πάγκαλος αποκαλύπτει τη σοσιαλιστική προοπτική του μέλλοντός του: Οσο πιο καθαρό είναι ένα κόμμα, τόσο μικρότερο. Που πάει να πει όσο πιο θολό κι ίσως και βρώμικο, παραπλανητικό δηλαδή, τόσο πιο μεγάλο. Κι αρπακτικό της εξουσίας, διά της αποπλάνησης των πολιτών...

Είναι η ώρα των επάρχων. Αυτών, που αποφασίζουν, ομιλούν, διατάσσουν, κυβερνούν βάσει συνταγών και πολύ συγκεκριμένων οδηγιών του σύγχρονου παντοκράτορα. Λες και τους έχει χορηγηθεί τμήμα υπηκόων, μια λεπτή ή χοντρή λωρίδα γης και μερικές στολές να ντύνονται τις κρίσιμες μέρες, οπόταν κι υποτίθεται πως «λειτουργεί ή θριαμβεύει η δημοκρατία τους».

Σε πιάνει ναυτία, όταν συλλογάσαι πόσοι και ποιοι πληρώνουν το μάρμαρο αυτής της φιέστας, που αποκαλούν λειτουργία των θεσμών και των διεθνών οργανισμών που έχουν αλυσοδέσει τη χώρα. Λες κι ένας θίασος από επάρχους, χωρίς καν τη γοητεία του μπουλουκιού, παίζει το έργο HIS MASTER'S VOICE, όπου ο σκύλος μαθαίνει να γαυγίζει μελωδικά απ' το φωνόγραφο του αφεντικού κι αυτοί φοράνε κοντοχίτωνα και καμώνονται τον Λεωνίδα κράζοντας: τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι.

Οι έπαρχοι πιστεύουν ακόμα πως θα περάσουν για Σπαρτιάτες σε εικονικές Θερμοπύλες και ο λαός - κοινό δε θα πάρει πρέφα πως το έργο τους παίζεται άτσαλα, με χορηγό τον ...Ξέρξη.

Το πρόβλημα, σύντροφοι, είναι πως δεν αρκεί σε τούτη εδώ τη γη μόνο το γιούχα. Οι παλιοί θεατρίνοι το 'λεγαν καλύτερα: «χέσε θέατρο και κατούρα παράσταση». Πράξη ανθρώπινη και φυσική, σαν την επανάσταση στην ώρα της, αντίμετρο στην ώρα των επάρχων.


Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ


Κορυφή σελίδας
Ευρωεκλογές Ιούνη 2024
Μνημεία & Μουσεία Αγώνων του Λαού
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ