Περισσότερο... ψυχολογικό, παρά πραγματικό είναι το πρόβλημα της αύξησης του πληθωρισμού κατά τον πρόεδρο του ΣΕΒ Οδ. Κυριακόπουλο. Κατ' αυτόν λοιπόν τον τρόπο, ο πρόεδρος του ΣΕΒ αμφισβητεί την ογκούμενη ακρίβεια, τονίζοντας εν είδει αναθεματισμού, ότι θα ήταν καλύτερο να μη μιλάμε γι' αυτό το θέμα, διότι δημιουργείται αρνητικό ψυχολογικό κλίμα. Την ίδια στιγμή, οι βιομήχανοι δηλώνουν ότι δε συμμερίζονται τις ανησυχίες της Τράπεζας της Ελλάδας, χαρακτηρίζοντας τις τάσεις ανόδου «εξωγενείς» και συγκυριακές. Ο Οδ. Κυριακόπουλος στήριξε μάλιστα τα επιχειρήματά του για την αποκλιμάκωση του πληθωρισμού, στον εθισμό χρήσης του ευρώ, αλλά και στο ότι φέτος δε θα έχουμε... κακοκαιρία. Και ενώ οι μεγαλοβιομήχανοι, δείχνουν να μην έχουν κανένα πρόβλημα με το μοντέλο οικονομικής πολιτικής, την ίδια ώρα το ΙΟΒΕ - που εκπροσωπεί τα συμφέροντα του ΣΕΒ και όλων των μεγαλοεπιχειρηματιών - εκφράζει επιφυλάξεις, θεωρώντας άτολμη την κυβέρνηση στο θέμα μείωσης των κρατικών δαπανών και προώθησης ορισμένων άλλων διαρθρωτικών αλλαγών που αξιώνει το μεγάλο κεφάλαιο.

Πρέπει να σημειωθεί ότι αυτή η τοποθέτηση των βιομηχάνων, είναι ακόμα πιο προωθημένη και από αυτήν της κυβέρνησης, η οποία φαίνεται να ανησυχεί για τα πληθωριστικά φαινόμενα. Οποτε όμως υπάρξουν πληθωριστικές τάσεις, οι βιομήχανοι ισχυρίζονται ότι θα αντιμετωπιστούν από την απελευθέρωση των αγορών και τη λειτουργία του ανταγωνισμού. Επ' ευκαιρία, τέθηκε και το ζήτημα του «ανοίγματος» των αγορών, και ανάμεσα σ' αυτά απαίτησαν την πλήρη ιδιωτικοποίηση του ΟΤΕ.

Προβληματισμένοι ωστόσο εμφανίστηκαν για το θέμα της απελευθέρωσης της αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας, σημειώνοντας, ότι αν πραγματοποιηθεί θα αυξηθούν τα τιμολόγια του ηλεκτρικού ρεύματος. Στην Ελλάδα, σήμερα η τιμή του βιομηχανικού ρεύματος είναι η τέταρτη χαμηλότερη στην ΕΕ και σε καμία περίπτωση δε θα ήθελαν να πληρώσουν ακριβότερο το ρεύμα. Αξιοσημείωτο είναι επίσης το γεγονός ότι ο αρμόδιος εκ του ΣΕΒ για θέματα ενέργειας Φ. Δεληγιάννης, χαρακτήρισε την πρόταση της Ρυθμιστικής Αρχής Ενέργειας (ΡΑΕ) που προβλέπει την επιδότηση από το δημόσιο μέχρι και του 70% των ιδιωτικών «επενδύσεων» για την κατασκευή μονάδων παραγωγής, αναχρονιστική σημειώνοντας ότι είναι ένα ξεπερασμένο μοντέλο (η πρόταση της ΡΑΕ)! Φαίνεται για μια ακόμη φορά λοιπόν, ότι οι βιομήχανοι δεν έχουν κανένα πρόβλημα με το μοντέλο της οικονομικής πολιτικής. Αρκεί μόνο να εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους.

Στο μεταξύ το Ιδρυμα Οικονομικών και Βιομηχανικών Ερευνών (ΙΟΒΕ) στην τριμηνιαία έκθεσή του για την ελληνική οικονομία, προτρέπει την κυβέρνηση να ερφαρμόσει ακόμα πιο σκληρά μέτρα κατά των εργαζομένων. Ετσι, ενώ επιβραβεύει την προσήλωση της κυβέρνησης που έχει θέσει σαν στόχους πρώτης προτεραιότητας με τον προϋπολογισμό του 2003 «τη συνέχιση της δημοσιονομικής εξυγίανσης και κυρίως την ασφαλιστική και φορολογική μεταρρύθμιση», στη συνέχεια διατυπώνει επιφυλάξεις επειδή «οι στόχοι για τις δαπάνες δεν είναι τόσο φιλόδοξοι όσο επιτάσσουν οι συνθήκες»! Δηλαδή το ΙΟΒΕ εκφράζει τη δυσφορία του επειδή η περικοπή των δαπανών γίνεται άτολμα για να αξιώσει έτσι σκλήρυνση της οικονομικής πολιτικής, που επιβάλλεται ιδιαίτερα μετά από την αναθεώρηση των στοιχείων που προέκυψαν από τους ελέγχους της Eurostat.

Με αφετηρία τη μεταβάπτιση των... πλεονασματικών προϋπολογισμών σε ελλειμματικούς, το ΙΟΒΕ επισημαίνει ότι θα πρέπει να επισπευσθούν οι διαδικασίες αποτελεσματικότερου ελέγχου των δαπανών. Στην τριμηνιαία έκθεση επίσης επισημαίνεται ο μεγαλύτερος ρυθμός ανάπτυξης της Ελλάδας από τις υπόλοιπες χώρες της ΕΕ, δεν μπορεί να διασφαλιστεί όμως ότι θα είναι μακροχρονίως διατηρήσιμος, αφού ενδέχεται να επιβραδυνθεί. Οι παράγοντες οι οποίοι μπορούν να εξασθενίσουν την αναπτυξιακή πορεία, είναι η ολοκλήρωση του Γ' ΚΠΣ και των Ολυμπιακών έργων, αλλά και όταν καλυφθεί η διαφορά φάσης της ελληνικής οικονομίας και των υπόλοιπων χωρών της ΕΕ.

Ετσι λοιπόν το ΙΟΒΕ προτείνει την επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων που προβλέπονται στον προϋπολογισμό, έχει όμως να παρατηρήσει ότι ο κύριος όγκος του προγράμματος εξακολουθεί να αφορά παθητικούς επενδυτές (ευρύ κοινό και θεσμικοί). Κατά το ΙΟΒΕ, οι ιδιωτικοποιήσεις δε θα πρέπει να έχουν εισπρακτικό χαρακτήρα, αλλά χαρακτήρα απελευθέρωσης των αγορών. Να επιτευχθεί δηλαδή ο στόχος του κεφαλαίου, που ακούει στο όνομα «ανταγωνιστικότητα». Ομως είναι και πάγια τακτική των βιομηχάνων, να ζητούν την αποσύνδεση του τιμήματος από την ιδιωτικοποίηση, ώστε να βάλουν εντελώς τζάμπα στο χέρι τη δημόσια περιουσία.

Παρά όμως τους ταχύτερους ρυθμούς ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας από τις υπόλοιπες χώρες της ΕΕ, η ανάπτυξη αυτή δε μετατρέπεται και σε νέες θέσεις εργασίας. Το γεγονός αυτό το ίδρυμα των βιομηχάνων το αποδίδει πρωτίστως στη λειτουργία της αγοράς εργασίας, απαιτώντας μ' αυτόν τον τρόπο την παραπέρα ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων και των εργασιακών κεκτημένων και δικαιωμάτων.