Associated Press

Από τις πρόσφατες αντιαμερικανικές διαδηλώσεις

Η ανακοίνωση από πλευράς Στέιτ Ντιπάρτμεντ, μια βδομάδα μετά την επίσκεψη του Κόλιν Πάουελ στις Φιλιππίνες, ότι το μαοϊκής κατεύθυνσης Κομμουνιστικό Κόμμα Φιλιππίνων και η ένοπλη πτέρυγά του, ο Νέος Λαϊκός Στρατός, προστίθενται στη λίστα των «διεθνών τρομοκρατικών οργανώσεων» που καταρτίζει η κυβέρνηση των ΗΠΑ (Federal Register, 9 Αυγούστου), αποτελεί την απόδειξη των προφανών, ήδη από την αρχή της χρονιάς, προθέσεων της αμερικανικής ηγεσίας να καταστήσει το σύμπλεγμα των φιλιππινέζικων νησιών και γενικότερα τη νοτιοανατολική Ασία, αν όχι το «δεύτερο μέτωπο» της παγκόσμιας εκστρατείας της για πλανητική επικυριαρχία με πρόσχημα το λεγόμενο «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας», πάντως ένα ακόμη «μέτωπο».

Ηταν σαφές ότι η οργάνωση Αμπού Σαγιάφ, με την καταπολέμηση της δράσης της οποίας ως αφορμή οι ΗΠΑ έστειλαν για έξι μήνες δύναμη 1.300 ανδρών στο νότιο τμήμα των Φιλιππίνων με «εκπαιδευτικό» ρόλο, δε συνιστά αρκετά απειλητικό «αντίπαλο» για τον αμερικανικό στρατό. Η οργάνωση -παρ' όλη την προσπάθεια «οργανικών» ΜΜΕ του συστήματος (βλ., π.χ., The Economist, τεύχος 1ης Αυγούστου 2002), να τη συνδέσουν με την αλ Κάιντα τονίζοντας ότι εις εκ των ιδρυτικών στελεχών της, ο Αμπουμπακάρ Τζαντζαλάνι, είχε «εκπαιδευτεί στο Αφγανιστάν μαζί με τον Οσάμα μπιν Λάντεν» αν και η ίδια η Πρόεδρος της χώρας Γκλόρια Αρόγιο είχε παραδεχτεί (μιλώντας στη Γαλλική Le Monde) ότι καμία απόδειξη «σύνδεσης» των δύο οργανώσεων μετά το 1995 δεν υπάρχει-, αποδείχτηκε από τακτικής πλευράς «λίγη». Εξ ορισμού, άλλωστε, ο χαρακτήρας της θεωρείται περισσότερο μαφιόζικος από ό,τι αντιεξουσιαστικός (οι απαγωγές για λύτρα αποτελούν τη συντριπτική πλειοψηφία των ενεργειών της), ενώ από «ηθικής» και πολιτικής πλευράς η Αμπού Σαγιάφ δεν είχε ποτέ σημαντική ισχύ.

Αντίθετα, ο Νέος Λαϊκός Στρατός αποτελεί μια πολύ σημαντικότερη «απειλή», τόσο κατά τάξη μεγέθους -11.000 άνδρες- όσο και λόγω της παρουσίας του σε ολόκληρες τις Φιλιππίνες. Ο Πάουελ είπε πως «πρόκειται για μια οργάνωση που έχει ως στόχο την ανατροπή της κυβέρνησης των Φιλιππίνων και έχει σκοτώσει πολίτες των ΗΠΑ στη χώρα». Η αναφορά σε δολοφονηθέντες «πολίτες» είναι παραπειστική και όσον αφορά την ιδιότητα και όσον αφορά τον πληθυντικό: ο Πάουελ αναφερόταν στη δολοφονία του ταγματάρχη Τζέιμς Ρόου από το Νέο Λαϊκό Στρατό, που έγινε πάνω από δέκα χρόνια πριν (Philippine Daily Inquirer, 11 Αυγούστου).

Και μόνο το γεγονός ότι οι ΗΠΑ στρέφονται κατά του Νέου Λαϊκού Στρατού, κάτι που διαβεβαίωναν στην αρχή της χρονιάς ότι δεν πρόκειται να πράξουν, προοιωνίζεται μια εμπλοκή ανάλογη του Βιετνάμ, εκτιμούν αναλυτές. Ηδη στα τέλη Φεβρουαρίου, ο Αμερικανός καθηγητής ιστορίας Γκάρι Λέιπ έγραφε (στο CounterPunch) ότι οι αμερικανικές προθέσεις ήταν να επανεπιβάλουν την κυριαρχία τους στη χώρα -που αποτέλεσε από το 1889 έως το 1946 αποικία των ΗΠΑ και στη συνέχεια, διαμέσου πραξικοπημάτων με τελευταίο αυτό του Φερντινάντ Μάρκος, προτεκτοράτο τους-, ενώ το κύριο άρθρο της New York Times στις 7 Απριλίου επιβεβαίωνε ακριβώς ότι οι «ασκήσεις» στην περιοχή έχουν ευρύτερη θεματική και στόχευση: (οι Φιλιππίνες) μπορούν να αποτελέσουν το «τέλειο σημείο παρακολούθησης και καλό εφαλτήριο για το συνολικό φάσμα των αμερικανικών συμφερόντων στον Ειρηνικό», έγραψε.

Παραμένει ανοιχτό ζήτημα το κατά πόσον η επόμενη φάση της αμερικανικής στρατιωτικής εμπλοκής στις Φιλιππίνες θα είναι τόσο μεγάλης έκτασης. Κατά τον Ντόναλντ Ράμσφελντ, τον υπουργό Αμυνας των ΗΠΑ, ο νέος κύκλος «εκπαίδευσης» που θα αρχίσει τον Οκτώβρη και θα διαρκέσει ως τα μέσα του 2003, δεν προϋποθέτει εκτεταμένη αμερικανική παρουσία - εξ άλλου για την Ουάσινγκτον «προηγείται» ο πόλεμος κατά του Ιράκ (Washington Post, 6 Ιουλίου). Το «πακέτο» βοήθειας 55 εκατομμυρίων δολαρίων προς το φιλιππινέζικο στρατό και η ανακοίνωση της περαιτέρω «εκπαίδευσής του» πολύ απέχουν από την πρακτική που ακολούθησε η κυβέρνηση Μπους στο Αφγανιστάν. Πιθανώς, για την ώρα, ο πόλεμος αφήνεται να διεξαχθεί από τις δυνάμεις των Φιλιππίνων υπό την Πρόεδρο Αρόγιο και τον υπουργό Αμυνας Αντζελο Ρέγες. Ο οποίος τόνισε (DPA, 8 Αυγούστου) ότι η Πρόεδρος έχει ήδη διατάξει «ολοκληρωτικό πόλεμο» κατά του Νέου Λαϊκού Στρατού, κι υπερθεμάτισε λέγοντας πως «δε θα επιτρέψουμε στους ανθρώπους αυτούς να απειλήσουν την κυβέρνηση, την ασφάλεια και την οικονομία μας». Το ΚΚΦ και ο ΝΛΣ απάντησαν κηρύσσοντας «ολοκληρωτική αντίσταση». Προς το παρόν πάντως, ο πόλεμος παραμένει «χαμηλής έντασης».

Οχι ότι οι ΗΠΑ σκοπεύουν να αφήσουν τα πράγματα στην τύχη τους. Ο σχεδιασμός των επεμβάσεών τους στην περιοχή πάει πολύ πίσω. Το Συμβούλιο Διεθνούς Πολιτικής (Council of Foreign Relations, οργανισμός που εκτός των άλλων εκδίδει και το πασίγνωστο περιοδικό Foreign Affairs) τόνιζε, σε μια πρόταση πολιτικής προς την κυβέρνηση του Μπους ήδη τον Μάη του 2001, ότι «η νοτιοανατολική Ασία, με πληθυσμό κάπου 525 εκατομμυρίων και ΑΕΠ 700 δισεκατομμυρίων δολαρίων, ο πέμπτος μεγαλύτερος εμπορικός μας εταίρος, δε θα πρέπει να αγνοηθεί... οι εταιρίες των ΗΠΑ έρχονται δεύτερες μόνο σε σύγκριση με αυτές της Ιαπωνίας σε επενδύσεις στην περιοχή... Σε τέσσερις χώρες -Ταϊλάνδη, Σιγκαπούρη, Φιλιππίνες και Μαλαισία- επενδύθηκαν συνολικά πάνω από 35 δισ. δολάρια το 1998... Εξαιρετικού ενδιαφέροντος είναι τα κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου στην Ινδονησία, τη μόνη ασιατική χώρα μέλος του ΟΠΕΚ... (ενώ) νέα κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου ανακαλύπτονται στη Μαλαισία, το Βιετνάμ και τις Φιλιππίνες». Τέλος, το Συμβούλιο τόνιζε τη «μεγάλη γεωπολιτική σημασία της περιοχής, που συνορεύει με ορισμένες από τις σημαντικότερες θαλάσσιες ρότες στον κόσμο». Εξ ου, προφανώς, ο... καημός των ΗΠΑ «να καταπολεμηθεί η τρομοκρατία» στην περιοχή, κάτι για το οποίο ο Πάουελ υπέγραψε ειδικό μνημόνιο με τους υπουργούς Εξωτερικών της Ενωσης Χωρών της Νοτιοανατολικής Ασίας (ΑΣΕΑΝ) την περασμένη εβδομάδα.

Εξ ου, επίσης, ο καημός της Γκλόρια Αρόγιο να ταυτίσει το μαζικό λαϊκό κίνημα με την «τρομοκρατία», ειδικά τους διαδηλωτές κατά της αμερικανικής στρατιωτικής παρουσίας -που, όλως παρεμπιπτόντως, παραβιάζει βάναυσα το Σύνταγμα της χώρας της. Οπως λέει: «δεν μπορεί κανείς Φιλιππινέζος να σταθεί στην άκρη. 'Η είναι μαζί μας, ή εναντίον μας». Ο ίδιος ο Τζορτζ Ουόκερ Μπους δε θα μπορούσε να το πει καλύτερα.