Με επιστολή τους οι επαναπατρισθέντες πρώην πολιτικοί πρόσφυγες από την Τσεχοσλοβακία, Αλέξανδρος Αθανασιάδης, Αναστάσιος Αραβίδης, Ελευθέριος Σιμηχανίδης και Αναστάσιος Σταμπολίδης, διαμαρτύρονται για την αδικία -όπως γράφουν- που έγινε σε βάρος τους, όσον αφορά τα συνταξιοδοτικά τους δικαιώματα.

«Διαφωνήσαμε και διαφωνούμε -γράφουν- με τον τρόπο διαχείρισης των χρημάτων που δόθηκαν από τις χώρες όπου εργαστήκαμε, διότι δεν μπορεί άλλοι να δουλεύουν και άλλοι να απολαμβάνουν.

Αναφερόμαστε στο άρθρο 4 του Ν. 1539/85 το οποίο αναγνωρίζει ελάχιστες χρονικές προϋποθέσεις γήρατος (5 χρόνια στους ασφαλιστικούς οργανισμούς). Είναι δυνατόν να δουλέψαμε πάνω από 40 χρόνια στην Τσεχοσλοβακία και Ελλάδα και να μας αναγνωρίσουν μόνο 5 χρόνια από την Τσεχοσλοβακία; Είναι δυνατόν με τόσα χρόνια εργασίας να είμαστε καταδικασμένοι στη φτώχεια;(η σύνταξή μας δεν υπερβαίνει τις 100.000 δρχ.).

Τα χρόνια μας τα εργάσιμα στην Ελλάδα και την προσφυγιά, δεν τα δούλεψαν οι κυβερνήσεις των δυο χωρών. Τους κόπους, τον ιδρώτα, τις θυσίες μας και όλα τα εργάσιμα μας χρόνια μας στην Τσεχοσλοβακία και στην Ελλάδα δε θα τα χαρίσουμε. Δεν υπάρχει περίπτωση σε καμία χώρα του κόσμου να δούλεψαν άλλοι και άλλοι να απόλαυσαν, όπως έγινε με μας.

Για το ζωτικό συνταξιοδοτικό μας αυτό πρόβλημα, απευθυνθήκαμε με γράμμα μας στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή με ημερομηνία 30/12/1993 και πήραμε την απάντηση από τις Βρυξέλλες στις 30/12/1994. Επίσης, με το καυτό αυτό πρόβλημά μας, απευθυνθήκαμε (με τη συμβουλή της Γενικής Διεύθυνσης Προεδρίας της Διεύθυνσης Προγραμματισμού των κοινοβουλευτικών εργασιών στο Λουξεμβούργο) στην ελληνική κυβέρνηση, στο υπουργείο Εξωτερικών, στη Βουλή των Ελλήνων και δυστυχώς, όμως, μέχρι σήμερα δε βρήκαμε δίκαιη λύση».