«

Και τώρα τι;». Ο πάνοπλος μηχανοκίνητος στρατός του Ισραήλ, αφού «απλώθηκε» σε όλα τα εδάφη των Παλαιστινίων, τώρα έχει επιδοθεί σε ένα ατέρμονο έμπα-έβγα για το κυνήγι μαγισσών, βαφτίζοντας γέρους και κυρίως παιδιά τρομοκράτες. Καμώνεται ότι δεν καταλαβαίνει τις απεγνωσμένες αντιδράσεις στις οποίες οδηγεί η απόλυτη υποδούλωση των Παλαιστινίων από το στρατοκρατικό καθεστώς που επιβάλλει. Πίστεψε ότι θα περιορίσει την ιστορική αραβο-ισραηλινή διένεξη στα στενά όρια της παλαιστινιακής αντίδρασης. Ομως, αυτή η φιγούρα φάνηκε πολύ διάφανη και το πρόβλημα του 1967 παραμένει, έστω και σε υπόγεια μορφή, απειλώντας να ανέλθει στην επιφάνεια σε κάθε παρατεταμένη κρίση.

Η έμμεση αμερικανική επέμβαση στην Παλαιστίνη με τη στήριξη του Ισραήλ επιδείνωσε μια ακόμη εστία άλυτων προβλημάτων. Εάν ληφθεί υπόψη η ανάλογη δημιουργία εστιών και σε άλλα σημεία, όπως, π.χ., Γιουγκοσλαβία, Αφγανιστάν, Ιράκ, Κούβα κλπ., συσσωρεύεται ένα, «εν υπνώσει», εκρηκτικό υλικό αγνώστου αποτελέσματος. Το «άπλωμα» του ισραηλίτικου μιλιταρισμού σε όλη την Παλαιστίνη δείχνει να επιχειρεί να απομονώσει και τελικά να παγώσει την παλαιστινιακή αντίσταση. Είναι η παλιά τακτική των εκάστοτε τυραννικών καθεστώτων. Γνωρίζοντας, όμως, ότι απόλυτο ιστορικό- πολιτικό «στάτους» υπάρχει μόνο σε κεφάλια ηλιθίων, ερωτάται ποιο θα είναι το αναγκαστικό επόμενο βήμα στην παλαιστινιακή κρίση. Με το στρατοκρατικό του «άπλωμα», το Ισραήλ αφαίρεσε από τον εαυτό του κάθε δυνατότητα βήματος που δε θα το οδηγεί προς τα πίσω, σε μια χωρίς όρους αναδίπλωση. Καταλαμβάνοντας κάθε χώρο πολιτικής διαπραγμάτευσης αφαίρεσε το ζωτικό αέρα που έχει ανάγκη κάθε κατακτητική δύναμη. Οι Παλαιστίνιοι, έχοντας χάσει κάθε δυνατότητα έστω και περιορισμένης ελεύθερης πατρίδας, τους μένει ο μονόδρομος του ένοπλου αγώνα για την εθνική τους απελευθέρωση, ο οποίος πιθανόν να πάρει και έντονα κοινωνικά χαρακτηριστικά.

Τέλος, το μόνο σταθερό και μόνιμο στην εκπέμπουσα έντονη οσμή πετρελαίου Μέση Ανατολή είναι η αναζήτηση μορφών και τρόπων επικοινωνίας μεταξύ Ισραηλιτών και Παλαιστινίων εργαζομένων, για την ταυτόχρονη απαλλαγή τους από τα εθνικά και διεθνή ιμπεριαλιστικά ιερατεία και τη σε βάθος χρόνου τελική διαμόρφωση προϋποθέσεων και συνθηκών ειρηνικής και δημιουργικής συμβίωσης. Αυτή είναι η θέση του κινήματος ειρήνης.