Στα δύσκολα χρόνια της Κατοχής, τότε που η ζωή καθημερινά γινόταν όλο και πιο δύσκολη, μια μέρα στο σπίτι του Γιώργου, όπου είχαμε συγκεντρωθεί ορισμένοι νεολαίοι του ΕΑΜ, ήρθε ένας συναγωνιστής και μας ανακοίνωσε: «Οι νέοι του ΕΑΜ μαζί με άλλες 14 νεολαιίστικες οργανώσεις, ενώθηκαν και συγκρότησαν την ΕΠΟΝ».

Το δεχτήκαμε με μεγάλη χαρά. Σ' ολόκληρη την Ελλάδα έγινε αμέσως γνωστό - με τους τρόπους βέβαια που ήταν δυνατό, εκείνη την εποχή, μέσα από τη ναζιστική τρομοκρατία - δηλαδή με το χωνί και τα συνθήματα στους τοίχους.

Αμέσως αναλάβαμε καθήκοντα για τη δράση μας μέσα στην Οργάνωση. Εμείς, μια ομάδα από πέντε συντρόφους, Πέτρος Κουφάκης, Δημήτρης Αρμένης, Γιώργος Παπαδημητρίου, Κώστας Γερανταλής και Γρηγόρης Καρβουνιαράκος, κάναμε μια σύσκεψη για να αποφασίσουμε με ποιο τρόπο να ρίξουμε προκηρύξεις της νεοϊδρυθείσης ΕΠΟΝ στην Αθήνα και τις γειτονιές της. Καταστρώσαμε λοιπόν το εξής σχέδιο: Ο Γρηγόρης να μαζέψει 10-15 ντενεκεδάκια από ιταλικές κονσέρβες και να κάνει μια τρύπα στον πάτο. Ο Γιώργος να μαζέψει καμία 15αριά ξύλα στενόμακρα, ο Μήτσος καμιά 25αριά πέτρες σ' ένα ταγαράκι, ο Κώστας θα είχε ένα μεγάλο μπουκάλι νερό και ο Πέτρος θα έφερνε τις προκηρύξεις.

Ετσι και έγινε. Ξεκινήσαμε το σούρουπο της 23 Φλεβάρη 1943, ημέρα ίδρυσης της ΕΠΟΝ, την επιχείρησή μας. Ανεβαίναμε, λοιπόν, στις ταράτσες των σπιτιών και στήναμε ένα ξύλο πάνω στο στηθαίο, το ντενεκεδάκι με το νερό και με μια πέτρα κρατούσαμε τις προκηρύξεις να μην τις παίρνει ο αέρας. Τα αφήναμε έτσι φτιαγμένα και φεύγαμε. Με την ώρα, άδειαζε το νερό λίγο-λίγο, με αποτέλεσμα να γέρνουν οι προκηρύξεις με την πέτρα και να φεύγουν στον αέρα, οπότε σιγά - σιγά, γέμισε η Αθήνα προκηρύξεις. Ημασταν καταχαρούμενοι για την επιτυχία μας αυτή, αφού μπορέσαμε χωρίς θύματα να κάνουμε γνωστή την ίδρυση της ΕΠΟΝ.

Το ιστορικό αυτό, το αφιερώνω στους 4 συντρόφους μου που συμμετείχαν σ' αυτή την ηρωική πράξη, γιατί εγώ είμαι ο μοναδικός επιζών από αυτήν την ομάδα.

Ο Πέτρος Κουφάκης εκτελέστηκε στο Γουδί. Ο Γρηγόρης Καρβουνιαράκος σκοτώθηκε στα «Δεκεμβριανά». Ο Μήτσος Αρμένης πέθανε όταν βγήκε από τη φυλακή φυματικός και ο Κώστας Γερανταλής εκτελέστηκε στην Αίγινα μαζί με τους άλλους 17 πατριώτες.