Οι ανταγωνισμοί που τρέχουν απ' άκρη σ' άκρη στον κόσμο και η θέση που παίρνουν οι αστικές τάξεις των χωρών καθορίζουν και το επίπεδο της αντεργατικής επίθεσης. Επίθεση που εκφράζεται με τα ίδια σχεδόν χαρακτηριστικά και στον χώρο της Υγείας. Νόμοι και μέτρα που φτιάχνουν ένα μεικτό «εθνικό σύστημα Υγείας» (δημόσιο και ιδιωτικό) το οποίο απευθύνεται σε μια ενιαία «αγορά» με προϋπόθεση και όρο την ολική η μερική πληρωμή για την παροχή υπηρεσιών Υγείας. Το σύστημα αυτό τείνει να διαμορφώνει ενιαίους όρους και λειτουργίες, παρόμοιες σχεδόν εργασιακές συνθήκες και μορφές εργασιακών σχέσεων, καθώς και ανάλογους μισθούς, περιορίζοντας τις μεγάλες αποκλίσεις ανάμεσα σε δημόσιες και ιδιωτικές δομές. Επομένως, η καθήλωση των μισθών στο Δημόσιο δεν αφορά μόνο τον περιορισμό δαπανών από τον κρατικό προϋπολογισμό, αλλά και γιατί αυτό επιβάλλουν ο ανταγωνισμός και η ενίσχυση της κερδοφορίας των ιδιωτικών ομίλων στον κλάδο.

Στη βάση αυτή μπορούμε να δούμε και το «νέο ΕΣΥ», πώς αυτό εκφράζεται στο ΓΝ «Παπαγεωργίου» (ΝΠΙΔ) και ορισμένες πλευρές που δημιουργούν εύλογα ερωτήματα σε εργαζόμενους και χρήστες Υγείας.

Το «Παπαγεωργίου» είναι στα πρώτα νοσοκομεία της χώρας σε αποτελέσματα παροχής υπηρεσιών, όπως χειρουργεία, επισκεψιμότητα εξωτερικών ιατρείων, ακτινοδιαγνωστικές εξετάσεις, πρωτοποριακό σε εκμετάλλευση ευρωπαϊκών προγραμμάτων και στην απογείωση της απογευματινής δραστηριότητας, ενώ υλοποιεί ερευνητικά πρωτόκολλα που τρέχει το πανεπιστήμιο στο νοσοκομείο.

Ο λαός βλέπει τα αποτελέσματα των παραπάνω ως δείκτες και συμφωνεί. Ομως πώς διαμορφώνονται αυτοί οι δείκτες; Αραγε ενδιαφέρει αυτό τον απλό εργαζόμενο και τον συνταξιούχο;

Αρχικά, η αυξημένη παροχή υπηρεσιών σημαίνει και αυξημένη ένταση της εργασίας, κι αυτό γιατί το προσωπικό δεν ξεχειλίζει. Επίσης, το επιχείρημα να έχει δουλειά το νοσοκομείο για να προσφέρει θέσεις εργασίας διαπερνά τη συνείδηση εργαζομένων, ιδιαίτερα εργολαβικών. Επίσης, μια άποψη και στάση που είναι ριζωμένη σε μια μερίδα εργαζομένων είναι να δουλεύει για «το νοσοκομείο μας», που προσιδιάζει σε κρατικό υπαλληλικό προσωπικό το οποίο ανταποκρίνεται στο κάλεσμα της αστικής τάξης, μιλάει και δουλεύει στο όνομα «του κράτους μας».

Επιδρούν επίσης οι ποικίλες σχέσεις εργασίας, διασπώντας τους εργαζόμενους, αλλά και οι αποδοχές, που για την πλειοψηφία των εργαζομένων είναι πάνω από τον μέσο μισθό. Επιδρά φυσικά και η δυνατότητα ιδιωτικού έργου, και ότι μέρος εργαζομένων είναι διευθυντικά και ανώτερα στελέχη, με αυξημένες αποδοχές. Καταστάσεις που αντανακλούν στρεβλά στη συνείδηση του καθενός εργαζόμενου, και δημιουργούν αυταπάτες και συμβιβασμούς. Με αυτά τα δεδομένα καλούμαστε να καθοδηγήσουμε στη συγκέντρωση δυνάμεων, αλλάζοντας συνειδήσεις, για την επανάσταση.

Οπως σωστά αναφέρουν οι Θέσεις: «Είναι περίοδος προετοιμασίας και δουλειάς με προοπτική, με ιδιαίτερη προσοχή πώς καθοδηγούμε το κίνημα με κριτήριο να ξεκόβουν πιο μαζικά τμήματα της εργατικής τάξης και των λαϊκών δυνάμεων από κάθε αστική πολιτική, από τον οπορτουνισμό».

Ας κάνουμε μια παρένθεση για τους δικούς μας χώρους. Εχουμε κάνει βήματα σε αυτήν την κατεύθυνση; Θα πούμε με σιγουριά πως ναι. Είναι αρκετά όμως; Πώς γίνεται η ιδεολογική διαπάλη στους χώρους δουλειάς με τα χαρακτηριστικά που έχουν οι χώροι όπως αναφέραμε παραπάνω; Εκτός από τις σωστές διαπιστώσεις που κάνουμε, τι προοπτική δίνουμε στον εργαζόμενο για μία θετική έκβαση του αγώνα τους; 'Η τι αντιλαμβάνεται ο εργαζόμενος όταν μιλάμε για ύπαρξη «καθολικού δημόσιου συστήματος Υγείας», ως μέλος της κοινωνίας και όχι ως εργαζόμενος του χώρου; Τι αντιλαμβάνεται όταν του λέμε για τις πραγματικές ανάγκες πρόληψης της Υγείας; Γιατί έχει τεράστια βαρύτητα να γνωρίζουμε ότι η πάλη για την Υγεία του λαού δεν είναι ένα αίτημα στα τόσα άλλα. Καθορίζει την ύπαρξη της εργατικής τάξης, τη δυνατότητα της ανάπτυξής της, την εξασφάλιση της αναπαραγωγής της και συνδέεται με το ότι «ιδιοποιείται» με αυτόν τον τρόπο ένα μέρος του παραγόμενου πλούτου που βγαίνει από τη δουλειά της και μπορεί να επιστρέφει ως κοινωνικό αγαθό. Αλήθεια, μπορεί να γίνει αυτό στον καπιταλισμό; Να γιατί η πάλη για τα ζητήματα της Υγείας αποτελεί ένα σημαντικό μέτωπο όχι μόνο για τους υγειονομικούς. Αυτά που κατάφερε ο σοσιαλισμός στην ΕΣΣΔ, και με το επίπεδο των τότε συνθηκών, είναι αναγνωρίσιμα και δύσκολα σβήνονται και από τα αστικά παπαγαλάκια. Ο τρόπος που ήταν αναπτυγμένη η Πρωτοβάθμια Φροντίδα ήταν που μείωσε τα εργατικά ατυχήματα, εξαφάνισε επιδημίες.

Μπορούμε με σαφήνεια να δώσουμε απάντηση στα επιχειρήματα ότι είναι «στη φύση του ανθρώπου» ο ατομισμός, η ιδιοτέλεια, ο ανταγωνισμός, μόνο αν τα πλαισιώσουμε με το σύστημα που τα γεννά. 'Η να απαντήσουμε με επάρκεια στο επιχείρημα ότι «η απεργία έχει φάει τα ψωμιά της». Να του πούμε δηλαδή ότι η απεργία και ο αγώνας το λιγότερο που μπορεί να κάνουν είναι να βάλουν εμπόδια στην επίθεση της αστικής τάξης και να φέρουν μικρές νίκες. Οι αγώνες σηματοδοτούν την αντίσταση στην καπιταλιστική βαρβαρότητα. Δίνουν το στίγμα στο να μη συμβιβαζόμαστε με την κατάσταση της μισής ζωής, των μισών απαιτήσεων, των ιμπεριαλιστικών πολέμων κ.λπ. Να εξηγούμε ότι αν τώρα το κίνημα βρίσκεται σε άμυνα, εμείς θα βάλουμε τα κομμάτια εκείνα που θα αλλάξουν τη ρότα. Ξέρουμε ότι η διαδικασία αλλαγής συνείδησης είναι αργή και βασανιστική. Ας σκεφτούμε όμως τη δική μας μεταστροφή στη σκέψη. Ολοι μας έχουμε να θυμηθούμε απόψεις και αυταπάτες που μας διακατείχαν. Απαιτείται υπομονή και συνέχεια. Εμείς να αποτελέσουμε πρότυπο με τη στάση μας, την ανιδιοτελή δράση, την έντιμη και σταθερή που μπορεί να βλέπει μπροστά, που αγωνίζεται να σπάσει ο φόβος από τη συμμετοχή στα κοινά, που μεταδίδει γνώσεις και εμπειρία, που δεν υποκλίνεται στους αρνητικούς συσχετισμούς, που κάνουμε πράξη το πώς βλέπουμε το «εγώ» μέσα από το «εμείς».

Γιατί όταν δεν απαντιούνται τέτοια ερωτήματα με σκοπό να δίνεται η διέξοδος, θα συντηρητικοποιούνται η σκέψη και η συνείδηση. Γιατί συντηρητικοποίηση είναι η αποδοχή του ιδιωτικού έργου. Συντηρητικοποίηση είναι όταν ενισχύονται μορφές κοινωνικού αυτοματισμού και η διάσπαση μεταξύ γιατρών - νοσηλευτών, μόνιμων - επικουρικών, επικουρικών - μπλοκάκηδων κ.λπ. Συντηρητικοποίηση είναι η αποστροφή για το σωματείο και τη δράση του. Συντηρητικοποίηση είναι η άποψη ότι «το νοσοκομείο είναι αναγκαίο να έχει έσοδα», «να κάνουμε θυσίες» σε εργάσιμο χρόνο, να μπαίνουν σε ρόλο λαγού και να προτείνουν 12ωρες βάρδιες για να απαντήσουν στην υποστελέχωση. Γιατί πολύ καλά γνωρίζουμε ότι βρισκόμαστε σε αρνητικούς συσχετισμούς. Αυτούς πρέπει να αλλάξουμε, με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον, χωρίς να περιμένουμε την ημέρα «Χ».