Η στάση τους αυτή μόνο τυχαία δεν είναι. Το νομοσχέδιο της κυβέρνησης ακουμπάει τον πυρήνα της στρατηγικής του κεφαλαίου, το πώς δηλαδή θα γίνεται όλο και πιο ανταγωνιστικό και θα αυξάνει τα κέρδη του, βαθαίνοντας την εκμετάλλευση των εργαζομένων. Σ' αυτήν την κατεύθυνση, η διευθέτηση του χρόνου εργασίας παίζει καθοριστικό ρόλο και γι' αυτό έχει βρεθεί στο επίκεντρο νόμων που έχουν ψηφίσει όλες οι κυβερνήσεις, όπως και εμβληματικών Οδηγιών της ΕΕ. Δεν επιτρέπεται, λοιπόν, η παραμικρή αμφισβήτηση, ειδικά τώρα που οι ανάγκες της πολεμικής οικονομίας παραμερίζουν από τη μέση ακόμα και την υπόνοια για ωράρια και εργασιακά δικαιώματα. Ετσι, οι διαχωριστικές γραμμές με τις οποίες προσπαθούν να στήσουν τα «νέα» ψευτοδιλήμματα της κυβερνητικής εναλλαγής, περιορίζονται αυστηρά στο ποιος είναι λιγότερο ή περισσότερο διεφθαρμένος, ποιος εξοντώνει τον λαό με ...συναίσθημα και ποιος το κάνει άκαρδα. Μ' αυτόν τον τρόπο, προσπαθούν η αστική τάξη και τα επιτελεία της να εγκλωβίσουν ξανά τη δυσαρέσκεια για το σύνολο της αντιλαϊκής πολιτικής σε «νέες» τάχα εναλλακτικές «λύσεις» και σωτήρες, στρώνοντας τον δρόμο για νέες ήττες και νέες απογοητεύσεις του λαού. Στο χέρι του είναι όχι απλώς να τους προσπεράσει, αλλά να τους βάλει απέναντι, με τη δύναμη της ταξικής πάλης, θέτοντας στο επίκεντρο την πραγματική πολιτική αλλαγή. Αυτή που θα έρθει μέσα από τη σύγκρουση με το κεφάλαιο και τη στρατηγική του, μέχρι την ανατροπή τους!