Λίγες μέρες έμειναν για να ανοίξει τις πύλες του το 51ο Φεστιβάλ ΚΝΕ - «Οδηγητή» στην Αθήνα, με σύνθημα «Ανατρέπουμε το παλιό, ανοίγουμε τον δρόμο στο νέο. Σοσιαλισμός για να νικήσει το δίκιο!», στον γνώριμο χώρο του Πάρκου Περιβαλλοντικής Ευαισθητοποίησης «Αντώνης Τρίτσης» στις 24, 25, 26 και 27 Σεπτεμβρίου.

Χιλιάδες μέλη και φίλοι της ΚΝΕ είμαστε επί ποδός για να φτάσει το μήνυμά του σε κάθε χώρο δουλειάς, προετοιμαζόμαστε να υποδεχτούμε τις Θέσεις του 22ου Συνεδρίου του Κόμματός μας που δημοσιεύονται στις 4-5 Οκτώβρη. Ταυτόχρονα, δίνουμε τον καλύτερό μας εαυτό για την επιτυχία της απεργίας την 1η Οκτώβρη που έχουν προκηρύξει σωματεία, Εργατικά Κέντρα και Ομοσπονδίες απέναντι στο αντεργατικό τερατούργημα που φέρνει η κυβέρνηση, κάνοντας νόμο τις 13 ώρες δουλειάς.

Είμαστε πλέον στον απόηχο της ΔΕΘ, των εξαγγελιών - κοροϊδία της κυβέρνησης, της κάλπικης αντιπαράθεσης με τη συστημική αντιπολίτευση, ώστε να κρυφτεί η προσήλωση όλων των αστικών κομμάτων στη δημοσιονομική πειθαρχία, στην πολιτική οικονομία και προετοιμασία.

Το τελευταίο διάστημα οι νέοι εργαζόμενοι, άνθρωποι στις ηλικίες 20-30, έχουν την «τιμητική» τους στον δημόσιο διάλογο, στις στατιστικές, σε άρθρα των αστικών εφημερίδων, στον λόγο των αστικών κομμάτων. Είναι σε εξέλιξη μια προσπάθεια να χρυσώσουν το χάπι, να παρουσιάσουν την πραγματικότητα ανάποδα, να «ερμηνεύσουν» τη σκέψη όλων όσοι σήμερα καλούνται να ζουν για να δουλεύουν και στριμώχνουν τη ζωή τους στα «σχοινιά» μιας καθημερινότητας που μόνο για ανθρώπους δεν είναι φτιαγμένη.

Από τις πιο εμβληματικές δηλώσεις του τελευταίου διαστήματος είναι αυτή του συνιδρυτή της «Google», ο οποίος ζήτησε ειδικά για τα τμήματα Τεχνητής Νοημοσύνης 60 ώρες δουλειά τη βδομάδα, για να μπορέσει να κερδίσει την κούρσα του ανταγωνισμού.

Αποδεικνύεται πως τα επιτεύγματα της ανθρώπινης εργασίας και επιστήμης, αντί για φάρμακο, στα χέρια των καπιταλιστών γίνονται «φαρμάκι»! Σήμερα με την ανάπτυξη και την αυτοματοποίηση της παραγωγής μπορούμε να δουλεύουμε λιγότερο και να απολαμβάνουμε περισσότερα, ακόμα και να καταργηθούν βαριές και μονότονες εργασίες. Να έχουμε όλοι δουλειά με σταθερό εργάσιμο χρόνο, που να μας «γεμίζει» και να μη μας «αδειάζει» ψυχικά και σωματικά. Να έχουμε δημιουργικό ελεύθερο χρόνο για κοινωνική δραστηριότητα, για ανάπαυση, αναψυχή, άθληση, πολιτισμό, για τους φίλους και τις οικογένειές μας.

Ομως σε κάθε μας βήμα, όλες αυτές οι δυνατότητες «σκοντάφτουν» στο κέρδος των καπιταλιστών. Οι εργοδότες βλέπουν τη δυνατότητα να αυξήσουν κατακόρυφα την παραγωγικότητα, συνδυάζουν τα επιτεύγματα της επιστήμης και της τεχνικής με την αύξηση της «ευελιξίας», καθορίζοντας το πότε και για πόσο θα δουλεύουμε, εξασφαλίζοντας ακόμη μικρότερο κόστος.

Αρκεί να σκεφτεί κανείς πως ένας εργάτης σήμερα δουλεύει σε μια υπερσύγχρονη γραμμή παραγωγής και ταυτόχρονα αγκομαχά στα εξαντλητικά ωράρια! Ακόμη πως ένας εργαζόμενος στις κατασκευές δημιουργεί με τη δουλειά του υπερσύγχρονες κατοικίες, αλλά ταυτόχρονα σκέφτεται πώς θα βγάλει το πανάκριβο νοίκι. 'Η από την άλλη, αντί να αξιοποιείται η πρόοδος της επιστήμης και της ιατρικής ώστε να υπάρχει πρόβλεψη και προστασία του ανθρώπινου οργανισμού από επαγγελματικές ασθένειες και ατυχήματα, βλέπουμε τη ζωή μας στο ζύγι της κερδοφορίας τους, με στόχο να «προστατευτεί» η αδιάκοπη παραγωγή για τους καπιταλιστές.

Το πώς και γιατί φτάσαμε να έχουμε μια ζωή σμπαραλιασμένη, έχει τη δική του σημασία για να μπορέσουν οι νέοι εργαζόμενοι να στρέψουν τον αγώνα τους απέναντι στον πραγματικό αντίπαλο. Να αποφύγουν παγίδες που στήνει το σύστημα στην προσπάθειά του είτε να τρομοκρατήσει καλώντας σε «σταθερότητα», είτε να εγκλωβίσει την αγανάκτηση σε ένα χιλιοπαιγμένο έργο αυταπατών, επιδιώκοντας να εξαπατήσουν όσους δεν το είδαν live αλλά ζουν τα αποτελέσματά του.

Το τι ζούμε σήμερα μέσα και έξω από τους χώρους δουλειάς δεν έπεσε από τον ουρανό. Κάθε κυβέρνηση έπιανε το νήμα από την προηγούμενη και συνέχιζε την αντιλαϊκή επίθεση. Τρία μνημόνια, χιλιάδες εφαρμοστικοί νόμοι, μια επίθεση άνευ προηγούμενου στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα και ένα τεράστιο οπλοστάσιο στα χέρια των επιχειρηματικών ομίλων, μαζί με τον πακτωλό χρημάτων που δίνονται δώρο από τη φορολεηλασία του λαού. Ιδιαίτερα σήμερα σε συνθήκες πολεμικής οικονομίας και προετοιμασίας «ζεσταίνουν» ακόμη περισσότερο τις μηχανές, για να μπορέσουν να βγουν κερδισμένοι στον ανταγωνισμό που οξύνεται. Αλλωστε, όπως και οι ίδιοι κυνικά το ομολογούν, για αυτό «επιστρατεύονται» οι 13 ώρες δουλειάς, το χτύπημα στη συνδικαλιστική δράση κ.ο.κ

Μια θάλασσα από νόμους, μέτρα, ρυθμίσεις που είναι διαθέσιμα για την εργοδοσία, για να επιλέγει κάθε φορά κάθε εργοδότης με βάση τις ανάγκες της επιχείρησής του αυτά που του ταιριάζουν καλύτερα για να αυξάνει την εκμετάλλευση, άρα και την κερδοφορία σε κάθε φάση.

Είτε μεγαλώνοντας τον εργάσιμο χρόνο, είτε εντατικοποιώντας τη δουλειά ώστε ο μισθός να καλύπτεται σε λιγότερες ώρες και να μένει περισσότερη απλήρωτη δουλειά για νέο πλούτο, είτε κρατώντας τον μισθό σε χαμηλά επίπεδα, είτε όλα μαζί, το αποτέλεσμα είναι ένα: Ολο και μεγαλύτερο κομμάτι της πίτας του παραγόμενου πλούτου να καταλήγει στο πιάτο των καπιταλιστών.

Ετσι φτάσαμε ένας νέος εργαζόμενος να έχει να αντιμετωπίσει μια ζούγκλα από ελαστικές σχέσεις εργασίας - πάνω από 15 καταγεγραμμένες - καταλήγοντας να αλλάζει δουλειά δυο και τρεις φορές κάθε χρόνο. Ετσι φτάσαμε στο ξεχείλωμα του εργάσιμου χρόνου, να γίνεται κανόνας το «δουλεύουμε όσο έχει δουλειά» για να πετύχει η εργοδοσία τα χρονοδιαγράμματα στα business plans. Σε όλα αυτά έρχονται να προστεθούν το δυσβάστακτο κόστος για βασικές λαϊκές ανάγκες, οι χαμηλοί μισθοί που εξανεμίζονται στις πρώτες 10 μέρες του μήνα.

140 χρόνια από την εξέγερση των εργατών του Σικάγο... η μάχη για τον εργάσιμο χρόνο αποκαλύπτει τη μεγάλη εικόνα που βρίσκει τη φωτογραφία της σε κάθε πτυχή της ζωής μας: Την ασίγαστη πάλη «ζωής και θανάτου» ανάμεσα σε αυτούς που έχουν στην ιδιοκτησία τους τα μέσα παραγωγής άρα και την εξουσία, δηλαδή τους καπιταλιστές, και από την άλλη την εργατική τάξη, τον λαό και τη νεολαία. Ακριβώς γιατί για τους λίγους ο χρόνος των πολλών είναι τα αμύθητα κέρδη τους και για τους πολλούς - για εμάς, ο χρόνος εργασίας συνδέεται με τον χρόνο που «μένει» για να διαθέσουμε για την ξεκούρασή μας, την οικογένεια και τα παιδιά μας, τους φίλους μας, τη συμμετοχή μας στην κοινωνική και πολιτική ζωή.

Ο αγώνας μας μπορεί και πρέπει να στοχεύσει ακόμη πιο αποφασιστικά τον πραγματικό αντίπαλο, ανοίγοντας δρόμο στο νέο! Κάθε νέος και νέα έχει θέση σε αυτόν τον αγώνα, μα έχει και πείρα για να τραβήξει ίσια! Από τις συγκλονιστικές συγκεντρώσεις για τα Τέμπη, τις μεγάλες απεργίες για τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, τα αντιπολεμικά συλλαλητήρια, τις διαδηλώσεις αλληλεγγύης στον ηρωικό παλαιστινιακό λαό. Χιλιάδες νέοι εργαζόμενοι αποκτήσαμε σημαντική πείρα από τη συμμετοχή μας στο εργατικό κίνημα και στα σωματεία μας, στην οργάνωση του αγώνα και της διεκδίκησης.

Εχουμε καθαρό πως για να κερδίσουμε εμείς πρέπει να χάσει το κεφάλαιο από τα κέρδη του. Είναι μονόδρομος όλοι εμείς να συναντηθούμε στις μεγάλες μάχες του επόμενου διαστήματος, σε κάθε χώρο να κάνουμε υπόθεσή μας την επιτυχία της απεργίας την 1η Οκτώβρη. Για να δουλεύουμε 7ωρο - 5ήμερο - 35ωρο. Να έχουμε συγκροτημένα δικαιώματα με ουσιαστικές αυξήσεις. Να δουλεύουμε με μέτρα προστασίας στους χώρους δουλειάς και να γυρνάμε σπίτια μας υγιείς.

Το Φεστιβάλ της ΚΝΕ πάντα είχε και έχει τη δικιά του αναντικατάστατη συμβολή στους αγώνες του λαού και της νεολαίας στη χώρα μας! Γιατί φωτίζει το πραγματικά νέο! Τη δυνατότητα σήμερα να οικοδομήσουμε μια κοινωνία που καταργεί την εκμετάλλευση, κάνοντας κοινωνική ιδιοκτησία μεγάλες επιχειρήσεις, λιμάνια, αεροδρόμια, όλο τον πλούτο της χώρας και βάζοντας στο επίκεντρο τις ανάγκες της εργαζόμενης πλειοψηφίας. Γιατί είναι μια μεγάλη διαδήλωση για να νικήσει το δίκιο, ο Σοσιαλισμός!