Από την πρόσφατη τριμερή Τουρκίας - Ιταλίας - Λιβύης

Προηγήθηκε τηλεφωνική επικοινωνία των δύο υπουργών, κατά την οποία συζήτησαν «την ημερήσια διάταξη, η οποία θα καλύψει τις διμερείς σχέσεις, διάφορα περιφερειακά θέματα, την κατάσταση στη Γάζα και στη Μέση Ανατολή, τις εξελίξεις στην Ανατολική Μεσόγειο, συμπεριλαμβανομένης της Λιβύης, και το ζήτημα της Μονής της Αγίας Αικατερίνης στο Σινά».

Η κυβέρνηση ετοιμάζεται να παρουσιάσει ως διπλωματική επιτυχία την όποια ρύθμιση για το καθεστώς της Μονής την ώρα που η ευρύτερη περιοχή βράζει από ανταγωνισμούς και τα σχέδια του ευρωατλαντικού άξονα, στο πλαίσιο των οποίων τα ελληνικά και κυπριακά κυριαρχικά δικαιώματα μπαίνουν στο παζάρι των αστικών τάξεων για μερίδιο της «λείας». Οι δε εξελίξεις επιβεβαιώνουν ότι οι περιβόητες «στρατηγικές συμμαχίες», ακριβώς επειδή έχουν στον πυρήνα τους τα συμφέροντα του κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστικών ενώσεων, βάζουν τον λαό ακόμα πιο βαθιά στον λάκκο των ανταγωνισμών.

Αλλωστε, το τι αξία έχουν τέτοιες πολυδιαφημισμένες στο εσωτερικό λυκοσυμμαχίες (με Αίγυπτο, Ισραήλ και άλλα κέντρα) φαίνεται και από το γεγονός ότι σύμφωνα με αραβικά και τουρκικά ΜΜΕ η Αγκυρα ενέκρινε τη συμμετοχή του Καΐρου στην ανάπτυξη του τουρκικού μαχητικού KAAN, χαρακτηρίζοντας την εξέλιξη «θεμέλιο λίθο» στην ανάπτυξη της διμερούς στρατιωτικής - βιομηχανικής συνεργασίας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη συνέχεια. Γράφεται μάλιστα ότι της εξέλιξης προηγήθηκαν «μήνες διαπραγματεύσεων και ανταλλαγών υψηλόβαθμων στρατιωτικών αξιωματούχων», στην πορεία του να καταστεί η Αίγυπτος συμπαραγωγός και κατασκευαστής του μαχητικού που αναπτύσσεται από την «Turkish Aerospace Industries» (TAI). Συγκεκριμένα, εμπειρογνώμονες της αιγυπτιακής Πολεμικής Αεροπορίας φέρονται να επιθεώρησαν το τουρκικό πρωτότυπο, το οποίο βρίσκεται προσώρας σε αρχικές φάσεις δοκιμών, με στόχο να μπει σε υπηρεσία το 2030.

Γράφεται επίσης ότι αναμένεται να υπογραφεί ανάμεσα στις δυο κυβερνήσεις ένα Μνημόνιο Κατανόησης (MoU) προς τα τέλη του 2025, το οποίο θα επισημοποιήσει τη συμφωνία, ενώ αναπαράγονται και δηλώσεις όπως του πρώην αρχηγού της αιγυπτιακής Πολεμικής Αεροπορίας, Hassan Rashid, ότι «η κοινή παραγωγή με την Τουρκία θα είναι ένα πολύ θετικό βήμα, επειδή θα είναι πολύ ωφέλιμο για τις αιγυπτιακές Ενοπλες Δυνάμεις», αφού «δεν μπορούμε να βασιστούμε σε μία ή δύο πηγές προμηθειών όπλων (σ.σ. όπως μόνο αγορές "Rafale" από τη Γαλλία). Επομένως, η στρατιωτική συνεργασία και οι βιομηχανικές συνεργασίες είναι κρίσιμες».

Στο ίδιο πνεύμα ο Αλί Μπακίρ, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Κατάρ και επισκέπτης ερευνητής στο περιλάλητο Ατλαντικό Συμβούλιο, υποστήριξε ότι η απόκτηση του τουρκοαιγυπτιακού μαχητικού θα μπορούσε να βοηθήσει «να κλείσει το χάσμα με το Ισραήλ, το οποίο επί του παρόντος απολαμβάνει συντριπτική στρατιωτική και τεχνολογική υπεροχή στην περιοχή».

Σημειωτέον, ο Αιγύπτιος Πρόεδρος Αμπντέλ Φατάχ Σίσι φέρεται να εξέφρασε ενδιαφέρον για το πρόγραμμα KAAN κατά την πρώτη του προεδρική επίσκεψη στην Αγκυρα, τον Σεπτέμβρη του 2024, σύμφωνα με πηγές της αιγυπτιακής κυβέρνησης που μίλησαν σε αραβικά ΜΜΕ.

Σε αυτό το πλαίσιο ο αρχηγός του επιτελείου των αιγυπτιακών Ενόπλων Δυνάμεων, αντιστράτηγος Αχμέτ Χαλίφα, επισκέφτηκε την Τουρκία τον Μάη και συναντήθηκε με πλήθος Τούρκων στρατιωτικών αξιωματούχων, συμπεριλαμβανομένου του Τούρκου ομολόγου του, Μετίν Γκιουράκ. Ηταν η δεύτερη επίσκεψη του Χαλίφα στην Τουρκία μέσα σε έξι μήνες, με την αιγυπτιακή πλευρά να εκφράζει - πάντα όπως γράφεται - έντονο ενδιαφέρον για τουρκικά στρατιωτικά προϊόντα, συμπεριλαμβανομένων drones, UAV και πυραυλικών συστημάτων.

Θυμίζουμε ότι προηγήθηκε άλλο ένα άδειασμα για τα ευρωατλαντικά παραμύθια, η τριμερής Σύνοδος Κορυφής Τουρκίας, Ιταλίας και Λιβύης την περασμένη Παρασκευή στην Κωνσταντινούπολη, όπου ο Ρ. Τ. Ερντογάν, η Ιταλίδα πρωθυπουργός Τζ. Μελόνι και ο πρωθυπουργός της λιβυκής κυβέρνησης στην Τρίπολη Α. Ντμπεϊμπά κάλυψαν όλη την ατζέντα: Τις έρευνες για τον εντοπισμό και την εκμετάλλευση κοιτασμάτων Ενέργειας στη Μεσόγειο, την καταστολή του προσφυγικού - μεταναστευτικού ρεύματος, αλλά και την περαιτέρω «πολιτική διαδικασία» για τη δήθεν αποκατάσταση της πολιτικής σταθερότητας στη Λιβύη, στο πλαίσιο του «συνεχιζόμενου συντονισμού ενεργειών μεταξύ Λιβύης, Τουρκίας και Ιταλίας για την προώθηση κοινών προσεγγίσεων σε θέματα κοινού ενδιαφέροντος» και για τη συμβολή τους στην υποστήριξη «της σταθερότητας και της διεθνούς συνεργασίας», όπως τονίστηκε χαρακτηριστικά στο πλαίσιο της τριμερούς.

Διόλου τυχαία και η επισήμανση χθες στην «Καθημερινή» ότι «οι σχέσεις Ιταλίας - Τουρκίας είναι πολύ στενές σε πολλά επίπεδα και οι επανειλημμένες οχλήσεις της Αθήνας στην κυβέρνηση Μελόνι έχουν αγνοηθεί επιδεικτικά».

Σε αυτό το φόντο, με άρθρο του στο «kreport» ο Δ. Αβραμόπουλος, πρώην επίτροπος της ΕΕ και πρώην υπουργός, εκτόξευσε πυρά κατά της κυβέρνησης, με αναφορές στην τριμερή Τουρκίας - Ιταλίας - Λιβύης, ζητώντας βασικά να επιταχυνθεί μια συνεννόηση με την Αγκυρα, προσπάθεια που έτσι κι αλλιώς «τρέχει», πάνω βέβαια σε ευρωατλαντικές ράγες.

Γράφει συγκεκριμένα ότι ο αποκλεισμός της Αθήνας από την τριμερή (με «κίνδυνο να μείνει θεατής σε αποφάσεις που την αφορούν άμεσα») «δεν είναι τυχαίος», αλλά οφείλεται στην «αντίληψη για τον ρόλο της Τουρκίας, όπου κυριαρχεί η αίσθηση της απειλής και του φόβου», κάτι που «έχει στερήσει από την Αθήνα τη δυνατότητα να διαμορφώσει πιο σύνθετους χειρισμούς, που θα μπορούσαν να ανοίξουν δρόμους συνεργασίας σε τομείς όπου υπάρχουν κοινά συμφέροντα, όπως η ευρωπαϊκή στρατηγική ασφάλεια και η διαχείριση των μεταναστευτικών ροών, πεδίο συνάντησης και όχι αντιπαράθεσης».

Ως δεύτερη αιτία βάζει την «επιλογή από το 2019 να στηριχθεί ένας αμφιλεγόμενος και μη νόμιμος πολέμαρχος της Ανατολικής Λιβύης, ο Χαφτάρ. Η επιλογή αυτή έθεσε τη χώρα μας ανεξήγητα και απέναντι στην πολιτική γραμμή της Ευρώπης, εξαρχής στη λάθος πλευρά, με αποτέλεσμα να εξαιρεθεί από όλα τα σημαντικά διεθνή φόρα για τη Λιβύη, από το Βερολίνο μέχρι σήμερα», ενώ στο ενδιάμεσο «ευρωπαϊκές χώρες που επί χρόνια είχαν γυρίσει την πλάτη στην Αγκυρα συνεργάζονται μαζί της».

«Η στροφή αυτή δεν αφορά μόνο την αμυντική βιομηχανία, αντανακλά μια ευρύτερη ευρωπαϊκή αναγνώριση ότι χωρίς την Τουρκία δεν μπορεί να υπάρξει αποτελεσματική στρατηγική στη Μεσόγειο, είτε για την ασφάλεια, είτε για τη μετανάστευση, είτε για την Ενέργεια», προσθέτει, ενώ επιμένει ότι η κυβέρνηση πρέπει να ξεκολλήσει από μια «πολιτική αδράνειας και εμμονές που οδηγούν σε απομόνωση» και «να χαράξει μια νέα στρατηγική, βασισμένη στον ρεαλισμό, στην εξωστρέφεια και στη συμμετοχή σε πρωτοβουλίες που καθορίζουν τις ισορροπίες στη Μεσόγειο». «Διαφορετικά, θα παραμείνουμε απλοί θεατές την ώρα που οι γείτονες και οι εταίροι μας αναδιατάσσουν τον χάρτη της περιοχής», καταλήγει, επιβεβαιώνοντας τις επικίνδυνες εξελίξεις.

Στο μεταξύ, την ώρα που η Ανατ. Μεσόγειος «βράζει» από τους ανταγωνισμούς και τις κάθε είδους συμφωνίες των ιμπεριαλιστών, χτες τα «Νέα» έφεραν στο φως μια περίεργη υπόθεση με εμπλοκή και της ελληνικής κυβέρνησης. Σύμφωνα με το δημοσίευμα, το φορτηγό πλοίο «AYA1», που είχε ξεκινήσει από την Ινδία στα μέσα Ιούλη με ενδιάμεσο σταθμό το Ντουμπάι και κατεύθυνση τη Λιβύη, κατόπιν «πληροφοριών» προς το ΝΑΤΟ μπλοκαρίστηκε αρχικά στην Ανατ. Μεσόγειο από δυνάμεις της ευρωενωσιακής επιχείρησης «IRINI» και στη συνέχεια οδηγήθηκε στο λιμάνι του Αστακού στην Αιτωλοακαρνανία, συνοδεία του πλοίου του ιταλικού Πολεμικού Ναυτικού «ITS Morosini». Εκεί - σύμφωνα πάντα με το δημοσίευμα - διαπιστώθηκε ότι στα 350 κοντέινερ του μετέφερε οχήματα και στρατιωτικό εξοπλισμό που εικάζεται ότι είχαν προορισμό τον Χαφτάρ, ενώ στη συνέχεια, «ύστερα από έντονο παρασκήνιο και αφού την υπόθεση χειρίστηκαν εν γνώσει του Μαξίμου με απόλυτη μυστικότητα τα υπουργεία Εθνικής Αμυνας και Εξωτερικών (ενώ υπήρχε ασφαλώς ταυτόχρονη ενημέρωση του ΝΑΤΟ αλλά και των μυστικών υπηρεσιών), το πλοίο αναχώρησε τελικά για τη Μισράτα στη βορειοδυτική Λιβύη». Αλλη μια υπόθεση που επιβεβαιώνει τον βούρκο μέσα στον οποίο έχει βυθίσει η κυβέρνηση τον ελληνικό λαό, με ανυπολόγιστους κινδύνους κάθε είδους...