Η έκτη διεκδίκηση των πανεπιστημιακών | ΔΙΕΘΝΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ

Διακήρυξη της ΚΕ του ΚΚΕ για τη συμπλήρωση 80 χρόνων από το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και την Αντιφασιστική Νίκη των Λαών

ΔΙΕΘΝΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ

Η έκτη διεκδίκηση των πανεπιστημιακών

Προχτές το μεσημέρι, γυρίζοντας από το Πάντειο, όπου για ακόμη μια φορά η Γενική Συνέλευση των πανεπιστημιακών είχε αποφασίσει ομόφωνα τη συνέχιση της αποχής, ακούω από το ραδιοφωνάκι του αυτοκινήτου μου τον υπουργό Παιδείας να δηλώνει ότι οι πανεπιστημιακοί συνεχίζουν την αποχή τους παρότι τα αιτήματά τους έχουν ικανοποιηθεί. Σκέφτηκα για μια στιγμή πως, να, «τίποτα δεν πάει χαμένο!», «ο αγώνας τώρα δικαιώνεται», και άλλα τέτοια. Ο υπουργός θα έμαθε, φαίνεται, ότι συνεχίζονται οι κινητοποιήσεις και αποφάσισε να μας ικανοποιήσει τα αιτήματα. Πλανήθηκα πλάνην οικτράν. Ο υπουργός όχι μόνο δεν είχε αποφασίσει να μας ικανοποιήσει κανένα απολύτως από τα αιτήματά μας, αλλά με τη μεγαλύτερη των ανέσεων άφηνε να εννοηθεί ότι είμαστε είτε τρελοί, είτε υποκινούμενοι από σκοτεινές δυνάμεις, μια που συνεχίζαμε την αποχή, ενώ μας είχε ικανοποιήσει. Ο αποδέκτης των δηλώσεών του δεν ήταν βεβαίως οι γνωρίζοντες, αλλά η κοινή γνώμη, η οποία έπρεπε να πειστεί ότι αδίκως συνεχίζουμε τις κινητοποιήσεις μας. Γνωστό τερτίπι της εξουσίας ενάντια σε όποιον κινητοποιείται για να στραφούν όλοι οι υπόλοιποι εναντίον του. Αποτελεσματικό τερτίπι, στο βαθμό που μόνον όταν είσαι άμεσα ενδιαφερόμενος συνειδητοποιείς το μέγεθος της απάτης.

Για του λόγου το αληθές αντιγράφω τα αιτήματα των πανεπιστημιακών έτσι όπως αρχικώς διατυπώθηκαν γραπτώς από την Ομοσπονδία τους:

1. Να αυξηθεί κατά 20% ο βασικός μισθός.

2. Να ενσωματωθούν τα 2 επιδόματα, τα οποία συνδέονται άμεσα με τα καθήκοντά μας (εξωδιδακτικό, ερευνητικό) στους βασικούς μισθούς.

3. Να επεκταθεί το λεγόμενο «επίδομα 25ετίας», που σήμερα χορηγείται μόνο στους καθηγητές, σε όλες τις βαθμίδες του ΔΕΠ.

4. Να επεκταθούν όλες οι ρυθμίσεις σε όσα μέλη ΔΕΠ έχουν ήδη συνταξιοδοτηθεί.

5. Να αυξηθούν σημαντικά τα κονδύλια για την Ανώτατη Εκπαίδευση και την έρευνα, κύρια τη βασική.

Ας δούμε τώρα τι σημαίνει η κατά τον υπουργό ικανοποίηση αιτημάτων:

Για το 1ο ο υπουργός παραπέμπει σε διάλογο το καλοκαίρι του 2003 για πιθανές αυξήσεις το 2004.

Για τα 3ο και 4ο κωφεύει.

Για το 5ο ούτε λόγος να γίνεται, παρά τη θεαματική αύξηση τμημάτων, μεταπτυχιακών και φοιτητών.

Για το 2ο το υπουργείο αποδέχεται την ενσωμάτωση από 1/1/2003 του ενός μόνο από τα δυο επιδόματα στο μισθό, αυξάνοντας έτσι τις κρατήσεις και συνεπώς μειώνοντας τις καθαρές αποδοχές.

Δεν είχα ποτέ καμιά αμφιβολία πως είχε δίκιο ο Νίτσε όταν έγραφε ότι «το κράτος ψεύδεται σ' όλες τις γλώσσες του καλού και του κακού κι ό,τι κι αν πει λέει ψέματα», ότι «όλα του είναι κίβδηλα», ότι «ψεύτικα είναι και τα σπλάχνα του ακόμα». Δεν είχα καμιά αμφιβολία ότι οι κρατούντες, αυτοί οι «περιττοί», αυτοί οι «ανίκανοι», οι «ευκίνητοι πίθηκοι], οι «αναρριχητικοί πίθηκοι και ακόλαστοι», για να ικανοποιήσουν την τρέλα τους, που δεν άλλη από το ότι «θέλουνε θρόνο», χρησιμοποιούν το ψέμα όπως αναπνέουν.

Παρ' όλα αυτά είχα την αφέλεια να πιστεύω ότι υπάρχουν και όρια, όχι δα στο καθαυτό περιεχόμενο του ψέματος, αλλά στο ύφος με το οποίο διαλαλιέται. Δεν είναι δυνατόν, φανταζόμουνα, να υπάρχει τέτοια πραότητα στον τόνο, τέτοια φυσικότητα, όταν εκφέρεται ψέμα και μόνον ψέμα. Οταν, όμως, η μακιαβελική αρχή ο «σκοπός αγιάζει τα μέσα» συνδέεται ως δεύτερη φύση με τη συμπεριφορά που απαιτεί ο ρόλος ενός εκσυγχρονιστή πολιτικού, τότε φαίνεται πως δεν υπάρχουν όρια.

Κάπου το 'γραφε ο Σαρτρ αναφερόμενος στα γκαρσόνια των πολυτελών καφέ του Παρισιού: Επειδή λόγω της φύσης του ρόλου τους είναι υποχρεωμένα να είναι δουλοπρεπή με τους πελάτες κατά τη διάρκεια της δουλιάς τους, συνεχίζουν να είναι δουλοπρεπή και πέρα από αυτήν, στη ζωή τους ολάκερη. Κάτι ανάλογο συνέβαινε με τον εργάτη των «μοντέρνων καιρών» του Τσάπλιν, που συνεχίζει να βιδώνει σαν τρελός και έξω από το εργοστάσιο. Η δύναμη της συνήθειας κι εδώ η συνήθεια του ψεύδους σε όλο της το μεγαλείο.

Και μόνο για να την καταπολεμήσουμε, ως και πάλι «εκ της ιδιαιτερότητας του έργου μας», οφείλουμε, είναι νομίζω αναγκαίο να προσθέσουμε μια έκτη, πέραν των προηγουμένων, διεκδίκηση, αδιαπραγμάτευτη αυτή, όσο καμιά άλλη: Να μας ζητήσει δημοσίως συγνώμη ο υπουργός διότι δίχως αιδώ καμία, με όπλο του μοναδικό το ψεύδος το ασύστολο, επιχείρησε να μας εκθέσει στην ελληνική κοινωνία. Διαφορετικά καλό Σεπτέμβρη και πάλι βλέπουμε.

Του
Γιώργου ΡΟΥΣΗ