Η σημερινή στήλη είναι αφιερωμένη στον Αουντα Χαθαλίν, που δολοφονήθηκε από ισραηλινά πυρά στις 28 Ιούλη.

«Θέλω να ζήσω ειρηνικά. Θέλω να μεγαλώσω τα παιδιά μου ειρηνικά. Δεν θέλω να βιώσουν την κατοχή. Δεν θέλω να υποφέρουν όπως εγώ. Θέλουμε απλώς να ζήσουμε με την αξιοπρέπειά μας, την ελευθερία μας και τα δικαιώματά μας, χωρίς να υποφέρουμε. Πότε θα σταματήσει αυτό; Στην Ουμ αλ-Χάιρ η κατοχή μάς καταδικάζει σε πολυγενεακό τραύμα. Είδα τις πρώτες μπουλντόζες να φτάνουν στο χωριό μου πριν από 17 χρόνια. Τώρα, μετά τις πιο βάναυσες εβδομάδες της Ιστορίας μας, ο γιος μου θα κουβαλάει παρόμοιες οδυνηρές αναμνήσεις. Οι δυνάμεις κατεδάφισης μπαίνουν στο χωριό. Ολα τα παιδιά τρέχουν στις μητέρες τους, οι οποίες σπεύδουν να περισώσουν ό,τι μπορούν από τα σπίτια τους πριν είναι πολύ αργά. Ολοι παρακολουθούν με αγωνία ποιος θα μείνει άστεγος. Οι μπουλντόζες συγκεντρώνονται στο κέντρο του χωριού και μετά σταματούν. Οι στρατιώτες αποβιβάζονται. Οι άνθρωποι κοιτάζονται στα μάτια, ψάχνοντας για λόγια παρηγοριάς, αλλά δεν υπάρχουν. Τα παιδιά μας μας ρωτούν γιατί συμβαίνει αυτό, αλλά δεν έχουμε απαντήσεις. Ως γονιός, προσπάθησα να προστατεύσω τον 4χρονο γιο μου από αυτήν τη σκληρή πραγματικότητα όσο το δυνατόν περισσότερο, ώστε να μη χρειαστεί να κουβαλάει τις ίδιες αναμνήσεις με εμένα. Αλλά μερικές φορές, όσο καλός πατέρας κι αν είσαι, υπάρχουν πράγματα που δεν μπορείς να ελέγξεις. Και οι τελευταίες εβδομάδες ήταν από τις χειρότερες που έχουμε βιώσει ποτέ. Ο γιος μου έγινε μάρτυρας αυτών των επιθέσεων και έχει επηρεαστεί βαθιά από αυτές. Θέλει να μάθει τι συμβαίνει και γιατί. Γνωρίζει μάλιστα μερικούς από τους εποίκους ονομαστικά. Μερικές φορές του λέω ότι πήγαν φυλακή. Λέω ψέματα, αλλά θέλω να τον κάνω να νιώσει ασφαλής. Αλλά εξακολουθεί να βλέπει τις γιαγιάδες του, τα ξαδέρφια του και τις θείες του να καταρρέουν στο έδαφος μπροστά του. Είναι μια δύσκολη ανάμνηση και ξέρω ότι θα του μείνει χαραγμένη στη μνήμη».

Αυτά έγραφε μόλις το περασμένο καλοκαίρι σε άρθρο του ο Αουντα Χαθαλίν. Ο Αουντα ήταν ακτιβιστής, καθηγητής Αγγλικών στα σχολεία της Μασαφέρ Γιάτα και πατέρας τριών μικρών παιδιών. Ηταν αδερφικός φίλος και συναγωνιστής με τους Μπάζελ Αντρα και Γιούβαλ Αμπραχαμ, σκηνοθετών της ταινίας «Καμία άλλη γη». Αρκετά πλάνα του είναι κομμάτι της ταινίας που μας συγκλόνισε. Στις 28 Ιούλη, μόλις 31 ετών, έπεσε νεκρός από τα πυρά Ισραηλινού εποίκου ενώ προσπαθούσε να προστατεύσει τη γη και το χωριό του.

Σύμφωνα με βίντεο που δημοσίευσε ο Γιούβαλ Αμπραχαμ και με αυτόπτες μάρτυρες, ύποπτος για την εν ψυχρώ δολοφονία του είναι ο Ισραηλινός έποικος Γινόν Λεβί. Ο έποικος πυροβολούσε με μανία προς το κοινοτικό κέντρο του χωριού, εκεί όπου έπαιζαν μικρά παιδιά, και ο Αουντα κατέγραφε τα γεγονότα. Μετά το περιστατικό, σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες και βίντεο από το σημείο, ο Λεβί παρέμεινε στην περιοχή και όταν έφτασαν Ισραηλινοί στρατιώτες, τους υπέδειξε ποιους Παλαιστίνιους ήθελε να συλλάβουν. Ο Λεβί συνελήφθη για ανθρωποκτονία εξ αμελείας και έχει τεθεί σε κατ' οίκον περιορισμό μέχρι νεωτέρας.

Οι Παλαιστίνιοι δεν μπορούν ούτε να θρηνήσουν και να θάψουν τους νεκρούς τους. Ισραηλινοί στρατιώτες διέλυσαν την τέντα όπου θρηνούσαν τον νεκρό Αουντα, έριξαν δακρυγόνα και κρότου - λάμψης για να διαλύσουν το πλήθος που πήγε να εκφράσει τα συλλυπητήριά του και δήλωσαν στην οικογένειά του ότι δεν θα παραδώσουν τη σορό του μέχρι να συμφωνήσουν να μην τον θάψουν στο χωριό του...

Υστερα από όλα τούτα, με τι καρδιά να γράψεις για ταινίες. Μια πολύ σύντομη παρουσίαση των ταινιών της εβδομάδας, με τη σταθερή υποσημείωση ότι αυτόν τον καιρό είναι προτιμότερο να βλέπουμε επανεκδόσεις.

«Την ίδια ώρα, στη Γη» του Ζερεμί Κλαπέν.Μεταφερόμαστε στην ιστορία δύο αδερφών, που το ένα ήταν αστροναύτης και μυστηριωδώς η αποστολή του χάθηκε στο σύμπαν, και η αδερφή έκτοτε θρηνεί, μέχρι που μια άγνωστη μορφή ζωής έρχεται σε επαφή μαζί της, προσφέροντάς της να φέρει τον αδερφό της πίσω στη Γη, με το ανάλογο τίμημα... Οτι θα επιστρατεύαμε εξωγήινους για να αναφερθούμε στο πένθος, στην απώλεια και στη συνειδητοποίησή του, δεν το είχαμε φανταστεί μέχρι τώρα. Ελα όμως που το είδαμε κι αυτό. Εσείς μη χάσετε τον χρόνο σας.

«Το πατρικό» του Αλεξ Μοντόγια.Συναντιόμαστε με τρία αδέρφια που επιστρέφουν στο πατρικό τους σπίτι μετά τον θάνατο του πατέρα τους και προσπαθούν να «βγάλουν άκρη» μεταξύ τους και να πουλήσουν την περιουσία... Θα βαρεθείτε την ώρα και τη στιγμή... Θα εύχεστε να το πουλήσουν να τελειώνουμε!

«Ρίτα» της Παθ Βέγκα.Βλέπουμε ότι ένα κορίτσι, που μεγαλώνει σε ένα καταπιεστικό οικογενειακό περιβάλλον, διαπιστώνει σταδιακά τους λόγους για τους οποίους οι γονείς της βρίσκονται σε διαρκή ένταση μεταξύ τους... Σεβίλλη 1984, ωραία αναπαράσταση της εποχής, όμορφη, λιτή σκηνοθεσία, εκπληκτική η μικρούλα στον ομώνυμο ρόλο, ένα δύσκολο θέμα με την οικογενειακή βία που βλέπουμε ξανά και ξανά τα τελευταία χρόνια, αυτήν τη φορά μέσα από τα μάτια ενός παιδιού. Ομως, παρά τα όσα αναφέραμε παραπάνω, το σενάριο δεν είναι αυτό που θα αναδείξει όσο πρέπει το ζήτημα. Το τέλος έρχεται βεβιασμένα, χωρίς να έχει προηγηθεί ανάλογη πλοκή και ατμόσφαιρα. Είμαστε σίγουροι ότι οι ευαίσθητες κεραίες των παιδιών πιάνουν πολλά περισσότερα από όσα καταγράφονται. Κρίμα, γιατί ήταν μια καλή προσπάθεια, αλλά «ανεπαρκής».

«Τρελές Σφαίρες» του Ακίβα Σάφερ. Το πολυαναμενόμενο σίκουελ είναι πολύ τίμιο στις προθέσεις του. Το χιούμορ είναι τόσο βλακώδες, που αναγκαστικά γελάς. Σπάνια έχει λαμπρές στιγμές αυτοσαρκασμού της αμερικανικής κοινωνίας. Κατά τα λοιπά, το σενάριο με το κακό αφεντικό - ιδιοκτήτη μονοπωλίου τεχνολογίας (βλ. Μασκ), που θα καταστρέψει τον κόσμο και οι καλοί θα τον σώσουν από τα αιμοδιψή χέρια του, παίζει και σε αυτήν την ταινία για φέτος... Ο Λίαμ Νίσον δεν είναι σε καμία περίπτωση Λέσλι Νίλσεν, υστερεί πάρα πολύ του προκατόχου του. Οι πρώτες «τρελές σφαίρες» είναι - ευτυχώς - αξεπέραστες!

«Νεαρές Μητέρες» των Λικ Νταρντέν και Ζαν-Πιερ Νταρντέν. Περιγράφουν την ιστορία 5 νεαρών μητέρων που ζουν σε ένα καταφύγιο και πήραν το βραβείο σεναρίου στις φετινές Κάννες, είναι όμως απογοητευτικές. Μετά λύπης μας, οι αγαπημένοι μας Νταρντέν δείχνουν ένα κράτος που προστατεύει τη νεανική μητρότητα, νοιάζεται για τη νεανική παραβατικότητα και οι κακές μανάδες των 5 νεαρών κοριτσιών επωμίζονται όλο το βάρος της καταστροφής των παιδιών τους! Ο καπιταλισμός και η σαπίλα του δεν φαίνονται πουθενά! Πέραν τούτου, όμως, χανόμαστε σε 5 ιστορίες που δεν έχουν αξία με τον τρόπο που είναι δομημένες και αποδυναμώνουν το σενάριο, που χάνεται στις λεπτομέρειες. Μία και μόνη ιστορία, καλά δουλεμένη από όλες τις πλευρές, θα ήταν αρκετή να δείξει όλη την εικόνα, αλλά κυρίως πίσω από αυτή!

«Πώς να κλέψετε ένα εκατομμύριο δολάρια» («How to Steal a Million», 1966) του Γουίλιαμ Γουάιλερ. Η Νικόλ, κόρη ενός συλλέκτη έργων τέχνης και παραχαράκτη, μαθαίνει ότι ένα ψεύτικο αγαλματίδιο του πατέρα της πρόκειται να εκτεθεί σε ένα μουσείο και άρα να υποβληθεί σε έλεγχο γνησιότητας. Για να αποφύγει το σκάνδαλο, αποφασίζει να το κλέψει και στρατολογεί έναν χαρισματικό διαρρήκτη.

«Κοτόπουλο με Δαμάσκηνα» («Poulet aux prunes», 2011) των Μαρζάν Σατράπι και Βανσάν Παρονό. Στην Τεχεράνη του 1958, ο διακεκριμένος βιολιστής Νασέρ-Αλί βιώνει κατάθλιψη όταν η γυναίκα του σπάει το σωτήριο βιολί του. Παραμένει κλινήρης στο κρεβάτι του, βιώνοντας τις τελευταίες οκτώ μέρες της ζωής του, γυρίζοντας νοερά σε γλυκόπικρες αναμνήσεις της ζωής και του έρωτά του.

«Ζούσε τη ζωή της» («Vivre sa vie», 1962) του Ζαν - Λικ Γκοντάρ. Η Νανά, μια νεαρή πωλήτρια σε δισκοπωλείο στο Παρίσι, παλεύει με την οικονομική ανέχεια και τη συναισθηματική αποξένωση. Αποφασισμένη να πάρει τη ζωή στα χέρια της, εγκαταλείπει τον σύντροφό της και τη δουλειά της, ελπίζοντας να ανακαλύψει μια νέα αρχή. Στην πορεία, παρασύρεται στον κόσμο της πορνείας - όχι τόσο από επιλογή, όσο από ανάγκη.

«Ο Καουμπόι του Μεσονυχτίου» («Midnight Cowboy», 1969) του Τζον Σλέσιντζερ. Αφελές χωριατόπαιδο αφήνει το Τέξας και, με μοναδικά μπαγκάζια ένα τρανζιστοράκι και την αμφίεση καουμπόι, πηγαίνει στη Νέα Υόρκη για να βγάλει χρήματα πουλώντας το κορμί του σε ευκατάστατες κυρίες. Μόνο που εκεί κανείς δεν προσέχει το μπανάλ παρουσιαστικό και τις υπηρεσίες του, πέρα ίσως από έναν περιθωριακό απατεωνίσκο. Οι δυο τους θα βρουν ο ένας στο πρόσωπο του άλλου μια οικεία φιγούρα, όμοια απόκληρη και τραυματισμένη.