Στις 18 Ιουνίου 2025, η βρετανική κυβέρνηση του σοσιαλδημοκρατικού Εργατικού Κόμματος εισήγαγε στη Βουλή σχέδιο νόμου που προέβλεπε βαριές περικοπές σε βασικά επιδόματα, εξαπολύοντας νέα σφοδρή επίθεση στις λαϊκές κοινωνικές ανάγκες. Αυτές αποτελούν, όπως φαίνεται, περιττό «κόστος», όταν η αστική τάξη έχει τα δικά της «ζόρια», να εντείνει τις πολεμικές προετοιμασίες για να αντεπεξέλθει στους κλιμακούμενους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς διεθνώς.

Το πρώτο επίδομα που μπήκε στο στόχαστρο είναι το λεγόμενο Universal Credit, το οποίο υπολογίζεται σε εισοδηματική βάση και παρέχεται ως βοήθεια έναντι του υπέρογκου κόστους διαβίωσης.

Ειδικά για ΑμεΑ, με ποσοστό αναπηρίας που δεν τους επιτρέπει να εργαστούν, στο Universal Credit προστίθεται κι ένα επιπλέον πενιχρό επικουρικό ποσό για την υγειονομική τους περίθαλψη.

Δύο ακόμα επιδόματα που σχεδίασαν να «χαρατσώσουν» οι σοσιαλδημοκράτες Εργατικοί είναι το Personal Independence Payment (PIP, επίδομα προσωπικής ανεξαρτησίας) και το Employmentand Support Allowance (ESA). Το PIP παρέχεται σε ΑμεΑ, είτε εργάζονται είτε όχι, προκειμένου να αντιμετωπίσουν τα επιπλέον κόστη που συνεπάγεται η διαβίωσή τους. Δεν συναρτάται με το εισόδημα και οι δικαιούχοι καθορίζονται με ιατρική αξιολόγηση. Το ESA, υπολογιζόμενο με εισοδηματικά κριτήρια, παρέχεται σε άτομα που δεν μπορούν να εργαστούν λόγω αναπηρίας.

Μεταξύ των αλλαγών που απεργάζεται η κυβέρνηση με την καρμανιόλα που έφερε προς συζήτηση στη Βουλή συγκαταλέγονται:

α) Αναπροσαρμογή του Universal Credit με προβλεπόμενη αύξηση σε επίπεδα πάνω από τον πληθωρισμό από το 2026 έως το 2030, η οποία όμως φεύγει από την άλλη τσέπη, καθώς το συμπεριλαμβανόμενο επικουρικό ποσό για υγειονομική περίθαλψη μειώνεται στο μισό (από 97 σε 50 λίρες) και παγώνει έως το 2029/30.

β) Αλλαγές στο PIP: Εισάγονται νέες προϋποθέσεις επιλεξιμότητας, δηλαδή νέοι κόφτες. Οι υφιστάμενοι δικαιούχοι θα εξαιρούνται, αλλά οι νέοι αιτούντες θα πρέπει να συγκεντρώνουν τουλάχιστον 4 βαθμούς σε ένα ιδιότυπο σύστημα βαθμολόγησης, για να δικαιούνται το επίδομα. Οι αλλαγές θα είναι τέτοιες που θα δυσκολέψουν πολύ την απόκτηση του PIP, ενώ θα πλήττονται και οι άνθρωποι που φροντίζουν ΑμεΑ, καθώς θα χάσουν κι αυτοί τα αντίστοιχα επιδόματά τους.

γ) Πάγωμα και στο επίδομα ESA, χωρίς ούτε τις αυξήσεις που συνήθως δίνονται λόγω πληθωρισμού.

Φορείς του κινήματος και μια σειρά από οργανώσεις προειδοποίησαν ότι το νομοσχέδιο θα μπορούσε να οδηγήσει εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους στη φτώχεια και ζήτησαν την πλήρη απόσυρσή του.

Διοργανώθηκαν διαμαρτυρίες σε όλο το Ηνωμένο Βασίλειο, ενώ περισσότεροι από 500 συνδικαλιστές και εργαζόμενοι από διάφορους τομείς υπέγραψαν ανοικτή επιστολή, καταγγέλλοντας το νομοσχέδιο ως «ντροπιαστική» και «αντιλαϊκή» πολιτική επιλογή.

Τόνισαν ότι οι περικοπές δεν είναι απλώς λογιστική ανάγκη, αλλά συνειδητή ταξική πολιτική, που στοχεύει στη διατήρηση της κερδοφορίας και την εξασφάλιση δημοσιονομικού χώρου για την αύξηση των στρατιωτικών δαπανών.

Συνδικάτα όπως τα Unite, UNISON, GMB και NEU προειδοποίησαν ότι οι περικοπές θα επιδεινώσουν την κατάσταση στις δημόσιες υπηρεσίες, οδηγώντας σε μείωση προσωπικού και περιορισμένη πρόσβαση για τους πιο ευάλωτους. Το Austerity Action Group του συνδικάτου κοινωνικών λειτουργών SWU προειδοποίησε ότι οι αλλαγές θα ρίξουν εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους στην απόλυτη φτώχεια.

Οργανώσεις αναπήρων όπως η Disability Rights UK και η DPAC χαρακτήρισαν το νομοσχέδιο «καταστροφικό» και «άδικο», καταγγέλλοντας προσπάθειες διάσπασης του αναπηρικού κινήματος.

Η DPAC διοργάνωσε διαδήλωση με σύνθημα «Επιδόματα για τις ανάγκες, όχι για τον πόλεμο», εκφράζοντας τη μαζική οργή απέναντι σε ένα σύστημα που θυσιάζει την κοινωνική στήριξη για χάρη της πολεμικής οικονομίας.

Τα περισσότερα κόμματα της αντιπολίτευσης - οι Liberal Democrats, το Σκοτσέζικο Εθνικό Κόμμα (SNP), οι Πράσινοι και το ακροδεξιό Reform UK - καταψήφισαν το νομοσχέδιο, επικαλούμενοι τις κοινωνικές του επιπτώσεις και την έλλειψη διαβούλευσης.

Οι δε Συντηρητικοί αντιτάχθηκαν στο νομοσχέδιο, γιατί... τους φαινόταν μικρό το χαράτσι! Το χαρακτήρισαν αδύναμο και δεσμεύτηκαν να προχωρήσουν σε αυστηρότερες μεταρρυθμίσεις στο σύστημα Πρόνοιας.

Μεγάλες ήταν οι αντιδράσεις στους κόλπους του κυβερνώντος κόμματος, υπό την πίεση και της λαϊκής αγανάκτησης και των διαμαρτυριών ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης.

Σε αυτό το πλαίσιο, 108 βουλευτές των Εργατικών, συμπεριλαμβανομένων και αρκετών προέδρων επιτροπών, υπέγραψαν μια τροπολογία για να μπλοκάρουν το νομοσχέδιο. Επικαλέστηκαν την έλλειψη διαβούλευσης, την έλλειψη εκτιμήσεων επιπτώσεων στην υγεία και τις προβλέψεις ότι 250.000 άνθρωποι (συμπεριλαμβανομένων 50.000 παιδιών) θα οδηγηθούν στην απόλυτη φτώχεια και εξαθλίωση.

Προσπαθώντας να διαχειριστεί τη λαϊκή αντίθεση και τη διαφαινόμενη εσωκομματική κρίση, η κυβέρνηση αναδιπλώθηκε και δίνοντας κάποιες ψευτοεγγυήσεις έκαμψε την «αντίσταση» των κυβερνητικών βουλευτών, με αποτέλεσμα το νομοσχέδιο να είναι αυτές τις μέρες προ της τελικής επικύρωσής του.

Η κυβέρνηση των Εργατικών προφασίστηκε, κατά τα άλλα, για πολλοστή φορά την «καμένη γη» που άφησαν οι Συντηρητικοί ύστερα από 14 χρόνια διακυβέρνησης...

Παντού ανά τον κόσμο, βέβαια, οι εναλλασσόμενοι διαχειριστές του συστήματος το ίδιο τροπάρι έχουν. Κληροδοτούν ο ένας στον άλλον «καμένες γαίες». Μόνο που, περιέργως κάθε φορά, τα μόνα «χωράφια» που «καίγονται» είναι αυτά που θα πρέπει να στηρίξουν τις διευρυνόμενες λαϊκές ανάγκες. Ποτέ δεν είναι «καμένη η γη» που στηρίζει τις εκάστοτε αστικές τάξεις στους ανταγωνισμούς τους στη διεθνή ιμπεριαλιστική σκηνή. Αυτά τα «χωράφια» είναι πάντα καρπερά, είτε με φιλελεύθερους είτε με σοσιαλδημοκράτες ή αριστερούς τιμονιέρηδες στην κυβέρνηση. Η σοσιαλδημοκρατία αυτοπροβάλλεται ως ο φορέας της «φιλολαϊκότερης αλλά ρεαλιστικής κυβερνητικής εναλλακτικής», κρύβοντας ότι έρχεται απλά να δώσει σανίδες σωτηρίας στην αστική τάξη της χώρας. Το να περιμένει κανείς φιλολαϊκή πολιτική από τη σοσιαλδημοκρατία είναι σαν να περιμένει γράμμα από νεκρό!

Οι περικοπές στις κρατικές δαπάνες έχουν σαρώσει τη Βρετανία: Επίδομα θέρμανσης, επιδόματα ασθενείας και αναπηρίας, επιδόματα παιδιών, δαπάνες για ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες, όλα θυσιάζονται στον βωμό της εξασφάλισης δημοσιονομικού χώρου για στρατιωτικούς εξοπλισμούς και αύξηση στο 5% του ΑΕΠ υπέρ του ΝΑΤΟ.

Τα νοσοκομεία, τα σχολεία, τα πανεπιστήμια, οι κοινωνικές υπηρεσίες, όλα στενάζουν από την υποχρηματοδότηση και την αποψίλωση από προσωπικό, με μαζικές απολύσεις σε πολλούς χώρους, για να ενισχύονται τα μονοπώλια, οι πολεμικοί σχεδιασμοί του κεφαλαίου και η κλιμακούμενη αντιπαράθεση με την Κίνα και τη Ρωσία.

Εδώ και τουλάχιστον δύο δεκαετίες, η Βρετανία βρίσκεται σε παρατεταμένη περίοδο λιτότητας, με διαρκείς περικοπές στις δημόσιες δαπάνες. Πάνω από 110 δισ. λίρες έχουν κοπεί από την Υγεία - Πρόνοια, τη στέγαση, την Παιδεία και τις κοινωνικές υπηρεσίες, εντείνοντας την ανισότητα και την εξαθλίωση των λαϊκών νοικοκυριών επί τη βάσει άθλιων υπολογισμών κι αλγορίθμων που θέτουν τις ζωές των ανθρώπων στο ζύγι του «κόστους - οφέλους».

Αρκεί να αναλογιστεί κανείς ότι σύμφωνα με εκτιμήσεις ερευνητών από το London School of Economics και το King's College το προσδόκιμο ζωής στη χώρα έχει μειωθεί λόγω των κοινωνικών επιπτώσεων των περικοπών. Αυτά είναι τα χαΐρια του καπιταλισμού στην «αναπτυγμένη Δύση» του 21ου αιώνα...

Δεκάδες δισεκατομμύρια, που θα μπορούσαν να ενισχύσουν την κάλυψη των αναγκών του λαού, κατευθύνονται σε πολύμορφες ενισχύσεις για τα μονοπώλια, σε βόμβες, πυραύλους και στρατιωτικές επεμβάσεις. Πρόκειται για στρατηγική επιλογή της αστικής τάξης, πόλεμος ενάντια στους λαούς στο εξωτερικό, και πόλεμος ενάντια στα δικαιώματα του λαού στο εσωτερικό.

Σήμερα, οι Βρετανοί εργαζόμενοι, οι μετανάστες, τα λαϊκά στρώματα, τα άτομα με αναπηρία και οι ευάλωτες ομάδες που βλέπουν το βιοτικό τους επίπεδο να κατακρημνίζεται, όχι από κάποια «δεξιά» κυβέρνηση αλλά από τη σοσιαλδημοκρατία, πρέπει να αντιταχθούν στην ανακύκλωση της διαχείρισης του συστήματος και να αφοσιωθούν στη δημιουργία ενός ισχυρού, οργανωμένου, ταξικά προσανατολισμένου εργατικού κινήματος που θα έχει καθαρή στρατηγική σύγκρουσης με το κεφάλαιο με στόχο τη λαϊκή - εργατική εξουσία.

Ο καπιταλισμός δεν μεταρρυθμίζεται. Πολεμιέται και ανατρέπεται. Η πάλη για ένα σύστημα που θα έχει στο επίκεντρο τις ανθρώπινες ανάγκες και όχι τα κέρδη των μονοπωλίων πρέπει να ενταθεί. Η σοσιαλδημοκρατία, με ή χωρίς γραβάτα, είναι το άλλο πρόσωπο του ίδιου τέρατος. Και η μόνη απάντηση είναι η οργάνωση, η αντίσταση και η πάλη για τη σοσιαλιστική προοπτική.