Κινηματογραφική βδομάδα, η προτελευταία του Ιουλίου, που μοιάζει σαν αιώνας πραγματικά. Οι ταινίες μπαινοβγαίνουν στις λίστες των κριτικών. Ξαφνικά βλέπουμε μπροστά μας ταινίες που δεν γνωρίζαμε ότι βγαίνουν στη διανομή. Μα τι κουραστικό να παρακολουθεί κανείς από κακό μέχρι πολύ μέτριο σινεμά και κάτω από αυτές τις συνθήκες! Γιατί άνω του μετρίου δεν ανεβαίνει ο πήχης αυτήν τη βδομάδα. Ευτυχώς σωζόμαστε από τις επανεκδόσεις.

Επανεκδόσεις λοιπόν και θερινές προβολές σε δημοτικούς κινηματογράφους και λέσχες, όπως για παράδειγμα η υπέροχη λέσχη της Νέας Ιωνίας, που συνεχίζει τις εξαιρετικές προβολές της και αυτήν τη βδομάδα. Ο κινητός κινηματογράφος της Πάτρας κλείνει τη βδομάδα με το «Γεγονός», για να δώσει σειρά στην ταινία «Πάντα υπάρχει το αύριο». Αναζητήστε τις προβολές παλιότερων ταινιών και δεν θα χάσετε!

Οσον αφορά τις τρέχουσες ταινίες, το «Τόσο μακριά, τόσο κοντά» της Αλίκης Δανέζη Knutsen αφορά ένα ζευγάρι που χωρίζει και αμφιταλαντεύεται μέχρι να σβήσει και η τελευταία στάχτη του έρωτά του. Τίποτα πρωτότυπο! Αν δεν το δέσεις με ένα σοβαρό σενάριο, δεν έχει και πολύ νόημα να το παρακολουθήσεις... Επίσης να πούμε ότι πολύ σπάνια εγκαταλείπουμε ταινία στη μέση, οι κριτικοί «αντέχουν» τα πάντα, αλλά το «Motel Destino» του Καρίμ Aϊνούζ δεν αντέχεται. Τα τελευταία χρόνια δεν υπάρχει κανένας όρος στο «ηδονοβλεπτικό» σινεμά. Στήνονται, δυστυχώς, ολόκληρες ταινίες γύρω από τις ερωτικές σκηνές τους. Ολα τούτα βαφτίζονται αριστουργήματα στα φεστιβάλ, παίρνουν βραβεία και διανομή. Οι θεατές τι φταίνε; Το «Αγάπη = Τρέλα» του Πάολο Τζενοβέζε μάς δείχνει ότι ακόμα και σε ένα ρομαντικό δείπνο επιδρούν πολλοί παράγοντες στη συμπεριφορά του καθενός από μας, ενώ στην ταινία «Οι φόβοι» οι πεποιθήσεις και τα ρίσκα που παίρνουμε σε μια σχέση είναι αποτέλεσμα πολλών διεργασιών. Στις «Σκιές στον Ηλιο» του Γιαν-Ολε Γκέρστερ συναντιόμαστε με ένα νέο νουάρ, που δεν έχει όμως σπουδαίες προδιαγραφές, γιατί έχει καλή πλοκή, αλλά τα μυστικά κρατιούνται ακόμα και από τους θεατές, για άγνωστο λόγο, μέχρι το τέλος. Ενας τενίστας που παραδίδει μαθήματα τένις στους τουρίστες σε ένα τουριστικό θέρετρο συναντιέται με μια οικογένεια που κρύβει μυστικά. Οταν ο πατέρας εξαφανίζεται μυστηριωδώς και μπλέκεται η αστυνομία, τα μυστικά απειλούν να βγουν στο φως.

Οι 4 υπερήρωες πρέπει να υπερασπιστούν τη Γη από έναν αχόρταγο διαστημικό θεό που ονομάζεται Galactus και τον αινιγματικό του αγγελιαφόρο, Silver Surfer. Και αν το σχέδιο του Galactus να καταβροχθίσει ολόκληρο τον πλανήτη και όλους όσοι ζουν σε αυτόν δεν ήταν ήδη αρκετά τρομακτικό, τα πράγματα γίνονται ξαφνικά πολύ προσωπικά.

Η «Marvel» προσπαθεί με κάθε τρόπο να αναστήσει, μετά το «Endgame», τις χωριστές ιστορίες και τους ήρωές τους. Κάθε χρόνο ξεθάβονται ήρωες από το πρόσφατο παρελθόν, ώστε να συντηρηθεί το franchise (εμπόρευμα) με τα πολλαπλά σύμπαντα, σε τέτοιο βαθμό που πια έχουμε χάσει το μέτρημα. Σε αυτήν τη βάση, στην ταινία μας χτίζεται από την αρχή ένα ρετροφουτουριστικό σύμπαν στο οποίο οι 4 άνθρωποι και υπερήρωες ταυτόχρονα είναι αδιαμφισβήτητοι αρχηγοί, ηγέτες του σύμπαντος, και κρατούν στα χέρια τους την επιβίωση του πλανήτη ενάντια στους κακούς. Πέραν του θεάματος, που δεν δίνει και τίποτα καινοτόμο στο σινεμά, δεν είναι καιρός να προσέχουμε λίγο παραπάνω το περιεχόμενο σε όλα αυτά τα εμπορεύματα; Ούτε ο Πέδρο Πασκάλ και η Βανέσα Κίρμπι δεν κατάφεραν να σώσουν την παρτίδα, και όχι τίποτα άλλο, έρχεται και συνέχεια...

Οι αδερφές Νούρα και Μαριάμ χάνουν τον πατέρα τους πριν προλάβει να τους μεταβιβάσει το σημαντικό ποσό των χρημάτων που είχε στον λογαριασμό του. Σύμφωνα με τον ισλαμικό νόμο, η περιουσία του θα μοιραστεί στα δύο, το ένα μισό σε εκείνες και το άλλο στον αποξενωμένο αδερφό τους - μόνο και μόνο επειδή είναι άντρας. Οι δύο γυναίκες θα αφήσουν στην άκρη τις διαφορές τους προκειμένου να διεκδικήσουν αυτό που νιώθουν ότι τους ανήκει.

Η πρώτη ταινία μεγάλου μήκους της Παλαιστίνιας σκηνοθέτιδας, γυρισμένη στη Δυτική Οχθη πριν τον πόλεμο, θίγει τα ζητήματα της θέσης της γυναίκας στον αραβικό κόσμο. Τούτη η διαδικασία γίνεται με χιούμορ, αλλά περισσότερο με μια πονηριά, θα λέγαμε. Γιατί το ζήτημά της είναι πώς θα ξεγελαστούν η οικογένεια και οι αρχές, όχι πώς θα σηκώσουν κεφάλι οι γυναίκες που υφίστανται τέτοια καταπίεση. Θα θέλαμε να μην είμαστε αυστηροί, γιατί η ζωή συνεχίζεται στην Παλαιστίνη και δεν είναι αναγκαίο κάθε ταινία να μιλάει για την ισραηλινή κατοχή. Αυτήν τη στιγμή, όμως, δύο γυναίκες που ενώνονται για να «τη φέρουν» στον «εχθρό» άντρα δεν έχουν και πρώτη προτεραιότητα στις προτιμήσεις μας.

Ο εβδομηντάρης Αντουάν Τουσάντ, ζωντανός θρύλος της γαλλικής μουσικής σκηνής, πιστεύει ότι η αυλαία της ζωής του έχει πέσει οριστικά, ύστερα από ένα εγκεφαλικό επεισόδιο. Αποφασισμένος να αποσυρθεί διακριτικά, επιβιβάζεται σε ένα τρένο με προορισμό τη Γενεύη. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού θα γνωρίσει την Βικτουάρ, μια εκκεντρική και γεμάτη ζωντάνια θαυμάστρια. Αυτή η απρόσμενη συνάντηση θα αλλάξει τα πάντα. Ενας δεσμός γεννιέται από το πουθενά, γεμάτος χιούμορ, τρυφερότητα και ανατροπές.

Χωρίς να είναι τίποτα το ιδιαίτερο, μας δείχνει επιτέλους ότι δεν είναι απαραίτητο να προχωρήσει σε ευθανασία κάποιος επειδή γέρασε! Ο έρωτας άλλωστε ήταν πάντα το αντίδοτο στη θλίψη και στον θάνατο. Μόνο και μόνο γι' αυτήν την οπτική, χαιρόμαστε που υπάρχει αυτή η ταινία!

«Ζιλ και Τζιμ» («Jules and Jim», 1962) του Φρανσουά Τριφό. Η ταινία, βασισμένη στο αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα του Ανρί - Πιερ Ροσέ, παραμένει μέχρι και σήμερα ένα από τα σημαντικότερα έργα στην Ιστορία του κινηματογράφου. Δύο φίλοι στο Παρίσι λίγο πριν τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, ένας συνεσταλμένος συγγραφέας από την Αυστρία, ο Ζιλ, και ο Γάλλος διανοούμενος Τζιμ, ερωτεύονται την παρορμητική και με ελεύθερο πνεύμα Κατρίν. Οι τρεις τους θα προσπαθήσουν να συνυπάρξουν σε μια αντισυμβατική τριγωνική σχέση.

«Εξολοθρευτής Αγγελος» («El Angel Exterminador», 1962) του Λουίς Μπουνιουέλ. Οι καλεσμένοι μιας κοινωνικής μάζωξης σε μια πολυτελή βίλα βρίσκονται παγιδευμένοι εντός του σπιτιού, περιορισμένοι από μια παράξενη, αόρατη δύναμη. Οι μέρες περνούν και η στέρηση οδηγεί σε ένταση και βία, ανατρέποντας τον καθωσπρεπισμό τους. Ο Μπουνιουέλ καταφέρνει να μας συναρπάσει χρησιμοποιώντας ένα μόνο σκηνικό, έναν προνομιακό χώρο όπου παγιδεύονται οι ήρωες. Κι αν αυτό το σαλόνι μετατρέπεται ανεπαίσθητα σε φυλακή, η δεξίωση γίνεται σταδιακά μια αποτρόπαιη αιωνιότητα, όπου οι συνήθεις διακυμάνσεις του χρόνου καταργούνται. Το αριστούργημα του Μπουνιουέλ δεν χάνεται.

«Γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης» («Mujeres al borde de un ataque de nervios», 1988) του Πέδρο Αλμοδοβάρ. Ο Ιβάν μετά από πολλά χρόνια σχέσης με την σύντροφό του και συνάδελφό του στις μεταγλωττίσεις ταινιών, Πέπα, την χωρίζει, αφήνοντάς της ένα μήνυμα στον τηλεφωνητή. Η Πέπα ψάχνει απεγνωσμένα να τον βρει και να του ζητήσει εξηγήσεις, αλλά δεν τον βρίσκει πουθενά. Στο σπίτι του θα συναντήσει την γυναίκα του, που έχει βγει πρόσφατα από το ψυχιατρείο, ενώ την ίδια στιγμή η φίλη της Πέπα, Καντέλα, έρχεται να μείνει στο σπίτι της, γιατί φοβάται τον τρομοκράτη εραστή της. Μέσα σε όλα αυτά, έρχεται και ο Κάρλος στο σπίτι, ο γιος του Ιβάν, με την αρραβωνιαστικιά του!

«Ο κόσμος είναι δικός μου!» («The Hustler», 1961) του Ρόμπερτ Ρόσεν. O επαγγελματίας παίκτης μπιλιάρδου «Γρήγορος» Εντι Φέλσον περιπλανιέται στις ΗΠΑ μαζί με τον συνεταίρο του και βιοπορίζεται από στοιχηματισμό σε παιχνίδια αμερικανικού μπιλιάρδου. Οταν φτάνει στο θρυλικό σφαιριστήριο «Εϊμς», ο Φέλσον θα έχει την ευκαιρία της ζωής του παίζοντας με τον καλύτερο παίκτη της χώρας, τον Μινεσότα Φατς.