ΦΩΤΟ

Τη Δευτέρα 23 Ιούνη αποχαιρετήσαμε τον αγαπημένο σύντροφο ΔΗΜΗΤΡΗ ΓΡΑΨΑ, που έφυγε σε ηλικία 87 ετών μετά από μακροχρόνια ασθένεια. Γεννήθηκε το 1938 στα Εξάνθεια Λευκάδας από φτωχή αγροτική οικογένεια. Τελειώνοντας το δημοτικό, το 1950, πήγε στην Αθήνα για το μεροκάματο. Δούλεψε στην οικοδομή και ό,τι εξοικονομούσε το έστελνε στο χωριό να βοηθήσει την οικογένεια. Η ζωή ήταν δύσκολη και φτωχή, αναγκάζοντάς τον (όπως και άλλους) να ψάχνει για φαΐ μέχρι και στα σκουπίδια ορισμένες φορές.

Στην Αθήνα ήρθε σε επαφή με το κίνημα. Το 1956, στα 18 του, γύρισε στο χωριό και παντρεύτηκε την κυρά Φροσύνη, κάνοντας μια πολύ καλή οικογένεια, που χάρηκε 5 εγγόνια και 5 δισέγγονα. Αποκτώντας το πρώτο παιδί, την κόρη του Αγγελική, κατατάχτηκε στον στρατό για τη θητεία του. Την Αγγελική μεγάλωσαν οι παππούδες, γιατί η κυρά Φροσύνη πήγαινε για μεροκάματο. Μόλις απολύθηκε το 1960 πήγε και αυτός για μεροκάματο στο ελαιοτριβείο του χωριού τον χειμώνα και οικοδομή το καλοκαίρι στην Αθήνα.

Συμμετείχε στους αγώνες του λαού για ένα καλύτερο αύριο, όντας γραμματέας της ΕΔΑ του χωριού. Συμμετείχε στην πρώτη Μαραθώνια Πορεία Ειρήνης με τον Γρήγορη Λαμπράκη. Για αυτή του τη δράση συνελήφθη, φυλακίστηκε και εξορίστηκε. Το 1965 απολύεται με τα μέτρα χάριτος και κάνει και το δεύτερο παιδί του, τον Γιάννη. Με την επιβολή της αμερικανοκίνητης χούντας μετακομίζει στην Πάτρα, αλλά επειδή δεν αφήναν σε χλωρό κλαρί, κάνει τα χαρτιά του για μετανάστης στην Αυστραλία. Ομως, απορρίπτεται η αίτηση λόγω κοινωνικών φρονημάτων. Δουλεύει σκληρά, μαθαίνοντας την τέχνη του καλουπατζή και γίνεται μάστορας. Παρά τις διώξεις, ήταν ενεργός συνδικαλιστής και με τη μεταπολίτευση πρωτοπόρος στο σωματείο μπετόν αρμέ.

Το 1975 με την ντε φάκτο νομιμοποίηση του Κόμματος έπιασε επαφή και έγινε μέλος του ΚΚΕ, το Κόμμα που ανιδιοτελώς τίμησε μέχρι το τέλος. Εδωσε τη μάχη ενάντια στην αντικομματική φράξια το 1985, αγωνίστηκε ενάντια στη διάσπαση του '89 που ηγήθηκε ο ανιψιός του, υπερασπίστηκε τα επαναστατικά χαρακτηριστικά του Κόμματος την περίοδο της αντεπανάστασης '89-'91, έδωσε μάχη με τους οπορτουνιστές να μη διαχυθεί το Κόμμα στον Συνασπισμό. Συνεπής σε όλες τις χρεώσεις, γνωστός και αγαπητός σε όλη την Πάτρα και τη Λευκάδα, τον σεβόντουσαν όλοι, φίλοι και αντίπαλοι. Πανταχού παρών, δεν έλειψε από καμιά εκδήλωση, καμιά συγκέντρωση, καμιά ΚΟΒ. Αποτέλεσε παράδειγμα (μαζί με τη γενιά του) σε όλους τους νεότερους, που συμβούλευε πάντα. Στα στερνά του πλήρωσε τις κακουχίες, ταλαιπωρούμενος με άνοια, αλλά ακόμα και τότε, στις εκλάμψεις του θυμόταν το Κόμμα.

Στην εξόδιο ακολουθία παραβρέθηκε πολυμελής αντιπροσωπεία του Κόμματος, με επικεφαλής τον Κώστα Μουγκογιάννη, μέλος του Γραφείου Περιοχής Δυτικής Ελλάδας και Γραμματέα της Τομεακής Επιτροπής Αχαΐας, καθώς και τον Κώστα Πελετίδη, μέλος της Επιτροπής Περιοχής Δυτικής Ελλάδας και δήμαρχο Πατρέων. Η Τομεακή Επιτροπή Αχαΐας του ΚΚΕ και οι σύντροφοι από την ΚΟΒ Παραλίας - Βραχνέικων - Μεσσάτιδας που ήταν εκλεκτό μέλος της, εκφράζουν τα θερμά τους συλλυπητήρια στα παιδιά του, Γιάννη και Αγγελική, που ακολούθησαν τα χνάρια του, καθώς και στα εγγόνια του. Θυμόμαστε τη ρήση «οι ζευγάδες φεύγουν, μα η σπορά μένει».

Στη μνήμη του, τα παιδιά του και οι σύντροφοι της ΚΟΒ προσφέρουν 130 ευρώ στο Κόμμα.

***

ΦΩΤΟ 5

Στη μνήμη των συντρόφων ΗΛΙΑ ΠΕΤΡΑΚΑΚΗ, ΘΑΝΑΣΗ ΓΕΡΟΧΡΗΣΤΟΥ, ΝΙΚΟΥ ΧΑΡΙΣΗ (φωτ.), ΘΑΝΑΣΗ ΒΟΡΡΗ, ΣΩΤΗΡΗ ΚΑΛΕΑ (φωτ.), ΚΩΣΤΑ ΣΑΡΑΝΤΙΔΗ, ΝΙΚΟΥ ΧΑΤΖΗΚΥΡΙΑΚΟΥ (φωτ.), που μαζί δώσαμε τη μάχη με τον ταξικό αντίπαλο σαν εργάτες της πρώην ΠΕΣΙΝΕ (νυν «Metlen»), παλεύοντας να κερδίζει έδαφος στη συνείδηση των συναδέλφων μας η ανάγκη αλλαγής των συσχετισμών σε κατεύθυνση ρήξης με την εργοδοσία και το κράτος της, κόντρα στη σοσιαλδημοκρατία και τον εργοδοτικό συνδικαλισμό, που όπως τότε και τώρα καλλιεργεί την ταξική συμφιλίωση, στους συντρόφους που μαζί δώσαμε όλες μας τις δυνάμεις στην πάλη για τον σοσιαλισμό - κομμουνισμό, για το μοναδικό σύστημα που οι εργάτες θα απολαμβάνουν τον τεράστιο πλούτο που παράγουν.

Στην συντρόφισσα ΣΑΚΕΛΛΑΡΙΟΥ ΧΡΙΣΤΙΝΑ (φωτ.), που μέχρι την τελευταία στιγμή στάθηκε δίπλα στο Κόμμα.

Στην ΣΟΦΙΑ ΣΙΔΕΡΗ (φωτ.), συντρόφισσα όχι μόνο στον αγώνα αλλά και στο διάβα της ζωής μου.

Προσφέρω στο Κόμμα μας το ΚΚΕ μέσω ΚΟΒ Διστόμου-Αράχωβας-Αντίκυρας, το ποσό των 500 ευρώ ως τέταρτη δόση.

Σπύρος Σίδερης

***

ΦΩΤΟ

Στη μνήμη της συντρόφισσας ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΚΟΥΜΠΑΡΟΥ - ΦΟΥΣΕΚΗ, που στις 7 Ιουλίου κλείνουν εννιά χρόνια που «έφυγε» από κοντά μας, ο σύζυγός της Παναγιώτης Φουσέκης προσφέρει 100 ευρώ μέσω ΚΟΒ Τυρνάβου για την οικονομική ενίσχυση του ΚΚΕ, του Κόμματος που η συντρόφισσα Κατερίνα τίμησε με αυταπάρνηση ως το τέλος της ζωής της.

***

ΦΩΤΟ

Στη μνήμη του παππού μου, ΚΑΠΠΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ, ο οποίος συνελήφθη στα Δεκεμβριανά και στάλθηκε στην Ελ-Ντάμπα και στη συνέχεια εξορίστηκε στη Λέρο, στον Αη Στράτη και στη Γυάρο. Του πατέρα μου ΚΑΠΠΟΥ ΚΩΣΤΑ, που έζησε με τιμιότητα και αξίες. Του θείου μου ΚΩΣΤΑ ΚΑΠΠΟΥ (φωτ.) βουλευτή του ΚΚΕ, εξόριστου και βασανισμένου, που ήταν φωτεινός φάρος και παράδειγμα για όλους μας. Ολων των μελών της οικογένειάς μας που πλήρωσαν με αυταπάρνηση, αίμα και θυσίες την υπόσχεση για ένα καλύτερο αύριο. Τον σοσιαλισμό! Προσφέρω στο Κόμμα 150 ευρώ.

***

ΦΩΤΟ

Στη μνήμη του συντρόφου ΣΠΥΡΟΥ ΚΑΤΕΜΗ, που έφυγε νωρίς από τη ζωή στις 15 Απρίλη, σύντροφοι και φίλοι από την Κορινθία προσφέρουν το ποσό των 290 ευρώ στο Κόμμα μέσω της ΚΟΒ Κορίνθου.

Ο σύντροφος Σπύρος ήρθε σε επαφή με το Κόμμα από τον πατέρα του Φώτη, ανάπηρο πολέμου του '40. Από μικρό παιδί ήταν κοντά στο Κόμμα. Ακόμα και σε χρόνια δύσκολα, όπως το '91 δεν ταλαντεύτηκε ποτέ. Μέλος του ΚΚΕ από το 2002, έδωσε στη δουλειά του, στα ΕΛΤΑ, τη μάχη της υπεράσπισης των εργαζομένων. Δέχτηκε πόλεμο και επίθεση από την εργοδοσία. Αποδείχτηκε όμως τίμιος αγωνιστής, δεν λιποψύχησε όταν έπρεπε να συγκρουστεί για τα δικαιώματα των συναδέρφων του.

***

ΦΩΤΟ

Πριν έναν χρόνο έφυγε από τη ζωή ο αγαπημένος μας γιος και αδελφός ΑΞΙΩΤΗΣ (ΤΑΚΗΣ) ΓΙΑΚΖΙΔΗΣ, ύστερα από άνιση μάχη με τον καρκίνο. Η θλίψη και ο πόνος μας συνοδεύουν στην καθημερινότητά μας. Γεννήθηκε στη Σόφια από γονείς πολιτικούς πρόσφυγες. Σε ηλικία 10 ετών επαναπατρίστηκε με την οικογένειά του. Σπούδασε γιατρός. Διαπαιδαγωγημένος και εμψυχωμένος από τους αγώνες των γονιών και των παππούδων του εργάστηκε με αγάπη και ζήλο στον πολυπαθή κλάδο της Υγείας, τον οποίο υπηρέτησε με αφοσίωση, αίσθημα ευθύνης και επαγγελματισμό. Αφιέρωσε τις δυνάμεις, τις γνώσεις και τις δεξιότητές του, βοηθώντας πολυάριθμους ασθενείς σε ιδιωτικές κλινικές, στο Θεαγένειο Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης και στο Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο Αλεξανδρούπολης.

Αγαπητέ μας Τάκη, άφησες μεγάλο και επώδυνο κενό στην οικογένειά μας, σε μας, τους γονείς σου, την αδελφή σου, τους συγγενείς, τους φίλους και συναδέλφους σου. Είσαι εδώ. Δεν έφυγες από τις καρδιές, τη σκέψη μας και το μυαλό μας. Δεν θα σε ξεχάσουμε.

Στη μνήμη του προσφέρουμε 300 ευρώ για την οικονομική εξόρμηση μέσω της ΚΟΒ Ανάληψης Θεσσαλονίκης.

***

ΦΩΤΟ

Ενας χρόνος συμπληρώνεται από τότε που «έφυγε» από κοντά μας, πλήρης ημερών στα 96 του χρόνια, ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΛΙΣΙΟΒΑΣ, ο γνωστός σύντροφος μπαρμπα-Γιάννης, από τον Πρωτόπαππα Ζίτσας Ιωαννίνων. Ηταν μαχητής του ΕΛΑΣ και του ηρωικού ΔΣΕ, στάθηκε αλύγιστος στις πιο σκληρές συνθήκες της πάλης και δεν στραβοπάτησε στις ανηφόρες και κατηφόρες, πολύ περισσότερο στο ίσιωμα. Ηταν πάντα παρών, μέχρι και την τελευταία πολιτική μάχη των ευρωεκλογών, με σταθερή παρουσία στις συνεδριάσεις της ΚΟΒ όπου ανήκε, στις συσκέψεις του Κόμματος στο χωριό, με τον «Ριζοσπάστη» εξόρμηση κάθε Σαββατοκύριακο σπίτι το σπίτι, να φτάσει η εφημερίδα του ΚΚΕ παντού και να μην αφήσει ούτε σπιθαμή χώρου να χαλαρώσει οποιοσδήποτε δεσμός με το Κόμμα. Τα λόγια του, «για μένα δεν υπάρχει τίποτα άλλο από το ΚΚΕ, όλη μου η οικογένεια ήταν ΚΚΕ, κι εγώ ΚΚΕ θα πεθάνω», δείχνουν τη σταθερότητα, την πίστη και την αφοσίωσή του.

Στις 22 Ιούνη 2025 τελέστηκε το ετήσιο μνημόσυνό του και στη μνήμη του, τα παιδιά του Ελλη - Λεωνίδας Σιούτης και Ευάγγελος Μαλισιόβας, μέλη, οπαδοί και φίλοι του Κόμματος προσφέρουν, μέσω ΚΟΒ Ζίτσας, χρηματικό ποσό στο τιμημένο ΚΚΕ για τις ανάγκες του αγώνα.

***

ΦΩΤΟ

Πέντε χρόνια πέρασαν από τον απρόσμενο χαμό του συντρόφου ΝΙΚΟΥ ΜΠΕΡΤΣΙΑ. Αν και φυσικά απών παραμένει παρών στις ζωές της οικογένειάς του και των συντρόφων του! Η επιρροή του υπήρξε καταλυτική και η ανάμνησή του αποτελεί παρηγοριά και στήριγμα στους δύσκολους καιρούς που διανύουμε. Μας λείπεις! Στη μνήμη του η γυναίκα του Αννα και η κόρη του Βασιλική προσφέρουν 200 ευρώ μέσω ΚΟΒ Χαλανδρίου.

***

ΦΩΤΟ

Τα τελευταία χρόνια ζούσε μαζί μας, με τα παιδιά μου, τα εγγόνια της, η μητέρα μου ΣΟΦΙΑ ΒΑΓΙΑ ΜΟΥΣΔΕΛΕΚΙΔΟΥ. Ετσι ακούγαμε ιστορίες της Κατοχής: Πορείες στο Βέρμιο, στο Καϊμακτσαλάν, τα βράδια μέσα στην πυκνή βλάστηση των βουνών, τραγουδούσαν τα τραγούδια του ΕΛΑΣ, της ΕΠΟΝ, μέχρι να φθάσουν σε κάποιο ξέφωτο για συνδιάσκεψη, μιας κατακτημένης Ελλάδας, μίας Ελλάδας λεύτερης στα βουνά. Μέλος της ΕΠΟΝ και πιθανόν η μικρότερη σύνδεσμος.

Η Οργάνωση είπε στα μεγαλύτερα αδέλφια της «να προσέχετε την μικρή σας, δεν φοβάται τίποτα, παντού λέει ναι». Πριν έρθει η ώρα της απαγόρευσης της κυκλοφορίας, 6 μ.μ., έφευγε τρέχοντας με το άτυπο υλικό χαρτιού από το σπίτι της, στο ρολόι της πόλης της Εδεσσας, και μέσα από τα στενά δρομάκια περνώντας από την περιοχή Φόρος, έφθανε στο παράνομο τυπογραφείο, που ήταν κοντά στο σημερινό Νοσοκομείο της πόλης. Η μητέρα της κλείδωνε την ξύλινη εξώπορτα και έλεγε κάποια μέρα θα χάσω την μικρή μου κόρη. Λίγο μετά ακουγόταν ο μεταλλικός ήχος του ρόπτρου της εξώπορτας. Η μικρή Σοφία είχε γυρίσει και σήμερα ζωντανή.

Η ανεψιά της Σταυρούση Στυλιανή θυμάται και διηγείται: Ηταν μια πανέμορφη μικρή κοπέλα, ατρόμητη, που σε πολλές περιπτώσεις τα είχε βάλει μόνη της με γερμανικές κατοχικές δυνάμεις βοηθώντας στην εξόντωση Γερμανών αξιωματικών. Μια τέτοια ιστορία μας διηγήθηκε η ίδια λίγο πριν πεθάνει, για την καθοριστική συμμετοχή της στην απελευθέρωση από τις φυλακές της Νάουσας 40 αγωνιστριών που θα τις εκτελούσαν. Η ιστορία τέλειωσε και με την τελευταία λέξη της έφυγε. Στη ζωή της ολόκληρη διακρίθηκε για το θάρρος της, την εντιμότητα και το κουράγιο της.

Ηταν μία μέρα σαν σήμερα, 6 Ιουλίου 2000, 8.30 μ.μ. Μας χάραξε με ένα καλοακονισμένο κοπίδι αριστερά στη θέση της καρδιάς, με το ανεξίτηλο χρώμα του αίματος, τρία μεγάλα κατακόκκινα γράμματα. ΚΚΕ. Ο γιος της Βάγιας Νίκος και η ανεψιά της Σταυρούση Στυλιανή προσφέρουν στο Παράρτημα Κέντρου Θεσ/νίκης της Πανελλήνιας Ενωσης Αγωνιστών και Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας 100 ευρώ στη μνήμη της, στην ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ, που έργο της είναι η υπεράσπιση της αληθινής ιστορίας 1941-1949, του γιγάντιου και δίκαιου αγώνα για μια ελεύθερη Ελλάδα, για μια δίκαιη κοινωνία.

***

ΦΩΤΟ

Ο ΑΛΕΚΟΣ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ υπήρξε ένας περήφανος, ασυμβίβαστος, τίμιος κομμουνιστής που τίμησε τον τίτλο του μέλους του ΚΚΕ σε όλη του τη ζωή. Γεννήθηκε στην Αίγυπτο και ήρθε στην Ελλάδα σε μικρή ηλικία, ζώντας με την οικογένειά του σε πολύ δύσκολες συνθήκες, στα παραπήγματα του Ν. Κόσμου. Αργότερα μετακομίζουν στη Γλυφάδα, στον Βόσπορο. Σε νεαρή ηλικία γνωρίζει Μακρονησιώτες, ακούει τις ιστορίες τους, μπολιάζεται με τις ιδέες του Κόμματος και από εκεί αρχίζει η ενεργός αγωνιστική του πορεία.

Την εποχή της δικτατορίας έρχεται σε επαφή με παράνομες ομάδες στη σχολή του. Παίρνει ενεργό μέρος στα γεγονότα του Πολυτεχνείου σαν σπουδαστής έξω από τις πύλες σε όλη τη διάρκεια των σφοδρών συγκρούσεων με τις δυνάμεις καταστολής. Συλλαμβάνεται και βασανίζεται άγρια στα μπουντρούμια της Ασφάλειας, όπου στέκεται ανυποχώρητος και χαρακτηρίζεται ως ιδιαίτερα επικίνδυνος κομμουνιστής. Περνάει στην απομόνωση.

Παρέμεινε μέχρι τέλους ανυποχώρητος και απροσκύνητος! Με την πτώση της χούντας πήρε ενεργό μέρος ιδιαίτερα δυναμικά και με απίστευτο θάρρος στη δίωξη των βασανιστών, χαφιέδων και ασφαλιτών της εποχής. Ποτέ δεν αναφερόταν στη δράση του αυτή. Τον διέκρινε η σεμνότητα και η γενναιότητα του αγωνιστή. Ο,τι έκανε το θεωρούσε απλά καθήκον.

Παίρνει μέρος στους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες, με ιδιαίτερη δράση στο εργατικό - συνδικαλιστικό κίνημα. Διατηρεί δεσμούς με παλιούς εργάτες κομμουνιστές, στα γιαπιά που δουλεύει, τους οποίους σέβεται απεριόριστα. Με την επιστροφή του από την Αγγλία, στο τέλος της δεκαετίας '70 εντάσσεται και επίσημα στο ΚΚΕ, στην ΚΟΒ Αργυρούπολης, όπου αναπτύσσει ιδιαίτερη δράση στο κίνημα Ειρήνης και το κίνημα της Παιδείας.

Στη διάρκεια του εργασιακού του βίου αλλάζει πολλές δουλειές, αναπτύσσει δράση όπου και αν βρίσκεται, παλεύοντας πάντα για την οργάνωση των εργατών στα σωματεία. Ηταν αδίστακτος απέναντι στην εργοδοσία. Σκληρός με τους απεργοσπάστες και δεν ανεχόταν καμία μορφή απεργοσπασίας. Γαλουχημένος από τους παλιούς εργάτες κομμουνιστές, θεωρούσε την απεργία ιερή. Απολύθηκε πολλές φορές, αλλά στάθηκε απτόητος. Οταν πέρασε στον δύσκολο χώρο των πωλητών οργάνωσε με το Κόμμα πανελλαδικά συνδικαλιστικά τον χώρο αυτό. Στα γεγονότα της Μελισσοκομικής ταράζει τα νερά της εργοδοσίας και του εργοδοτικού συνδικαλισμού με τη δράση του και τις αποκαλύψεις στον «Ριζοσπάστη». Δέχεται επιθέσεις παντός είδους, απειλές, εκβιασμούς και τραμπουκισμούς. Με το γνωστό του ανάστημα απέναντι στα παράσιτα, όπως έλεγε, αποκάλυψε τον ρόλο των κυβερνητικών στελεχών του ΠΑΣΟΚ, των τραπεζικών στελεχών και των εργοδοτών, τη σύνδεσή τους, με αποκορύφωμα την ομιλία καταπέλτη στη Γενική Συνέλευση, παρουσία αυτών και των εργαζομένων, όπου τους κατήγγειλε, τους ξεμπρόστιασε και έκλεισε την ομιλία του με πάταγο καταλήγοντας ότι το ΚΚΕ και τα μέλη του τιμούν το Κόμμα τους και την τάξη τους. Ακολούθησαν οι γνωστές διώξεις και η μάχη συνεχίστηκε στα δικαστήρια με τον αείμνηστο σ. Λέοντα Αυδή.

Στα δύσκολα χρόνια των διασπάσεων, όταν το Κόμμα βαλλόταν από δεξιά και αριστερά, στέκεται ακλόνητος, χωρίς ταλαντεύσεις, με τη μαρξιστική - λενινιστική θεωρία και υπερασπίστηκε σθεναρά τις αρχές και τη λειτουργία του Λενινιστικού Κόμματος Νέου Τύπου. Σκληρός, ανυποχώρητος και αδιάλλακτος απέναντι στους οπορτουνιστές, δεν χαρίστηκε, ούτε αργότερα, σε εκείνους που την περίοδο εκείνη λούφαξαν ή κρύφτηκαν περιμένοντας πού θα γύρει η πλάστιγγα για να δουν πού θα πάνε.

Στην περίοδο της ανασυγκρότησης αναλαμβάνει Γραμματέας της ΚΟΒ Π. Αργυρούπολης, όπου έπαιξε καθοριστικό ρόλο. Αργότερα μετακομίζει στη Γλυφάδα και αναλαμβάνει Γραμματέας της ΚΟΒ Γλυφάδας, όπου οργανώνει και αναπτύσσει τη δουλειά της Οργάνωσης σε όλα τα επίπεδα. Ηταν απίστευτα αγαπητός στον κόσμο, στους φίλους του Κόμματος και ευρύτερα.

Ο Αλέκος δεν χαρίστηκε ποτέ, σε τίποτα και για τίποτα. Υπερασπίστηκε την ιδιότητα του μέλους του Κόμματος σε οποιεσδήποτε επιθέσεις, απ' όπου και αν προήλθαν, χωρίς συμβιβασμούς. Μέχρι τέλους. Δίκαιος, ανιδιοτελής, ασυμβίβαστος, μπροστά σε οποιασδήποτε μορφή αδικίας, με την οποιασδήποτε μορφής ανηθικότητα, τόσο που μπορεί και να ενοχλούσε. Πιστός φίλος, απέραντα τρυφερός και αφοσιωμένος στην οικογένειά του, με απέραντη αισιοδοξία για τη ζωή.

Μια θύελλα ήσουν. Ενα λιοντάρι, που απ' όπου και αν πέρναγες άφηνες το στίγμα σου για το περίσσιο σου θάρρος. Περήφανος κομμουνιστής. Περήφανος άντρας. Αντρίκια περπατησιά. Παλιά στόφα. Διαπαιδαγωγημένος από την παλιά φρουρά του Κόμματος, την περήφανη γενιά της Εθνικής Αντίστασης και του ΔΣΕ, τη γενιά των Απροσκύνητων όπως έλεγες, την γενιά του αγαπημένου σου σ. Χαρίλαου, αυτή που έφτιαξε το ηρωικό μας Κόμμα, το ΚΚΕ, με τη ζωή της και με το αίμα της. Για τον Αλέκο, καθήκον μας ήταν να βαδίζουμε σταθερά και με απέραντο σεβασμό πάνω στα βήματά τους σεμνά και ταπεινά.

Αετέ μας, τώρα πια βρίσκεσαι στη μεγάλη αγκαλιά της δοξασμένης ηρωικής μπολσεβίκικης φρουράς, εκεί όπου ανήκεις. Σε αποχαιρετούμε με απέραντη αγάπη και σεβασμό, με απέραντο πόνο και με απέραντη περηφάνια.

Στη μνήμη σου προσφέρουμε το ποσό των 500 ευρώ στο Κόμμα μας που τίμησες με τη ζωή σου μέχρι την τελευταία σου πνοή.

Η οικογένεια Μπιθημήτρη-Παπανικολάου