Με την επιλογή του θέματος της εκδήλωσης επιδιώκουμε να αναδείξουμε τους δυο κόσμους: Απ' τη μια αυτόν που ζούμε σήμερα, το σύστημα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, που μόνο του «θεό» έχει το κέρδος. Απ' την άλλη, αυτόν που οι εργαζόμενοι έζησαν στην ΕΣΣΔ, που ανέδειξε την ανωτερότητα του σοσιαλισμού μέσα και από το παράδειγμα της κατασκευής του Μετρό της Μόσχας, παρά τα λάθη και τις αδυναμίες που οδήγησαν στις αντεπαναστατικές ανατροπές και το προσωρινό ιστορικό πισωγύρισμα, για τις οποίες το ΚΚΕ έχει εξάγει πολύτιμα συμπεράσματα, ώστε η νέα έφοδος στον ουρανό, με τους εργαζόμενους κυρίαρχους του πλούτου που οι ίδιοι παράγουν, να είναι οριστική και ανεπίστρεπτη.

Η εξέλιξη του έργου συνδέεται με τους στόχους της αστικής τάξης για τη μετατροπή της Αττικής σε τουριστικό προορισμό και κόμβο μεταφοράς Ενέργειας και εμπορευμάτων και η εξέλιξή του έχει πολιτικές προεκτάσεις. Η υλοποίηση του έργου έχει ανατεθεί στην «AVAX», βασικό μονοπώλιο του κλάδου, με μεγάλη διάρκεια κατασκευής.

Για αυτούς τους λόγους είναι κρίσιμο ζήτημα για την αστική τάξη να επικρατεί στο έργο «εργασιακή ειρήνη» και οι εργαζόμενοι να είναι στοιχισμένοι πίσω από τις επιδιώξεις της εργοδοσίας. Η έκταση που πήρε η πολυήμερη απεργία, που αυτές τις μέρες συμπληρώνεται ένας χρόνος από τη διεξαγωγή της, η πολυμορφία και η απήχηση που είχε ευρύτερα, έξω από τα εργοτάξια, επιβεβαιώνει τη δύναμη των εργαζομένων αλλά και τις ανησυχίες της εργοδοσίας. Γι' αυτό και επιχειρεί, όπως και άλλοι όμιλοι στον κλάδο και αλλού, με επεξεργασμένα ιδεολογήματα από «σπουδαγμένα» επιτελεία στη διαχείριση του ανθρώπινου δυναμικού, να προωθήσει τον στόχο της ενσωμάτωσης των εργατικών συνειδήσεων.

Πιο πρόσφατο παράδειγμα είναι το ζήτημα που ανέδειξε η ΚΟΒ εργαζομένων στο Μετρό, ύστερα από δημοσιεύματα του αστικού Τύπου, για κακοτεχνίες και καθυστερήσεις της σήραγγας στο ΓΝΑ. Η ανάδειξη του θέματος από το ΚΚΕ μέσα και έξω από τα εργοτάξια, η παρέμβαση των σωματείων του κλάδου δυσκόλεψαν την εργοδοσία. Αναγκάστηκε να απαντήσει ότι παρέκαμψε την εγκεκριμένη μελέτη εφαρμογής για να πιαστούν τα χρονοδιαγράμματα και να υποβαθμίσει τους κινδύνους που δημιουργούνται τόσο για τους εργαζόμενους του έργου, όσο και για τον υπόλοιπο κόσμο και μια σειρά παρακείμενες υποδομές. Ταυτόχρονα, η Επίκαιρη Ερώτηση στη Βουλή από τους βουλευτές του ΚΚΕ στρίμωξε την εργοδοσία και την κυβέρνηση.

Αυτή η παρέμβαση προκάλεσε την αντίδραση της εργοδοσίας, με ευθεία επίθεση στα μέλη του ΚΚΕ μέσα στα εργοτάξια, στην αρχή με φωνές και απειλές και στη συνέχεια με «συμβουλές», για να πάρουν ακόμα μια φορά οργανωμένη απάντηση από τους κομμουνιστές.

Αυτό έγινε επιτακτικό ειδικά κατά τη διάρκεια της περσινής πολυήμερης απεργίας, όπου η συστηματική ιδεολογική - πολιτική δουλειά του Κόμματος, ο πρωτοπόρος ρόλος των κομμουνιστών στον αγώνα, η ανάδειξη διεκδικήσεων που αποτελούν κίνητρο κινητοποίησης των εργαζομένων, η επιλογή και εναλλαγή μορφών πάλης, με κριτήριο την επίτευξη της μέγιστης δυνατής ενότητας των εργαζομένων ανεξάρτητα από ειδικότητα, συναντήθηκαν με την πείρα συμμετοχής στον αγώνα των ίδιων των εργαζομένων.

Σε αυτήν έπαιξαν πρωτοπόρο ρόλο μέλη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, που στο τέλος της απεργίας είχαν περισσότερες μέρες απεργίας απ' ό,τι εργασίας στο έργο.

Στην εξέλιξη του αγώνα έως και σήμερα, τα μέλη και οι φίλοι του Κόμματος μέσα στο έργο έρχονται αντιμέτωποι με σειρά επιχειρημάτων της εργοδοσίας, των οποίων η αποδόμηση παίζει κρίσιμο ρόλο ενάντια στην προσπάθεια χειραγώγησης των εργαζομένων. Σταχυολογούμε ορισμένα από αυτά:

• «Μη μιλάς, εδώ θα μαζέψεις ένσημα για τη σύνταξη» και στους νεότερους ότι «εδώ θα χτίσεις βιογραφικό».

Ομως οι όμιλοι μπροστά στα κέρδη τους δεν υπολογίζουν τίποτα. Εκμεταλλεύονται τους εργαζόμενους μέχρι το σημείο της πλήρους εξάντλησης και μετά τους πετάνε σαν «στυμμένες λεμονόκουπες», όταν πλέον δεν τους έχουν ανάγκη, χωρίς να λογαριάζουν ηλικία, χρόνια στην εταιρεία, πόσα χρόνια θέλουν για τη σύνταξη. Αλλωστε, με τις ευλογίες των εργοδοτικών ενώσεων, στο όνομα να λυθεί το πρόβλημα της εύρεσης χεριών, αυξάνονται τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης.

Αντίστοιχα με τους νέους, στο όνομα να φτιάξουν βιογραφικό, τους πιέζουν να μη βγάζουν μιλιά, να μην διεκδικούν τα δικαιώματά τους, μέχρι να έρθει η ώρα να αντικατασταθούν από την επόμενη φουρνιά νέων που θα βρεθούν κάτω από τον ίδιο ζυγό.

Ο,τι «κέρδος» υπήρξε για τους εργαζόμενους, αυτό ήταν αποτέλεσμα σκληρών ταξικών αγώνων και αναμετρήσεων με την εργοδοσία και τα κόμματά τους. Οι εργαζόμενοι μπορούν να εξασφαλίσουν μόνιμη και σταθερή δουλειά με αξιοπρέπεια και δικαιώματα, σε μια κοινωνία που τα έργα υποδομής, τα νοσοκομεία, τα σχολεία, τα έργα αντιπλημμυρικής και αντισεισμικής προστασίας, όλα αυτά δηλαδή που είναι τόσο αναγκαία, δεν θεωρούνται κόστος ή «επενδυτική ευκαιρία», αλλά προτεραιότητα. Σε αυτή την κοινωνία, τη σοσιαλιστική, κανείς δεν θα περισσεύει, γιατί είναι κοινωνία απαλλαγμένη από τις καπιταλιστικές οικονομικές κρίσεις που είναι στο DNA του σημερινού συστήματος. Αυτές άλλωστε ευθύνονται για το πέταγμα χιλιάδων έμπειρου εργατικού δυναμικού από τον κλάδο ειδικά στην κρίση του 2009-2015, που τώρα εμφανίζεται να έχει έλλειψη εξειδικευμένων εργατικών χεριών. Για την πραγματική αυτή έλλειψη, δεν θα σκοτωθούμε εμείς για τα χρονοδιαγράμματά τους.

Η αγωνία τους αυτή για το εργατικό δυναμικό αναδεικνύει εμφατικά ότι ο ρόλος της εργατικής τάξης στην παραγωγή είναι αναντικατάστατος. Γι' αυτό, «αν θέλουν εργατικά χέρια, θα πρέπει να τα πληρώσουν». Η δύναμη της εργατικής τάξης να παράγει ή να παύει την παραγωγή, εμπεριέχει τη δυναμική να αποσπά κατακτήσεις βαδίζοντας στον δρόμο της ανατροπής σε ρήξη με τους εργοδότες, τις κυβερνήσεις και τα κόμματά τους, το κράτος τους, μέχρι την οριστική της απαλλαγή από τα δεσμά της εκμετάλλευσης.

• «Η ανοικοδόμηση των περιοχών που ισοπεδώνονται από τον πόλεμο θα ανοίξει τις δουλειές».

Δηλαδή λένε πως θα πρέπει να πανηγυρίζουμε με τον πόνο άλλων λαών, να επικροτεί ο λαός μας τη συμμετοχή της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Κανένας εργαζόμενος που θέλει να λέγεται άνθρωπος δεν μπορεί να αποδεχτεί αυτήν τη βρώμικη προπαγάνδα, ώστε να αυγαταίνουν τα κέρδη τους οι όμιλοι, με το να ενισχύουν τις θέσεις τους απέναντι στους ανταγωνιστές τους.

Η μετατροπή της χώρας μας σε κόμβο μεταφοράς οπλικών συστημάτων γεννά «Τέμπη» και τον κίνδυνο ο λαός μας να βρεθεί αντιμέτωπος με αντίποινα από όσες χώρες βρεθούν στο στόχαστρο των οπλικών συστημάτων που περνούν από εδώ.

• «Κάνε υπερωρίες και μάζευε σαν τον μέρμηγκα» και «Αν πρόσεχε δεν θα έπεφτε, η εταιρεία είχε δώσει κράνος και γιλέκο».

Από τη μία οι όμιλοι εξασφαλίζουν μεγαλύτερα κέρδη, αφού γλιτώνουν ασφαλιστικές εισφορές, πολλές φορές κλέβουν από τις αμοιβές, προχωρά η δουλειά με μεγαλύτερη ένταση, και από την άλλη οι εργαζόμενοι μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα επιβαρύνουν τη σωματική και ψυχική τους υγεία ανεπανόρθωτα.

Η αύξηση της εντατικοποίησης οδηγεί στην αύξηση των «ατυχημάτων». Ο κλάδος μετρά εκατόμβες νεκρών λόγω της εντατικοποίησης, της έλλειψης μέτρων Υγείας και Ασφάλειας, ενώ η όποια αύξηση των απολαβών μέσω των υπερωριών εξανεμίζεται με το που περνάμε το κατώφλι του σούπερ μάρκετ.

Πόσο προσεκτικός μπορεί να είσαι στα 30 μέτρα στο 6ο σερί δωδεκάωρο; Πόσο βοηθάνε το γιλέκο και το κράνος στην αποτροπή της εξάντλησης; Αυτή η αποπροσανατολιστική συζήτηση στόχο έχει να «πετάξει την μπάλα στην εξέδρα», μακριά από την πραγματική αιτία για τα εργοδοτικά εγκλήματα στα εργοτάξια, που είναι το κυνήγι του μέγιστου δυνατού κέρδους. Θυμίζει την ατομική ευθύνη για τα συντρίμμια από τις φωτιές και τις πλημμύρες, που ποτέ δεν ευθύνεται η πολιτική όλων των κυβερνήσεων μέχρι σήμερα, παρά η ατομική ευθύνη του καθενός από εμάς.

Τα μέτρα Υγείας και Ασφάλειας από τη μεριά της εργοδοσίας υπολογίζονται ως επιπλέον κόστος και σίγουρα δεν εξαντλούνται σε «κράνος, γιλέκο, παπούτσια». Η εντατικοποίηση εξουθενώνει το σώμα και αντιστοίχως το μυαλό όσο διαρκούν οι υπερωρίες, τα σπαστά ωράρια, οι κόντρα βάρδιες, η 6ήμερη εργασία.

Αυτά και πόσα άλλα εμφανίζονται καθημερινά με άλλες παραλλαγές, αλλά πάντα με την ίδια στόχευση: Να βάλει ο εργάτης όχι μόνο τον μόχθο, αλλά όλο του το είναι κάτω από τα συμφέροντα των αφεντικών. Ολα τα παραπάνω δεν μπορούν πάντα να συμπυκνωθούν σε μια ανακοίνωση, σε μια εξόρμηση. Απαιτούν πολύπλευρη δουλειά, προσωπικές επαφές, συναντήσεις, εκδηλώσεις. Κυρίως υπομονή, το προσωπικό παράδειγμα του κάθε κομμουνιστή και κομμουνίστριας μέσα στον χώρο δουλειάς, ετοιμότητα παρέμβασης, συνολική προσέγγιση για όλα τα ζητήματα που αφορούν τον κάθε εργαζόμενο.