Η δεκαετία του '60 βρίσκει τον Μίκη «στις επάλξεις». Δεν σταματά λεπτό να δημιουργεί. Δεν σταματά να βρίσκεται μέσα στον λαό και μαζί με τον λαό να παλεύει... Καταφέρνει και γίνεται ο οδηγός και ο πρωτεργάτης μιας νέας, μαχόμενης τέχνης στη μουσική, σε μια εποχή που ποτέ άλλοτε το πολιτικό σύνθημα δεν δέθηκε τόσο πολύ με την Τέχνη.

Σε αυτά τα χρόνια αποφασίζει με άλλους προοδευτικούς καλλιτέχνες τη δημιουργία της Μικρής Συμφωνικής Ορχήστρας. Σκοπός της: Να φτάσει η μεγάλη, η αληθινή Τέχνη στον φυσικό της αποδέκτη, τον λαό. Βγάζουν την κλασική μουσική, τις μελωδίες των Μότσαρτ, Μπετόβεν, Μπαχ έξω από τα λυρικά θέατρα. Το κοινό τους είναι μαθητές, φοιτητές, εργαζόμενοι, αγρότες. Γυρνούν τις συνοικίες, τα χωριά...

«Αυτό ήταν το χαρακτηριστικό γνώρισμα του Κινήματος της Μαχόμενης Κουλτούρας. Κάθε ζωντανός πνευματικός άνθρωπος και καλλιτέχνης θα έπρεπε να πάει με το έργο του εκεί που ζει και εργάζεται και παλεύει ο λαός... Μέσα σ' αυτή τη γενική κατεύθυνση τοποθετείται και η προσπάθεια της Μικρής Ορχήστρας Αθηνών.

Το φθινόπωρο του 1962 35 νέοι μουσικοί - μερικοί φοιτούσαν ακόμα στο Ωδείο - και μαζί τους ο Στέλιος Καφαντάρης και εγώ, κλειστήκαμε για έναν και πλέον μήνα μέσα σε ένα υπόγειο καμπαρέ. Δουλέψαμε με όλη μας την ψυχή και ετοιμάσαμε υλικό για πολλές συναυλίες. Διαλέξαμε σαν αρχή για την προσπάθειά μας τη μουσική της Αναγέννησης, γνωστή και σαν μουσική "Μπαρόκ": Βιβάλντι, Κορέλλι, Χάιντελ, Μπαχ κ.λπ.

Οταν είμαστε έτοιμοι, τότε καλέσαμε στο θέατρο Καλουτά, όπου είχε στεγαστεί το "Λαϊκό Θέατρο", πολλά εργατικά και φοιτητικά σωματεία και συλλόγους. Τους μιλήσαμε για την προσπάθειά μας και τους παρουσιάσαμε δείγματα της εργασίας μας. Το κεντρικό επιχείρημα ήταν το εξής:

Ολη η κληρονομιά των μεγάλων δημιουργών ανήκει στον λαό. Μην περιμένετε να σας δώσουν οι άλλοι αυτό που σας ανήκει. Απλώστε το χέρι να το πάρετε...».

Στα βίντεο που είναι αναρτημένα στο κανάλι του «902.gr» στο Youtube και στο site mikis100.kke.gr στην ενότητα «Ηχος και Λόγος» μπορεί κανείς μέχρι στιγμής να παρακολουθήσει τον Μάκη Παπαδημητρίου, την Νεφέλη Μαϊστράλη, τον Δημήτρη Καταλειφό, τον Βασίλη Κολοβό και τον Θανάση Ζερίτη. Ο καθένας αναδεικνύει στιγμές που καθόρισαν τη ζωή και το έργο του Μίκη.

Μουσική εκτέλεση και διασκευή από τον Δημήτρη Ανδρονιάδη.