Η ΤΟ Μεταφορών παραθέτει τη σκληρή πραγματικότητα πίσω από τα νέα ρεκόρ αφίξεων και κερδών, αναφέροντας μεταξύ άλλων:

«Καθημερινά σχεδόν είναι τα δημοσιεύματα τόσο για τις νέες αεροπορικές που καταφτάνουν στη χώρα, για τις επεκτάσεις των αεροδρομίων, την εισαγωγή τους στο Χρηματιστήριο, όσο και για τις "σπουδαίες" επιδόσεις που καταγράφουν οι ελληνικές αεροπορικές εταιρείες...

- Το ένα ρεκόρ μετά το άλλο καταγράφεται στην επιβατική κίνηση στο μεγαλύτερο αεροδρόμιο της χώρας, "Ελεύθεριος Βενιζέλος", με το 2025 να χαρακτηρίζεται από πολλούς "χρονιά - ορόσημο". Η εταιρεία ΑΙΑ για το 2024 είχε 235,9 εκατ. ευρώ καθαρά κέρδη.

- Αντίστοιχα, στους ίδιους ρυθμούς συνεχίζει και η εταιρεία διαχείρισης των 14 περιφερειακών αεροδρομίων της χώρας: Το 2024 τα καθαρά κέρδη της ανήλθαν στα 111,1 εκατ. ευρώ - αυξημένα δηλαδή κατά 32 εκατ. ευρώ σε σύγκριση με το 2023.

Ηδη τους πρώτους μήνες του 2025 η "Fraport Greece" καταγράφει αύξηση 3,7% της επιβατικής κίνησης σε σύγκριση με την ίδια περίοδο του 2024.

Αυτό που δεν διαφημίζεται ωστόσο, και παραμένει στο σκοτάδι, είναι η σκληρή πραγματικότητα για τους εργαζομένους στις εταιρείες που δραστηριοποιούνται στον χώρο (...)

Τα κέρδη σπάνε κάθε "κοντέρ", ενώ για τους εργαζόμενους σπάνε τα "κοντέρ" της εκμετάλλευσης και εντατικοποίησης, με την εργοδοσία να πιέζει, να εκβιάζει για δουλειά ήλιο με ήλιο.

Είναι χαρακτηριστικό ότι όλες οι εταιρείες πιέζουν να αυξηθεί ο εργάσιμος χρόνος: Αξιοποιώντας τους χαμηλούς μισθούς, προσφέρουν "κίνητρα" για 10ωρη δουλειά και κομμένα ρεπό. Εκεί ακριβώς κρύβεται το μυστικό για τα "ρεκόρ", το "θαύμα" του Τουρισμού.

Πάνω από τους μισούς μισθωτούς εργάζονται καθημερινά περισσότερες από τις προβλεπόμενες ώρες και τουλάχιστον δύο Σαββατοκύριακα τον μήνα. Και πάλι δεν τα βγάζουν πέρα...

Ενας στους πέντε εργαζόμενους αμείβεται με λιγότερα από 5,3 ευρώ μεικτά την ώρα! Το 1/3 από αυτούς απασχολούνται στην "ατμομηχανή της οικονομίας", τον Τουρισμό.

Ο μέσος μισθός προσεγγίζει τον κατώτατο, καθώς ένας στους δύο εργαζόμενους αμείβεται με λιγότερα από 1.000 ευρώ μεικτά. Το 80% των εργαζομένων στο αεροδρόμιο είναι χωρίς ΣΣΕ (Συλλογική Σύμβαση Εργασίας)».

Στη συνέχεια η ΤΟ Μεταφορών στέκεται στο ζήτημα της ασφάλειας εργαζομένων και επιβατών, η οποία συνθλίβεται από το καπιταλιστικό κέρδος. «SAFETY FIRST στα λόγια... PROFIT FIRST στην πράξη», σχολιάζει και θέτει μια σειρά ερωτήματα «αφού τόσο κόπτονται για την υγεία και την ασφάλεια:

- Γιατί δεν υπάρχει καταγραφή και ουσιαστική ενημέρωση για τις επαγγελματικές ασθένειες και τη σωματική καταπόνηση λόγω και των βαρδιών, την επίδραση στην ψυχική υγεία λόγω της πίεσης και του άγχους;

- Πώς άραγε θα προστατευτεί ο εργαζόμενος που καλείται να μείνει στους 50 βαθμούς Κελσίου για ώρες ολόκληρες προκειμένου "να βγει η δουλειά"; Αρκούν μόνο τα Μέσα Ατομικής Προστασίας;

- Γιατί δεν δίνονται Βαρέα και Ανθυγιεινά ένσημα σε μια σειρά ειδικότητες στο αεροδρόμιο;

- Γιατί υπάρχει μόλις ένας σταθμός πρώτων βοηθειών, με ελάχιστο ιατρικό προσωπικό, σε έναν χώρο όπου διέρχονται πάνω από 50.000 άνθρωποι καθημερινά;

- Γιατί λειτουργούν τα πόστα με τεράστιες ελλείψεις σε προσωπικό, ακόμα και στους μηχανικούς αεροσκαφών;

Αλήθεια, πώς διασφαλίζεται η προστασία των εργαζομένων...

- Οταν καθημερινά περνάνε από τα χέρια τους τόνοι πολεμικού υλικού;

- Οταν η κυβέρνηση μας εμπλέκει όλο και περισσότερο στους σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ;

- Οταν, πλέον, σε συνθήκες που οξύνεται ο ανταγωνισμός και φουντώνει ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος, όλο και περισσότερα ΠΟΛΙΤΙΚΑ αεροδρόμια γίνονται στόχοι αντιποίνων (Ισραήλ, Υεμένη, Σούδα κ.λπ.); (...)

Σε όσες πτώσεις και να κλίνουν την ασφάλεια τα Τμήματα safety και τα Τμήματα προσωπικού, το τεράστιο πρόβλημα της ΥΠΟΣΤΕΛΕΧΩΣΗΣ δεν ξεπερνιέται, ούτε δημιουργήθηκε μόνο του.

Η όποια ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ γίνεται χάνει το νόημά της, αφού (κατά συνήθη πρακτική των εταιρειών) η μεγάλη κινητικότητα προσωπικού έχει ως αποτέλεσμα να μην υπάρχει εμπειρία στα πόστα».

Η ΤΟ Μεταφορών υπενθυμίζει ότι «οι εταιρείες στο αεροδρόμιο ήταν που έστρωσαν το έδαφος, με τις συμβάσεις ομηρίας ορισμένου χρόνου και τις απολύσεις. Την περίοδο της πανδημίας απέλυσαν εκατοντάδες εργαζόμενους με πολυετή εμπειρία στον κλάδο, ακόμα και με SMS (!), προκειμένου να διασφαλίσουν την κερδοφορία και να μείνουν οι εταιρείες ανταγωνιστικές.

Οι ίδιοι, τώρα που η δουλειά όλο και ανεβαίνει, γκρινιάζουν ότι δεν βρίσκουν εργαζόμενους, επειδή δεν δέχονται να δουλέψουν γι' αυτά που προσφέρουν, και στρέφουν παλιούς εργαζόμενους ενάντια στους νέους».

«Με ευθύνη κράτους και εργοδοσίας διαμορφώνονται συνθήκες εργασίας επικίνδυνες για εργαζόμενους και επιβάτες», υπογραμμίζει και προσθέτει: «Διακηρυγμένος στόχος τους είναι πάση θυσία να μεγαλώσει ο αριθμός αφιξο-αναχωρήσεων ανά ώρα. Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα της Αθήνας, όπου η ΥΠΑ (Υπηρεσία Πολιτικής Αεροπορίας) και οι αεροπορικές εταιρείες πιέζουν τους ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας (παρά τις ελλείψεις σε προσωπικό και υποδομές) να αυξήσουν την εναέρια χωρητικότητα, ακόμα και κόβοντας τα ρεπό τους.

Αντίστοιχα, στον Αερολιμένα Θεσσαλονίκης, τον 2ο μεγαλύτερο της χώρας, με την επιβατική κίνηση να καταγράφει αύξηση 8,8% (!), μέσα στους πρώτους μήνες του έτους έχει χαθεί 5 φορές η εικόνα ραντάρ! Λόγω απαρχαιωμένου υλικοτεχνικού εξοπλισμού».

Επιπλέον «πολλαπλασιάζονται οι κίνδυνοι και για την ασφαλή φόρτωση και επιβίβαση στα αεροσκάφη», υπογραμμίζει, και θέτει ερωτήματα όπως:

«Πόση συγκέντρωση μπορεί να διαθέτει ένας εργαζόμενος 10 και 12 ώρες στο πόδι;

Πόσο μπορεί να προσέξει κάποιος που κουβαλάει 15 τόνους καθημερινά;

Πόσο κουράγιο μπορεί να διαθέτει ένας εργαζόμενος που 11 ώρες μετά το σχόλασμά του (ή και λιγότερο) θα κληθεί να ξαναδουλέψει;

Πόσο τυχαία είναι τα περιστατικά με κακοσυντηρημένα μηχανήματα που κολλάνε ακόμη και στον διάδρομο τροχοδρόμησης;

Πληθαίνουν τα περιστατικά ατυχημάτων, τραυματισμών, λαθεμένων φορτώσεων, ακόμη και παρ' ολίγον συγκρούσεων αεροπλάνων στην πίστα. Κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου ΓΙΑ ΤΑ "ΑΕΡΟΠΟΡΙΚΑ ΤΕΜΠΗ"».

«Να πιάσουμε το νήμα από τη μεγαλειώδη, ιστορική απεργιακή συγκέντρωση στις 28 Φλεβάρη 2025. Την απεργία στις 9 Απριλίου, τον αγωνιστικό απεργιακό εορτασμό της Εργατικής Πρωτομαγιάς.

Να πιάσουμε το νήμα από τις απεργιακές κινητοποιήσεις των συναδέλφων μας στα αεροδρόμια του Βελγίου, της Γερμανίας, της Ιταλίας κ.α.», καλεί η ΤΟ Μεταφορών και συνεχίζει:

«Να δώσουμε αγωνιστική ανάταση στα Σωματεία του χώρου, να δυναμώσει η συλλογικότητα, η οργάνωση, η διεκδίκηση. Η ενεργή, μαζική συμμετοχή των εργαζομένων είναι αυτή που μπορεί να κάνει τα Σωματεία πραγματικό στήριγμα των εργαζομένων, αλλάζοντας τους συσχετισμούς δυνάμεων.

Να δώσουμε με καλύτερους όρους τη μάχη.

ΝΑ ΜΕΙΩΘΕΙ Ο ΕΡΓΑΣΙΜΟΣ ΧΡΟΝΟΣ: 7ΩΡΟ - 5ΗΜΕΡΟ - 35ΩΡΟ.

• Για ΣΣΕ με ουσιαστικές αυξήσεις στους μισθούς. Μείωση του εργάσιμου χρόνου, με πλήρεις αποδοχές και ένσημα.
• Επαρκή στελέχωση όλων των ειδικοτήτων με καταρτισμένο προσωπικό.
• Σταθερή και μόνιμη δουλειά για όλους, να μπει τέλος στην ΟΜΗΡΙΑ των συμβάσεων ορισμένου χρόνου.
• Ουσιαστικά μέτρα προστασίας εργαζομένων και επιβατών.
• Ασφαλής, συχνή, δωρεάν μεταφορά για τους εργαζόμενους από και προς το αεροδρόμιο. Δωρεάν στάθμευση.
• Να συγκροτηθεί και να λειτουργήσει ΑΜΕΣΑ Κέντρο Υγείας στο αεροδρόμιο, με μόνιμο ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό, όπου θα μπορούν να έχουν εύκολη πρόσβαση όλοι οι εργαζόμενοι.
• Να καταργηθούν οι αντεργατικοί νόμοι που έχουν ψηφίσει όλες οι κυβερνήσεις».

«Καμία θυσία για τα κέρδη, τους πολέμους και τις κρίσεις του κεφαλαίου.

Υπάρχουν όλες οι δυνατότητες στις μέρες μας, στον 21ο αιώνα, ώστε να δουλεύουμε με σύγχρονα δικαιώματα.

Μεταφορές σύγχρονες - ασφαλείς - αποκλειστικά κρατικές σε γη - αέρα - θάλασσα», σημειώνει η ανακοίνωση και εξηγεί πιο αναλυτικά:

«Το ΚΚΕ σε καλεί να αγωνιστούμε για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών μας!

- Με κοινωνική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, στα λιμάνια, στη βιομηχανία, στα εργοστάσια, στις μεταφορές, ώστε να λειτουργούν με κριτήριο τις ανάγκες της κοινωνίας και του λαού. Για να ανήκει ο πλούτος στους παραγωγούς του.

- Με κεντρικό, επιστημονικό σχεδιασμό της οικονομίας, ώστε όλες οι δυνατότητες ανάπτυξης της τεχνολογίας και της επιστήμης να αξιοποιούνται με σκοπό την εξασφάλιση μιας καλύτερης ζωής για τον εργαζόμενο λαό.

- Με την εξουσία στα χέρια της εργατικής τάξης και του λαού, που θα είναι στηριγμένη στους τόπους δουλειάς, στις γειτονιές, στους χώρους Εκπαίδευσης. Εκεί που οι εργαζόμενοι και ο λαός θα εκλέγουν τους αντιπροσώπους τους και θα τους ανακαλούν αν δεν ανταποκρίνονται στα καθήκοντα για τα οποία αναδείχθηκαν».