Η Παλαιστίνη στις Κάννες είναι πιο παρούσα από ποτέ... Οπως γράψαμε και στο χτεσινό φύλλο του «Ριζοσπάστη», πάνω από 350 καλλιτέχνες έστειλαν επιστολή καταδικάζοντας τη δολοφονία της Φατμά Χασούνα, της Παλαιστίνιας φωτορεπόρτερ και πρωταγωνίστριας του ντοκιμαντέρ «Put Your Soul on Your Hand and Walk» της Σεπιντέ Φαρσί σε ισραηλινή αεροπορική επιδρομή και παράλληλα στέκονται αλληλέγγυοι στην πρόσφατη επίθεση που δέχθηκε ο συν-σκηνοθέτης του «No Other Land» και κάτοχος Οσκαρ, Χαμντάν Μπαλάλ, από Ισραηλινούς εποίκους, στηλιτεύοντας την Αμερικανική Ακαδημία.

Ακόμα και η πρόεδρος της κριτικής επιτροπής Ζιλιέτ Μπινός απέτισε φόρο τιμής στην Φατμά Χασούνα, αναφέροντας: «Στις 16 Απριλίου, τα ξημερώματα, στη Γάζα, η 25χρονη φωτορεπόρτερ Φατμά Χασούνα και δέκα από τους συγγενείς της σκοτώθηκαν από πύραυλο που έπληξε το σπίτι τους. Εγραψε: "Ο θάνατός μου πέρασε από μέσα μου, η σφαίρα του ένοπλου πέρασε από μέσα μου και έγινα άγγελος. Στα μάτια μιας απέραντης πόλης, μεγαλύτερης από τα όνειρά μου, μεγαλύτερης από αυτή την πόλη, έγινα ιερός ποιητής στα μάτια ενός δάσους, κάνοντας τον εαυτό μου ερημίτη και παίρνοντας ένα κυπαρίσσι ως προσφορά". Μια μέρα πριν από τον θάνατό της, έμαθε ότι η ταινία στην οποία πρωταγωνιστεί είχε επιλεγεί για το Φεστιβάλ των Καννών...».

Τον τιμητικό Χρυσό Φοίνικα για φέτος έλαβε ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο, οποίος στην ομιλία του καταφέρθηκε ενάντια στην πολιτική της κυβέρνησης Τραμπ, που ανακοίνωσε δασμούς 100% σε ταινίες που παράγονται εκτός των ΗΠΑ, αλλά και για την υποχρηματοδότηση στην Παιδεία και τον Πολιτισμό.

Ογδόντα χρόνια μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, αποκαλύπτεται για πρώτη φορά στον κινηματογράφο μια άγνωστη σελίδα αντίστασης: Γερμανοί και γερμανόφωνοι στρατιώτες της Βέρμαχτ λιποτακτούν, ενώνουν τις δυνάμεις τους με την Ελληνική Αντίσταση και πολεμούν τον ναζισμό από το εσωτερικό της κατεχόμενης Ελλάδας. Η ταινία καταγράφει αυτήν τη σημαντική ιστορία, μέσα από σπάνιο αρχειακό υλικό, μαρτυρίες επιζώντων και απογόνων, καθώς και επιστημονική τεκμηρίωση. Αναδεικνύει το αντιφασιστικό δίκτυο AKFD και τον ρόλο των «Πειθαρχικών Ταγμάτων 999» στην Ελλάδα κατά την περίοδο 1941-1945. Μια ιστορική καταγραφή βασισμένη σε τεκμηριωμένη έρευνα, αρχειακό υλικό και προσωπικές μαρτυρίες.

Τούτη η ταινία δεν είναι σημαντική μόνο για τη θεματολογία και το υλικό που την απαρτίζει, είναι σημαντική γιατί φανερώνοντας αυτή την πτυχή του χτες, απαντάει στο σήμερα. Διαμορφώνει πολιτική συνείδηση και στάση ζωής, σε μια περίοδο που οι αιτίες που γεννούν τους πολέμους βρίσκονται ακόμα εδώ, πιο ηχηρές από ποτέ. Δείχνει ότι όσο κι αν αποκρύπτονται από τη σύγχρονη ιστοριογραφία τέτοιες ηρωικές στιγμές αυταπάρνησης και διεθνιστικής αλληλεγγύης, η Ιστορία στέκει εκεί και βρίσκει τρόπο να βγει στο φως.

Οχτώ χρόνια μελέτης και έρευνας χρειάστηκαν για να πραγματοποιηθεί και να είναι άρτια σε όλα τα επίπεδα μια από τις πιο σημαντικές ιστορικές αφηγήσεις των τελευταίων χρόνων. Δεν είναι απλά ένα μάθημα Ιστορίας, είναι ένα μάθημα ανθρωπιάς με Α κεφαλαίο. Γιατί Ανθρωπος είσαι όταν κοιτάς το Τέρας κατάματα και στρέφεσαι κατά πάνω του. Η ιστορία των αυτόμολων στρατιωτών της Βέρμαχτ είναι κομμάτι της Ιστορίας της Αντίστασης. Το μνημείο που φτιάχτηκε στην Αμαλιάδα προς τιμή τους, στο πλαίσιο της ταινίας, θα μείνει να μας θυμίζει το θάρρος, τη συνειδητή εναντίωσή τους στον φασισμό, την ελπίδα τους για ένα καλύτερο αύριο. Η θυσία τους αναγνωρίστηκε από τον λαό όταν άφηνε λουλούδια στον τόπο εκτέλεσής τους...

Από εμάς μόνο μια προτροπή! Πηγαίνετε να δείτε την ταινία! Από σήμερα μέχρι και τις 21 Μάη στο «Τριανόν», εκτός Κυριακής, στις 19.30 και στις 21.15.

Ενας πατέρας με τα δίδυμα ενήλικα παιδιά του ταξιδεύουν στον Πόρο για τις καλοκαιρινές τους διακοπές με το οικογενειακό ιστιοφόρο. Χωρίς να το γνωρίζουν, τα αδέλφια συναντούν την βιολογική τους μητέρα, η οποία τα εγκατέλειψε όταν ήταν μωρά. Αυτή η συνάντηση θα καταλήξει σε μια γλυκόπικρη ιστορία ενηλικίωσης για όλους τους εμπλεκόμενους.

Το «Κιούκα - Πριν το Τέλος του Καλοκαιριού» είναι το δεύτερο μέρος μιας τριλογίας που ξεκινά με την ταινία μικρού μήκους του 2018, «Κιόκου - Πριν Ερθει το Καλοκαίρι». Οπως μας αφηγείται ο σκηνοθέτης στο σημείωμά του, «είναι εμπνευσμένη από ένα μείγμα ιδεών και πραγματικών γεγονότων, η ταινία αντλεί εν μέρει από τις παιδικές μου αναμνήσεις από τις οικογενειακές διακοπές σε ένα μικρό ιστιοφόρο στο ελληνικό νησί του Πόρου. Στον πυρήνα της, η ταινία εμβαθύνει στην πολυπλοκότητα των οικογενειακών σχέσεων, εξερευνώντας τους δεσμούς μεταξύ γονέων και παιδιών και την αγάπη μεταξύ αδερφιών». Εμείς θα λέγαμε ότι την ίδια στιγμή είναι τόσο ανάλαφρη σαν την άμμο της παραλίας στο σώμα, αυτή που με ένα φύσημα του αέρα χάνεται, και συνάμα τόσο βαριά, όπως αν είχε κανείς μια πέτρα στα πόδια και προσπαθούσε να επιπλεύσει.

Σεναριακά έχει γίνει καλή δουλειά, αν και υπάρχουν κάποιες επιπλέον σκηνές που δεν προσθέτουν κάτι ξεχωριστό. Το σενάριο έχει αρκετές δόσεις τραγικής ειρωνείας. Τούτο το τέχνασμα συμπλέει με την υπόκωφη απελπισία των ηρώων που διασκεδάζουν την ήττα τους. Αυτός ο συνδυασμός είναι που την κάνει ξεχωριστή. Αν και οι ταινίες που δεν είναι αμιγώς κοινωνικές σπάνια αγαπιούνται ιδιαίτερα από τη στήλη, για αυτήν εδώ έχουμε την αίσθηση ότι θα αγαπηθεί από το κοινό και όχι άδικα.

O Τζόζεφ Κρος, αρχιμηχανικός σε μια μεγάλη κατασκευαστική εταιρεία, μετά από ένα μυστηριώδες τηλεφώνημα, μπαίνει στο αυτοκίνητό του και φεύγει από το εργοτάξιο του πιο διάσημου κατασκευαστικού έργου της καριέρας του. Καθώς οδηγεί το αυτοκίνητό του, κάνει πολλές κλήσεις για να αντιμετωπίσει τις συνέπειες όσων μόλις έμαθε. Οι επιλογές που θα κάνει θα ανατρέψουν τόσο την επαγγελματική όσο και την προσωπική του ζωή.

Η ταινία αποτελεί διασκευή της ταινίας «Σε Λάθος Χρόνο» (Locke /2013) του Στίβεν Νάιτ, με πρωταγωνιστή τον Τομ Χάρντι. Θεωρούμε πως δεν υπάρχει λόγος να συγκρίνουμε τις δυο ταινίες μεταξύ τους, δεν απέχουν και τόσο πολύ χρονικά, ώστε να μιλάμε για τεράστιες διαφορές στις συνθήκες παραγωγής τους ή στο είδος που εκπροσωπούν. Αλλωστε, τόσο κοντινές μεταφορές συμβαίνουν πολύ συχνά στο σινεμά.

Το σενάριό της είναι αρκετά καλό, γιατί σε κρατάει συνεχώς σε διχογνωμία. Συμπαθείς και αντιπαθείς τον ηρώα πραγματικά σε πολύ μικρή χρονική απόσταση του ενός συναισθήματος από το άλλο, σε όλη τη διάρκεια της ταινίας. Αυτό που σκέφτεσαι στη διάρκειά της είναι τι θα έκανες εσύ στη θέση του, σε μια τόσο δύσκολη μέρα της ζωής σου. Το γεγονός ότι είναι εξολοκλήρου γυρισμένη σε ένα αυτοκίνητο δεν μειώνει την ένταση της πλοκής, αντιθέτως οι φωνές που ακούγονται από την άλλη πλευρά της γραμμής είναι εκείνες που προσθέτουν ένα ακόμα λιθαράκι στην αρχική ιστορία. Παρόρμηση ή καθήκον απέναντι σε έναν ευάλωτο άνθρωπο, τι στα αλήθεια νιώθει ο πρωταγωνιστής; Αξίζει να καταστρέψει τα πάντα για να «προστατεύσει» ένα λάθος του; Εμείς δεν βρήκαμε την απάντηση ακόμα...