«Θα περάσουν τα χρόνια. Επάνω στα ερείπια, που θα διατηρούν ακόμα τη στυφή μυρωδιά του καμένου αίματος, ο σοβιετικός λαός θα οικοδομήσει νέες πολιτείες και χωριά. Θα δημιουργήσει ολάνθιστες πλατείες, ξεριζώνοντας τα σκουριασμένα κουφάρια των γερμανικών τανκς από τη γη του. Τότε, από πολύτιμα κουτιά θα ανασυρθούν τα ρολά με το φιλμ. Εκατομμύρια μέτρα του ανεκτίμητου χρονικού του μεγαλείου των ημερών μας, που εκείνες τις μέρες του πολέμου το ονομάζαμε με μια απλή λέξη: Επίκαιρα. Τα αμφιθέατρα θα βυθιστούν στο σκοτάδι και το ακροατήριο στη σιωπή, καθώς θα παρελαύνουν μπροστά μας... Και τότε θα θυμηθούμε όλα τα ονόματα των ηρώων, εικονοληπτών μαχητών της πρώτης γραμμής, οι οποίοι μέρα με τη μέρα, χρόνο με τον χρόνο, κατέγραψαν στο φιλμ τα αξέχαστα γεγονότα» («Πράβντα», Ιούλης 1942). Κατά τη διάρκεια του πολέμου γυρίστηκαν 3.500.000 μέτρα φιλμ, παρουσιάστηκαν πάνω από 465 επίκαιρα και πάνω από 24 ντοκιμαντέρ. Συνολικά 250 οπερατέρ, άνδρες και γυναίκες, βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή του μετώπου. Από αυτούς 50 έπεσαν στις μάχες και σχεδόν όλοι τραυματίστηκαν πάνω από μια φορά. Δεν ήταν λίγες οι φορές που οι οπερατέρ άφηναν την κάμερα και έπιαναν το όπλο για να πολεμήσουν. Ο Φίλιπο Πέχουλ στη Μάχη του Λένινγκραντ άφησε τη μηχανή του και πήρε τις χειροβομβίδες και το τουφέκι του, βοηθώντας τους συντρόφους του να επιτεθούν σε μια εχθρική θέση. Η Μάσα Σούκοβα χτυπήθηκε θανάσιμα στη Λευκορωσία κινηματογραφώντας παρτιζάνικες ομάδες και ξεψύχησε με την εντολή να παραδοθούν η κάμερα και το φιλμ της στο κεντρικό στούντιο στη Μόσχα. Οι παρτιζάνοι στα δάση του Ποντμόσκοφσκι ζέσταιναν με βάρδιες τις μηχανές του Ι. Σοκόλνικοφ για να μην παγώσουν. Και τόσοι ακόμα κατέγραψαν κάθε φάση του αγώνα, ακολουθώντας τον Κόκκινο Στρατό μέχρι και την παράδοση των ναζιστικών στρατευμάτων στο Βερολίνο. Χρωστάμε αιώνια τιμή σε όσους με τον φακό τους αποτύπωσαν την Ιστορία, συμβάλλοντας στη διατήρηση της μνήμης, αδιάψευστου μάρτυρα για τις μελλοντικές γενιές...

Αύριο Παρασκευή στις 20.00, ανήμερα της συμπλήρωσης 80 χρόνων (9/5/1945) από την υπογραφή της άνευ όρων συνθηκολόγησης της ναζιστικής Γερμανίας, θα προβληθεί ζωντανά και θα παραμείνει αναρτημένο στο κανάλι του ΚΚΕ στο YouTube το ντοκιμαντέρ της ΚΕ του Κόμματος με τίτλο «Ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος - 80 χρόνια μετά».

Αυτή η κινηματογραφική βδομάδα είναι αρκετά μέτρια σε ταινίες. Δεν ξεχωρίζουμε κάποια ταινία ιδιαίτερα. Η επόμενη βδομάδα, όμως, είναι πολύ ενδιαφέρουσα. Ο λόγος; Το ντοκιμαντέρ του Κώστα Σταματόπουλου για τους Γερμανούς αντιφασίστες στην Ελλάδα 1941 - 1945, με τίτλο «Πειθαρχική Μεραρχία "999"», αφού για πρώτη φορά στον κινηματογράφο προβάλλεται μια άγνωστη σελίδα της Αντίστασης: Γερμανοί και γερμανόφωνοι στρατιώτες της Βέρμαχτ λιποτακτούν, ενώνουν τις δυνάμεις τους με την ελληνική Αντίσταση, με τον ΕΛΑΣ, πολεμούν τον ναζισμό από το εσωτερικό της κατεχόμενης Ελλάδας. Παράλληλα συνεχίζεται το αφιέρωμα της «New Star» στα 80 χρόνια από την Αντιφασιστική Νίκη, στον κινηματογράφο «Studio New Star Art Cinema», το οποίο θα διαρκέσει μέχρι τις 31 Μάη, ενώ από 12 μέχρι 21 Μάη σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη διοργανώνεται για πρώτη φορά Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βιετνάμ, στο «Studio New Star Art Cinema» και στη Θεσσαλονίκη στον κινηματογράφο «Βακούρα».

Ενα ζευγάρι γυναικών έρχονται για διακοπές στα ελληνικά νησιά. Οταν βρίσκουν ένα εγκαταλελειμμένο παραθαλάσσιο ξενοδοχείο, αποφασίζουν να το εξερευνήσουν. Στο ξενοδοχείο έχουν βρει καταφύγιο μετανάστες που δεν έχουν χαρτιά και δεν μιλούν Αγγλικά. Οταν συμβαίνει ένα ατύχημα, δεν έχουν τρόπο να συνεννοηθούν και η κατάσταση εκτροχιάζεται. Διαφορετικοί κόσμοι συγκρούονται και οι παρεξηγήσεις οδηγούν σε μια σπειροειδή πορεία προς τη βία και την εκδίκηση.

Ο σπουδαίος διευθυντής φωτογραφίας δυστυχώς μας εξέπληξε δυσάρεστα... Είχαμε μεγάλες προσδοκίες από την ταινία του, αλλά δεν κατάφερε με το σενάριό του να μας κερδίσει την καρδιά. Ναι μεν προσπάθησε να βάλει κοινωνικές βάσεις, μιλώντας για τους μετανάστες χωρίς χαρτιά, που δουλεύουν σκληρά και αντιμετωπίζονται απάνθρωπα από το σύνολο της κοινωνίας, όμως όταν όλο αυτό στοχεύει στον τρόμο, θέλει ένα πολύ στιβαρό σενάριο, για να αναδείξει και τον κύκλο της βίας και την εκμετάλλευση, και να σοκάρει τον θεατή. Η ταινία ξεκίνησε κοινωνική και κατέληξε σε σπλάτερ για την προσωπική επιβίωση. Κρίμα...

Ο Ζουλιέν, ένας νεαρός δάσκαλος, κατηγορείται για σεξουαλική παρενόχληση από μια έφηβη της τάξης του. Καθώς αντιμετωπίζει αυξανόμενες πιέσεις από τον μεγαλύτερο αδερφό του κοριτσιού και τους συμμαθητές της, η κατάσταση ξεφεύγει: Οι ισχυρισμοί εξαπλώνονται, ολόκληρο το σχολείο βρίσκεται σε αναταραχή και ο δάσκαλος πρέπει να παλέψει για να καθαρίσει το όνομά του.

Η «πολιτική ορθότητα» ως «μάστιγα» διατρέχει απ' άκρη σ' άκρη την ταινία και μας δείχνει πόσο εύκολο είναι μια παρεξήγηση να οδηγήσει στην καταστροφή ενός ανθρώπου, χωρίς αυτός να ευθύνεται. Εδώ αντιλαμβανόμαστε ότι παίζει ρόλο και το περιβάλλον του θύματος, που είναι το ίδιο κακοποιητικό, όμως το θύμα δεν μπορεί να προβάλει αντίσταση μέσα στο σπίτι του και βρίσκει διέξοδο στις αγωνίες του ξεσπώντας αλλού... Η αλήθεια είναι ότι η ταινία μάς προβλημάτισε για τον τρόπο που είναι δομημένο το σενάριό της. Είναι αρκετά δύσκολο να αναδείξει κανείς δύο τόσο σοβαρά ζητήματα ταυτόχρονα, γιατί δεν καταφέραμε να αντιληφθούμε το κίνητρο της έφηβης για μια τέτοια καταγγελία. Το γεγονός ότι η κοινωνία μας είναι ανθρωποφαγική δεν θα έπρεπε να μας αποσπά από το μεγαλύτερο πρόβλημα, που είναι το περιβάλλον της έφηβης, εκεί που αληθινά κακοποιείται... Αντί γι' αυτό, ο θεατής στρέφεται από την αρχή στην υπεράσπιση του δασκάλου και αγνοεί την έφηβη. Αρα, ουσιαστικά αναδεικνύεται μόνο το ένα μέρος της υπόθεσης.

Ο 27χρονος Νουρ έχει μεταναστεύσει στη Μασσαλία χωρίς χαρτιά. Με τους φίλους του ζει μια περιθωριακή αλλά και ευχάριστη ζωή. Ωστόσο, όταν γνωρίζει τον Σερζ, έναν χαρισματικό και απρόβλεπτο αστυνομικό, και την σύζυγό του, Νοέμι, η ζωή του ανατρέπεται.

Πέρα από τη θάλασσα μπορείς να επιβιώσεις μόνο αν κάνεις μια μικρή οπισθοχώρηση στα σεξουαλικά σου γούστα και αποτελέσεις το μέρος ενός ερωτικού τρίγωνου ίσως, ή αν πέσεις σε κάποιον «διαφορετικό» αστυνομικό, που κάνει τα στραβά μάτια επειδή είσαι όμορφος... Το γεγονός ότι μια γυναίκα αποδέχεται τον άντρα της με τις «ιδιαιτερότητές» του, ενώ εκείνη μαραζώνει για να διατηρήσει την οικογένεια, δεν θα έπρεπε να είναι μέρος μιας κοινωνικής κομεντί, ενδεχομένως γιατί είναι πολύ πιο σύνθετο ζήτημα. Αυτές ήταν λίγες σκόρπιες σκέψεις, αφού δεν μπορούμε να αποκαλύψουμε την υπόθεση αλλά ψήγματά της, για μια ταινία αρκετά φλύαρη, που μας λέει ότι όλα είναι θέμα τύχης και έρωτα, ακόμα και η επιβίωση ενός μετανάστη στην αγγελικά πλασμένη Γαλλία της ΕΕ...