Τα κυβερνητικά αντιασφαλιστικά μέτρα είναι συνέχιση και επέκταση των αντεργατικών νόμων της ΝΔ την περίοδο 1990-1992, διαιωνίζουν τις συντάξεις πείνας, επιφέρουν και νέα επιβάρυνση στις παροχές Υγείας και Πρόνοιας. Επιβάλλουν και νέα αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης στα 65 και 67 χρόνια για άντρες και γυναίκες. Ισχυρό είναι το χτύπημα στις συντάξεις και στα δικαιώματα των εργαζόμενων στις πρώην ΔΕΚΟ και στο Δημόσιο. Στο στόχαστρο μπαίνουν τα βαρέα και ανθυγιεινά επαγγέλματα, τα δικαιώματα των γυναικών, οι εργαζόμενες μητέρες.

Τους στόχους αυτούς έρχεται να εξυπηρετήσει με συνέπεια και η «ασφαλιστική συμφωνία» για το χρηματοδοτικό. Με την επαίσχυντη αυτή συμφωνία, παραγράφονται δεκάδες τρισεκατομμύρια που άρπαξαν κράτος και εργοδότες από τα ασφαλιστικά ταμεία. Διαιωνίζεται η εισφοροδιαφυγή, η εισφοροκλοπή, νομιμοποιείται η μείωση των εργοδοτικών εισφορών και παραδίδονται τα αποθεματικά στο χρηματιστηριακό τζόγο. Ταυτόχρονα, προωθείται η ιδιωτικοποίηση της Κοινωνικής Ασφάλισης, ενώ η λεγόμενη χρηματοδότηση του κράτους, όχι μόνον είναι πίσω από τις ανάγκες του συστήματος, αλλά και προκλητικά καλύπτει μόνο το 50% των ήδη θεσμοθετημένων υποχρεώσεων του κράτους.

Γίνεται ξεκάθαρο. Το νέο ασφαλιστικό καθεστώς που χτίζει η κυβέρνηση προεξοφλεί λιγότερα δικαιώματα για τους εργαζόμενους και οδηγεί τα Ταμεία τους σε κατάσταση οικονομικής ασφυξίας. Στον αντίποδα, απαλλαγή του κράτους από τις υποχρεώσεις του και στους εργοδότες μεγαλύτερα κέρδη.

Το ίδιο ξεκάθαρη είναι και η στάση των παρατάξεων στο συνδικαλιστικό κίνημα. Η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, με τη συμμετοχή της στον «κοινωνικό διάλογο», εξόπλισε την κυβέρνηση και το ΣΕΒ, με εκείνα τα ιδεολογικά και πολιτικά όπλα, ώστε σήμερα να εξαπολύουν μια κατά μέτωπο επίθεση σε όσες κατακτήσεις απέμειναν στην εργατική τάξη.

Σ' αυτήν την επίθεση ιδιαίτερη ήταν η συμβολή της ηγεσίας της ΠΑΣΚΕ, που, τους τελευταίους μήνες, έδρασε ως το υπουργείο προπαγάνδας της κυβέρνησης. Δεν είναι άμοιρες, όμως, ευθυνών και οι ηγετικές ομάδες της ΔΑΚΕ και της «Αυτόνομης Παρέμβασης», που μέχρι την τελευταία στιγμή και παρά τις φραστικές τους αντικυβερνητικές φιοριτούρες, εμπόδισαν, στην πράξη, την προοπτική των αγώνων.

Ακριβώς αυτήν την προοπτική κράτησε ζωντανή όλο αυτό το διάστημα ο ταξικός πόλος στο συνδικαλιστικό κίνημα. Η απεργία στις 3 Απρίλη, που κάλεσε το ΠΑΜΕ, στις 18 Απρίλη, στις οποίες και πάλι πρωτοστάτησε, οι κινητοποιήσεις της Πρωτομαγιάς έδειξαν τα τεράστια αποθέματα δύναμης που διαθέτουν οι εργαζόμενοι. Επιβεβαίωσαν ότι ο δρόμος της ταξικής πάλης -παρά τις σειρήνες- του «κοινωνικού εταιρισμού, είναι το πραγματικό μετερίζι υπεράσπισης και διεύρυνσης των δικαιωμάτων τους.

Αυτή η προοπτική προβάλλει και πάλι σαν το μοναδικό και αναντικατάστατο όπλο των εργαζομένων. Η πανελλαδική απεργία την Τετάρτη 29 Μάη, δευτεροβάθμιων οργανώσεων στον ιδιωτικό τομέα και των δημοσίων υπαλλήλων, είναι η εργατική απάντηση στην αντιασφαλιστική λαίλαπα. Μια απάντηση, που επιβάλλει την ευρύτερη δυνατή συσπείρωση. Ολη έχουν θέση σ' αυτήν τη μάχη. Καμία κομματική ένταξη δεν μπορεί να είναι δέσμευση στην αποχή και στην παραίτηση. Την ώρα που κρίνονται τόσα πολλά, κανένας δεν μπορεί να επικαλείται την κομματική του ταυτότητα. Ξεπερνώντας δισταγμούς και ταλαντεύσεις, κλείνοντας τ' αυτιά στις σειρήνες του συμβιβασμού και της υποταγής, οι εργαζόμενοι μια επιλογή έχουν, να πορευτούν μαζικά και αποφασισμένοι στην απεργία.

Σε δύο βδομάδες, η κυβέρνηση απασφαλίζει την ωρολογιακή βόμβα, που θα τινάξει στον αέρα όλες τις εργατικές κατακτήσεις. Και επειδή τα σκάγια θα χτυπήσουν όλους, κανένας δε θα σωθεί πίσω από τις «κομματικές ασπίδες». Οι κυβερνήσεις μπορεί ν' αλλάξουν, αλλά οι αντιασφαλιστικοί νόμοι παραμένουν. Αυτό διδάσκει και η πρόσφατη ιστορία του Ασφαλιστικού. Μεγάλη είναι η ευθύνη των συνδικαλιστικών στελεχών, στην ΠΑΣΚΕ, στη ΔΑΚΕ, στην «Αυτόνομη Παρέμβαση», που γνωρίζουν από «πρώτο χέρι» τις καταστροφικές συνέπειες των μέτρων. Οι αρνητικές αναφορές στις ηγεσίες τους, αυτά που πολλές φορές ψιθυρίζουν στα «πηγαδάκια» και στις κουβέντες τους, πρέπει να σηματοδοτήσουν και μια άλλη στάση, στην πράξη. Ως πότε θα παρακολουθούν άπραγοι, τους τακτικισμούς, τις ανακολουθίες και τους συμβιβασμούς των ηγεσιών τους; Ως πότε πάνω στις πλάτες τους θα επιτρέπουν να πατάνε οι αριβίστες, οι καρεκλοκένταυροι και οι εν αναμονή βουλευτές και υπουργοί;

Τα ψέματα τέλειωσαν για όλους. Την επόμενη Τετάρτη, μπροστά στις πύλες των εργοστασίων, στα γιαπιά, στα γραφεία και στις δημόσιες υπηρεσίες, η αναμέτρηση θα είναι σκληρή. Τέτοιες ημέρες, πριν ένα χρόνο, οι εργαζόμενοι απέδειξαν ότι έχουν τη δύναμη να υπερασπιστούν τα δικαιώματά τους. Απέδειξαν ότι όταν ο λαός κατεβαίνει στους δρόμους καμιά κυβέρνηση δεν μπορεί να τον αψηφήσει. Στις 29 Μάη, μπορεί και πάλι να τους σταματήσει.