Στην Αλεξανδρούπολη ξεκίνησε χτες και ολοκληρώνεται σήμερα το 10ο Τακτικό Συνέδριο της Ενωσης Περιφερειών Ελλάδας (ΕΝΠΕ) με θέμα «Οι Περιφέρειες μπροστά στις προκλήσεις: Θεσμική μεταρρύθμιση - κλιματική κρίση». Πρόκειται για συνέδριο που αναδεικνύει τον αντιλαϊκό ρόλο που καλείται να παίξει και αυτός ο βαθμός της Τοπικής Διοίκησης που υπηρετεί την πολιτική η οποία προωθεί την καπιταλιστική ανάπτυξη και τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων, σε βάρος των λαϊκών αναγκών, με το πέρασμα σημαντικών τομέων στην ιδιωτική πρωτοβουλία. Αυτό επιβεβαίωσαν και οι παρεμβάσεις των κυβερνητικών στελεχών, του απερχόμενου προέδρου της ΕΝΠΕ, Απ. Τζιτζικώστα (που έγινε επίτροπος της ΕΕ), του «οικοδεσπότη», περιφερειάρχη Ανατολικής Μακεδονίας - Θράκης, Χριστόδουλου Τοψίδη, εκλεκτού επίσης της ΝΔ, που ανέπτυξαν την κεντρική γραμμή και καμαρώνουν για τη μετατροπή της Αλεξανδρούπολης σε ΝΑΤΟικό ορμητήριο, για την προώθηση ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών, που γίνεται ταυτόχρονα και στόχος πιθανών αντιποίνων από αντίπαλα στρατόπεδα.

Στον χαιρετισμό εκ μέρους του ΚΚΕ ο βουλευτής του Γιάννης Δελής, αφού επισήμανε ότι πέρασαν 15 χρόνια από τον «Καλλικράτη» που εισηγήθηκε ο τότε υπουργός Εσωτερικών του ΠΑΣΟΚ Γ. Ραγκούσης (σήμερα είναι στον ΣΥΡΙΖΑ), για την ίδρυση του δεύτερου βαθμού της Τοπικής Διοίκησης, των Περιφερειών, σημείωσε: «Από το ΚΚΕ δεν περνά απαρατήρητος ο αναβαθμισμένος ρόλος που ανατίθεται στις Περιφέρειες και από την κυβέρνηση και από την ΕΕ. Πρόκειται για ρόλο κρίσιμο και σημαντικό για την προώθηση της καπιταλιστικής ανάπτυξης στη χώρα μας όπως χαρακτηριστικά αυτή περιγράφεται στο Εθνικό Σχέδιο Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας, το "Ελλάδα 2.0", το οποίο έχει τη βασική συναίνεση όλων των αστικών κομμάτων ανεξάρτητα από το ποια κυβέρνηση το συντάσσει ή το υλοποιεί».

Εξήγησε ότι αυτή η «ανάκαμψη» «περιλαμβάνει 567 προϋποθέσεις - ορόσημα μέχρι το 2026, τα γνωστά προαπαιτούμενα για τη ροή της χρηματοδότησης, ανάμεσά τους η ένταση των πλειστηριασμών και των απειλών για τη διαχείριση των "κόκκινων" δανείων, οι μεταρρυθμίσεις στην Υγεία που προσθέτουν συνέχεια εμπόδια στην πρόσβαση του λαού σε δωρεάν υπηρεσίες περίθαλψης στα δημόσια νοσοκομεία, στα φάρμακα, η παραπέρα εμπορευματοποίηση της Ενέργειας και η ιδιωτικοποίηση του νερού, οι αντεργατικοί νόμοι για την καθήλωση των μισθών και για τον περιορισμό του δικαιώματος της απεργίας, για τη δουλειά - λάστιχο όποτε και όπως θέλουν οι καπιταλιστές.

Αυτή η "ανάκαμψη" εντείνει τη φοροεπιδρομή στον λαό, αφού, όπως ξέρουμε, και τα κονδύλια που διαχειρίζονται και οι Περιφέρειες, είτε από τον κρατικό προϋπολογισμό είτε από την ΕΕ, είναι χρήματα του λαού και των λαών της ΕΕ που συγκεντρώνονται από την κλιμάκωση των ματωμένων πρωτογενών πλεονασμάτων, στο 2% του ΑΕΠ, και την ένταση της φοροαφαίμαξης των λαϊκών νοικοκυριών, με τα "πράσινα" και κάθε είδους χαράτσια, δίνει ελάχιστα και αποσπασματικά έργα για την αντιπλημμυρική, αντισεισμική, αντιπυρική προστασία του λαού μας, αλλά την ίδια στιγμή δίνει πακτωλό χρημάτων για την "πράσινη" και την "ψηφιακή μετάβαση", με κριτήριο βέβαια την αύξηση των ιδιωτικών επενδύσεων».

Και συμπλήρωσε: «Πρόκειται φυσικά για μια ανάκαμψη και μια ανάπτυξη καπιταλιστική, η οποία κύριο και πρωταρχικό της μέλημα έχει την ανάπτυξη της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων και γι' αυτό ακριβώς αρνείται ουσιαστικά τη βελτίωση της ζωής του λαού μας, υπονομεύοντας ταυτόχρονα και τις παραγωγικές δυνατότητες της χώρας. Ενα συγκεκριμένο παράδειγμα το Εθνικό Σχέδιο για την Ενέργεια και το Κλίμα, όπου η Ελλάδα προορίζεται μεν για εξαγωγέας Ενέργειας, κυρίως στις ΑΠΕ, όμως το σχέδιο ούτε εκφράζει ούτε εγγυάται την ανάγκη του λαού μας για φθηνό ρεύμα και παρά την ομολογημένη υπερσυσσώρευση κεφαλαίων και επενδύσεων στις ΑΠΕ, η ρότα δεν αλλάζει, ενώ βγαίνουν και τα μαχαίρια ανάμεσα στους επιχειρηματίες των αιολικών και φωτοβολταϊκών και κάπως έτσι φτάνουμε παραγωγικά εδάφη στη Θεσσαλία που πλημμύρισαν με τον "Ντανιέλ", αλλά και ολόκληρα βοσκοτόπια να μετατρέπονται σε πάρκα φωτοβολταϊκά και ο ΑΔΜΗΕ να ζητά πλωτά αιολικά πάρκα σε 5 θαλάσσιες περιοχές, το ένα μάλιστα στο Δέλτα του Εβρου. Τα ίδια γίνονται και με τις χρήσεις της γης, που προορίζονται να εξυπηρετήσουν τουριστικές επενδύσεις ακόμα και σε περιοχές Natura ή ιστορικού τόπου, κόντρα σε κάθε περιβαλλοντική λογική. Ομως, το τουριστικό θαύμα όλοι ξέρουμε ότι πάτησε στα χαμηλά μεροκάματα, έκανε πανάκριβες τις διακοπές για τον λαό μας, εκτίναξε το κόστος της στέγης αλλά και της απαλλοτρίωσης τελικά για ένα σχολείο ή μια κοινωνική δομή.

Εντέλει, αυτός ο σχεδιασμός στον οποίο συμμετέχουν και οι Περιφέρειες, δεν είναι win-win για τον λαό και το κεφάλαιο. Το αποδεικνύει εδώ, στον τόπο που γίνεται το συνέδριο, η Αλεξανδρούπολη. Παρά το ότι η μετατροπή της σε ενεργειακό, εμπορικό και στρατιωτικό κέντρο προβάλλεται από την κυρίαρχη προπαγάνδα ως η λύση που οδηγεί στην ευημερία όλων των κατοίκων της περιοχής, εργαζόμενοι, αγρότες πυρόπληκτοι, αυτοαπασχολούμενοι, φοιτητές την γνωρίζουν την αλήθεια. Καθώς η ζωή καθημερινά αποδεικνύει ότι οι μόνοι που έχουν λόγο να πανηγυρίζουν για τη μετατροπή της Αλεξανδρούπολης σε ενεργειακό και στρατιωτικό κόμβο, είναι οι όμιλοι της Ενέργειας και τα επιτελεία του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Μάλιστα, το επόμενο διάστημα και λόγω της στροφής της ΕΕ στην πολεμική οικονομία, τέτοιοι σχεδιασμοί αναμένεται να επιταχυνθούν».

Και κατέληξε: «Οι ίδιοι οι περιφερειάρχες και τα Περιφερειακά Συμβούλια αποζητάτε την αύξηση των αρμοδιοτήτων σας και μάλιστα όχι σε επίπεδο εκτελεστικό, όπως λέτε, αλλά θέλετε να συνδιαμορφώνετε και την ατζέντα. Ομως μια τέτοια συζήτηση, που επικεντρώνεται αποκλειστικά στις αρμοδιότητες και στο εκλογικό σύστημα, με αυτό το καινοφανές που έφερε η κυβέρνηση τελικά δεν αμφισβητεί το μοντέλο ανάπτυξης και λειτουργεί αντικειμενικά αποπροσανατολιστικά. Ακόμα και η πολυσυζητημένη νέα χάρτα των ΟΤΑ έρχεται να λύσει τα όποια εμπόδια έχουν παραμείνει προκειμένου να "τρέξει" η λεγόμενη πολυεπίπεδη διακυβέρνηση, ομογενοποιημένη και αρραγής.

Η δική μας αντίληψη για τις δομές διοίκησης σε κεντρικό, περιφερειακό και τοπικό επίπεδο βασίζεται σε έναν εντελώς διαφορετικό δρόμο ανάπτυξης, υπέρ της πλειοψηφίας του λαού, ο οποίος θεμελιώνεται στην εργατική εξουσία, στην κοινωνική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, στον κεντρικό και περιφερειακό σχεδιασμό, και έχει ως κριτήριο και κίνητρο αποκλειστικό την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών».