Τονίζουμε από την αρχή πως πράγματι ο πυρήνας των σωματείων και των μαζικών φορέων στη Νέα Ιωνία που μπήκαν εκ νέου μπροστά για την επιτυχία του συλλαλητηρίου, έχουν πλέον διαμορφώσει έναν υπαρκτό και υπολογίσιμο αγωνιστικό πόλο, τέτοιον που εκφράζει με πολλές μορφές και τρόπους την δυσαρέσκεια και την αγανάκτηση του λαού για την αντιλαϊκή πολιτική που εκπορεύεται καταρχάς από την κυβέρνηση αλλά και από την Περιφέρεια και τη δημοτική αρχή. Αυτός ο πόλος στηρίζεται σε ζωντανά σωματεία της περιοχής, που έχουν δράση, κύρος και αναγνωρισιμότητα, όπως αυτό των δασκάλων - νηπιαγωγών, των εργαζομένων του τοπικού νοσοκομείου, των συνταξιούχων, επίσης σε αρκετούς συλλόγους γονέων που έχουν ξεχωρίσει για τον αγωνιστικό τους χαρακτήρα εδώ και αρκετό χρονικό διάστημα.

Ο τακτικός συντονισμός των σωματείων και των μαζικών φορέων δεν εξαντλείται σε μια τυπική «συγκόλληση» αιτημάτων και μορφών δράσης. Αντιθέτως, έχει ενδιαφέρον πως έχει διαμορφωθεί ένα πιο συνεκτικό πλαίσιο πάλης, διεκδικήσεων και αιτημάτων που οπωσδήποτε στηρίζεται στον γενικό άξονα «τα κέρδη τους - οι ζωές μας» και εξειδικεύεται σε κρίσιμα ζητήματα που αφορούν την εργατική - λαϊκή οικογένεια όπως την κατάσταση στα σχολεία και στους παιδικούς σταθμούς, στο νοσοκομείο και στο Κέντρο Υγείας, την τοπική φορολογία, τους ελεύθερους χώρους και άλλα ανάλογα.

Τα ΔΣ των σωματείων, των φορέων ή των παραρτημάτων που συμμετείχαν στην κινητοποίηση, αλλά ακόμη και αυτών που τελικά δεν συμμετείχαν, έκαναν όλα συνεδρίαση, παρουσιάστηκε κάλεσμα που είχε επεξεργαστεί μια αρχική σύσκεψη που καλούσε ένας πρώτος βασικός πυρήνας. Αυτό βοήθησε - ανεξάρτητα από το αν πήραν όλα απόφαση συμμετοχής - να γίνει μια ζωντανή συζήτηση, να προβληματιστούν τελικά για την κατάσταση εκατοντάδες άνθρωποι που είναι μέλη ΔΣ κάποιων φορέων. Βοήθησε να ξεμπλοκάρουν αρκετοί άνθρωποι, αλλά και να γίνει ουσιαστική αντιπαράθεση με άλλες πολιτικές και συνδικαλιστικές δυνάμεις που παρουσίαζαν την κινητοποίηση ως «κομματική», ως «άλλη μια φιέστα του ΚΚΕ».

Επίσης, έχει σημασία να τονιστεί το εξής: Για να επιτευχθεί με σωστούς όρους ένας τέτοιος συντονισμός, αλλά και για να προπαγανδιστεί μαζικά το συλλαλητήριο, χρειάζεται κάποιος χρόνος. Είναι άλλο ζήτημα όταν προκύπτει ένα έκτακτο θέμα, ένας πλειστηριασμός, μια απόλυση κ.λπ. Τότε προφανώς κινητοποιούνται χωρίς πολλά πολλά όλες οι διαθέσιμες δυνάμεις μέσα σε λίγες ώρες. Οταν όμως σχεδιάζουμε πιο μεσοπρόθεσμα, όταν δηλαδή θέλουμε το αγωνιστικό κάλεσμα να φτάσει σε δεκάδες φορείς, να γίνει αντικείμενο ζύμωσης, διαφώτισης και οργάνωσης, αυτό, στη φάση που τουλάχιστον είμαστε, δεν μπορεί να γίνει μέσα σε ελάχιστες μέρες. Απαιτεί δηλαδή κάποια υπομονή, συζήτηση, αξιολόγηση της κατάστασης, μέτρα οργανωτικά και μαζικά για να τα καταφέρουμε, για να δώσουμε τελικά τη δυνατότητα σε χιλιάδες εργατοϋπαλλήλους, νέους, φτωχούς αυτοαπασχολούμενους όχι απλώς να «ακούσουν» ότι κάπου γίνεται κάποια συγκέντρωση, αλλά να διαβάσουν την ανακοίνωση, να προβληματιστούν δημιουργικά για τη συμμετοχή και συμβολή τους.

Ενα ακόμη σημαντικό ζήτημα που αναδεικνύεται στην όλη προσπάθεια είναι το εξής: Είναι προφανές πως την κύρια ευθύνη για την αφόρητη κατάσταση που ζει η λαϊκή οικογένεια, την έχει το αστικό κράτος συνολικά, η κυβέρνηση με την πολιτική της που οπωσδήποτε βρίσκει στήριγμα στη βολική «αντιπολίτευση» των ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ. Εχουν το μεγάλο μερίδιο ευθύνης τους, επίσης, οι εκπρόσωποι του «τοπικού» κράτους, όπως η δημοτική αρχή που άλλωστε σε αυτές τις πολιτικές δυνάμεις στηρίζεται. Το πώς όμως τίθενται εύστοχα οι ευθύνες του καθενός συνολικά στην πολιτική αντιπαράθεση, αλλά και στις αγωνιστικές διεκδικήσεις, έχει σημασία και ουσία. Για παράδειγμα, για την απαράδεκτη κατάσταση στα σχολεία από όλες τις απόψεις (υποδομή, κτίρια, ελλείψεις, συγχωνεύσεις, περιεχόμενο μάθησης, αυταρχισμός κ.λπ.) φταίει καταρχάς η κυβερνητική πολιτική. Εκεί πρέπει να στρέφονται πρωτίστως τα βέλη του αγώνα και της διεκδίκησης. Ταυτόχρονα χρειάζεται να αναδεικνύονται οι μεγάλες ευθύνες του δήμου, που «ξεπλένει» και τελικά αθωώνει αυτήν την πολιτική, δεν διεκδικεί κονδύλια και υποδομές, πάει να διαχειριστεί τη μιζέρια από ελάχιστα ψίχουλα που δίνονται για την Παιδεία, «νίπτει τας χείρας του» στα γενικότερα προβλήματα του σχολείου.

Αρα, έχει γενικότερη σημασία - που δεν περιορίζεται μόνο στη μορφή του συλλαλητηρίου - το εξής: Είναι πολύ θετικό το ότι το Δημοτικό Συμβούλιο της Νέας Ιωνίας έχει «πολιορκηθεί» στην κυριολεξία τους τελευταίους 2 μήνες από δεκάδες συλλόγους γονέων και εκπαιδευτικούς που αναδεικνύουν τις τεράστιες ελλείψεις ακόμη και σε αναλώσιμα και ζητούν επίμονα λύσεις. Αυτό πρέπει να συνεχιστεί και να ενταθεί. Το κρίσιμο ταυτόχρονα είναι, με την υπομονετική δουλειά των κομμουνιστών, να συνειδητοποιούν αυτές οι ζωντανές δυνάμεις ότι γι' αυτήν την κατάσταση δεν φταίει κάποιος «ανίκανος» αντιδήμαρχος, ή απλώς κάποιες αβλεψίες. Αυτός είναι ο τρόπος για να βλέπει κανείς το δέντρο και να χάνει το δάσος. Δηλαδή, ότι ο ένοχος είναι μια ενιαία εχθρική για τον λαό πολιτική, που την ίδια στιγμή που ξοδεύει για τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους δεκάδες δισ., που φοροαπαλλάσσει τους εφοπλιστές, «φροντίζει» τα σχολεία ή τα νοσοκομεία να είναι σε αυτό το χάλι. Αυτήν την πολιτική στηρίζουν όλες οι αστικές πολιτικές δυνάμεις, όπως και η δημοτική αρχή, ανεξαρτήτως ελιγμών και ανέξοδων κραυγών.

Είναι λοιπόν φανερό πως αποτελεί κρίσιμο θέμα, πάνω στη θετική «κίνηση» ενός ευρύτερου τμήματος του λαού, οι κομμουνιστές να δουλεύουμε με σύστημα και μέθοδο για να βγαίνουν πιο βαθιά συμπεράσματα, καταρχάς από αυτό το πρωτοπόρο τμήμα.

Σε αυτήν την κατεύθυνση, βοήθησε μεταξύ άλλων το προηγούμενο διάστημα η εξής πλευρά: Οτι η Κομματική Οργάνωση με κλιμάκιά της κυρίως από δημοτικούς συμβούλους αλλά και άλλα στελέχη, οργάνωσε μια πλατιά συζήτηση με δεκάδες ΔΣ μαζικών φορέων. Εγιναν δηλαδή δεκάδες συναντήσεις, με συλλόγους γονέων, αθλητικά και πολιτιστικά σωματεία, άλλους φορείς. Καταγράφηκαν προβλήματα, τα οποία στο σύνολό τους αναδείχτηκαν και στο Δημοτικό Συμβούλιο, ανάλογα με τη διάστασή τους και στη Βουλή, όπως και στην Περιφέρεια. Αυτό βοήθησε, πέρα από τη γνωριμία και πιο κοντινή σχέση με εκατοντάδες ανθρώπους που στην πλειοψηφία τους δεν είναι κοντά στο Κόμμα μας, όμως μας εκτιμούν και ξεπερνούν στερεότυπα δεκαετιών, να επιβεβαιώνεται κάτι πολύ σημαντικό, ότι «το ΚΚΕ δεν κοιτάει τον καθέναν σαν ψήφο, αλλά παρεμβαίνει για τα δικά μας προβλήματα, διεκδικεί λύσεις, αγωνίζεται με ανιδιοτέλεια», όπως οι ίδιοι τονίζουν και παραδέχονται.

Επιπλέον, το ότι ο ΓΓ της ΚΕ πήρε μέρος σε συνάντηση με εκπαιδευτικούς σχολείου που έχει μεγάλα και οξυμένα προβλήματα, ότι τοποθετήθηκε για το πάγιο θέμα της απαλλοτρίωσης της ΕΡΙΟΤΕΚ, έδωσε έναν πιο συνολικό τόνο στην όλη προσπάθεια. Δηλαδή, ότι «το ΚΚΕ είναι δίπλα μας», ακούγεται από πολύ ευρύτερα λαϊκά στόματα.

Αυτή η παρέμβαση οπωσδήποτε βοήθησε και στην πραγματοποίηση του συλλαλητηρίου καθώς πολλοί λαϊκοί άνθρωποι είδαν στα αιτήματα και τις διεκδικήσεις του τα δικά τους προβλήματα, που είχαν πριν αναδειχτεί και με τις παρεμβάσεις του Κόμματος.

Αυτή η προσπάθεια, φυσικά, έχει απασχολήσει και τους αντίπαλους πολιτικούς σχηματισμούς, τις δημοτικές παρατάξεις, άλλους μηχανισμούς. Αρχίζει να γίνεται σύνηθες φαινόμενο, σε αρχαιρεσίες και άλλες διαδικασίες, να συνασπίζονται όλοι, «ακροδεξιοί», «μετριοπαθείς», «αριστεροί του γλυκού νερού», απέναντί μας. Λογικό, όπου υπάρχει δράση, υπάρχει και αντίδραση. Τους αντιμετωπίζουμε με την υπεροχή των ιδεών και της πολιτικής μας, με την πρωτοπόρα και αγωνιστική στάση μας, επιζητούμε τη ζωντανή αντιπαράθεση μέσα στον λαό, ώστε να βγαίνουν συμπεράσματα από πιο ευρεία λαϊκά τμήματα, ακόμη και ανθρώπους που μέχρι πριν από κάποιο διάστημα ακολουθούσαν αυτές τις δυνάμεις, τώρα όμως αισθάνονται μετέωροι και ψάχνονται.

Αλλωστε, εμείς ξέρουμε πως η δουλειά μας έχει ακόμη σημαντικά περιθώρια βελτίωσης. Δεν τα κάνουμε δηλαδή όλα καλά, ούτε πρέπει να επαναπαυτούμε σε ένα δοσμένο πλέον επίπεδο παρέμβασης. Εξάλλου, οι δυνατότητες που έχουν ανοιχτεί, δείχνουν πως ένας τρόπος ή ρυθμός δουλειάς που μας πήγε μέχρι ένα σημείο, τώρα χρειάζεται κι άλλη βελτίωση, ως και σε περιπτώσεις ριζική αναδιάρθρωση. Για παράδειγμα, παρά τον μεγάλο όγκο δουλειάς που προκύπτει κυρίως με γενικές μορφές δράσης στους αυτοαπασχολούμενους, δεν έχουμε καταφέρει ακόμη να συγκροτήσουμε έναν μαχητικό πυρήνα που πιο ενεργητικά θα δώσει ζωή σε ανενεργά σχήματα στο συγκεκριμένο κίνημα που αυτήν τη στιγμή είναι μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Θα δυναμώσει, δηλαδή, τέτοια αντιφατικά από τη φύση τους τμήματα, που η αλήθεια είναι πως είναι μεν δεμένα με πολλούς τρόπους με τον δήμο, με επιμελητήρια κ.λπ., όμως η πλειοψηφία τους πλέον βρίσκεται σε αδιέξοδο και μας ακούει προσεκτικά.

Αντίστοιχα, χρειάζεται μεγαλύτερη επιμονή στο πώς δουλεύουμε στις πιο νέες ηλικίες, πώς εμπνέονται και μπαίνουν σε αγωνιστικό παλμό, κάτι που ακόμη και στις μορφές παρέμβασης δεν μπορεί να είναι πανομοιότυπο με αυτές που ακολουθούμε σε πιο έμπειρα εργατικά τμήματα.

Τελικά, προσπαθώντας να γενικεύσουμε προκύπτει, μεταξύ άλλων, ότι η ΚΟΒ του ΚΚΕ χρειάζεται να έχει πλήρη ευθύνη και εικόνα του χώρου της. Να μη συμβιβάζεται με ρηχές και επιφανειακές εκτιμήσεις του γνωστού σλόγκαν «καλό το κλίμα» κ.λπ. Αρα, να ψάχνει πολύ καλά τι κίνηση και διεργασίες υπάρχουν, ποιοι φορείς κινούνται, ποιοι συμμετέχουν σε αυτούς, πώς παρεμβαίνουν οι άλλες δυνάμεις. Να οργανώνει μεθοδικά τη δουλειά, όχι «στο πόδι», αλλά με συσκέψεις, συζητήσεις, χρέωση δουλειάς, αξιοποίηση οπαδών και φίλων. Οταν φυσικά οι ΚΟΒ σε έναν δήμο (όπως στη Νέα Ιωνία) είναι πάνω από μία, αυτό απαιτεί ακόμη καλύτερο συντονισμό καταρχάς των κομματικών δυνάμεων. Ολη αυτή η υπόθεση «ανοίγει τη βεντάλια» της καθοδηγητικής δουλειάς, καθώς απαιτεί μεγάλη στήριξη και βοήθεια στους συντρόφους και οπαδούς που είναι μέλη πλέον σε δεκάδες σωματεία, σε φορείς διαφόρων επιπέδων. Αυτό όμως τελικά κάνει και τη δουλειά πιο γόνιμη και ενδιαφέρουσα, αντιμετωπίζει το μπούγιο και την αμορφία.

Αρα θα κριθούμε όλοι στην ακόμη μεγαλύτερη εξέλιξη και βελτίωση της δουλειάς μας.