Το ΚΚΕ έχει προειδοποιήσει από καιρό ότι η εγκληματική αυτή δράση διαμορφώνει μια πολύ επικίνδυνη κατάσταση, πυροδοτεί την όξυνση των ανταγωνισμών για τον έλεγχο της περιοχής, των ενεργειακών και εμπορικών διαδρομών και οδηγεί σε ανάφλεξη στη Μέση Ανατολή, με θύματα τους λαούς, συμπεριλαμβανομένου του ισραηλινού λαού.

Στη βάση αυτή, η πυραυλική επίθεση του Ιράν ως αντίποινα στο Ισραήλ συνιστά επικίνδυνη κλιμάκωση σε κατεύθυνση γενίκευσης του πολέμου, που θα πάρει εφιαλτικές διαστάσεις σε περίπτωση επίθεσης του Ισραήλ και των συμμάχων του κατά του Ιράν, μέσα σε έναν φαύλο κύκλο ανταπαντήσεων.

Η κυβέρνηση της ΝΔ, πιστός σύμμαχος του Ισραήλ, με ενεργό συμμετοχή στους αμερικανοΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς αναλαμβάνει τεράστιες ευθύνες, οδηγεί τον λαό και τη χώρα σε πολεμική εμπλοκή με οδυνηρές συνέπειες.

Το τονίζουμε, η κυβέρνηση δεν έχει καμιά εξουσιοδότηση και δεν θα πάρει εξουσιοδότηση από τον ελληνικό λαό να συμμετάσχει σε έναν ιμπεριαλιστικό πόλεμο υποστηρίζοντας τον κατακτητή των παλαιστινιακών εδαφών, που βομβαρδίζει και εισβάλλει στο έδαφος του ανεξάρτητου κράτους του Λιβάνου, ματώνοντας τους λαούς της Μέσης Ανατολής, της Ανατολικής Μεσογείου και καθιστώντας στόχο αντιποίνων τον ελληνικό λαό.

Λαϊκή απαίτηση είναι να επιστρέψει τώρα η ελληνική φρεγάτα από το μακελειό στην Ερυθρά Θάλασσα, να αποχωρήσει από την επιχείρηση «Aspides» της ΕΕ, να επιστρέψει το ελληνικό πολεμικό πλοίο από τον Λίβανο και η πυροβολαρχία «Patriot» από τη Σαουδική Αραβία. Να αποσυρθεί κάθε στήριξη της ελληνικής κυβέρνηση στο κράτος - δολοφόνο του Ισραήλ και να απεμπλακεί η χώρα μας από τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, να κλείσουν οι αμερικανοΝΑΤΟικές βάσεις και υποδομές. Να αναγνωριστεί άμεσα το Παλαιστινιακό κράτος, σύμφωνα με την ομόφωνη απόφαση της Βουλής, το 2015, που καταπάτησαν οι κυβερνήσεις του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ.

Το κατασκεύασμα σκοπιμότητας ότι η Ελλάδα είναι πυλώνας σταθερότητας και το ΝΑΤΟ δύναμη ειρήνης έχει καταρρεύσει. Η πολιτική της εμπλοκής στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και τους ευρωατλαντικούς σχεδιασμούς, που στηρίζουν η κυβέρνηση, ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ και τα άλλα ΝΑΤΟικά κόμματα, για λογαριασμό των συμφερόντων της ελληνικής αστικής τάξης, είναι άκρως επικίνδυνη για τον λαό μας, εχθρική προς άλλους λαούς.

Αυτό εκφράζεται στη στήριξη του Ισραήλ με τον χυδαίο ισχυρισμό περί δικαιώματος «αυτοάμυνας» του κατακτητή, με την αποστολή στρατιωτικού οπλισμού και πυρομαχικών στην Ουκρανία, στον πόλεμο του ΝΑΤΟ με την καπιταλιστική Ρωσία, στις αμερικανικές βάσεις, στις στρατιωτικές ασκήσεις, όπως η άσκηση «Ramstein Flag 24» στην Ανδραβίδα, που έχει ξεσηκώσει τον λαό της περιοχής, τη μετατροπή της χώρας σε αμερικανοΝΑΤΟικό ορμητήριο.

Αυτή η επικίνδυνη πολιτική βάζει τη σφραγίδα της και στις ελληνοτουρκικές σχέσεις.

Ο αποκαλούμενος «οδικός Χάρτης» που υλοποιεί η κυβέρνηση, με αμερικανική εποπτεία, υλοποιεί τις αποφάσεις της ΝΑΤΟικής Συνόδου Κορυφής στο Βίλνιους της Λιθουανίας, τον Ιούλη του 2023, για να ισχυροποιηθεί η νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ, να αποσπαστεί η Τουρκία από την επιρροή της Ρωσίας και να προχωρήσει το σχέδιο συνεκμετάλλευσης του Αιγαίου και της Α. Μεσογείου προς όφελος των ενεργειακών και άλλων οικονομικών ομίλων, στο πλαίσιο ενός επώδυνου συμβιβασμού σε βάρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων, ακόμα και της κυριαρχίας της χώρας.

Η κυβέρνηση επιχειρεί να παραπλανήσει τον λαό και προσπαθεί να διασκεδάσει τις διεκδικήσεις της τουρκικής αστικής τάξης που αμφισβητεί τα δικαιώματα των ελληνικών νησιών, προβάλλει το δόγμα της «Γαλάζιας Πατρίδας», αξιοποιεί το Τουρκολιβυκό Σύμφωνο, έχει δημιουργήσει τετελεσμένα στη βάση των οποίων προχωράει η προετοιμασία για οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ, μέσα από πολλές σκιές ακόμα και για το εύρος των χωρικών υδάτων που έχει τεθεί στο «παζάρι», όπως και την προηγούμενη περίοδο στις διερευνητικές συνομιλίες. Ενώ η κυβέρνηση αρνείται να απαντήσει τι θα γράφει το συνυποσχετικό προσφυγής στο διεθνές δικαστήριο, έναν μηχανισμό που εκπληρώνει τον δικό του ρόλο στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και οι αποφάσεις του δεν μπορούν να εγγυηθούν τα δικαιώματα των νησιών.

Τα αποκαλούμενα «ήσυχα νερά» είναι προπέτασμα καπνού για την καλλιέργεια αβάσιμου εφησυχασμού και η κυβέρνηση γνωρίζει καλά ότι ανά πάσα στιγμή ο ανταγωνισμός των αστικών τάξεων των δύο κρατών, μέσα στις συνθήκες των κλιμακούμενων ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, μπορεί να οδηγήσει σε επικίνδυνες εντάσεις και περιπέτειες σε βάρος του ελληνικού και του τουρκικού λαού, όπως έχει αποδειχθεί πολλές φορές.

Αλλωστε, αυτό επιβεβαιώνεται από τα γεγονότα στην Κάσο, τον Ιούλη, με την παράταξη των τουρκικών πολεμικών πλοίων, κατά τη διάρκεια των ερευνών για την ηλεκτρική διασύνδεση Ελλάδας - Κύπρου - Ισραήλ, ένα έργο που σπρώχνουν οι Αμερικανοί και άλλα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα και χαρακτηρίζεται ως έργο υψηλού «γεωπολιτικού ρίσκου».

Εντελώς αβάσιμες επίσης είναι οι εκτιμήσεις περί θετικής συγκυρίας για την επίλυση του Κυπριακού. Για ποια θετική συγκυρία γίνεται λόγος; 50 χρόνια παγιωμένη κατοχή, προτάσεις για διχοτομικές λύσεις δύο κρατών, ενίσχυση του ψευδοκράτους και προσπάθεια διεθνούς αναγνώρισής του, όπως έκανε ο κ. Ερντογάν στην ομιλία του στη ΓΣ του ΟΗΕ.

Αυτά τα γνωρίζει τόσο η κυπριακή, όσο και η ελληνική κυβέρνηση, όμως στην πράξη αναζητείται συνομοσπονδιακή λύση, «δύο συνιστώντων κρατών» που δεν έχει σχέση με τις βασικές θέσεις για μια και μόνη κυριαρχία, μια ιθαγένεια και διεθνή προσωπικότητα, χωρίς κατοχικά και κάθε είδους ξένα στρατεύματα και βάσεις, κοινή πατρίδα Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, με τον λαό κυρίαρχο.

Αντιπολιτευτικές «ατάκες» μπορεί να ακούγονται, αλλά στην πράξη υπάρχει γενικότερη σύμπλευση όλων των αστικών κομμάτων στα καθοριστικά ζητήματα: Το μεγάλο κεφάλαιο και τα συμφέροντά του, τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, το εκμεταλλευτικό σύστημα που γεννάει πολέμους, φτώχεια και προσφυγιά, κι αυτά είναι κριτήρια για την εξαγωγή συμπερασμάτων.

Απέναντι σ' αυτόν, τον πραγματικό αντίπαλο παλεύει το ΚΚΕ, στην πρώτη γραμμή των εργατικών - λαϊκών αγώνων, των αντιπολεμικών, αντιιμπεριαλιστικών κινητοποιήσεων, σε αντιπαράθεση με την αντιλαϊκή πολιτική, για την αντεπίθεση και την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, πιστεύοντας στην κοινή πάλη των λαών, στη δύναμή τους να συγκρουστούν με τις αστικές τάξεις και τις συμμαχίες τους, να μη γίνουν «κρέας για τα κανόνια τους», να πάρουν τις ζωές τους στα χέρια τους.