Στην εκδήλωση συμμετείχαν τα Εργατικά Κέντρα του Βορρά (Λιλ), της Μασσαλίας, η Ομοσπονδία εμπορίου - υπηρεσιών της Γαλλίας και τα σωματεία των τρένων στην Τραπ και τις Βερσαλίες. Επίσης συμμετείχαν Εργατικά Κέντρα, Ομοσπονδίες και συνδικάτα από την Ελλάδα που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ. Συγκεκριμένα τα Εργατικά Κέντρα Λαυρίου, Λάρισας, Κέρκυρας, οι Ομοσπονδίες Τύπου - Χάρτου, Οικοδόμων, Συλλόγων Εργαζομένων Αποκεντρωμένων Διοικήσεων, Συλλόγων Υπαλλήλων Αιρετών Περιφερειών Ελλάδας, τα Σωματεία Οικοδόμων Αθήνας, Χρηματοπιστωτικού ν. Αττικής, ΣΕΤΗΠ Αθήνας και Θεσσαλονίκης, ΠΕΜΕΝ, Σύλλογος Εμποροϋπαλλήλων Αθήνας, Επισιτισμού - Τουρισμού - Ξενοδοχείων ν. Αττικής.

Οι συνδικαλιστές από την Ελλάδα και τη Γαλλία αντάλλαξαν πείρα για την οργάνωση της πάλης των εργαζομένων μπροστά στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 στην Ελλάδα και του 2024 στη Γαλλία, ενώ οι συνδικαλιστικές οργανώσεις συμφώνησαν να δυναμώσει η αλληλεγγύη στους αγώνες των εργαζομένων.

Εκ μέρους του ΠΑΜΕ την κεντρική εισήγηση της εκδήλωσης παρουσίασε ο Γιάννης Τασιούλας, μέλος της Γραμματείας του ΠΑΜΕ και πρόεδρος της Ομοσπονδίας Οικοδόμων Ελλάδας. Σύντομες παρεμβάσεις έκαναν οι Ντίνα Γκογκάκη, πρόεδρος του Συλλόγου Εμποροϋπαλλήλων Αθήνας και μέλος της Γραμματείας του ΠΑΜΕ, ο Νίκος Παπαγεωργίου, μέλος της κεντρικής διοίκησης του Συνδικάτου Επισιτισμού - Τουρισμού - Ξενοδοχείων νομού Αττικής και της Γραμματείας του ΠΑΜΕ και ο Παναγιώτης Γάκιας, πρόεδρος του Συνδικάτου Οικοδόμων Αθήνας.

Στην εισηγητική του παρέμβαση ο Γ. Τασιούλας συνόψισε βασικές πλευρές της πείρας για τους στόχους του κεφαλαίου που συνδέθηκαν με τη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων, ενώ σκιαγράφησε τους άξονες της πλούσιας δράσης των συνδικάτων κατά την περίοδο της προετοιμασίας και τις διεξαγωγής των Αγώνων.

Οπως εξήγησε, οι Ολυμπιακοί Αγώνες αξιοποιήθηκαν ως μια «χρυσή ευκαιρία» από το κεφάλαιο και τους επιχειρηματικούς ομίλους, προκειμένου να προωθήσουν τα επιχειρηματικά τους σχέδια και να μεγαλώσουν την κερδοφορία τους. Σύμμαχο στην προσπάθειά τους αυτή είχαν τις κυβερνήσεις που διαδέχθηκαν η μια την άλλη από την ανάληψη της διοργάνωσης το 1997 μέχρι τη διεξαγωγή των Αγώνων το 2004 και αναγόρευσαν τους Ολυμπιακούς Αγώνες σε «εθνικό στόχο», ως «εθνική επιτυχία» και έναυσμα για την «ισχυροποίηση» της χώρας.

«Για τους μεγαλοεργολάβους των Κατασκευών, τους τραπεζίτες και άλλους επιχειρηματικούς ομίλους ήταν μια μεγάλη ευκαιρία να μεγιστοποιήσουν την κερδοφορία τους», σχολίασε ο Γ. Τασιούλας. Υπενθύμισε ακόμα πως «στο όνομα του "εθνικού στόχου" και της "ισχυρής Ελλάδας", η κυβέρνηση, το κεφάλαιο και ο κυβερνητικός - εργοδοτικός συνδικαλισμός υπέγραψαν μνημόνιο εργασιακής ειρήνης», επιχείρησαν «να στρατεύσουν και να ενσωματώσουν τους εργαζόμενους» στους στόχους τους, με τη συμβολή και της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ, της τριτοβάθμιας συνδικαλιστικής οργάνωσης. Παράλληλα, η περίοδος εκείνη συνοδεύτηκε από την ένταση των κατασταλτικών μέτρων, της αστυνομοκρατίας, των μέτρων «προληπτικής» παρακολούθησης.

Αντίβαρο στην επίθεση αυτή στάθηκαν τα ταξικά συνδικάτα και η δράση που ανέπτυξαν. Μέσα σε αυτή την περίοδο, το 1999, ιδρύθηκε άλλωστε το ΠΑΜΕ, ως συσπείρωση συνδικάτων, Ομοσπονδιών, Εργατικών Κέντρων για την ενίσχυση της ταξικής γραμμής και πάλης μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα. «Η δράση του ταξικού κινήματος έδωσε ώθηση για την πραγματοποίηση μεγάλων αγώνων, που καθυστέρησαν, εμπόδισαν, ακύρωσαν πλευρές της αντεργατικής επίθεσης», σημείωσε ο ομιλητής.

Μεταξύ άλλων, την περίοδο εκείνη ξεδιπλώθηκαν μεγάλοι αγώνες για την Κοινωνική Ασφάλιση, ενάντια στον αντιασφαλιστικό νόμο της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ (2001), καθώς και παρεμβάσεις για τα μέτρα υγείας και ασφάλειας στους χώρους δουλειάς, με εμβληματικό παράδειγμα την απεργία των οικοδόμων μετά από τον θάνατο πέντε εργαζομένων σε «ατυχήματα» στο διάστημα μιας μόλις μέρας.

«Παρά τις υποσχέσεις των κυβερνήσεων για αναβάθμιση της ζωής των εργαζομένων, αυτό που έμεινε μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες ήταν η συρρίκνωση των δικαιωμάτων και των κατακτήσεων», διαπίστωσε ο Γ. Τασιούλας. Οι αθλητικές υποδομές που κατασκευάστηκαν ή ανακαινίστηκαν για τις ανάγκες των Αγώνων σήμερα ρημάζουν, χωρίς καμία συντήρηση και φύλαξη, είτε παραδίδονται για εκμετάλλευση στην ιδιωτική δραστηριότητα. Ενώ οι Αγώνες άφησαν πίσω τους ένα χρέος, το οποίο στα χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης που ακολούθησε, έγινε «εργαλείο προώθησης των αλλεπάλληλων μνημονίων και των εκατοντάδων αντεργατικών μέτρων και μέτρων αύξησης της φορολογίας, που είναι σε ισχύ μέχρι σήμερα».