Τις πυκνές διεργασίες για την ανασυγκρότηση της «δημοκρατικής παράταξης» στη Γαλλία αναζωπύρωσε την Πέμπτη η συγκρότηση της νέας 577μελούς Εθνοσυνέλευσης σε Σώμα, όπου επανεξελέγη πρόεδρος η υποψήφια της μακρονικής παράταξης «Μαζί για την Δημοκρατία!» (Ensemble pour la Republique! - EpR), Γιαέλ Μπρον - Πιβέ, η οποία ήταν σε αυτό το πόστο και μετά τις εκλογές του 2022. Η επικράτησή της έγινε στον γ' γύρο με σχετική πλειοψηφία, με τα δεδομένα να επιβεβαιώνουν ότι φουντώνει ένα παζάρι ανάμεσα στις πολιτικές δυνάμεις που μέχρι πρόσφατα συγκυβερνούσαν με κορμό το κόμμα του Γάλλου Προέδρου Εμανουέλ Μακρόν, σε κεντρώα σχήματα που διαφοροποιούνταν μαζί του σε κάποια θέματα ή χειρισμούς, αλλά και στους «Ρεπουμπλικάνους» (LR), τον πολιτικό απόγονο της γκωλικής δεξιάς, που για χρόνια υπηρέτησε το ντόπιο κεφάλαιο ως κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση.

Η Πιβέ επικράτησε με 220 ψήφους, έναντι 207 του δεύτερου Αντρέ Σασέν, υποψηφίου του «Νέου Λαϊκού Μετώπου» (NFP), ο οποίος προέρχεται από το μεταλλαγμένο Γαλλικό ΚΚ (PCF), ενώ τρίτος ήρθε με 141 ψήφους ο Σεμπαστιέν Σενού, υποψήφιος της «Εθνικής Συσπείρωσης» (RN) της Μαρίν Λεπέν. Σημειωτέον, στον α' γύρο ο Σασέν ήταν πρώτος, ενώ πριν τον γ' γύρο αποσύρθηκαν υποψήφιοι από τους LR και από τα κεντρώα σχήματα «Ορίζοντες» και LIOT.

Παρά τους υψηλούς τόνους που χρησιμοποίησαν μετά την ψηφοφορία εκπρόσωποι του NFP για να επικρίνουν την απόρριψη του Σασέν ως «παράκαμψη της λαϊκής εντολής» (επειδή το NFP είναι πρώτο σε έδρες στη νέα Εθνοσυνέλευση), ο δρόμος για την αναβαθμισμένη παρέμβαση που αποκτούν στα παζάρια οι μακρονικές δυνάμεις στρώθηκε και με τη «συμμαχία των δημοκρατικών δυνάμεων» που στήθηκε πριν τον β' γύρο των βουλευτικών εκλογών της 7ης Ιούλη, με ζητούμενο - όπως λεγόταν - «να μπει φρένο στην ανάδειξη της ακροδεξιάς στην εξουσία». Ετσι, υποψήφιοι δυνάμεων που μέχρι πρότινος δήλωναν σφοδροί επικριτές της κυβέρνησης Μακρόν παραιτήθηκαν σε μια σειρά εκλογικές περιφέρειες, όπου εκτιμήθηκε ότι ασφαλέστερο προβάδισμα έναντι της RN είχαν δυνάμεις του EpR. Αποτέλεσμα ήταν η μακρονική παράταξη να αναδειχθεί τελικά 2η δύναμη σε έδρες στη νέα Εθνοσυνέλευση και, φυσικά, από την πρώτη στιγμή να διεκδικήσει ρόλο ρυθμιστή και στις διαπραγματεύσεις για την «επόμενη μέρα».

Ηδη ο Γκαμπριέλ Ατάλ, επικεφαλής της κοινοβουλευτικής ομάδας του EpR και υπηρεσιακός πρωθυπουργός που διαχειρίζεται τις «τρέχουσες υποθέσεις» μέχρι να αναλάβει νέο σχήμα, δήλωσε ότι «επεξεργαζόμαστε μια πολιτική πρωτοβουλία, ένα Σύμφωνο Δράσης για τους Γάλλους, το οποίο θα προτείνουμε στη δημοκρατική δεξιά και στη σοσιαλδημοκρατική αριστερά». Αυτά ενώ όλα δείχνουν ότι «ανοιχτά αυτιά» για μια συνεργασία με το ...«προοδευτικό» τμήμα των μακρονικών υπάρχουν και σε τμήματα του NFP, ειδικά στο Σοσιαλιστικό Κόμμα (PS) και τους Οικολόγους (EELV).

Ενδεικτική ήταν άλλωστε και η προτεινόμενη για την πρωθυπουργία στην οποία συμφώνησαν το PS, οι EELV και το PCF, η 73χρονη οικονομολόγος και ακαδημαϊκός Λοράνς Τουμπιανά, επί σειρά ετών συνεργάτης σε κυβερνήσεις του PS (επί Λιονέλ Ζοσπέν αλλά και Φρανσουά Ολάντ) και πρωταγωνίστρια στη διαπραγμάτευση και σύνταξη της Διεθνούς Συμφωνίας του Παρισιού για το Κλίμα (12/2015), στην οποία πρωτοστάτησε η ιμπεριαλιστική Γαλλία επί προεδρίας Ολάντ, διεκδικώντας αυξημένα οφέλη για λογαριασμό των γαλλικών μονοπωλίων σε μια σειρά αγορές και κλάδους με αυξανόμενη σημασία για την απορρόφηση υπερσυσσωρευμένων κεφαλαίων.

Την όξυνση των διεργασιών επιβεβαιώνει και πρόταση για «Νομοθετικό Σύμφωνο» με άξονες νομοσχεδίων για τις πρώτες 100 μέρες ενός νέου κυβερνητικού σχήματος την οποία έστειλε ο Λορέν Βοκέζ, επικεφαλής της κοινοβουλευτικής ομάδας των LR (που βαφτίστηκαν «La Droite Republicaine» - «Δημοκρατική Δεξιά»), στις άλλες κοινοβουλευτικές ομάδες. Συγκεκριμένα, προτάθηκε «να αναλάβουμε ευθύνες» με έναν κατάλογο «προτάσεων προτεραιότητας» για ένα «Νομοθετικό Σύμφωνο» που «θα ξεμπλοκάρει τη Γαλλία εντός 100 ημερών». Σύμφωνα με γαλλικά ΜΜΕ («Φιγκαρό» κ.ά.), στην πρόταση τονίζεται ότι «πρέπει να γίνουν τα πάντα για να αποφευχθεί εξαρχής μια οικονομική κρίση» και να γίνει αντιληπτό «τι θα γίνει αν δεν καταφέρουμε να ψηφίσουμε έναν προϋπολογισμό με εξοικονόμηση 25 δισεκατομμυρίων», με βάση και τις «συστάσεις» που επίμονα κάνουν η ΕΕ και τα δημοσιονομικά επιτελεία της ίδιας της Γαλλίας για την «τιθάσευση» του δημόσιου χρέους και του ελλείμματος, ζητώντας άμεσα να προχωρήσουν αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις που απαιτεί η ανταγωνιστικότητα του μεγάλου κεφαλαίου και οι οποίες συνδιαμορφώνονται στις Βρυξέλλες.

Ηδη ο Ζεράρ Νταρμανέν από το EpR σχολίασε ότι «οι νομοθετικές προτάσεις από τη ρεπουμπλικανική δεξιά είναι πολύ ενδιαφέρουσες και αξίζει να τις συζητήσουμε». Ικανοποίηση εξέφρασε και ο γερουσιαστής Ερβέ Μαρσέιγ, πρόεδρος της «Κεντρικής Ενωσης», της ομάδας γερουσιαστών που εκλεγμένοι από διάφορα κεντρώα σχήματα (π.χ. UDI, MoDem, «Ορίζοντες»), ο οποίος δήλωσε ότι «αν μοιραζόμαστε τις ίδιες αξίες και νοιαζόμαστε για τη χώρα, μπορούμε να βρούμε συμμαχίες και συμφωνίες για μια κυβέρνηση». Ο ίδιος, αναφερόμενος ευρύτερα στις διεργασίες που «τρέχουν» σε όλο το αστικό πολιτικό φάσμα, με μετατάξεις από το ένα κόμμα στο άλλο και εμφανίσεις νέων σχημάτων, είπε ότι «τους επόμενους μήνες» θα φανεί ότι «υπάρχει υλικό για να προχωρήσει η πολιτική στη Γαλλία». Σχολιάζοντας μάλιστα την πρόταση του Ατάλ για «Σύμφωνο Δράσης», υποστήριξε ότι «ανταποκρίνεται στο Νομοθετικό Σύμφωνο που διαμορφώνει ο Βοκέζ», για να καταλήξει ότι «χρειαζόμαστε μια εναλλακτική στην "προσφορά από την αριστερά" (σ.σ. NFP) και αυτό αναπτύσσεται ήδη ανάμεσα στο "κεντρικό μπλοκ", τους LR και τους σοσιαλδημοκράτες».

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, μιλώντας στο «Euronews» η Κλαούντια Πανσέρι, επικεφαλής της επενδυτικής τράπεζας UBS Γαλλίας, σημείωσε για τις διεργασίες γύρω από το σχηματισμό κυβέρνησης: «Δεν νομίζω ότι θα συμβεί κάτι που θα δημιουργήσει πρόβλημα στις δημόσιες δαπάνες. Ξέρετε άλλωστε ότι αυτήν την περίοδο η Γαλλία βρίσκεται σε "διαδικασία υπερβολικού ελλείμματος" την οποία ανακοίνωσε η Κομισιόν τον Ιούνη. Αρα, οποιαδήποτε κυβέρνηση προκύψει θα πρέπει να λάβει υπόψη αυτήν τη διαδικασία». Πρόσθεσε δε ότι χρήσιμη είναι και η εμπειρία από άλλες ευρωπαϊκές χώρες (π.χ. Γερμανία), αναφέροντας πως «αν έχουμε έναν μεγάλο συνασπισμό ή μια τεχνοκρατική κυβέρνηση, όπως αυτή της Ιταλίας το 2011 - 2012 ή της Ιταλίας από το 2020 έως το 2023, μπορεί να βρεθεί λύση για τη μείωση των δαπανών και να μειώσουμε το δημοσιονομικό έλλειμμα».