«Ανάφη 12-12-39

Γιάννη,

Δεν ξέρω αν το γράμμα μου αυτό θα σε στεναχωρήσει. Υστερα όμως από ώριμη σκέψη αποφάσισα πως η υπόθεσή μας θα πρέπει να ξεκαθαριστεί πια εντελώς.

Απαντώντας στο γράμμα σου από την Κέρκυρα, με το οποίο ανήγγειλες πως έκανες δήλωση, σου είπα πως δεν μπορώ βέβαια να είμαι πια γυναίκα σου, συνέχισα όμως την αλληλογραφία μου μαζί σου γιατί φανταζόμουν πως είχα απέναντί μου έναν άνθρωπο πολύ δυστυχισμένο, έναν άνθρωπο που θα στενοχωριόταν γιατί δεν πέθανε, έναν άνθρωπο που θα παρακαλούσε να μην τον βγάλουν από τη φυλακή γιατί θα σκεφτόταν πώς θα αντικρίσει τον κόσμο.

Τα γράμματά σου όμως μου δείξαν σιγά σιγά το αντίθετο (είχες κουράγιο να 'ρθεις εδώ, καμάρωνες γιατί είσαι εφτάψυχος). Στην αρχή προσπαθούσα να σε δικαιολογήσω, το τελευταίο σου όμως γράμμα, της 18/11, μου 'δειξε καθαρά πως μπόρεσες πολύ γρήγορα να τα συμβιβάσεις με τη συνείδησή σου ώστε να βιάζεσαι να βγεις στον κόσμο να βρεις δουλειά κ.λπ. Εκτός από αυτό, από ορισμένους ανθρώπους που βγήκαν τελευταία από την Κέρκυρα έμαθα ορισμένες λεπτομέρειες που με κάνουν να σε θεωρώ ακόμα πιο αδικαιολόγητο.

Ολα αυτά μ' έκαναν να ξανασκεφτώ το ζήτημά μας και να καταλάβω κάτι που είχα την αδυναμία να μην το καταλάβω από την αρχή. Δηλαδή, πως οι δρόμοι μας χωρίστηκαν εντελώς. Η αγάπη η δική μας, η μεγάλη μας φιλία, στηρίζονταν προπαντός πάνω στο γεγονός ότι τραβούσαμε τον ίδιο δρόμο στη ζωή. Σήμερα εσύ άλλαξες τον δρόμο σου, ενώ εγώ περισσότερο από κάθε άλλη φορά είμαι αποφασισμένη να συνεχίσω τον παλιό. Επομένως, πώς μπορούμε να συνεχίσουμε να έχουμε έστω και απλές φιλικές σχέσεις; Το γράμμα αυτό είναι το τελευταίο που σου γράφω. Μην προσπαθήσεις άδικα να με κάνεις να αλλάξω απόφαση.

Την απόφασή μου την πήρα ύστερα από βαθιά και ώριμη σκέψη. Ο άντρας μου, ο δικός μου Γιάννης, εκείνος που αγαπούσα, πέθανε, αυτός ο άλλος που υπάρχει σήμερα είναι ένας ξένος που ούτε τον καταλαβαίνω ούτε τον γνωρίζω. Αν συνεχίσω να έχω έστω και μια αλληλογραφία μαζί του, το μόνο αποτέλεσμα θα είναι να χαλάσω την όμορφη εικόνα του παλιού, δικού μου Γιάννη. Χωρίς φυσικά να ξεχνώ και το σπουδαιότερο, που είναι αυτό που εξήγησα πιο πάνω.

Το γράμμα μου αυτό μπορεί βέβαια να σε πειράξει. Αν προσπαθήσεις όμως να σκεφτείς έστω και μια στιγμή μόνο όπως σκεπτόσουνα πέρσι, θα καταλάβεις πως η απόφασή μου είναι σωστή και πως έκαμα άσχημα να μην την πάρω νωρίτερα.

Η μόνη δυσκολία στη μέση είναι η μικρή. Αν όμως σκεφτείς σωστά, μου φαίνεται πως θα δεις πως το καλλίτερο που έχεις να κάνεις, το καθήκον σου απέναντι στην ίδια τη μικρή είναι να προσπαθήσεις προς το παρόν τουλάχιστον να την ξεχάσεις. Ξέρω πως αυτό που σου γράφω είναι σκληρό, είναι όμως το σωστό. Πάντως, αυτό είναι δικό σου ζήτημα για το οποίο δεν μπορώ να αποφασίσω εγώ, γι' αυτό αν επιμένεις να εξακολουθήσεις να μαθαίνεις νέα της μικρής, συνεννοήσου με καμιά θεία σου και στείλε μου τη διεύθυνσή της και εγώ θα γράφω εκεί τακτικά, μια φορά στους δύο μήνες τα νέα της μικρής. Τώρα είναι πολύ καλά στην υγεία της και μεγαλώνει κανονικότατα.

Δεν έχω τίποτα άλλο να σου γράψω, μόνο δυο λόγια ακόμη: Προσπάθησε να ζήσεις τίμια.

Εχε γεια,

Ηλέκτρα».