Κινηματογραφική βδομάδα με τα μάτια στραμμένα στις Κάννες που δυστυχώς πέραν ελάχιστων εξαιρέσεων - βλέπε Κέιτ Μπλάνσετ και Ομάρ Σι - έχουν επιβάλει σιγή νεκροταφείου για το παλαιστινιακό ζήτημα. Το φεστιβάλ ρίχνει αυλαία το Σάββατο και ευελπιστούμε να δούμε λίγο φως στον ορίζοντα, αλλιώς θα μιλάμε για το πιο πολιτικό φεστιβάλ, μετά από εκείνο της εμφάνισης Ζελένσκι, με την αρνητική έννοια όμως.

Αυτή η βδομάδα, από άποψη διανομής, κυριολεκτικά έχει δυο ταινίες που ακόμα και αυτές κυμαίνονται λίγο πάνω από τη μετριότητα, «Το Μυστικό της Μαύρης Βαλίτσας» και «Η Τελευταία Συνεδρία του Φρόιντ». Ομως, οι ευκαιρίες για καλό κινηματογράφο είναι πολλές αφού έχουν ανοίξει τα θερινά που προβάλλουν κλασικές επανεκδόσεις και μπορείτε να επισκεφθείτε την ιστοσελίδα https://summercinemas.gr/ και επιπλέον ξεκινάει και το αγαπημένο μας ΤΑΙΝΙΟΡΑΜΑ, στον κινηματογράφο ΑΣΤΥ, από σήμερα 23 Μάη μέχρι τις 19 Ιούνη με πολλές καλές ταινίες των Ινγκμαρ Μπέργκμαν, Ναγκίσα Οσιμα, Βιμ Βέντερς, Μάριο Μονιτσέλι, Λουίς Μπουνιουέλ, Ορσον Ουέλς, Τζόναθαν Γκλέιζερ, Αλφρεντ Χίτσκοκ, Σάρλοτ Γουέλς, Τζόελ και Ιθαν Κοέν, Ζακ Τατί, Ιλντικο Ενιέντι, Μαρσέλ Καρνέ, Λάζλο Νέμες, Ρόι Αντερσον, Αμπντελατίφ Κεσίς, Ρομπέρ Μπρεσόν, Ριγιουσούκε Χαμαγκούτσι, Ακίρα Κουροσάβα, Πάμπλο Λαραΐν και Πατρίσιο Γκουσμάν. Περισσότερες πληροφορίες στην επίσημη σελίδα του κινηματογράφου https://www.amafilms.gr/. Επίσης, τη Δευτέρα 27 Μάη ξεκινάει και το 8ο Φεστιβάλ Ισπανόφωνου Κινηματογράφου Αθήνας - FeCHA, που θα μας κρατήσει συντροφιά με πρόσφατες ταινίες των ισπανόφωνων χωρών μέχρι και τις 5 Ιούνη στους κινηματογράφους «Ελληνίς Cinemax Europa Cinemas», «Αελλώ Cinemax», ενώ προβολές θα φιλοξενήσουν το Ινστιτούτο Θερβάντες της Αθήνας και η Ελληνοαμερικανική Ενωση. Περισσότερες πληροφορίες στο https://fecha.gr. Ο κινηματογράφος «STUDIO new star art cinema» επίσης φιλοξενεί στο πρόγραμμά του υπέροχες επανεκδόσεις των Ναγκίσα Οσίμα, Κιμ Κι - Ντουκ, Ρομάν Γκουπίλ, Βιτόριο Ντε Σίκα και Μικελάντζελο Αντονιόνι.

Το καλύτερο το αφήσαμε για το τέλος της εισαγωγής. Το γυναικείο συγκρότημα Maustetytοt, που μας μάγεψε στα «Πεσμένα Φύλλα» του Ακι Καουρισμάκι, έρχεται στην Αθήνα για μια συναυλία την Παρασκευή 31 Μάη στο «GAZARTE Ground Stage». Δυο λόγια για τις Φινλανδές αντιστάρ. Maustetytοt στα φινλανδικά σημαίνει Spice Girls και οι ίδιες δηλώνουν εθισμένες στο διάβασμα εφημερίδων και όχι στα σόσιαλ μίντια και ασχολούνται με «δύσκολα» θέματα, όπως ο αλκοολισμός, η βία, οι ψυχικές ασθένειες και ο πόλεμος. Ο τίτλος του τρίτου τους άλμπουμ, «Maailman onnellisin kansa» («Happiest Nation in the World») ειρωνεύεται την ταμπέλα που εδώ και αρκετά χρόνια αποδίδουν στους Φινλανδούς οι μετρήσεις των Ηνωμένων Εθνών για τους «πιο ευτυχισμένους ανθρώπους στον πλανήτη».

Οι «Φανταστικοί Φίλοι», του Τζον Κρασίνσκι, είναι τρυφεροί και μας δείχνουν ότι σε όλες τις ηλικίες κρύβουμε μέσα μας την παιδική αθωότητα, όμως δεν καταφέραμε να βρούμε σε ποια ηλικία πραγματικά απευθύνονται. Είναι μια παιδική ταινία που δεν είναι παιδική γιατί πρωταγωνιστεί μια έφηβη και δεν απευθύνεται σε καμία περίπτωση σε ενήλικες. Αυτό που το Χόλιγουντ θέλει να πιάσει όλες τις ηλικίες δεν είναι τόσο απλό τελικά. Στο «Λυσάρι της Ζωής», του Μισέλ Γκοντρί, παρακολουθούμε έναν σκηνοθέτη να κλέβει το υλικό της ταινίας του από τους παραγωγούς της και πηγαίνει κάπου κρυφά να την τελειώσει, όταν κινδυνεύει να μην έχει τον πρώτο λόγο στη μορφή που θα πάρει. Εμείς στην Ελλάδα δεν έχουμε τέτοια προβλήματα γιατί οι σκηνοθέτες δεν έχουν καμία χρηματοδότηση για τις ταινίες τους, οπότε δεν συμπάσχουμε, αλλά ακόμα κι αν είχαμε χρηματοδότηση, τέτοιες τραγελαφικές καταστάσεις που μας δείχνει ο σκηνοθέτης τραβηγμένες από τα μαλλιά δεν θα μπορούσαμε να τις φανταστούμε. Οσο για τα «Κρυμμένα Μυστικά», του Ανταμ Κούπερ, με πρωταγωνιστή τον Ράσελ Κρόου, προβληματιζόμαστε ιδιαίτερα γιατί η εταιρεία διανομής δεν έκανε μια δημοσιογραφική ή έστω μια online προβολή για μας τους πτωχούς κριτικούς, όμως θα προβάλει την ταινία στα σινεμά... Τα «Κενά Αέρος», του Χάφστιν Γκούναρ Σίγκουρσον, που πραγματεύονται τη φοβία ορισμένων ανθρώπων για το αεροπλάνο, δυστυχώς δεν διαθέτουν ούτε ολοκληρωμένο σενάριο ούτε δουλεμένους χαρακτήρες και ενώ μιλάνε για ένα σημαντικό ζήτημα δεν καταφέρνουν ούτε καν να μας ευαισθητοποιήσουν...

Ο Αλεχάνδρο είναι ένας έμπειρος πιλότος πολιτικής αεροπορίας. Λατρεύει τη δουλειά του αλλά κρύβει ένα μυστικό. Οταν πράκτορες των μυστικών υπηρεσιών ανακαλύπτουν το πρόβλημα αρχίζουν να τον εκβιάζουν. Ο Αλεχάνδρο εξαναγκάζεται, χωρίς περαιτέρω ερωτήσεις, να μεταφέρει μυστηριώδεις μαύρες βαλίτσες στη συνηθισμένη του διαδρομή μεταξύ Μπουένος Αϊρες και Μαδρίτης.

Σε αυτήν τη συμπαθέστατη ταινία από την Αργεντινή κλίνει κανείς το ουσιαστικό πράκτορας σε όλες τις πτώσεις, γιατί ανάμεσα στους πράκτορες υπάρχουν κι εκείνοι που δεν είναι διεφθαρμένοι. Ας μην αναλύσουμε περισσότερο αυτό το ζήτημα... Ενα ωραίο σενάριο με τάσεις θρίλερ και κωμωδίας ταυτόχρονα, το έχουν αυτό οι ισπανόφωνες ταινίες, με εξαιρετική πλοκή, γεμάτη ανατροπές, που όμως οδηγεί σε ένα προκαθορισμένο τέλος. Η διαφθορά στον καπιταλισμό, ένα εγγενές στοιχείο του, δεν λύνεται έτσι απλά, με δυο μάρτυρες και έναν εισαγγελέα. Εάν λύνονταν τόσο απλά όλα αυτά τα κομβικά ζητήματα, δεν θα λέγαμε ότι το κέρδος είναι η βαθιά ρίζα των προβλημάτων του σάπιου συστήματος. Στην περίπτωσή μας ένα σχετικά αθώο μυστικό εξαναγκάζει τον πιλότο να κάνει μια υποχώρηση από τις αρχές του και να γίνει κομμάτι του προβλήματος. Ομως, ταυτόχρονα εκεί που θεωρούσε ότι βρήκε τη λύση μπλέκει σε έναν κυκεώνα ακόμα βαθύτερο από εκείνον που προσπάθησε να αποφύγει, διατρέχοντας ακόμα και κίνδυνο για τη ζωή του. Είναι πολλά τα λεφτά, Αρη, για να δανειστούμε και μια έκφραση από το ελληνικό σινεμά, για να κοιμάται κανείς ήσυχος ακόμα κι όταν υποκύπτει στον εκβιασμό. Πραγματικά, η πιο ολοκληρωμένη ταινία της βδομάδας με έναν Γκιγιέρμο Φρανκέλα εξαιρετικό στον πρωταγωνιστικό ρόλο.

Στο μεταίχμιο της ενηλικίωσης και έχοντας χάσει πρόσφατα τη μητέρα της, η Ελευθερία επισκέπτεται την ετοιμόγεννη μεγάλη της αδερφή στην Αθήνα. Περιπλανώμενη στο αυγουστιάτικο καμίνι μιας άγνωστης μεγαλούπολης, γνωρίζει το ξύπνημα της σεξουαλικής επιθυμίας στο πρόσωπο του αινιγματικού Αγγελου, ο οποίος την παρασύρει στον εκκεντρικό του κόσμο.

Η ταινία είναι βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Γιώργου Συμπάρδη και είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους της σκηνοθέτιδας. Το «Μέντιουμ» είναι μια καλή προσπάθεια, που καταφέρνει να συγκεντρώσει καλές ερμηνείες και σίγουρα αποτελεί έκπληξη η συμμετοχή της Μάρθας Φριντζήλα, που είναι πολύ αξιόλογη και σε αυτό το πεδίο, αλλά... Το σενάριο ενώ έχει μια καλή δομή, δεν έχει δουλεμένους χαρακτήρες και δυστυχώς δεν κλείνει κανέναν κύκλο από όσους ανοίγει. Ουσιαστικά καμία από τις σχέσεις που διαμορφώνονται κατά τη διάρκειά του δεν ολοκληρώνεται με κάποιον τρόπο, μένουν όλα μετέωρα. Αυτό το αφηγηματικό κενό δύσκολα αναπληρώνεται στον θεατή που δεν τον ενδιαφέρουν τόσο πολύ τα τεχνικά ζητήματα, που είναι άρτια στην προκειμένη περίπτωση, όσο ενδιαφέρουσα πλανοθεσία, φωτογραφία, καλλιτεχνική επιμέλεια κι αν έχει γίνει τελικά. Περιμένουμε μια πιο ολοκληρωμένη πρόταση από την Χριστίνα Ιωακειμίδη γιατί φαίνεται ότι έχει τις δυνατότητες για ένα σινεμά καρδιάς.

Ο Φρόιντ προσκαλεί τον εμβληματικό συγγραφέα Κ. Σ. Λιούις να συζητήσουν. Η συζήτηση κυμαίνεται από την ύπαρξη - ή μη, κατά τον Φρόιντ - του Θεού, την ιδιόρρυθμη σχέση του Φρόιντ με την κόρη του, μέχρι την αντισυμβατική σχέση του Λιούις με τη μητέρα του καλύτερού του φίλου.

Λέγεται ότι λίγο πριν πεθάνει ο Φρόιντ συναντήθηκε με έναν υφηγητή της Οξφόρδης. Δεν γνωρίζουμε εάν ήταν ο Λιούις. Ομως, η περίπτωση της συνάντησης του ανθρώπου που θεμελίωσε την ψυχανάλυση με τον χριστιανό συγγραφέα είναι ενδιαφέρουσα γιατί η συζήτηση περιστρέφεται γύρω από την ύπαρξη του Θεού και από το κατά πόσο η σεξουαλικότητα κινεί τις ζωές των ανθρώπων. Η συζήτηση αυτή έχει αρκετά σημεία που προβληματίζουν αλλά είναι κάπως «χλιαρή» φιλοσοφικά, με το «χλιαρή» εννοούμε ότι θα μπορούσε να είναι πολύ πιο βαθιά και πολύ πιο σκληρή η μάχη μεταξύ ενός άθεου κι ενός βαθιά θρησκευόμενου. Περισσότερο θυμίζει μια «παιδική» αντιπαράθεση γύρω από την ύπαρξη του Θεού, ενώ συνολικά η κουβέντα μοιάζει πιο πολύ με ψυχανάλυση και των δύο πλευρών παρά με φιλοσοφικό διαξιφισμό, αφού και οι δύο αναγκάζονται να παραδεχτούν τις αδυναμίες τους. Ο Αντονι Χόπκινς είναι υπέροχος στον ρόλο του Φρόιντ, «κατεβάζει» τον μύθο του ψυχαναλυτή στα «ανθρώπινα» δεδομένα κι αυτό είναι πολύτιμο από μόνο του για μια τέτοια προσωπικότητα.