Το πρώτο θεατρικό έργο της Σεμίνας είναι γεγονός. Αλλωστε, από όταν κυκλοφόρησε η «Felicita» της, το 2022, από την «Κάπα Εκδοτική», η Ελένη Ράντου προλογίζοντας το βιβλίο ανέφερε: «Δεν ξέρω αν το "Felicita" είναι ένα θεατρικό έργο ή μια νουβέλα ή ένα σενάριο κινηματογραφικής ταινίας - και αυτό ακριβώς είναι το ωραίο...». Και πράγματι, διαβάζοντάς το είναι σαν να παρακολουθείς μια παράσταση, μια ταινία... Και έτσι όλοι εμείς γινόμαστε μάρτυρες της συνάντησης μιας γυναίκας και ενός αγοριού κάποια βροχερή νύχτα. Και καθώς το βράδυ προχωρά, οι δυο ήρωές μας «σκοντάφτουν» ξανά και ξανά πάνω στην ιδέα της ευτυχίας και του χρόνου. Ευτυχία είναι να ξεχνάς ή να θυμάσαι; Μπορεί να κάνει διορθωτικές κινήσεις ο χρόνος;

«Η ηρωίδα μου, αν υπήρχε στην πραγματικότητα, θα ήθελα να ήταν φίλη μου. Οπως και το αγόρι που την ακούει αποσβολωμένο να του λέει πως θέλει να... ενοικιάσει μια μέρα από τη ζωή του.

Τελικά δέχεται να της "πουλήσει" 24 ώρες επειδή εκείνη θέλει να μάθει κάτι. Ετσι, ένα επικίνδυνο πείραμα ξεκινά, μαζί με ένα ερώτημα: Θα χρησιμοποιήσει τελικά τη δυστυχία της ως πρώτη ύλη για τη λύτρωση;», λέει η Σεμίνα.

Ανάμεσα σε πρόβες είχαμε τη χαρά να συναντήσουμε και να συνομιλήσουμε με τους ηθοποιούς της παράστασης, Μυρτώ Αλικάκη και Γιάννη Σοφολόγη, καθώς και τη σκηνοθέτιδα της παράστασης, Λητώ Τριανταφυλλίδου.

Ενα έργο γεμάτο αντιφάσεις και ανατροπές... Τι είναι, τελικά, αυτό που κέρδισε τους δύο πρωταγωνιστές εξαρχής στο έργο της Σεμίνας Διγενή;

«Αυτό που μου αρέσει πολύ στο έργο της Σεμίνας είναι ότι δεν έχει να κάνει μόνο με το σήμερα. Η ιστορία μας θα μπορούσε να συμβαίνει σε οποιαδήποτε χώρα και σε οποιαδήποτε εποχή. Με δυο λόγια, είναι ένα πραγματικά καλό έργο», λέει αφοπλιστικά η Μυρτώ Αλικάκη.

«Το εντυπωσιακό με αυτό το έργο είναι ότι, ενώ υπάρχουν δύσκολες και σύνθετες έννοιες που έχουν να κάνουν με τον χρόνο, την ψευδαίσθηση, εντούτοις είναι πολύ φυσικό. Από την πρώτη μας κιόλας ανάγνωση, μας έβγαιναν όλα απόλυτα φυσικά, σαν να μην υπάρχει κάτι παράξενο. Σε αυτό το έργο, λοιπόν, νομίζω ότι δεν υπάρχει καθόλου τρικλοποδιά από πλευράς "μηχανικής" του έργου. Υπάρχουν τρικλοποδιές στους χαρακτήρες και την υπόθεση», λέει με τη σειρά του ο Γιάννης Σοφολόγης.

Και οι χαρακτήρες του έργου;

«Είναι μια γυναίκα που είναι σκηνοθέτης και ζει μόνη της. Εχει παραγγείλει πίτσα και όταν φτάνει ο διανομέας τον προσκαλεί να μείνει μαζί της για να πιούν ένα ποτήρι κρασί και να παίξουν ένα παιχνίδι. Να τον "ενοικιάσει" για 24 ώρες. Και ουσιαστικά ξεκινά ένα παιχνίδι ρόλων, ένα παράξενο παιχνίδι που δεν καταλαβαίνουμε ούτε ακριβώς τους κανόνες ούτε και πού πηγαίνει. Στην ουσία παρακολουθούμε την προσπάθεια για να γνωριστούν αυτοί οι δύο άνθρωποι... Εκείνη, δηλαδή, αυτό θέλει και κάποια στιγμή μπαίνει και αυτός σε αυτή τη διαδικασία...», λέει η Μ. Αλικάκη.

«Και φυσικά υπάρχει ένα μεγάλο μυστικό και μία τεράστια ανατροπή στο τέλος, που έρχεται να τα σαρώσει όλα», προσθέτει ο Γ. Σοφολόγης.

Το έργο πραγματεύεται πολλά θέματα...

Τι είναι αυτό που θέλει να αναδείξει η Λητώ Τριανταφυλλίδου μέσα από τη σκηνοθεσία της;

«Για έναν σκηνοθέτη, το "Felicita" της Σεμίνας είναι ένα πάρτι αναρίθμητων καλλιτεχνικών αναφορών και ανεξάντλητων θεατρικών επιλογών. Η Σεμίνα έχει συνδέσει με ευκολία και χωρίς να απολογείται την ποιητικότητα του Φελίνι με τη θεατρικότητα του Πίντερ, το τραγικό με το θρίλερ. Βρίσκω τους ελιγμούς της ανάμεσα στην "υψηλή τέχνη" και στην ποπ γνήσια ανανεωτικούς.

Στην προσπάθειά τους να γνωριστούν οι δυο χαρακτήρες, παίζουν επί σκηνής ένα θεατρικό παιχνίδι όπου ο ένας ρόλος διαδέχεται τον άλλον. Η επιθυμία τους όμως δεν είναι να κρυφτούν πίσω από μια μάσκα ή να εξαπατήσουν. Αντιθέτως, οι ρόλοι που επιλέγουν και οι θεατρικές τους τακτικές αποτελούν μια απόπειρα να βρουν την πραγματική τους ταυτότητα και έτσι να συνδεθούν ο ένας με τον άλλον. Βρίσκω αυτήν την (τελικά μάταιη) προσπάθειά τους πραγματικά συγκινητική.

Ετσι, εγώ ως σκηνοθέτις καλούμαι να δημιουργήσω ένα θέατρο μέσα στο θέατρο, για να αποκαλύψω το θέατρο μέσα στον άνθρωπο - μέσα σε κάθε άνθρωπο. Αυτό ελπίζω να φανερωθεί στο τέλος αυτής της παράστασης. Σκηνοθετώ μια παγίδα, που στήνεται με τις καλύτερες προθέσεις, με σκοπό να πέσουμε όλοι μέσα στο τέλος: Σκηνοθέτις, ηθοποιοί και θεατές».

Και πώς θα χαρακτήριζαν το έργο;

Για την Μ. Αλικάκη «είναι ένα έργο κατά βάση υπαρξιακό, με έναν κώδικα λόγου πολύ κανονικό, αλλά το θέμα είναι να βρεις τι συμβαίνει πίσω από αυτά που λέγονται. Δηλαδή, άσχετα από αυτά που λένε οι δύο αυτοί άνθρωποι, υπάρχει και ένα "σενάριο" που παίζεται ανάμεσά τους. Οπως ακριβώς συμβαίνει και στη ζωή. Πολλές φορές λέμε διάφορα πράγματα, αλλά αυτό που επικοινωνείται μεταξύ μας είναι κάτι άλλο.

Εμείς πρέπει να βρούμε αυτό το άλλο. Δεν είναι εύκολο. Είναι ένα έργο που ανοίγονται μπροστά μας αμέτρητες επιλογές. Το να επιλέξεις έναν δρόμο, που θα είναι ο πιο καθαρός και για τους θεατές δεν είναι εύκολο. Είμαστε σε αυτή την αναζήτηση, σε καλό δρόμο πιστεύω!».

Για τον Γ. Σοφολόγη είναι ένα έργο απελευθερωτικό. «Με το θέατρο μέσα στο θέατρο μπορούμε να κάνουμε πολλά πράγματα. Είναι ένα γοητευτικό στοιχείο για τον ηθοποιό.

Οι θεατές μαζί με τον νεαρό ανακαλύπτουν τι συμβαίνει... Μαζί θα κάνουν αυτήν τη διαδρομή. Γιατί, ναι, η γυναίκα έχει ένα σχέδιο, αλλά δεν το γνωρίζουμε. Ετσι αυτή η αίσθηση του περιορισμού υπάρχει ακόμα και στο σκηνικό μας».

Για το ανέβασμα του «Felicita» έχουν συναντηθεί ξεχωριστοί καλλιτέχνες και άνθρωποι του χώρου, ενώ σε video συμμετέχει και ο ηθοποιός Θάνος Λέκκας.

Η Λ. Τριανταφυλλίδου πιστεύει «πολύ στην καλλιτεχνική συνάντηση που έχει συμβεί με αφορμή αυτήν την παράσταση.

Τη μουσική υπογράφει ο συνθέτης Θέμης Καραμουρατίδης, τα κοστούμια ο σχεδιαστής Απόστολος Μητρόπουλος και τα σκηνικά ο Δημήτρης Πολυχρονιάδης. Τα βίντεο της παράστασης δημιουργεί ο Κάρολος Πορφύρης και τα φώτα η Σεμίνα Παπαλεξανδροπούλου.

Είναι όλοι τους πολύ ισχυρές καλλιτεχνικές προσωπικότητες, που αφήνουν το στίγμα τους σε κάθε τους θεατρική δουλειά. Νιώθω πάρα πολύ τυχερή που τους έχω συναντήσει και πιστεύω ότι το αποτέλεσμα θα είναι τόσο αρμονικό, όσο και εκρηκτικό».

Δεν μπορούμε να μη ζητήσουμε να σχολιάσουν το πώς είναι να εργάζεται ο καλλιτέχνης σε ένα σύστημα εχθρικό απέναντι στην Τέχνη και τους ανθρώπους της...

«Εχω μια αντίφαση μέσα μου, όπως και για καθετί σε αυτήν τη ζωή. Βλέπω τα πράγματα σχετικά και όχι απόλυτα...

Σίγουρα ο κόσμος, το σύστημα μέσα στο οποίο ζούμε θα όφειλε να παρέχει στους πολίτες, με ό,τι και να ασχολούνται, μια κάποια στήριξη. Πράγματι, η Τέχνη είναι πάρα πολύ σημαντική για τη ζωή μας, για την ψυχική μας υγεία, την πρόοδο και την εξέλιξή μας ως ανθρώπων. Και είναι τρομερά λυπηρό ότι δεν υπάρχει καμία ή τέλος πάντων μια πολύ μικρή στήριξη σε όλες τις μορφές Τέχνης σε αυτήν τη χώρα.

Από την άλλη, όλοι ξέρουμε ότι η φύση του επαγγέλματός μας δεν είναι σταθερή. Δεν μπορώ μια τέτοια νοοτροπία. Βέβαια, αυτό δεν αναιρεί ότι θα έπρεπε να υπάρχει μια μέριμνα και για τη φύση του επαγγέλματος. Ναι, θα έπρεπε να έχουμε κάλυψη, να υπάρχουν μεγαλύτερες επιχορηγήσεις για να μπορέσει να ανθίσει πραγματικά ο Πολιτισμός. Τώρα, όλα γίνονται από την "τρέλα" των ανθρώπων», αναφέρει η Μ. Αλικάκη, ενώ ο Γ. Σοφολόγης σημειώνει: «Καλό θα ήταν να στηρίζουμε λίγο περισσότερο τους καλλιτέχνες. Μας χρειάζεστε και σας χρειαζόμαστε και εμείς...».

Ολοκληρώνοντας τη συζήτησή μας δεν μπορούμε να μη ρωτήσουμε τι είναι τελικά η ευτυχία ή αλλιώς felicita για το έργο, αλλά και για τους ίδιους.

«Για το έργο η αίσθηση της ευτυχίας είναι η συνάντηση. Για εμένα ευτυχία είναι η αγάπη με ψυχική ηρεμία», μας λέει η Μ. Αλικάκη.

Ενώ ο Γ. Σοφολόγης προσθέτει: «Η ευτυχία στο έργο έρχεται με έναν παράδοξο τρόπο στο τέλος... Ερχεται, δηλαδή, μια ολοκλήρωση, μια κάθαρση. Αυτό ακούγεται σαν ευτυχία, γιατί κάπως "τακτοποιούνται" τα πράγματα. Για τη ζωή μου θυμάμαι στιγμές που έχω νιώσει ευτυχισμένος. Παλαιότερα θεωρούσα ότι άλλα πράγματα είναι ευτυχία. Οσο προχωράνε τα χρόνια βρίσκω κάτι άλλο. Ναι, η ψυχική ηρεμία και η αρμονία είναι ευτυχία»...

• Προπώληση εισιτηρίων: tickets.public.gr