«Μόνο ένα κομμάτι μιας μεγαλύτερης ψυχής, μία μοναδική, μεγάλη ψυχή που ανήκει σε όλους, και τότε... Τότε δεν έχει σημασία. Θα είμαι τριγύρω, στο σκοτάδι. Θα βρίσκομαι παντού, όπου μπορείς να κοιτάξεις. Οπου υπάρχει αγώνας για να φάνε οι πεινασμένοι. Οπου υπάρχει μπάτσος που χτυπάει κάποιον. Θα είμαι εκεί που οι άνθρωποι διαμαρτύρονται όταν θυμώσουν. Οταν τα πεινασμένα παιδιά χαμογελούν, όταν ξέρουν ότι θα βρουν φαγητό στο σπίτι. Εκεί που οι άνθρωποι τρώνε αυτό που παράγουν και ζουν στα σπίτια που χτίζουν. Θα είμαι εκεί...». Με τον συγκλονιστικό μονόλογο του Τομ Τζόουντ προς την μάνα του, παρμένο από «Τα Σταφύλια της Οργής» σε σκηνοθεσία του Τζον Φορντ, που βασίστηκε στο ομώνυμο βιβλίο του Τζον Στάινμπεκ, αφιερώνουμε τη στήλη μας στην Εργατική Πρωτομαγιά. Η ταινία διηγείται την ιστορία των ταπεινών και καταφρονεμένων της Αμερικής στα χρόνια της μεγάλης οικονομικής κρίσης, στις αρχές της δεκαετίας του 1930, αμέσως μετά το μεγάλο κραχ του 1929. Γυρισμένη το 1939, 80 χρόνια μετά παραμένει ένα διαχρονικό αριστούργημα, ένας ύμνος για την ταξική συνειδητοποίηση. Μια ταινία κινηματογραφικά πρωτοπόρα σε όλα τα επίπεδα, σκηνοθετικά και δραματουργικά, που καταφέρνει να συμπυκνώσει όχι μόνο τη «μεγάλη εικόνα» της εκμετάλλευσης αλλά να δείξει τον πόνο του ξεριζωμού από την πατρογονική γη, την αγωνία για το αβέβαιο αύριο, την πείνα, την εξαθλίωση και τελικά την ανάσα του αγώνα.

Η κόκκινη αιμάτινη κλωστή που συνδέει τους αιώνες, τους τόπους, τους ανθρώπους που αγωνίζονται, «ύφανε» χιλιόμετρα σελιλόιντ που «τύλιξαν» τη γη δυο φορές. Από την «Απεργία» του Σεργκέι Αϊζενστάιν, το «Αλάτι της Γης» του Χέρμπερτ Μπίμπερμαν, τη «Ματωμένη Αμερική» του Τζον Σέιλς, μέχρι το «Τελευταίο Σημείωμα» του Παντελή Βούλγαρη για τη δική μας, ματωμένη Πρωτομαγιά του '44 στην Καισαριανή. Εκεί, στο Θυσιαστήριο της Λευτεριάς, θα βρεθούμε την Κυριακή για να τιμήσουμε τους νεκρούς της τάξης μας, να πάρουμε δύναμη για τους νέους αγώνες και τις χαρούμενες Πρωτομαγιές του μέλλοντός μας.

Ενας νεαρός δάσκαλος στο σύγχρονο Μπουτάν παραμελεί τα καθήκοντά του, αφού ετοιμάζεται να φύγει στην Αυστραλία για να ακολουθήσει το όνειρό του. Οι προϊστάμενοί του, υπό μορφή τιμωρίας, τον στέλνουν να ολοκληρώσει την υπηρεσία του στο πιο απομακρυσμένο σχολείο του κόσμου, στο χωριό Λουνάνα...

Αλλη μια υπέροχη ταινία για έφηβους από την Ταινιοθήκη του Νεανικού Πλάνου, που εξειδικεύεται στον κινηματογράφο για παιδιά και νέους, βγαίνει στη διανομή και μας ταξιδεύει στο μακρινό Μπουτάν αυτήν τη φορά. Πρώτα και κύρια είναι σπουδαίο να παρακολουθούν τα παιδιά ανεξάρτητες ταινίες για την ηλικία τους, χωρίς την επιτήδευση των μεγάλων αμερικανικών στούντιο. Είναι ακόμα πιο σπουδαίο μέσα από αυτές να μαθαίνουν τον κόσμο, χωρίς προκαταλήψεις και σύνορα, και να εξερευνούν διαφορετικούς πολιτισμούς και διαφορετικές συνθήκες διαβίωσης. Αυτός ο εφηβικός κινηματογράφος είναι ένα ανοιχτό παράθυρο στον κόσμο, ένας εξαιρετικός τρόπος να διδαχθούν πανανθρώπινες έννοιες μέσα από την ψυχαγωγία. Η πρώτη ταινία του σκηνοθέτη από το Μπουτάν είναι πολλά υποσχόμενη. Μας μεταφέρει στις εκπληκτικής ομορφιάς οροσειρές των Ιμαλαΐων, μας μυεί στις πατρογονικές παραδόσεις των κατοίκων τους, που βρίσκονται σε απόλυτη αρμονία με τη φύση και, παρά τις πολύ δύσκολες συνθήκες διαβίωσης, όχι μόνο δεν χάνουν την αισιοδοξία τους αλλά διδάσκουν απλότητα, ανθρωπιά και αγάπη. Ο θεατής ουσιαστικά μπαίνει στη θέση του πρωταγωνιστή, ώστε να πάρει κι εκείνος αυτό το σπάνιο δώρο. Αξίζει τον κόπο να την παρακολουθήσουν τα παιδιά, για να ανοίξει και η συζήτηση για τις σύγχρονες ανθρώπινες ανάγκες.

Η Κάθι είναι μια ανερχόμενη βοηθός σεφ. Πάνω που είναι έτοιμη να εκπληρώσει το όνειρό της και να ανοίξει το δικό της εστιατόριο υψηλής γαστρονομίας, τα πράγματα στραβώνουν. Αντιμετωπίζοντας οικονομικές δυσκολίες, η Κάθι αναγκάζεται να δεχτεί μια δουλειά στην κουζίνα μιας δομής για ανήλικους - ασυνόδευτους μετανάστες.

Κοινωνική κομεντί που προβληματίζει χωρίς να «βαραίνει» πολύ τον θεατή, αφήνοντας μια αισιόδοξη νότα όταν πέσουν οι τίτλοι τέλους. Η ταινία είναι ο ορισμός της φράσης «μπαίνω στα παπούτσια του άλλου», δηλαδή έρχομαι στη θέση του. Η Κάθι, έχοντας μεγαλώσει και η ίδια σε μια δομή, χωρίς οικογένεια, καταφέρνει να κάμψει τις άμυνές της, να αλλάξει τις προτεραιότητές της και να βοηθήσει τα κατατρεγμένα παιδιά να διεκδικήσουν μια «θέση στον ήλιο»... Αφήνοντας στην άκρη τον προβληματισμό για το αν η εκάστοτε «ανεπτυγμένη δυτική χώρα» είναι πράγματι μια θέση στον ήλιο για έναν μετανάστη, διδασκόμαστε την αλληλεγγύη, την ομαδικότητα και τον σεβασμό στην κουλτούρα του άλλου. Η δε σκωπτική ματιά απέναντι στα ριάλιτι σόου είναι επίσης μια ευχάριστη έκπληξη, γιατί δείχνει ότι το θέαμα δεν αρέσκεται στα σημαντικά και δύσκολα ζητήματα της κοινωνίας, αλλά τα αποφεύγει επιμελώς, γιατί ενοχλούν... Πολύ καλή η ερμηνεία της Οντρέ Λαμί, αλλά και αυτές των νεαρών συμπρωταγωνιστών της.

Η Ελινορ είναι μια αστυνομικός που παλεύει με τους δαίμονές της, όταν καλείται στη σκηνή ενός άγριου εγκλήματος με πολλαπλά θύματα. Η αστυνομία και το FBI θα συνεργαστούν ώστε να βρουν τον δολοφόνο. Ο επιθεωρητής που αναλαμβάνει την υπόθεση την ξεχωρίζει και την ζητάει στο πλευρό του, αντιλαμβανόμενος ότι είναι η μόνη που μπορεί να μπει στο μυαλό αυτού του ανθρώπου.

Μία από τις ωραιότερες αστυνομικές ταινίες των τελευταίων ετών. Θυμίζει την απλότητα των ανεξάρτητων αστυνομικών ταινιών περασμένων δεκαετιών, διότι εστιάζει ιδιαίτερα στους χαρακτήρες των πρωταγωνιστών, αλλά και στις σχέσεις εξουσίας και διαπλοκής, εκτός από την επίλυση του γρίφου. Είναι αυτά τα μικρά διαμαντάκια που συναντάει κανείς, μέσα στην πληθώρα των αστυνομικών ταινιών τηλεοπτικής κοπής, και που κρατούν την παράδοση του ασπρόμαυρου νουάρ... Η σκηνοθεσία είναι εντυπωσιακή, με πολύ ωραίο ρυθμό στο μοντάζ και ιδιαίτερη ατμοσφαιρική φωτογραφία. Το καστ εξαιρετικό, χωρίς πολύ γνωστά ονόματα.

Ουσιαστικά παρακολουθείς την υπόθεση και όχι τις «γυμναστικές επιδείξεις» των αστέρων... Δράση είναι η συνεχής ανατροπή στη μέχρι εκείνη τη στιγμή ανάλυση του χαρακτήρα. Πόσο λείπει αυτό το είδος...

Η ζωή του ποιητή Ζίγκφριντ Σασσούν, ο οποίος επέζησε από τη φρίκη του A' Παγκοσμίου Πολέμου.

Μέσα από την ταινία ανακαλύπτει κανείς την ταραχώδη ζωή του Αγγλου ποιητή και τη φιλειρηνική στάση που κράτησε απέναντι στον πόλεμο. Δυστυχώς, όμως, αντί να επικεντρώσει στο σύνολο της ζωής, του χαρακτήρα και του έργου του, επικεντρώνει στον σεξουαλικό προσανατολισμό του, στους εραστές του και στο πώς αποφάσισε να παντρευτεί καταπιέζοντας τον εαυτό του.

Ο φοβιτσιάρης Μπο Γουάσερμαν ζει μόνος του σε ένα διαμέρισμα στο κέντρο, όπου κάθε στιγμή είναι ένας εφιάλτης. Συναντιέται με τον ψυχαναλυτή του, ο οποίος τον προετοιμάζει για την επικείμενη επίσκεψή του στο σπίτι της μητέρας του...

Εάν θα περιέγραφε κανείς το νέο φιλόδοξο σχέδιο του Αρι Αστερ, θα έλεγε με μια φράση: Οχι, δεν μοιάζει σε τίποτα με το «Μεσοκαλόκαιρο» («Midsommar»). Παρακολουθούμε 179 λεπτά πολλαπλών τεχνικών, ανάμεσά τους και animation, με ένα σενάριο παρανοϊκής υφής, μεταξύ κομεντί και θρίλερ, απολύτως χαώδους ρυθμού, για να καταλήξουμε ότι ο άνθρωπος, που από την αρχή καταλαβαίνουμε ότι πάσχει από μια σειρά σοβαρών συμπλεγμάτων, ουσιαστικά έχει κακοποιηθεί ψυχολογικά από την μητέρα του. Οχι, ευχαριστούμε, δεν θα πάρουμε. Θα ξαναδούμε το «Μεσοκαλόκαιρο», που έχει ενδιαφέρον, και θα περιμένουμε την επόμενη δουλειά του.