Από τον Γενάρη μέχρι σήμερα, οι εργαζόμενοι της Γαλλίας έχουν ξεδιπλώσει έναν μεγαλειώδη αγώνα, με αιχμή την πάλη ενάντια στον νέο αντιασφαλιστικό νόμο της κυβέρνησης Μακρόν, με μια σειρά από σημαντικά και ελπιδοφόρα χαρακτηριστικά: Με πολύ μεγάλη μαζικότητα στις κινητοποιήσεις, όπου συμμετέχουν εκατομμύρια απεργοί και διαδηλωτές σε όλη τη χώρα, με διάρκεια και εναλλαγή στις μορφές πάλης, με επαναλαμβανόμενες απεργίες σε σημαντικούς κλάδους και μεγάλους χώρους δουλειάς, με απεργιακές φρουρές και αποκλεισμούς σε βιομηχανικές ζώνες, λιμάνια, διόδια, σιδηροδρόμους κ.α., με ενίσχυση της εργατικής - λαϊκής αλληλεγγύης απέναντι στην επιχείρηση λάσπης από την κυβέρνηση και αστικά επιτελεία, απέναντι στην καταστολή και τις επιστρατεύσεις απεργών.

Ο μεγάλος αυτός αγώνας και τα σημαντικά χαρακτηριστικά του δεν προέκυψαν από το πουθενά. Αγωνιστικές δυνάμεις μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα, συνδικάτα που συσπειρώνονται στην Παγκόσμια Συνδικαλιστική Ομοσπονδία (ΠΣΟ), όπως το Εργατικό Κέντρο Μασσαλίας (UD CGT 13), η Ομοσπονδία Εργαζομένων Χημικής Βιομηχανίας (FNIC CGT) κ.ά., έχουν πρωτοστατήσει και έχουν βάλει καθοριστική σφραγίδα, ώστε η συσσωρευμένη λαϊκή αγανάκτηση για την εντεινόμενη αντιλαϊκή πολιτική και για τον αντιασφαλιστικό νόμο, που αποτέλεσε τη σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι, να βρει αγωνιστική διέξοδο στην πάλη με αυτά τα χαρακτηριστικά.

Εχοντας πρωτοστατήσει και το προηγούμενο διάστημα σε σημαντικές απεργιακές κινητοποιήσεις σε μια σειρά από κλάδους και μεγάλους χώρους δουλειάς για τους μισθούς και τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, οι δυνάμεις αυτές βρέθηκαν από την αρχή στην πρώτη γραμμή του αγώνα ενάντια στη νέα αντιασφαλιστική επίθεση. Εδωσαν μάχη για να δυναμώσει το απεργιακό μέτωπο, πήραν πρωτοβουλίες για την ενίσχυση του συντονισμού και της αλληλεγγύης, με κοινές ανακοινώσεις και παρεμβάσεις τους ανέδειξαν την ανάγκη κλιμάκωσης της πάλης, την ανάγκη να αναδειχθούν αιτήματα με βάση τις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων, όπως το αίτημα για μείωση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης αντί της αύξησής τους που προωθείται στη Γαλλία και σε όλη την ΕΕ για την αύξηση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης.

Με τη σειρά τους, οι μεγάλες κινητοποιήσεις των εργαζομένων της Γαλλίας ενίσχυσαν αυτές τις αγωνιστικές δυνάμεις, ενίσχυσαν παραπέρα το κύρος τους μέσα στην εργατική τάξη, διεύρυναν τα συνδικάτα και τους συνδικαλιστές που συντονίζονται και βρίσκονται σε επαφή μαζί τους.

Οι θετικές αυτές διεργασίες εκφράστηκαν με χαρακτηριστικό τρόπο στο 53ο Συνέδριο της CGT (Confederation Generale du Travail - Γενική Συνομοσπονδία Εργασίας)* που πραγματοποιήθηκε από τις 27 ως τις 30 Μάρτη στην πόλη Κλερμόν Φεράν, εν μέσω των μεγάλων κινητοποιήσεων των εργαζομένων της χώρας, που άσκησαν επίδραση και στις ίδιες τις εργασίες του συνεδρίου.

Μέσα στο συνέδριο, στις τοποθετήσεις μιας σειράς αντιπροσώπων, πέρα από την καταδίκη της αντιλαϊκής πολιτικής, εκφράστηκε παράλληλα η μεγάλη δυσαρέσκεια για την απερχόμενη ηγεσία της CGT, για τη λογική του συμβιβασμού και του «κοινωνικού εταιρισμού» που ακολούθησε τα προηγούμενα χρόνια.

Μεταξύ άλλων, καταγγέλθηκε η συμπόρευσή της με άλλες συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες, αλλά και με τους εκπροσώπους της μεγαλοεργοδοσίας, με χαρακτηριστική στιγμή την «κοινή δήλωση» που υπέγραψαν οι ηγεσίες της CGT και των Συνομοσπονδιών CFDT, FO, CFE-CGC, CFTC με τις μεγαλύτερες εργοδοτικές οργανώσεις (MEDEF, CPME, U2P), τον Μάρτη του 2020, στην αρχή της πανδημίας, στην οποία υπογραμμιζόταν η «ανάγκη κοινωνικής συναίνεσης», την ώρα που εντεινόταν ολομέτωπα η εργοδοτική επίθεση εναντίον των εργαζομένων. Μια σειρά από Εργατικά Κέντρα και Ομοσπονδίες της CGT είχαν καταγγείλει άμεσα αυτήν την «κοινή δήλωση», ως μια «μαχαιριά στην πλάτη των αγωνιστών, των εργαζομένων».

Μέσα στις εργασίες του 53ου Συνεδρίου της CGT, συνδικάτα που είναι μέλη της ΠΣΟ, μαζί με άλλες αγωνιστικές δυνάμεις που αντιλαμβάνονται την ανάγκη αλλαγής πλεύσης στη Συνομοσπονδία, έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο για να εκφραστεί πιο οργανωμένα αυτή η κριτική, ενώ το κάλεσμά τους για αλλαγή πορείας βρήκε ευρύτερη απήχηση. Την περίοδο άλλωστε πριν από το συνέδριο, μέσα στις μεγάλες εργατικές κινητοποιήσεις, οι αγωνιστικές αυτές δυνάμεις οργάνωσαν σε μια σειρά από πόλεις της χώρας συνδικαλιστικές συναντήσεις με σημαντική ανταπόκριση, θέτοντας το βασικό ερώτημα: Τι Συνομοσπονδία έχουμε ανάγκη;

Παρά τις διαδικαστικές μεθοδεύσεις στις οποίες κατέφυγε η απερχόμενη ηγεσία μέσα στο συνέδριο και παρά τις γνωστές υποκριτικές επικλήσεις στην «ενότητα», μέσα από αυτήν τη διαπάλη καταγράφηκαν μια σειρά από θετικά στοιχεία:

-- Για πρώτη φορά στην ιστορία της υπερεκατοντάχρονης ιστορίας της CGT καταψηφίστηκε ο απολογισμός δράσης της απερχόμενης διοίκησης, με το 50,34% των συνέδρων να αποδοκιμάζει με αυτόν τον τρόπο τη γραμμή συμβιβασμού που αυτή ακολούθησε.

-- Καταψηφίστηκε η συμμετοχή της CGT στο σχήμα «Ποτέ Ξανά», μία «ομπρέλα» που «συνενώνει» συνδικαλιστικές οργανώσεις με γνωστές και μη εξαιρετέες ΜΚΟ, όπως η Greenpeace, η Attac κ.ά. Η συμμετοχή της CGT είχε αποφασιστεί από την απερχόμενη ηγεσία, παρακάμπτοντας τα συλλογικά όργανα.

-- Απορρίφθηκε η επίσημη πρόταση του απερχόμενου γγ της CGT, Phlippe Martinez, για τη διαδοχή του στην ηγεσία της Συνομοσπονδίας. Η προτεινόμενη Marie Buisson είχε μάλιστα κάνει την εναρκτήρια ομιλία στο συνέδριο. Το γεγονός ωστόσο ότι ξεκαθάριζε ότι θα αποτελέσει τη συνέχεια της σημερινής ηγεσίας, οδήγησε σε πολύ χαμηλή αποδοχή της από το σώμα του συνεδρίου. Νέα γγ εκλέχθηκε μετά από διαβουλεύσεις η Sophie Binet.

-- Ασκήθηκε δημόσια κριτική από αντιπροσώπους στη στάση του Philippe Martinez, ο οποίος εν μέσω των μεγάλων κινητοποιήσεων για την κατάργηση του αντιασφαλιστικού νόμου καλούσε σε «διάλογο - διαμεσολάβηση» με την κυβέρνηση.

Στις αρχαιρεσίες για τη νέα ηγεσία της CGT, οι αγωνιστικές δυνάμεις που έθεσαν την ανάγκη αλλαγής πλεύσης, εκφράστηκαν με τις υποψηφιότητες του γγ του Εργατικού Κέντρου Μασσαλίας, Olivier Mateu, και του γγ της Ομοσπονδίας Εργαζομένων Χημικής Βιομηχανίας, Emmanuel Lepine.

Η προσπάθεια της απερχόμενης ηγεσίας να αποκλείσει τις υποψηφιότητές τους στο ψηφοδέλτιο για τη νέα εθνική ηγεσία της CGT συνάντησε έντονες αντιδράσεις από μεγάλο μέρος του σώματος, που φώναζε χαρακτηριστικά «Martinez 49.3», σε μια αναφορά στη διάταξη 49.3 του γαλλικού Συντάγματος που χρησιμοποίησε ο Γάλλος Πρόεδρος, Εμ. Μακρόν, για να περάσει τον αντιασφαλιστικό νόμο, παρακάμπτοντας ακόμα και το αστικό Κοινοβούλιο.

Παρά τις μεθοδεύσεις αυτές που οδήγησαν στη μη εκλογή των δύο συνδικαλιστών, το 35% των συνέδρων ψήφισε υπέρ της υποψηφιότητάς τους, δείχνοντας και με αυτόν τον τρόπο ότι διαμορφώνεται μια σημαντική μάζα συνδικάτων και συνδικαλιστών που τάσσονται υπέρ μιας αλλαγής σε ταξική κατεύθυνση.

Σε κάθε περίπτωση, τόσο οι ίδιες οι μαζικότατες εργατικές κινητοποιήσεις στη Γαλλία, όσο και οι θετικές διεργασίες μέσα σε μια ιστορική εργατική συνομοσπονδία, η οποία ωστόσο έχει εγκλωβιστεί εδώ και δεκαετίες στα γρανάζια του «κοινωνικού εταιρισμού» και του συμβιβασμού, έρχονται να επιβεβαιώσουν ότι τα πράγματα δεν είναι στατικά, όπως θέλει να μας τα παρουσιάζει η αστική προπαγάνδα. Επιβεβαιώνεται ότι οι σημερινοί αρνητικοί συσχετισμοί δεν είναι αμετακίνητοι και η πρωτοπόρα δράση αγωνιστικών δυνάμεων ανοίγει μεγάλες δυνατότητες. Η πάλη των εργαζομένων είναι αυτή που μπορεί να βάλει τη σφραγίδα της στις ραγδαίες εξελίξεις, να αλλάξει τους συσχετισμούς προς όφελός τους, να ανοίξει τον δρόμο για την ανατροπή της εκμετάλλευσης.

Σημείωση:

* Η CGT (Confederation Generale du Travail) είναι η πιο ιστορική συνομοσπονδία εργαζομένων της Γαλλίας. Ηταν μακράν η μεγαλύτερη συνομοσπονδία της χώρας κατά τον 20ό αιώνα, ιδρυτικό μέλος της ΠΣΟ, με πρωτοπόρο ρόλο των κομμουνιστών συνδικαλιστών και με καθοριστική συμβολή στην ανάπτυξη σημαντικών εργατικών αγώνων. Η επικράτηση του ευρωκομμουνισμού στο Γαλλικό ΚΚ, η συμμετοχή του σε αντιλαϊκές αστικές κυβερνήσεις και στη συνέχεια η «εξαΰλωσή» του επέδρασαν αρνητικά και στην CGT, στον προσανατολισμό και την απήχησή της. Το 1995 η CGT αποχώρησε από την ΠΣΟ και στη συνέχεια εντάχθηκε στην εργατοπατερική Συνομοσπονδία Ευρωπαϊκών Συνδικάτων (ΣΕΣ) και την αντίστοιχη Διεθνή Συνδικαλιστική Συνομοσπονδία (ITUC). Σε μια πορεία χρόνων κυριάρχησαν στην ηγεσία της οι δυνάμεις του συμβιβασμού και του «κοινωνικού διαλόγου», των «υπεύθυνων προτάσεων» σε περιόδους επίθεσης στα εργατικά δικαιώματα. Η CGT υποχώρησε στη 2η θέση σε μέλη και ψήφους εργαζομένων, πίσω από τη σοσιαλδημοκρατική συνομοσπονδία CFDT. Σε όλη αυτήν την πορεία ωστόσο, μια σειρά από οργανώσεις - μέλη της CGT, Εργατικά Κέντρα, Ομοσπονδίες και αγωνιστικά συνδικάτα διαφοροποιούνται από τις επιλογές της ηγεσίας, παραμένουν μέλη της ΠΣΟ, πρωτοστατούν σε σημαντικές κινητοποιήσεις και αναδεικνύουν έμπρακτα την αναγκαιότητα ταξικού προσανατολισμού του συνδικαλιστικού κινήματος για τα συμφέροντα των εργαζομένων.