Από την παρουσία των συνδικαλιστών που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ στο συνέδριο

Από το 34ο Συνέδριο της ΑΔΕΔΥ, το 2010, οι δυνάμεις που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ καταγράφουν συνεχή αύξηση. Στο διάστημα των 12 ετών που μεσολάβησε, έχουν διπλασιάσει τις δυνάμεις τους. Φτάσαμε στο σημερινό αποτέλεσμα διαγράφοντας ανοδική πορεία, από 9 έδρες στο Γενικό Συμβούλιο και ποσοστό 10,94% το 2007.

Η σταθερή επιδίωξη όλα αυτά τα χρόνια για την οργάνωση του αγώνα των εργαζομένων με κριτήριο τις σύγχρονες ανάγκες τους, στα σχολεία, στα νοσοκομεία, στους δήμους και στις Περιφέρειες, στα υπουργεία, στα πανεπιστήμια, σε κάθε χώρο δουλειάς, η καθημερινή, αδιάκοπη, βασανιστική προσπάθεια για την αναζωογόνηση του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, τη χειραφέτησή του από τις επιδιώξεις του αστικού κράτους - εργοδότη, την αναμέτρηση με το σαράκι της παθητικής αναμονής και της κυβερνητικής εναλλαγής, οδήγησαν σε αυτό το ελπιδοφόρο αποτέλεσμα.

Ηταν μια επίπονη δουλειά παρέμβασης. Αντιπαλέψαμε τη βασική στρατηγική που θέλει τους δημόσιους υπαλλήλους να θυσιάζουν τα δικαιώματά τους για ένα «αποτελεσματικό» αστικό κράτος που θα λειτουργεί προς όφελος των επιχειρηματικών ομίλων. Ταυτόχρονα αναμετρηθήκαμε με όλα εκείνα τα ιδεολογήματα και τις πρακτικές που θέλουν να διαχωρίζουν τους εργαζόμενους σε «βολεμένους και μη», με τη διαίρεσή τους σε μόνιμους και σε «προσωρινούς», αυτούς δηλαδή που η διαχρονική πολιτική των κυβερνήσεων τους καταδικάζει σε καθεστώς μόνιμης ομηρίας και αβεβαιότητας για το μέλλον και τη ζωή τους.

Δουλέψαμε με σταθερή πυξίδα την ανάγκη να μαζικοποιηθεί ο αγώνας από όσο το δυνατόν περισσότερα σωματεία και συνδικαλιστές, από περισσότερους εργαζόμενους. Η βελτίωση του συσχετισμού χτιζόταν καθημερινά με επίκεντρο τους χώρους δουλειάς, τα πρωτοβάθμια σωματεία.

Πρωτοστατήσαμε στην οργάνωση του αγώνα με αιχμή τα οξυμένα προβλήματα, στα μέτωπα πάλης που ανοίγαμε με δική μας πρωτοβουλία, αξιοποιώντας μικρούς και μεγάλους αγωνιστικούς σταθμούς. Με μέλημα να ξεδιπλώσουμε όλη τη βεντάλια της αντιπαράθεσης και της ιδεολογικοπολιτικής διαπάλης, βάζοντας στο κάδρο όχι μόνο την εκάστοτε κυβέρνηση αλλά τον πραγματικό αντίπαλο, την πολιτική του κεφαλαίου, φωτίζοντας ταυτόχρονα την πραγματική διέξοδο και τις προϋποθέσεις για την οριστική απαλλαγή των εργαζομένων από τα δεινά τους. Την ανάγκη ανασύνταξης του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, της αποφασιστικής ενίσχυσης του Πανεργατικού Αγωνιστικού Μετώπου ως προϋπόθεσης για να επιδράσουμε στη συνείδηση των εργαζομένων.

Σε αυτό το έδαφος πολλαπλασιάζονται οι δίαυλοι επικοινωνίας με τους εργαζόμενους, διαμορφώνονται οι προϋποθέσεις αγωνιστικής συμπόρευσης με τις δυνάμεις μας, χτίζονται οι σχέσεις εμπιστοσύνης, αναγνωρίζονται η μαχητικότητα, η συνέπεια, η αδιάλλακτη, αταλάντευτη στάση με την εργοδοσία, τους κρατικούς μηχανισμούς, τον κυβερνητικό συνδικαλισμό, διαμορφώνονται οι προϋποθέσεις επίδρασης στη συνείδηση των εργαζομένων.

Αυτές οι θετικές διεργασίες αποτυπώθηκαν και στις αρχαιρεσίες. Αποτυπώθηκαν στα συνέδρια των 5 μεγαλύτερων Ομοσπονδιών του Δημοσίου: Των δασκάλων, των καθηγητών, των εργαζομένων στα δημόσια νοσοκομεία, των εργαζομένων στους δήμους, των νοσοκομειακών γιατρών. Στο σύνολο των αντιπροσώπων των 178.000 εργαζομένων που πήραν μέρος στις αρχαιρεσίες των σωματείων τους, οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ αναδεικνύονται συνολικά πρώτη δύναμη.

Συνδικαλιστές που είχαν εκλεγεί με τα ψηφοδέλτια της ΠΑΣΚΕ, της ΔΑΚΕ, του ΣΥΡΙΖΑ, των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ/ΑΝΤΑΡΣΥΑ και της ΛΑΕ έβγαλαν χρήσιμα συμπεράσματα, αναγνώρισαν την πρωτοπόρα στάση των δυνάμεών μας και πολλοί από αυτούς μας στήριξαν στα συνέδρια των Ομοσπονδιών και της ΑΔΕΔΥ, αναγνωρίζοντας ότι τα σωματεία και οι συνδικαλιστές που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ είναι η δύναμη που μπορεί να εκφράσει επί της ουσίας, και όχι μόνο στα λόγια, την αγανάκτηση και την οργή των εργαζομένων για την κλιμάκωση της επίθεσης κυβερνήσεων και κεφαλαίου. Είναι η δύναμη που μπορεί να εγγυηθεί την οργάνωση των εργαζομένων για να περάσουν στην αντεπίθεση.

Το θετικό μήνυμα του 38ου Συνεδρίου της ΑΔΕΔΥ δεν ανατρέπει τον αρνητικό συσχετισμό δυνάμεων. Στο Γενικό Συμβούλιο της ΑΔΕΔΥ παραμένει μια ισχυρή πλειοψηφία που όχι μόνο έχει στηρίξει την πολιτική του κεφαλαίου αλλά την συνδιαμορφώνει μέσα από τα κανάλια του «κοινωνικού εταιρισμού». Βαραίνει ο αρνητικός συσχετισμός παρά την πτώση των ΔΑΚΕ και ΠΑΣΚΕ σε ψήφους και ποσοστά. Στην ίδια κατεύθυνση είναι και η παράταξη με κύριο κορμό στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία έμεινε στην τέταρτη θέση με οριακή μείωση ψήφων, παρά το γεγονός ότι στη βάση της αντιλαϊκής στρατηγικής που υποστηρίζει, μπήκε σε παζάρια για τη διαμόρφωση ενός άλλου συσχετισμού. Είναι χαρακτηριστικό ότι σε ανακοίνωσή τους για το συνέδριο εκτιμούν πως «θα μπορούσαμε να αλλάξουμε τους συσχετισμούς, κατακτώντας ακόμα και την πρώτη θέση στο συνέδριο της ΑΔΕΔΥ».

Είναι δυνάμεις που θα συνεχίσουν να συμφωνούν, από κοινού με τη ΓΣΕΕ και τους εκπροσώπους του κεφαλαίου, στα αντιλαϊκά μέτρα που βιώνουν οι εργαζόμενοι, όπως χαρακτηριστικά έκαναν με τη συμμετοχή τους μέσω της ΑΔΕΔΥ στην Οικονομική Κοινωνική Επιτροπή (ΟΚΕ). Αλλωστε, δεν είναι τυχαίο ότι ο πρόεδρος της ΑΔΕΔΥ και στέλεχος της ΔΑΚΕ εκλέχθηκε πρόεδρος της ΟΚΕ στη θέση του εφοπλιστή Βερνίκου.

Πολύ περισσότεροι εργαζόμενοι, μέσα από την πείρα τους την τελευταία δεκαετία, συνειδητοποίησαν ότι για να έχει αποτελεσματικότητα ο αγώνας, δεν φτάνει να προκηρύσσονται απλά κινητοποιήσεις και στάσεις εργασίας, όταν δεν λες κουβέντα για το πώς θα ικανοποιηθούν τα δίκαια αιτήματά τους. Οταν δεν αμφισβητείς τους όρους της καπιταλιστικής ανάπτυξης, την κερδοφορία και την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων, τα δημοσιονομικά δεδομένα και τις αντοχές της οικονομίας. Οταν καλλιεργείς αυταπάτες γι' αυτό το σύστημα της βαρβαρότητας. Οταν θεωρείς μονόδρομο για τους εργαζόμενους την υποταγή στα «τετελεσμένα», που είναι και ο στόχος των κάθε λογής «κοινωνικών διαλόγων».

Την ίδια στιγμή, αυτές οι δυνάμεις συνεχίζουν να πρωτοστατούν στη στήριξη των επιδιώξεων της αστικής τάξης και των συμμάχων της, όπως με τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στην Ουκρανία, καλώντας τους εργαζόμενους να διαλέξουν το ΝΑΤΟικό «ληστή» και να συναινέσουν στις επιλογές του, καλλιεργώντας νέες αυταπάτες για ν' αποδεχθούν οι εργαζόμενοι τις θυσίες που απαιτούνται για τη συμμετοχή της Ελλάδας στον πόλεμο.

Παρά τα μεγάλα λόγια για τον νόμο Χατζηδάκη και το ηλεκτρονικό φακέλωμα των σωματείων, έσπευσαν στο συνέδριο να νομιμοποιήσουν αντιπροσώπους που εκλέχθηκαν με ηλεκτρονική ψηφοφορία, κατ' εφαρμογή ενός νόμου - εκτρώματος που επιδιώκει την απομαζικοποίηση των σωματείων, το αδυνάτισμα των ζωντανών διαδικασιών του κινήματος, το ξεμονάχιασμα των εργαζομένων από το κράτος. Από τη μία νομιμοποιούν τον νόμο - έκτρωμα και από την άλλη κόπτονται δήθεν και αγωνιούν για τα αποτελέσματα της εφαρμογής του. Η συμφωνία από τις δυνάμεις ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ διεκδικεί βραβείο υποκρισίας. Ισχυρίστηκαν ότι είναι κατά του νόμου αλλά δεν γίνεται να μη νομιμοποιήσουν τους αντιπροσώπους που εκλέχθηκαν με ηλεκτρονική ψηφοφορία, γιατί δεν το επιτρέπει ο νόμος!

Το επόμενο διάστημα θα ενταθούν τα διλήμματα στους εργαζόμενους από τις συνδικαλιστικές δυνάμεις των αστικών κομμάτων που προσδοκούν να διαχειριστούν την πολιτική του κεφαλαίου από κυβερνητική θέση. Οι τοποθετήσεις τους στο συνέδριο της ΑΔΕΔΥ ήταν χαρακτηριστικές.

Η σημερινή κυβέρνηση της ΝΔ «έφερε την Ελλάδα εκεί που της άξιζε», έλεγαν αντιπρόσωποι της ΔΑΚΕ και πρόβαλλαν τον «κοινωνικό διάλογο» ως βασικό εργαλείο δράσης των συνδικάτων! Οι δυνάμεις της ΠΑΣΚΕ καλούσαν τους εργαζόμενους να δώσουν απάντηση στο δίλημμα «προοδευτικές» ή «νεοφιλελεύθερες δυνάμεις», ενώ αντιπρόσωποι της συνδικαλιστικής παράταξης όπου συμμετέχουν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ απηύθυναν κάλεσμα στο συνδικαλιστικό κίνημα για να υιοθετήσει ως στόχο του την αλλαγή της κυβέρνησης.

Τη σούπα που σερβίριζαν στους εργαζόμενους τις τελευταίες δεκαετίες, την ξαναζεσταίνουν. «Σταθερότητα με ΝΔ ή Τσίπρας και χάος», από τη μία, «δεξιός μπαμπούλας ή αριστερή προοδευτική διακυβέρνηση», από την άλλη.

Αντιλαμβανόμενος τη δυσαρέσκεια που υπάρχει για την κυβερνητική πολιτική, ο ΣΥΡΙΖΑ θα συνεχίσει την προσπάθεια για να διαμορφώσει «νέα» σχήματα που θα την εγκλωβίζουν στα σενάρια της κυβερνητικής εναλλαγής. Η στάση του στο συνέδριο της Ομοσπονδίας του Διοικητικού Προσωπικού της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης, αν και ανεπιτυχής ως προς το αποτέλεσμα, είναι χαρακτηριστική. Μέσα στο συνέδριο ένωσε τις δυνάμεις του με αυτές της ΠΑΣΚΕ σε κοινό ψηφοδέλτιο.

Οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο έχουν πείρα που πρέπει να την αξιοποιήσουν ώστε να μην επιτρέψουν η οργή και η αγανάκτηση να αξιοποιηθούν για την αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού από τις πολιτικές δυνάμεις που έχουν συμβάλει στην επίθεση στα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα.

Μπορούν να συνειδητοποιήσουν ότι η αναμονή στην κυβερνητική εναλλαγή είναι ανοχή στην αντιλαϊκή πολιτική. Ξέρουν πως ό,τι κερδήθηκε το κατέκτησαν σωματεία που δεν περίμεναν να αλλάξει η κυβέρνηση για να λυθούν τα προβλήματά τους. Καταλαβαίνουν ότι το κάλεσμα των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ στο συνέδριο της ΑΔΕΔΥ για τη «δημιουργία μετώπου των ριζοσπαστικών, προοδευτικών και δημοκρατικών δυνάμεων ως απάντηση στην ασύμμετρη επίθεση που έχουμε δεχθεί οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο τα τελευταία χρόνια» γίνεται όχι για να αλλάξει η πορεία του τρένου που συγκρούεται με τα συμφέροντά τους αλλά για να αντικατασταθεί ο μηχανοδηγός του.

Ανταποκρινόμενοι στο μήνυμα της μαχητικής συλλογικής διεκδίκησης που έστειλε ένα μεγάλο τμήμα των συνέδρων της ΑΔΕΔΥ, δυναμώνουμε τον αγώνα για να αποδυναμώσουμε την προσπάθειά τους. Δίνουμε όλες μας τις δυνάμεις για να κρατηθεί αναμμένη η φλόγα της ελπίδας, για να ξεκολλήσει ο τροχός από τη λάσπη. Για να υπάρχουν νέες κατακτήσεις, για να προστατευτούν δικαιώματα, για να μπουν στο προσκήνιο οι σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων, κόντρα στο σάπιο σύστημα της βαρβαρότητας και της εκμετάλλευσης. Επιβεβαιώνοντας αυτό που χιλιάδες εργαζόμενοι αναγνωρίζουν. Οτι το ΠΑΜΕ ως κατάκτηση των εργαζομένων, είναι η μοναδική δύναμη, ελπίδα και εγγυητής της πάλης τους για τη ζωή που μας αξίζει.