Για ακόμα μια Παρασκευή, στις 9 Δεκέμβρη, η Βιολέτα Ικαρη και ο Θοδωρής Κοτονιάς μας καλούν να σταματήσουμε για λίγο τη «μηχανή» και να βρεθούμε μαζί τους σε μαγικές στιγμές, με τραγούδια που ζουν πάντα «Εκτός Χρόνου» στον «Σταυρό του Νότου Plus».

Για τις εμφανίσεις της στον «Σταυρό του Νότου», αλλά και για το τραγούδι, τη στάση του καλλιτέχνη, μιλά στον «Ριζοσπάστη» η Βιολέτα Ικαρη, η ερμηνεύτρια με το μοναδικό ηχόχρωμα, η οποία από το 2018 που μας πρωτοσυστήθηκε με το «Ελα και ράγισε τον κόσμο μου», κατέκτησε μια ξεχωριστή θέση στη μουσική μας σκηνή...

-- Τι θα ακούσουμε στον «Σταυρό του Νότου»;

-- Με τον Θοδωρή έχουμε φτιάξει ένα πρόγραμμα που αναδεικνύει την αγάπη μας για την παραδοσιακή αλλά και τη ροκ μουσική, συνδυασμένη με λαϊκά στοιχεία. Μπλέξαμε ήχους από διαφορετικά ακούσματα σε ένα πρόγραμμα από τραγούδια που όλοι αγαπήσαμε, πλαισιωμένα από κομμάτια της προσωπικής μας δισκογραφίας. Μέσα σε όλα αυτά παρουσιάζουμε και ένα ολοκαίνουργιο ντουέτο που έγραψε ο Θοδωρής με αφορμή τις κοινές μας εμφανίσεις, το οποίο δεν έχει κυκλοφορήσει ακόμα, γιατί σε πρώτη φάση επιλέξαμε να το παρουσιάσουμε στις παραστάσεις μας, σαν δώρο τιμής στους φίλους που θα αγκαλιάσουν με την παρουσία τους το νέο μας ξεκίνημα.

-- Τι είναι το τραγούδι για εσένα; Τι θέλεις να επικοινωνήσεις;

-- Το τραγούδι είναι πολλά για μένα... Κυρίως όμως μου προσφέρει το χάσιμο που χρειάζομαι για να αναπνεύσω πέρα από οτιδήποτε μπορεί να με καταπιέζει. Το σκάω και καθαρίζει η ψυχή μου, γιατρεύεται. Αν όλα τα τραγούδια μπορούσαν να αφήνουν πάντα το ίδιο μήνυμα, θα επικοινωνούσα την ανάγκη μου για την πάλη ενάντια στο άδικο, για να μην αλυσοδένεται κανείς άνθρωπος, πουθενά στον κόσμο.

-- Πότε αποφάσισες ότι θες να ασχοληθείς με τη μουσική;

-- Από πολύ μικρή χανόμουν στις ιστορίες των τραγουδιών σαν να με μάγευε η μουσική κι εγώ ακολουθούσα τον δρόμο της, χωρίς να νιώθω πως είναι κάποια απόφαση, αλλά μονόδρομος. Συμμετείχα στις σχολικές χορωδίες και ασχολούμουν με τη μουσική σαν μαθήτρια πιάνου και κιθάρας, γιατί αυτό ήταν το δικό μου «έξω», ώσπου στα δεκαέξι μου χρόνια ήρθε η πρώτη πρόταση για «δουλειά» από ένα ταβερνάκι του χωριού μου. Στην αρχή έλεγα 5-6 τραγούδια και μέρα με τη μέρα, μαθαίνοντας τραγούδια και συμμετέχοντας σε διάφορα σχήματα κυρίως στα παραδοσιακά ικαριώτικα πανηγύρια, γινόμουν τραγουδίστρια.

-- Δεν διστάζεις να πάρεις θέση. Σε αυτές τις συνθήκες ποιος είναι ο ρόλος του καλλιτέχνη;

-- Θεωρώ ότι καλλιτέχνες και μη πρέπει να παίρνουμε θέση σε οτιδήποτε αφορά την κοινωνία μας, διαφορετικά κινδυνεύουμε να γίνουμε θεατές της ζωής μας και η ζωή μας κινδυνεύει να γίνει εφιάλτης. Ο δισταγμός περιέχει φόβο και ο φόβος είναι ο χειρότερος σύμβουλος. Ειδικά ο δικός μας ρόλος είναι όχι μόνο να μην σιωπούμε, αλλά να βρισκόμαστε δίπλα, πίσω και μπροστά απ' τον λαό που βασανίζεται.