Το έργο του σπουδαίου κομμουνιστή ζωγράφου και γλύπτη Δημήτρη Κατσικογιάννη, που φέτος συμπληρώθηκαν 31 χρόνια από τον θάνατό του, αναδεικνύει η Τομεακή Επιτροπή Τρικάλων του ΚΚΕ με εκδήλωση που πραγματοποιεί αύριο Σάββατο στις 7 μ.μ. στο Μουσείο «Δημήτρη και Λέγκως Κατσικογιάννη».

Στην εκδήλωση θα μιλήσουν η Σαββίνα Λίτση, μέλος της Επιτροπής Πολιτισμού του ΚΣ της ΚΝΕ και ιστορικός Τέχνης, με θέμα «Εξερευνώντας το άγνωστο έργο του Δ. Κατσικογιάννη», ο Γιώργος Καϊκής, μέλος της Επιτροπής Περιοχής Θεσσαλίας του ΚΚΕ και δημοτικός σύμβουλος Τρικάλων, με θέμα «Ο πρωτοπόρος ρόλος του ΚΚΕ για να γίνει το έργο του μοναδικού εικαστικού Δημήτρη Κατσικογιάννη "κτήμα" του λαού μας», και η Αννα Σπανοπούλου, μέλος της Πολιτιστικής Επιτροπής της ΕΠ Θεσσαλίας του ΚΚΕ και ιστορικός Τέχνης, με θέμα «Οι καλλιτέχνες της περιοχής μας και η συνεισφορά τους στην αντίσταση του λαού μας».

Η εκδήλωση εντάσσεται και στην προσπάθεια που κάνει διαχρονικά το Κόμμα για να λειτουργήσει το Μουσείο, που φιλοξενεί περίπου 1.200 έργα και 110 γλυπτικές συνθέσεις, αλλά και να αναδείξει την ανάγκη διάσωσης, ταξινόμησης και ψηφιοποίησης του έργου. Εξάλλου, αυτός ήταν και ο διακαής πόθος του αγωνιστή καλλιτέχνη, το έργο του να στεγαστεί σε ένα μουσείο ανοιχτό σε όλους, το «Μουσείο Φιλίας και Αντίστασης των Λαών». Οπως χαρακτηριστικά έλεγε, «κάποτε τα έργα μου πρέπει να επιστρέψουν στον μεγάλο μου δάσκαλο: ΤΟΝ ΛΑΟ».

Ο Δ. Κατσικογιάννης ανήκει και αυτός στους καλλιτέχνες που με το έργο του και τη στάση ζωής τους διάλεξαν πλευρό. Δεν σώπασε. Με την Τέχνη του παλεύει να «αναστηλώνει» τη ζωή όταν αυτή κινδυνεύει να αφανιστεί. Τα έργα του είναι ανεκτίμητα ντοκουμέντα από μια εποποιία αυτοθυσίας, συλλογικότητας, ανθρωπιάς και αφοσίωσης στον σκοπό του αγώνα. Διαπαιδαγωγούν, εξυψώνοντας και τιμώντας τους χιλιάδες λαϊκούς αγωνιστές που αντιστάθηκαν στους κατακτητές και στην αστική εξουσία. Αποτυπώνουν με τον καλύτερο τρόπο το πορτρέτο του αλύγιστου μα και τόσο ανθρώπινου ήρωα.

Ο Δ. Κατσικογιάννης γεννήθηκε το 1915 στην Καρυά Ολύμπου. Φοίτησε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών, με δασκάλους τούς Θωμά Θωμόπουλο, Κώστα Δημητριάδη και Μιχαήλ Τόμπρο. Το πτυχίο το έλαβε το 1962, αφότου αποφυλακίστηκε, 22 χρόνια μετά, και ενώ ήταν ήδη κάτοχος επτά βραβείων γλυπτικής και ενός επαίνου.

Το 1938 οργανώνεται στο ΚΚΕ και στα χρόνια της Κατοχής επιστρέφει στο χωριό του, συμμετέχοντας στην οργάνωση της τοπικής Λαϊκής Επιτροπής, ενώ ήταν μέλος του ειδικού συνεργείου καλλιτεχνών του ΕΑΜ της 1ης Μεραρχίας, που ανέλαβε το τμήμα της Διαφώτισης. «Ζώντας αυτήν την ατμόσφαιρα του λαού, αυτήν την επαναστατικότητα, που ήταν πρωτόγνωρη για μένα, την ολοκληρωτική προσφορά του, σαν καλλιτέχνης ένιωθα ότι δεν μπορούσα να κάνω μια προτομή... Ενιωθα την ανάγκη να βλέπω τη μάζα. Τη φύλαγα μέσα μου και περίμενα τη στιγμή. Μετά την απελευθέρωση, έλεγα: Εναν χώρο θέλω, τίποτα άλλο... Γκρέμισα νοερώς όλα τα αγάλματα από όλες τις πλατείες των Αθηνών και έστησα την ΕΑΜική Αντίσταση παντού. Νοερώς, όπου υπήρχε χώρος, έστησα αγάλματα και ήταν μέσα όλη η σφαγή, όλοι οι διωγμοί, όλη η έξαρση του λαού».

Στα χρόνια της μεγάλης ταξικής αναμέτρησης του εμφυλίου, εντάσσεται στις γραμμές του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας. Το 1952, ύστερα από φυλάκιση δύο χρόνων, καταδικάζεται ισόβια για τη δράση του. Φυλακίζεται στην Κέρκυρα, στα Τρίκαλα, στη Λάρισα, στην Αλικαρνασσό και ξανά στην Κέρκυρα. Αλλά και εκείνα τα δύσκολα χρόνια δεν σταματά να ζωγραφίζει. Πολλά έργα του κατάσχονται και άλλα καίγονται από τους δεσμοφύλακές του.

Αποφυλακίζεται το 1961, με κατεστραμμένη υγεία. Εκτοτε παρακολουθείται στενά από την Ασφάλεια, όπου ήταν υποχρεωμένος να δίνει το «παρών» σε εβδομαδιαία βάση. Τα χρόνια που ακολούθησαν εγκαθιστά το εργαστήριό του στο Γαλάτσι, όπου επιδίδεται με πάθος στην καλλιτεχνική δημιουργία. Εκεί φιλοτεχνεί τα περισσότερα από τα ζωγραφικά έργα που σώζονται σήμερα, καθώς και κάποια μικρά γλυπτά σε γύψο, αφού δεν είχε λάβει ποτέ δημόσια παραγγελία για κάποιο μνημείο...