Η Αλέκα Παπαρήγα αναφέρθηκε αναλυτικά στις εξελίξεις με τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στην Ουκρανία, στις θέσεις του ΚΚΕ και στη στάση που έχει συμφέρον να κρατήσει ο λαός. Στη συνέχεια στάθηκε πιο συγκεκριμένα στη δύσκολη κατάσταση που αντιμετωπίζουν τα ΑμεΑ και στον αγώνα που είναι αναγκαίο να δυναμώσει για την κάλυψη των αναγκών τους, συνολικών και πιο ειδικών.

Αναλυτικότερα, υπενθύμισε ότι το Κάλεσμα της ΚΕ για αγωνιστική συμπόρευση με το ΚΚΕ, που δημοσιεύτηκε τον Σεπτέμβρη του 2021, απευθυνόταν σε όλους όσοι ανησυχούν, αγανακτούν και δεν συμβιβάζονται με τη σημερινή κατάσταση. Αφορούσε και τις κατηγορίες με ιδιαίτερα προβλήματα, όπως τα άτομα με αναπηρία, τους χρονίως πάσχοντες και τις οικογένειές τους.

«Εμείς όταν λέμε "ο λαός στον δρόμο της ανατροπής θα σώσει τον ίδιο τον λαό" εννοούμε ότι ο αγώνας όλων, και των ΑμεΑ, βεβαίως έχει στο στόχαστρο τα νομοσχέδια, τις αποφάσεις της εκάστοτε κυβέρνησης, αλλά αυτό δεν φτάνει. Πρέπει αυτός ο αγώνας να γίνει πιο αποφασιστικός, πιο μαζικός, πιο αιχμηρός, για να έχει και αποτελεσματικότητα. Αυτός ο αγώνας να στρέφεται τελικά και απέναντι στο αστικό πολιτικό σύστημα, να μην επηρεάζεται από τις αυταπάτες των διαφόρων κομμάτων της αντιπολίτευσης που κινούνται στο πλαίσιο της διαχείρισης των αναγκών του κεφαλαίου.

Ενας αγώνας δηλαδή που πρέπει να διαχωρίζεται από όλους εκείνους που εμφανίζονται ως σωτήρες του. Τώρα το λέμε με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα, γιατί έχει συγκεντρωθεί ένας μεγάλος όγκος πείρας στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, για να μην πούμε και παγκόσμια, όπου οι λαοί έχουν ζήσει ανεβοκατεβάσματα κυβερνήσεων πολυποίκιλων, μονοκομματικών, κυβερνήσεων συνεργασίας κ.ο.κ.

Στον χώρο των ΑμεΑ, δεν υπάρχει κυβέρνηση μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο η οποία δεν έφερε νομοσχέδια για την "προστασία" τους, για τις οικογένειες, δεν υπάρχει κυβέρνηση που δεν είχε "εθνική" πολιτική για τους ανάπηρους, όπως και τώρα ετοιμάζεται η κυβέρνηση να φέρει καινούργιο νομοσχέδιο.

Οποιες θετικές - ας το πω έτσι - διαφοροποιήσεις γίνονταν στην πολιτική απέναντι στους ανάπηρους, πρώτα πρώτα δεν ήταν καθολικές, δεν αγκάλιαζαν το σύνολο των αναπήρων που ανήκουν στην εργατική τάξη και στα λαϊκά στρώματα, γιατί εμείς γι' αυτό μιλάμε (...) Οι παραχωρήσεις ήταν πάντα κατώτερες από τις ανάγκες, κατώτερες από τις δυνατότητες, και στη συνέχεια οι όποιες παραχωρήσεις γίνονταν έχαναν τη δυναμική τους και στην ουσία εξανεμίζονταν».

Στη συνέχεια της ομιλίας, απαντώντας στο ερώτημα ποιοι αγώνες χρειάζονται σήμερα και με ποια προοπτική, τόνισε μεταξύ άλλων:

«Χρειάζεται ο αντικαπιταλιστικός, ο αντιμονοπωλιακός, ο αντιιμπεριαλιστικός αγώνας κατά του πολέμου και για την ειρήνη, που βεβαίως αυτός θα αναπτύσσεται όχι γιατί το ΚΚΕ πατάει ένα κουμπί και γίνεται ή γιατί το επιβάλλει με συνθήματα, αλλά αυτός ο χαρακτήρας της πάλης θα αναπτύσσεται και με την πρωτοποριακή θέση του Κόμματος, των κομμουνιστών και τη στάση τους (...)

Αν θέλετε, μιλάμε για ένα κίνημα που κατανοεί ότι τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων είναι ασυμφιλίωτα, πρέπει να βρίσκονται σε πορεία συνεχούς σύγκρουσης, από την αρχή έως το τέλος, με τα συμφέροντα της αστικής τάξης και των συμμάχων της.

Αυτή η συνείδηση πρέπει να ανεβάζει τη δυνατότητα των αγωνιζόμενων και αυτών που θα προσχωρούν στην πορεία στον αγώνα, όταν τους λένε ότι "δεν αντέχει η οικονομία" πολλά μέτρα, να αποδεικνύουν ότι η οικονομία αντέχει τα μέτρα υπέρ των καπιταλιστών αλλά εμείς μετράμε την πολιτική με το πόση - ποια είναι η αντοχή των ίδιων των ανθρώπων που υποφέρουν (...)

Στον χώρο του κινήματος των ΑμεΑ υπάρχει ανάγκη, προτάσσοντας πάντα τα οξυμένα προβλήματα, που είναι τα πιο οξυμένα αν θέλετε απ' όλους, ταυτόχρονα να ανέβει η συζήτηση και ο προβληματισμός για τις γενικές πολιτικές. Π.χ., είναι δυνατόν τα ΑμεΑ να πετύχουν την απόσπαση όλων όσα διεκδικούν και όλων όσα πρέπει να διεκδικήσουν με βάση τις σύγχρονες ανάγκες, χωρίς να μειωθούν τα κέρδη των καπιταλιστών;».

Φέρνοντας ως χαρακτηριστικό παράδειγμα το «Εθνικό Σχέδιο Αναπηρίας», η Αλέκα Παπαρήγα σημείωσε ότι πρέπει να γίνει κρίκος για το ανέβασμα με όλες τις μορφές πάλης, και τις πιο οξυμένες, και πρόσθεσε: «Φυσικά, εδώ όχι απλώς χρειάζεται αλληλεγγύη, αλλά πρέπει και όλοι οι κλάδοι της εργατικής τάξης να το κάνουν και δικό τους αίτημα αυτό που θα προβάλλουν τα ΑμεΑ, και βεβαίως οι γιατροί, το νοσηλευτικό προσωπικό, το κίνημα Υγείας.

Πρέπει να γίνει αναπόσπαστο κομμάτι, χωρίς να σημαίνει ότι δεν υπάρχει ήδη συνεργασία και αλληλεγγύη, αλλά πρέπει να γίνει ένα σημαντικά αναβαθμισμένο βήμα στην ανάδειξη και στην ισχυροποίηση του κινήματος των ΑμεΑ. Δηλαδή να γίνονται κινητοποιήσεις γιατρών, νοσηλευτικού προσωπικού, φυσικοθεραπευτών και όλων όσοι έχουν σχέση με τα ΑμεΑ, και για τα προβλήματά τους, και όχι μόνο με τα ιδιαίτερα δικά τους. Αυτοί μπορεί να συμβάλουν πάρα πολύ σε αποκαλύψεις για το πόσο έχει χειροτερέψει η κατάσταση σε αυτόν τον χώρο».

Κάνοντας ειδική αναφορά στην κυβερνητική εξαγγελία σχετικά με τον «προσωπικό βοηθό» για τα ΑμεΑ, η Αλέκα Παπαρήγα υπογράμμισε: «Εχει σημασία να ξεσκεπαστεί αυτό, γιατί η κυβέρνηση, παίρνοντας αυτό το μέτρο για τον "προσωπικό βοηθό" στο σπίτι, ως σύνθημα συγκινεί γιατί είναι μια επιτακτική ανάγκη. Αλλά εδώ υπάρχουν πολύ περίεργα πράγματα, όπως λέει η κυβέρνηση. Το δικαιούνται αυτοί που έχουν εισόδημα μέχρι 60.000 ευρώ τον χρόνο. Εδώ φορολογεί και αυτούς που έχουμε ελάχιστο εισόδημα. Λέει 60.000 ευρώ τον χρόνο, δηλαδή 5.000 τον μήνα.

Πριν απ' όλα, έπρεπε να ξεκινήσει από το πραγματικό εισόδημα που έχει η μεγάλη πλειοψηφία των ΑμεΑ. Αν θέλει να το γενικεύσει για όλους, εντάξει, εμείς δεν θα πούμε "μην το δώσεις σε όλους". Αλλά αυτό το "μέχρι 60.000" είναι λίγο πονηρό, σαν πολύ πάνω είναι ο μέσος όρος. Και εκεί, λέει, θα κάνει πρώτα 1.000 πιλοτικά θέσεις, του χρόνου θα κάνει άλλες 1.000, ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι. Εδώ δηλαδή πρέπει να καταπολεμηθεί αυτό, είναι κρίκος και αυτός. Μέσα στο Εθνικό Σύστημα, το ζήτημα του προσωπικού βοηθού αγκαλιάζει εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους και πάλι - λέω - με την προοπτική της ακόμα μεγαλύτερης γήρανσης του πληθυσμού».

Σε άλλο σημείο της ομιλίας της, αναφερόμενη στα ζητήματα της ακρίβειας, είπε: «Εχω υπόψη μου τα αιτήματα της Συντονιστικής Επιτροπής Αγώνα Αναπήρων, τα οποία είναι συγχρονισμένα και παίρνεται υπόψη αυτό το μεγάλο κύμα της ακρίβειας το οποίο πλήττει τα εργατικά - λαϊκά στρώματα. Π.χ., βεβαίως είναι σωστά τα αιτήματα για την αύξηση όλων των επιδομάτων, αύξηση τουλάχιστον 100 ευρώ από 1/1/2022. Να δοθεί ένα ολόκληρο επίδομα και μια ολόκληρη σύνταξη, επαναφορά 13ου και 14ου μισθού και σύνταξης, κατάργηση του ειδικού φόρου καυσίμου, ακριβώς, κατάργηση, και όχι αυτά που λένε, "θα μειώσουμε" κ.λπ.

Μάλιστα δεν λένε ποσοστά, κανένας δεν λέει. Η κυβέρνηση κάποια ποσοστά θα τα πει, γιατί είναι κυβέρνηση και πρέπει να κάνει νομοσχέδιο. Ο ΣΥΡΙΖΑ στο συνέδριό του είπε ότι θα μειωθεί. Τι θα μειωθεί; 1%; Δεν γίνεται. Κατάργηση όλων των δημοτικών τελών για όλα τα ΑμεΑ και τους χρονίως πάσχοντες. Υπάρχει το νομοσχέδιο για το ΕΣΥ, το οποίο στην ουσία μπάζει καθαρά και άμεσα τους ιδιώτες. Σήμερα είναι συνδεδεμένο, δηλαδή ο δημόσιος τομέας στέλνει προς τον ιδιωτικό. Τώρα θα γίνει και το αντίστροφο, θα μπει ο ιδιωτικός μέσα στον δημόσιο. Είναι αδύνατον τα αιτήματα των ΑμεΑ να ικανοποιηθούν, ακόμα και τα ελάχιστα, όταν εξελίσσεται έτσι το σύστημα Υγείας. Δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση».

Αναφέρθηκε επίσης στο «πάγιο δικαίωμα στη δουλειά για όλα τα ΑμεΑ που μπορούν να εργαστούν. Μπορούν να εργαστούν και άνθρωποι με ορισμένη, αν θέλετε και πνευματική αναπηρία, μπορούν να αξιοποιηθούν. Το δικαίωμα στη δουλειά ολοκληρωμένα, με εργασία σε κατάλληλους χώρους, κατάλληλο ωράριο εργασίας, χρόνο συνταξιοδότησης, μισθούς, επιδόματα και συντάξεις που ανταποκρίνονται στις σύγχρονες ανάγκες.

Επίσης, είναι ανάγκη η παροχή πνευματικών, σωματικών, πολιτιστικών δραστηριοτήτων για τα ΑμεΑ και για τους χρονίως πάσχοντες. Οι υποδομές, ακόμα και σπίτια κατάλληλα να ζουν μόνοι τους άνθρωποι με αναπηρία. Αναφερόμαστε στις γυμναστηριακές και φυσιοθεραπευτικές εγκαταστάσεις, στα μέσα μετακίνησης, στο δικαίωμα στην ψυχαγωγία, στην ανάπαυση, στις διακοπές. Και τα ΑμεΑ έχουμε ανάγκη να απολαμβάνουμε δημιουργική ζωή».

Ερχόμενη στο ζήτημα της πανδημίας, σημείωσε ότι δεν είναι τυχαίο «πως η Ευρωκοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ κατέθεσε στην Ευρωβουλή μελέτες που αναφέρονται σε μια σειρά καπιταλιστικά κράτη, όπου στη μεγάλη πλειοψηφία τα ΑμεΑ έχασαν τη ζωή τους λόγω της κακής κατάστασης του συστήματος Υγείας». Σχολίασε ότι τέτοιες εξειδικευμένες μελέτες και στοιχεία δεν δίνονται, ανακοινώνονται οι ημερήσιοι αριθμοί θανάτων αλλά όχι η κοινωνική τους προέλευση και σύνθεση. Και κατέληξε:

«Στις σοσιαλιστικές χώρες υπήρχε οργανωμένος επιδημιολογικός τομέας, που ξεκινούσε από τα πανεπιστήμια και διακλαδωνόταν μέχρι τη γειτονιά. Γιατί επιδημίες έχει ζήσει η ανθρωπότητα. Κάποιες μπορεί να εξαφανίστηκαν. Επιδημιολογικός κίνδυνος υπάρχει και σήμερα, που σημαίνει ότι η μελέτη των επιδημιολογικών κινδύνων συνδέεται με τη μελέτη της κατάστασης του φυσικού περιβάλλοντος, της μόλυνσης του περιβάλλοντος. Το στοιχείο της πρόληψης στον καπιταλιστικό κόσμο, που θεωρείται ότι έχει αποθεώσει το κοινωνικό κράτος, δεν υπάρχει, ενώ είχαν γνωρίσει και άλλους κορονοϊούς, τον SARS, τον MERS κ.λπ. Καμία πρόβλεψη».