Κινηματογραφική βδομάδα με πληθώρα ταινιών να βγαίνουν στις αίθουσες, ανάμεσά τους και δύο ντοκιμαντέρ - προσωπογραφίες: «Sotos, Ζω-γράφος Αειπράγμων» του Γιάννη Φραγκούλη, εργοβιογραφία του καλλιτέχνη Σώτου Ζαχαριάδη και μια αναφορά στα όσα έχουν διαδραματιστεί στον καλλιτεχνικό χώρο της Θεσσαλονίκης τις τελευταίες δεκαετίες - κάνει πρεμιέρα σήμερα στο «Studio New Star Art Cinema», παρουσία του σκηνοθέτη. Και «Διόνυσος, η Επιστροφή» του Σπύρου Τσιφτσή, ένα βιογραφικό πορτραίτο της θεατρικής πορείας του Θεόδωρου Τερζόπουλου.

Συνεχίζει επίσης να προβάλλεται το σπουδαίο ντοκιμαντέρ του Λεωνίδα Βαρδαρού «Γυναίκες Μαχήτριες - Η τριπλή απελευθέρωση», στο «Τριανόν», για δεύτερη βδομάδα. Μέρες και ώρα προβολών: Σήμερα Πέμπτη, Σάββατο, Τρίτη και Τετάρτη στις 6.30 μ.μ. Μην το χάσετε!

Το 8ο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Πελοποννήσου επιστρέφει 8 με 17 Απρίλη στην Καλαμάτα και σε 11 ακόμα πόλεις της Πελοποννήσου! Για περισσότερες πληροφορίες επισκεφτείτε την ιστοσελίδα https://www.peloponnisosdocfestival.com/el/

Οσον αφορά τη μικρού μήκους της βδομάδας, που προβάλλεται στο «Ανδόρα» από σήμερα και για μια βδομάδα, είναι η πολύ αξιόλογη ταινία «Στα βήματά της» της Αναστασίας Κρατίδη, που είχαμε ξεχωρίσει στο 43ο Φεστιβάλ Δράμας.

Για δύο ειδικές προβολές, παρουσία των συντελεστών, θα παρουσιαστεί στον κινηματογράφο «Αστορ» στις 11 και 18 Απρίλη η νέα ταινία των Χρήστου Πασσαλή και Σύλλα Τζουμέρκα, «Η Πόλη και η Πόλη», ενώ στη Θεσσαλονίκη η ταινία θα προβάλλεται στον κινηματογράφο «Ολύμπιον».

Οσον αφορά τέλος τις νέες κυκλοφορίες, έχουμε το «Copshop» του Τζο Κάρναχαν, με το ατελείωτο αμερικανοτραφές πιστολίδι που θυμίζει b-movie, καθώς και το «16 Φορές Ανοιξη (Seize Printemps)» της Σουζάν Λαντόν, το οποίο προσπαθεί κάπως αμήχανα να αναδείξει τον ανεκπλήρωτο εφηβικό έρωτα μιας 16χρονης με έναν 35χρονο ηθοποιό.

Η Κλεμάνς, δήμαρχος μιας πόλης κοντά στο Παρίσι, μαζί με το δεξί της χέρι, τον Γιαζίντ (παιδί των γκέτο), παλεύει ώστε να δοθούν κονδύλια από το κράτος για τη συντήρηση των άθλιων εργατικών κατοικιών στα προάστια του Παρισιού. Ταυτόχρονα όμως κυνηγά και τη φιλοδοξία της για μια πιο «αναβαθμισμένη» πολιτική καριέρα ενώ τελειώνει η θητεία της. Τι θα υπερτερήσει;

Προσαρμόσαμε λίγο τη διατύπωση της υπόθεσης στα δικά μας δεδομένα, θα έλεγε κανείς, γιατί ούτε λίγο ούτε πολύ ο σκηνοθέτης προσπάθησε να μας δείξει την «ταλάντευση» μιας «ακέραιης αγωνίστριας».

Πολιτική ταινία που, έχοντας ως κεντρικό άξονα το σημαντικό ζήτημα της στέγασης των εργατικών οικογενειών και των μεταναστών στο Παρίσι, κάνει ένα ιδιαίτερο σχόλιο για τη σήψη και τη διαφθορά. Εστιάζει στην «κορυφή», εκεί που επικρατούν τα κομπρεμί, οι κρυφές δοσοληψίες και οι «πειρασμοί» για όποιον επιθυμεί να ανέβει στην ιεραρχία.

Βλέποντας την ταινία αναρωτηθήκαμε αν οι προθέσεις του σκηνοθέτη ήταν να κάνει ένα καυστικό σχόλιο για τους εσωτερικούς τριγμούς ενός ακέραιου ανθρώπου, ή να μας δείξει ότι δεν υπάρχει κανένας αταλάντευτος αγωνιστής. Σε όποιο συμπέρασμα κι αν καταλήξει κανείς, όμως, ένα είναι το σίγουρο: Ο θεατής αντιλαμβάνεται ότι το «προνόμιο» της στέγης στον καπιταλισμό επαφίεται στα ψίχουλα που ίσως δώσουν οι αστικές κυβερνήσεις από σπόντα...

Καλοδουλεμένο σενάριο, με πολύ ωραίο ρυθμό, ωραία κινηματογράφηση, πολύ καλές ερμηνείες από την Ιζαμπέλ Ιπέρ και τον Ρεντά Κατέμπ, και σίγουρα μια ταινία - έναυσμα για περαιτέρω προβληματισμό γύρω από ένα τόσο κομβικό ζήτημα, το οποίο δεν σταματά να απασχολεί τους Γάλλους κινηματογραφιστές, και δικαίως.

Μια ταινία που διατρέχει επτά δεκαετίες της Ιστορίας της εβραϊκής κοινότητας της Θεσσαλονίκης, δομημένη σε έξι βασικά ιστορικά κεφάλαια και γυρισμένη μέσα σε μόλις 14 μέρες, χρησιμοποιώντας κυρίως μια πειραματική φόρμα μυθοπλασίας με στοιχεία ντοκιμαντέρ.

Αποτελείται από δραματοποιημένες (αργές και αφαιρετικές) σκηνές επάνω σε εξέχοντα γεγονότα της Ιστορίας των Εβραίων, τα οποία εξηγούνται από καρτέλες που παρεμβάλλονται και ιστορικές φωτογραφίες. Στην εικόνα συγκεράζεται το χτες με το σήμερα, καθώς ιστορικές σκηνές δραματοποιούνται στο σύγχρονο τοπίο της πόλης της Θεσσαλονίκης. Πλατεία Ελευθερίας, Επανομή, εκτοπισμός στα γκέτο και στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, δίκη Μαξ Μέρτεν και η εβραϊκή περιουσία που δεν επιστρέφεται στους επιζώντες ή κληρονόμους από το μεταπολεμικό βασιλικό κράτος του '60, με ένα δηκτικό σχόλιο για τη συνέχισή του στη δεκαετία του '80.

Σκηνοθετικά και φωτογραφικά (Σίμος Σαρκετζής) είναι αξιόλογο, με πολύ καλές ερμηνείες από γνωστούς ηθοποιούς (Aγγελική Παπούλια, Αργύρης Ξάφης, Θέμις Μπαζάκα, Λαέρτης Μαλκότσης, Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου κ.ά.), αλλά η αφαιρετική του φόρμα πιο πολύ ψήγματα Ιστορίας καταφέρνει να μας περάσει, παρά μια ολοκληρωμένη ιστορική αφήγηση.

H Εμυ νιώθει ξένη μέσα στην κλειστή κοινότητα των Φιλιππινέζων χαρισματικών Καθολικών του Πειραιά. Οταν η αδερφή της, Τερέζα, μένει έγκυος, η Εμυ έλκεται από μυστηριώδεις δυνάμεις που «κατοικούν» μέσα της.

Η Αρασέλη Λαιμού ασχολήθηκε για χρόνια με τη φιλιππινέζικη κοινότητα της Αθήνας και του Πειραιά, έγινε κοινωνός της μυστικιστικής πλευράς της κοινότητας, που σχετίζεται με την αποκρυφιστική «θεραπευτική» παράδοση της χώρας. Η ταινία της επικεντρώνεται στους συνεκτικούς δεσμούς της κοινότητας, στους οποίους η Καθολική Εκκλησία παίζει καθοριστικό ρόλο. Ουσιαστικά η σκηνοθέτις εστιάζει στα μέλη της κοινότητας, που προσπαθούν να «ενσωματωθούν» στην ελληνική κοινωνία, η οποία φαίνεται να τους αντιμετωπίζει πότε ως «εξωτικούς θαυματοποιούς» και πότε ως εύκολα θύματα. Ενώ διαφαίνεται η εκμετάλλευσή τους ως φτηνού εργατικού δυναμικού, εντούτοις η σκηνοθέτις εστιάζει στη μεταφυσική διάσταση των πραγμάτων.

1979: Μία παρέα νεαρών αποφασίζει να γυρίσει μια ταινία πορνό στην ύπαιθρο του Τέξας, αλλά όταν οι απομονωμένοι ηλικιωμένοι οικοδεσπότες τους ανακαλύπτουν τα σχέδια της παρέας, τα μέλη του καστ καταλήγουν να παλεύουν για τη ζωή τους.

Πολύς ντόρος έχει γίνει γι' αυτήν την ταινία και τη διαφορετικότητά της σε σχέση με το σύγχρονο αμερικανικό σινεμά τρόμου, που πλέον - πλην ελαχίστων εξαιρέσεων - δεν προσφέρει ούτε καν αγωνία. Το «Χ» αποτελεί φόρο τιμής στον αμερικανικό cult/underground κινηματογράφο της δεκαετίας του '70, και ως τέτοιος πρέπει να ιδωθεί. Η «φρέσκια ματιά», δηλαδή αυτή του 70', συνίσταται σε άφθονο σεξ, μεταφυσικές πινελιές, αίμα μέχρι τέλους και πολύ υπόγεια «κοινωνικά μηνύματα». Τα τελευταία περιστρέφονται γύρω από το αμερικάνικο όνειρο, την καταπιεσμένη σεξουαλικότητα της νεότητας από τους κάθε λογής τηλεοπτικούς «ευαγγελιστές», το γήρας που έρχεται αμείλικτο.

Ιδιαίτερα καλογυρισμένη ταινία, με εξαιρετική φωτογραφία (Ελιοτ Ρόκετ) και ηχητικό σχεδιασμό, αλλά το περιεχόμενό της δεν είναι άξιο λόγου. Η ταινία είναι αυστηρώς ακατάλληλη για ανηλίκους.