«Θυμάμαι τον ενθουσιασμό που είχαμε, όταν το 1996 - αν θυμάμαι καλά - τοποθετήσαμε την πρώτη τιμητική πλάκα στη Φλώρινα, όταν ο χώρος ήταν ακόμα ένας βάλτος», είπε ο Γιώργος Κουζικόπουλος, συνταξιούχος υδραυλικός, που βοηθάει αυτές τις μέρες στην ολοκλήρωση των εργασιών στο Μουσείο.

«Από τότε, έχουμε φτιάξει μια ομάδα από εργάτες και τεχνίτες, με συμμετοχή από όλες τις ηλικίες, από μέλη του Κόμματος και της ΚΝΕ, από φίλους και οπαδούς. Δεν θα κρύψω ότι στην αρχή μάς φαινόταν όλο δύσκολο. Δουλέψαμε όμως με διάθεση για προσφορά, για να τιμήσουμε όλους αυτούς που έδωσαν τον αγώνα για τα ανώτερα ιδανικά. Αυτό μας έκανε να δουλέψουμε με το χαμόγελο στα χείλη, με το καλαμπούρι μεταξύ μας, και να καταλάβουμε στην πράξη ότι πολλά είναι δύσκολα, τίποτα όμως ακατόρθωτο».

«Στο συγκεκριμένο Μουσείο - εξηγεί σε άλλο σημείο της κουβέντας μας - καθώς πλησιάζουμε προς την ολοκλήρωση, αντιμετωπίσαμε δύσκολες καιρικές συνθήκες. Δουλέψαμε, για παράδειγμα, ακόμα και υπό βροχή, και νωρίτερα μέσα στον καύσωνα του καλοκαιριού. Παρ' όλα αυτά καταβάλλαμε δουλειά νυχθημερόν. Ξεκινούσαμε κάποιοι από τις 6 το πρωί να φύγουμε από την Κοζάνη και γυρίζαμε το βράδυ, 200 χλμ. καθημερινά. Τα πάντα όμως μπορούν να γίνουν αν το πιστέψεις, αν δουλέψεις συλλογικά και με σχέδιο».

Μας μιλάει επίσης για τα διάφορα σκαρφίσματα που επινόησε η ισχυρή θέληση να συνεχιστούν οι εργασίες ακόμα και μέσα στη βροχή. Αλλά και για την εθελοντική προσφορά όλων όσοι συμμετείχαν στις εργασίες, τους «δεκάδες που δούλεψαν με αυταπάρνηση, θυσιάζοντας χρόνο από τις οικογένειές τους, τις δουλειές τους, αψηφώντας την κούραση που μπορεί να είχαν μετά τη δουλειά, τις δυσκολίες της καθημερινότητας».

«Πιστεύω ότι αυτό το Μνημείο θα το αγκαλιάσει ο λαός της περιοχής. Η παρουσία μας εκεί τους χαροποιεί. Το βίωσα αυτό το κλίμα. Στις συζητήσεις που είχαμε στα καφενεία, όταν κάναμε διάλειμμα, όταν περνούσαν από τον χώρο και έβλεπαν το πώς προχωρούσαν οι εργασίες και ρωτούσαν πότε θα λειτουργήσει», λέει στον «Ριζοσπάστη» και μας ενημερώνει ότι είναι πολλοί αυτοί που δώρισαν υλικά για την κατασκευή του Μνημείου - Μουσείου: «Δεν ήταν λίγοι από την περιοχή, που όταν αγοράζαμε τα υλικά κατασκευής είτε τα έκαναν δωρεά είτε τα έδωσαν χωρίς να βγάλουν κανένα κέρδος, και αυτό γιατί ήθελαν να συνεισφέρουν στην κατασκευή του Μουσείου».

«Δύσκολη η προσπάθειά μας, και ο χώρος που είχαμε να διαμορφώσουμε», μας λέει ο Χρήστος Γκαντέρης, οικοδόμος στο επάγγελμα. «Ηταν ιδιαίτερο και πολύπλοκο το σχέδιο του Μουσείου, απαιτούσε εξειδικευμένη εργασία στην οποία τελικά καταφέραμε να ανταποκριθούμε και να παραδώσουμε το έργο με τη βοήθεια πολλών συντρόφων, και έτσι να τιμήσουμε την Ιστορία του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ, του ΔΣΕ, να ενισχύσουμε την προσπάθεια ανάδειξής της.

Παρόλο που η σημερινή κατάσταση διαμορφώνει μια δύσκολη καθημερινότητα για εμάς τους εργαζόμενους, λόγω μεγάλου φόρτου δουλειάς και οικογενειακών υποχρεώσεων, καταφέραμε με αυτοθυσία, εμπνεόμενοι από τις θυσίες των μαχητών του ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ και εμείς να διαθέσουμε αρκετό κομμάτι του χρόνου μας για να γίνει πράξη ο μεγάλος αυτός στόχος του Κόμματος, να κατασκευαστεί το Μουσείο. Το Κόμμα μας έχει μάθει να δίνει σοβαρές μάχες και πιστεύω ότι και αυτήν τη μάχη την δώσαμε νικηφόρα, και αυτή είναι μια ηθική ικανοποίηση».

«Αύγουστος του 2020, ήταν, δέχομαι κλήση από έναν σύντροφο», θυμάται ο Γιώργος Μελάς, φοιτητής και εργαζόμενος οικοδόμος, στέλεχος της ΚΝΕ.

«Είχε έρθει επιτέλους η ώρα, από αύριο θα ξεκινούσαμε τις εργασίες στο σπίτι στο Νεστόριο Καστοριάς, το σπίτι που έμελλε να γίνει το νέο Μουσείο του ΚΚΕ αφιερωμένο στο ΕΑΜ, στον ΕΛΑΣ και τον ΔΣΕ. Εναν χρόνο μετά βρισκόμαστε λίγες μέρες πριν από τα εγκαίνια. Το να φτάσουμε έως εδώ, τόσο σύντομα, φάνταζε δύσκολο, αλλά όχι ακατόρθωτο. Η συλλογική και εθελοντική δουλειά των μελών και των φίλων του ΚΚΕ και της ΚΝΕ το έκανε πραγματικότητα.

Οταν έφτασα στο χώρο, αυτό που αντίκρισα ήταν ένα παλιό σπίτι με μια πρόσοψη παρατημένη και μια αυλή σε ακόμα χειρότερη κατάσταση. Το σπίτι ήταν εγκαταλειμμένο χρόνια, στην ουσία λειτουργούσε ως αποθήκη. Ημουν σίγουρος ότι θα χρειαστεί πολλή δουλειά για να μπορέσει να πάρει την τελική μορφή του, αλλά ήμουν σίγουρος ότι θα τα καταφέρουμε».

Για τον Γιώργο είναι η τρίτη φορά που συμμετέχει σε ένα τέτοιο εγχείρημα. Λίγα χρόνια πριν και πάλι δούλεψε για να στηθεί το Μουσείο - Μνημείο στη Θεοτόκο Ιωαννίνων, ενώ στα τέλη του '19 συμμετείχε στην ολοκλήρωση του Μουσείου στην Καλλιθέα Πρεσπών.

«Για μένα είναι μεγάλη τιμή, αλλά και ένα πολύ σημαντικό μάθημα, το να συμμετάσχω σε αυτήν την προσπάθεια. Το να βρίσκομαι, από τη μία δίπλα στη ζωντανή Ιστορία του Κόμματός μας, και από την άλλη δίπλα σε τόσους συντρόφους που με την πείρα της ηλικίας με μετέφεραν ακόμα πιο κοντά στην εποχή εκείνη, με έκαναν να κατανοήσω ακόμα περισσότερο τα συμπεράσματα που έχουμε βγάλει από την περίοδο '40 - '49», λέει συγκινημένος και καταλήγει:

«Για έναν νέο επαναστάτη είναι πολύ σημαντικό να γνωρίζει την Ιστορία του κομμουνιστικού και λαϊκού κινήματος, γιατί μέσα από αυτή μπορούμε να γινόμαστε πιο ικανοί και στη σημερινή, καθημερινή δράση μας.

Είναι, άλλωστε, γνωστό ότι το Κόμμα μας, ειδικά στην περιοχή Γράμμου - Σμόλικα - Βίτσι, αλλά και σε όλη την Ελλάδα, κάνει τεράστια προσπάθεια να αναδειχτεί η ζωντανή Ιστορία του τόπου. Μια Ιστορία γεμάτη με το αίμα και τις θυσίες χιλιάδων κομμουνιστών και αγωνιστών, που τα "χνάρια" τους είναι ακόμα και σήμερα χαραγμένα σε κάθε πέτρα, βράχο και κορφή αυτών των βουνών.

Στόχος μας είναι να δώσουμε την ευκαιρία στον λαό και τη νεολαία, όχι μόνο της περιοχής, αλλά ευρύτερα, να μπορέσουν να γνωρίσουν, να μελετήσουν και να εμπνευστούν από αυτήν την ηρωική Ιστορία όχι απλά μέσα από τα βιβλία αλλά από την άμεση επαφή με το μέρος που έδρασαν όλοι αυτοί οι ήρωες του λαού».