Ζωντανή περιήγηση στο κάτεργο της Γυάρου και γνωριμία με την ανεξίτηλη ηρωική στάση των φυλακισμένων της προσφέρουν τρεις εκδόσεις της «Σύγχρονης Εποχής».

Πρόκειται για:

-- Το λεύκωμα «Γυάρος. Θανατονήσι και Κάστρο Αγώνα "...μια η απάντησή μας: Ζήτω το ΚΚΕ"», το οποίο περιλαμβάνει αρχειακό υλικό προερχόμενο από το Αρχείο του ΚΚΕ, όπως φωτογραφίες, σκίτσα και χαρακτικά για τη Γυάρο.

-- Το βιβλίο «Απαγορεύεται - Το ημερολόγιο της φυλακής», του Ανδρέα Νενεδάκη. Που όπως προδίδει και ο τίτλος του αποτελεί μια ημερολογιακή καταγραφή - ζωντανή μαρτυρία της ζωής των κρατουμένων στη Γυάρο από τον Ιούλη του 1947 μέχρι το 1950.

-- Το ιστορικό τεκμήριο «Γιούρα - Ματωμένη Βίβλος», που γράφτηκε μυστικά από τους ίδιους τους κρατούμενους, οι οποίοι κατέγραψαν τα γεγονότα από την ίδρυση του κολαστηρίου μέχρι το 1950. Η συγκεκριμένη έκδοση αποτελεί επανέκδοση εκείνης του εκδοτικού «Νέα Ελλάδα» του 1952 με βάση το πρωτότυπο, το οποίο επίσης φυλάσσεται στο Αρχείο του ΚΚΕ. Είναι μια αυθεντική πηγή που αναδεικνύει την ιστορική αλήθεια, πηγή γραμμένη με αίμα, όπως περιγράφουν αποσπάσματα όπως το ακόλουθο:

«Από τον καιρό που ιδρύθηκε το Πειθαρχείο (17.07.1947) μέχρι τρία χρόνια αργότερα (17.07.1950) έχουν κατά υπολογισμούς βασανιστεί 1.300 περίπου κρατούμενοι... Το Πειθαρχείο στην αρχή ήταν ένα χτιστό 2x2 μέτρα. Εκεί πολλές φορές στριμώχτηκαν πάνω από 15 κρατούμενοι, τις περισσότερες φορές πληγιασμένοι και σε αφασία, για να τους σακατέψουν δεκάδες σκορπιοί, η αφόρητη ζέστη ή η χειμωνιάτικη παγωνιά (χωρίς κουβέρτες) και η δίψα. Τον πρώτο καιρό, ο πρώτος δεσμοφύλακάς του, ο Σουπιώνης, πάνω στο μεγάλο φόρτε της τρομοκρατίας, κατέστρεψε ζωές και ζωές εκεί μέσα. Πολλές φορές είχε ξυστεί το χώμα κι είχαν ασβεστωθεί οι τοίχοι του για να μη φαίνονται τα αίματα. Στην αρχή οι κρατούμενοι ονόμασαν αυτό το πειθαρχείο ΓΟΛΓΟΘΑ! Δε σε στέλνανε εκεί για τιμωρία. Σε στέλνανε για ΘΑΝΑΤΟ. Κι είναι ζήτημα καθαρά ψυχικής αντοχής των αγωνιστών. Πώς άντεχαν, κι έβγαιναν από αυτόν τον τάφο. Την άνοιξη του 1948 χτίστηκε άλλο Πειθαρχείο στη χαράδρα του πρώτου όρμου, μακριά από τον όρμο (στρατόπεδο). Ηταν 3x2 μέτρα (...) κι απέναντι στο Πειθαρχείο είναι η στοιχειωμένη ΣΥΚΙΑ. Εκεί κρεμούσαν τους κρατούμενους από τους αγκώνες, νύχτες ολόκληρες, και το πρωί δερνόταν εκεί πάνω το παραλυμένο κορμί, μέχρι που παρέλυε. Τότε φώναζαν το γιατρό».