Την αισιοδοξία του ότι θα υπάρξει συνασπισμός Σοσιαλδημοκρατών (SPD), Πρασίνων και Φιλελευθέρων (FDP) εξέφρασε χτες σε συνέντευξή του ο επικεφαλής του SPD, Ολαφ Σολτς, προσθέτοντας ότι «στην κλίμακα από το 1 έως το 10, η πιθανότητα ενός τέτοιου συνασπισμού είναι 9», ενώ όλες οι Ενώσεις του γερμανικού κεφαλαίου επαναλαμβάνουν την απαίτησή τους για επιτάχυνση των παζαριών και γρήγορο σχηματισμό κυβέρνησης.

Ο Σολτς ανέφερε ότι «το κρίσιμο είναι τώρα να σχηματίσουμε μια κυβέρνηση αναλόγως των αποτελεσμάτων που προέκυψαν από τις ομοσπονδιακές εκλογές», με το SPD, τους Πράσινους και το FDP να σημειώνουν άνοδο σε σχέση με το 2017.

Ισχυριζόμενος πως και τα τρία κόμματα υποστηρίζουν την «ιδέα της προόδου», ανέφερε ως ορισμένα βασικά σημεία σύγκλισης τον «τεχνολογικό εκσυγχρονισμό», «λύσεις για την κλιματική αλλαγή» και την «κοινωνική φιλελευθεροποίηση», απαριθμώντας έτσι βασικές προτεραιότητες των γερμανικών μονοπωλίων.

Πράσινοι και Φιλελεύθεροι ανακοίνωσαν ότι θα προχωρήσουν σε διερευνητικές επαφές πρώτα μεταξύ τους, επιχειρώντας να συμβιβάσουν διαφορές, προτού ξεκινήσουν οι κοινές διαπραγματεύσεις με τους Σοσιαλδημοκράτες.

Σε κάθε περίπτωση, αν αποτύχουν αυτές οι διαπραγματεύσεις, θα μπορούσαν να διεξαγάγουν αντίστοιχο παζάρι με το δεύτερο κόμμα, τους Χριστιανοδημοκράτες / Χριστιανοκοινωνιστές (CDU/CSU).

Σε ερώτηση αν υπάρχει ενδεχόμενο επανάληψης του «μεγάλου συνασπισμού» SPD - CDU/CSU, ο Σολτς απάντησε ότι η CDU/CSU είχε μεγάλη απώλεια ψήφων (πήρε 24,1%) και «πρέπει να περάσει στην αντιπολίτευση». Βέβαια και το 2017 το SPD έλαβε το μικρότερο ποσοστό στη σύγχρονη ιστορία του (20,5%) και παρ' όλα αυτά συγκροτήθηκε μεγάλος συνασπισμός με τη CDU/CSU, όταν απέτυχαν την τελευταία στιγμή οι διαπραγματεύσεις για συνασπισμό CDU/CSU, FDP, Πρασίνων.

Για την ιστορία, οι Σοσιαλδημοκράτες έχουν συγκυβερνήσει τόσο με τους Φιλελεύθερους (FDP) όσο και με τους Πράσινους, ενώ με την CDU/CSU συγκυβερνούσαν στον μεγάλο συνασπισμό τα τελευταία 8 χρόνια και συνολικά 12 χρόνια από το 2005. Μεταξύ 1969 - 1998, επί σχεδόν 30 χρόνια, το FDP συμμετείχε συνεχόμενα σε ομοσπονδιακή κυβέρνηση, μέχρι το 1982 με το SPD και μετά με την CDU/CSU. Από το 1998 κατείχαν οι Πράσινοι τον ρόλο του μικρότερου εταίρου σε κυβερνητικό συνασπισμό και συγκυβερνούσαν με το SPD μέχρι το 2005.

Στο μεταξύ, η εκλογική ήττα αναμένεται να πυροδοτήσει εσωκομματικές διεργασίες στην CDU/CSU. Ενδεικτικά, ο απερχόμενος υπουργός Οικονομίας, Π. Αλτμάιερ (CDU), που είχε υποστηρίξει στην εσωκομματική διαδικασία τον Βαυαρό ηγέτη της CSU, Μ. Ζέντερ, ως υποψήφιο καγκελάριο, ζήτησε χτες άμεση αναδιοργάνωση του κόμματός του. «Πρέπει να αρχίσουν επειγόντως συνομιλίες για το μελλοντικό περιεχόμενο και προσωπικό της CDU», είπε.

Κι ενώ αυξάνονται ήδη οι «φωνές» για παραίτηση του προέδρου και υποψήφιου καγκελαρίου, Αρμιν Λάσετ, θυελλώδης αναμενόταν η χτεσινοβραδινή συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της CDU/CSU για την εκλογή του επικεφαλής της.

Εξάλλου και ο Μ. Ζέντερ δήλωσε χτες πως τις περισσότερες πιθανότητες για την καγκελαρία τις έχει ο Ολ. Σολτς. Σύμφωνα με δημοσίευμα του «Δικτύου Συντακτών της Γερμανίας» (RND), ο Ζέντερ, πρόεδρος της Χριστιανοκοινωνικής Ενωσης (CSU), παροτρύνεται να προτείνει στους Πράσινους και το FDP διαπραγματεύσεις για τη συγκρότηση συνασπισμού και, εάν είναι επιτυχείς, να διεκδικήσει ο ίδιος την εκλογή του ως καγκελαρίου.

Την ίδια στιγμή που οι κυβερνήσεις των κρατών της ΕΕ κοιτούν προς το Βερολίνο και ζητούν να σχηματιστεί γρήγορα κυβέρνηση, καθώς οι εξελίξεις στη Γερμανία συνδέονται άρρηκτα με τον εντεινόμενο παγκόσμιο ενδοϊμπεριαλιστικό ανταγωνισμό, το μεταβατικό στάδιο στη Γερμανία πυροδοτεί και αντιθέσεις εντός ΕΕ.

Δημοσίευμα της «La Repubblica» αναφέρει χαρακτηριστικά πως ο Ιταλός πρωθυπουργός, Μ. Ντράγκι, θέλει να εκμεταλλευτεί τον «χαμένο χρόνο» και να προχωρήσει ο διάλογος Ιταλίας - Γαλλίας για τον σχηματισμό ενός γαλλοϊταλικού άξονα, στα πρότυπα του γαλλογερμανικού. Σύμφωνα με το δημοσίευμα, «ο πρωθυπουργός ετοιμάζεται να εδραιώσει τη σχέση με το Παρίσι για να "σώσει" μεταρρυθμίσεις που σχεδιάστηκαν τους τελευταίους μήνες» και να προωθήσει κρίσιμες αποφάσεις, όπως το Σύμφωνο για τη Μετανάστευση και το Ασυλο, η κοινή ευρωπαϊκή άμυνα και το νέο Σύμφωνο Σταθερότητας.

Ηδη από το καλοκαίρι, ο Ιταλός Πρόεδρος, Σέρτζιο Ματαρέλα, πραγματοποίησε το πρώτο του ταξίδι μετά την πανδημία στη Γαλλία, ενώ σύμφωνα με δημοσιεύματα τα δύο κράτη σχεδιάζουν να εντείνουν τη συνεργασία τους με υπογραφή διμερούς συνθήκης, με κοινά βιομηχανικά έργα, αλλά και στη μεταρρύθμιση των δημοσιονομικών κανόνων της ΕΕ.

Το δε Κρεμλίνο ανακοίνωσε πως ελπίζει σε συνέχιση των οικονομικών, εμπορικών και επενδυτικών δεσμών Ρωσίας - Γερμανίας μετά τον σχηματισμό κυβέρνησης, ενώ το ΥΠΕΞ της Κίνας εξέφρασε την ετοιμότητα της χώρας να συνεργαστεί με τη νέα κυβέρνηση, υπενθυμίζοντας τη συμβολή της Αγκ. Μέρκελ στην ανάπτυξη των διμερών σχέσεων.

Στο μεταξύ, σύμφωνα με στοιχεία της δημοσκοπικής εταιρείας «Infratest dimap», για την κινητικότητα των ψηφοφόρων σε σχέση με το 2017, το SPD πήρε πάνω από 1,5 εκατ. ψήφους από την CDU/CSU, περίπου 640.00 ψήφους από την «Αριστερά» (Die Linke), η οποία έκανε προεκλογική εκστρατεία υπέρ μιας κυβέρνησης SPD - Πρασίνων - «Αριστεράς». Επίσης πήρε 260.000 από το εθνικιστικό - ακροδεξιό «Εναλλακτική για τη Γερμανία» (AfD), 180.000 ψήφους από το FDP και 320.000 από κόσμο που δεν είχε ψηφίσει την προηγούμενη φορά. Εχασε ψήφους μόνο προς τους Πράσινους (260.000).

Επίσης, οι Πράσινοι κέρδισαν 480.000 ψηφοφόρους της «Αριστεράς», 250.000 από κόσμο που δεν είχε ψηφίσει την προηγούμενη φορά και 260.000 από το FDP.

Η CDU/CSU, εκτός από τις απώλειες προς το SPD, έχασε επίσης 920.000 ψηφοφόρους προς τους Πράσινους και 490.000 προς το FDP και άλλους τόσους προς άλλα κόμματα. Το 71% των ψηφοφόρων της CDU/CSU δήλωσαν πως ψήφισαν για να αποφευχθεί η «αριστερή κυβέρνηση» (SPD - Πράσινοι - Αριστερά).

Τέλος, σύμφωνα με τα exit polls, τα σημαντικότερα προβλήματα που απασχόλησαν τους ψηφοφόρους ήταν το κλίμα/προστασία του περιβάλλοντος (46%), η πανδημία (23%), το συνταξιοδοτικό (12%), η κοινωνική δικαιοσύνη (11%), πρόσφυγες/άσυλο (11%), η Παιδεία (6%).