Μπροστά στη γύμνια του κρατικού μηχανισμού και την επιλεκτική του ανικανότητα να προστατεύσει τα σπίτια και την περιουσία του λαού, οι κάτοικοι των χωριών της βόρειας Εύβοιας πήραν την κατάσταση στα χέρια τους, αποδεικνύοντας στην πράξη ότι «μόνο ο λαός μπορεί να σώσει τον λαό».

Απέναντι στις εγκληματικές ευθύνες τόσο της σημερινής κυβέρνησης ΝΔ όσο και των προηγούμενων, ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, που αντιμετωπίζουν τις λαϊκές ανάγκες ως «κόστος», αλλά και απέναντι στη «λογική» της εκκένωσης οικισμών και χωριών ως μοναδικού μέτρου προστασίας, οι κάτοικοι στάθηκαν απέναντι στην πύρινη λαίλαπα με μέσα όπως κλαδιά δέντρων, αλυσοπρίονα και τσαπιά, λάστιχα ποτίσματος και μικρές δεξαμενές που χρησιμοποιούν για να μεταφέρουν νερό στα αγροκτήματά τους. Και σε πολλές περιπτώσεις τα κατάφεραν. Απέτρεψαν να καούν τα χωριά τους ολοκληρωτικά.

Με κάθε ευκαιρία, σε κάθε συζήτηση μαζί τους, οι κάτοικοι των χωριών της κεντρικής και βόρειας Εύβοιας το πρώτο πράγμα που θα σου πουν είναι ότι «μόνοι μας σώσαμε τα σπίτια και τα χωριά μας». Ολοι έχουν να διηγηθούν από μία ιστορία για το πώς, με τα λιγοστά μέσα που είχαν στη διάθεσή τους, κατάφεραν αυτό που ο μηχανισμός του αστικού κράτους παρουσιάζει ως αδύνατο να συμβεί για να καλύψει τις ευθύνες του, βάζοντας στους πυρόπληκτους αισχρά διλήμματα, να διαλέξουν τι θα χάσουν: Τη ζωή τους, την περιουσία τους, το δάσος ή τις υποδομές;

Τα παραδείγματα δεκάδες. Από τα χωριά του Μαντουδίου και της Αγίας Αννας μέχρι τις Ροβιές και το Πευκί, ο λαός πήρε την πρωτοβουλία και οργάνωσε μόνος του την προστασία των χωριών και των περιουσιών του. Διαμόρφωσε ζώνες αντιπυρικής προστασίας, καθάρισε δασικούς δρόμους και συντόνισε την πυρόσβεση, εκεί που οι «αρμόδιοι» έδειχναν να τα έχουν χαμένα και το μόνο που τους απασχολούσε ήταν να εκκενώσουν τα χωριά.

Η λαϊκή πρωτοβουλία ήταν εκεί και τις 9 μέρες που εξελισσόταν το έγκλημα στην κεντρική και βόρεια Εύβοια. Ακούραστα, νύχτα και μέρα, νέοι, άντρες σε μεγαλύτερη ηλικία, γυναίκες και ηλικιωμένοι έδιναν τις μάχες με τις φλόγες. Παράλληλα οργάνωναν την τροφοδοσία τους σε φαγητό και νερό, τον χρόνο ξεκούρασης, αλλά και τον τρόπο δράσης. Και όταν σωζόταν ένα χωριό, η προσπάθεια δεν σταματούσε αλλά συνεχιζόταν σε γειτονικά, όπως και σε πιο μακρινά χωριά.

Ο κοινός αγώνας, οι δύσκολες ώρες που έζησαν ο ένας δίπλα στον άλλον, έχουν μείνει χαραγμένες στους κατοίκους της περιοχής. Και όπως οι ίδιοι επισημαίνουν, πάνω στους δεσμούς που χτίστηκαν στα μέτωπα της πυρκαγιάς θα στηριχθεί και η οργάνωση της αλληλεγγύης, ο αγώνας για να μπορέσουν να σταθούν ξανά στα πόδια τους.