«Παθογένειες του παρελθόντος» διαπιστώνουν οι εκπρόσωποι των τουριστικών ομίλων και θέτουν «επτά προκλήσεις για την επόμενη ημέρα». Ποιες είναι αυτές; Πρώτον, το «υγειονομικό πεδίο». Εκεί δηλαδή όπου τα μονοπώλια του Τουρισμού και των Μεταφορών επιβάλλουν τους όρους τους για τη μετακίνηση των τουριστών με τους ελάχιστους υγειονομικούς κανόνες, αντιμετωπίζοντας τα μέτρα προστασίας ως εμπόδιο για τη διάσωση της κερδοφορίας τους σε συνθήκες πανδημίας. Δεύτερον, η «συνέχιση της στήριξης από πλευράς της πολιτείας», που σημαίνει να συνεχίσει ο λαός να πληρώνει για τις φοροαπαλλαγές και τις διευκολύνσεις στους μεγαλοξενοδόχους, να πληρώνουν οι εργαζόμενοι για τον μειωμένο μισθό τους, μέσω προγραμμάτων όπως η «Συν-Εργασία», για το οποίο ο πρωθυπουργός δεσμεύτηκε ότι θα συνεχιστεί. Τρίτον, το Ταμείο Ανάκαμψης, που θα τους μπουκώσει με δισ. ευρώ για νέες επενδύσεις και θα στείλει το λογαριασμό στον λαό, όπως ήδη γίνεται με τα αντιλαϊκά προαπαιτούμενα και τις προγραφές μελλοντικών φόρων. Τέταρτον, οι υποδομές, που θα γίνουν με κρατικό χρήμα ή ΣΔΙΤ, όπως τα λιμάνια και τα αεροδρόμια, για να αξιοποιηθούν από τους επιχειρηματικούς ομίλους με κριτήριο τα κέρδη τους. Πέμπτον, ο «ψηφιακός μετασχηματισμός του ελληνικού τουρισμού», που σημαίνει απογείωση της εκμετάλλευσης με τον «αέρα» της τεχνολογίας, όπως γίνεται με τη λεγόμενη «ψηφιακή κάρτα εργασίας». Εκτον, οι «αυξανόμενες στρατηγικές συνεργασίες ιδιωτικού και δημόσιου φορέα», με τις οποίες το κεφάλαιο εξασφαλίζει σίγουρη κερδοφορία και, έβδομον, ο «Πράσινος Τουρισμός», ως μέρος της συνολικότερης στρατηγικής για την «πράσινη ανάπτυξη», από την οποία ο κλάδος διεκδικεί γενναίο μερτικό. Οσο να πεις, δεν είναι λίγα αυτά που ζητάνε οι μεγαλοεργοδότες του Τουρισμού. Και δεν αποτελούν «προκλήσεις της επόμενης ημέρας», αλλά πραγματική πρόκληση «εδώ και τώρα» για τους εργαζόμενους του κλάδου και συνολικά τον λαό.