Σάββατο 26 Ιούνη 2021 - Κυριακή 27 Ιούνη 2021
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 37
ΠΟΙΚΙΛΗΣ ΥΛΗΣ - ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ
ΠΡΕΜΙΕΡΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΓΙΑ ΤΗ ΜΟΥΣΙΚΟΘΕΑΤΡΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ
«Πώς να σωπάσω», μας λένε ο Κώστας Καζάκος και σπουδαίοι τραγουδιστές

Ο «Ριζοσπάστης» συζητάει με τον μεγάλο ηθοποιό για το νέο έργο, που σκηνοθέτησε η Τζένη Κόλλια

Tην ερχόμενη Παρασκευή 2 Ιούλη στο Θέατρο Βράχων θα γίνει η πρεμιέρα της μουσικοθεατρικής παράστασης «Πώς να σωπάσω», σε σκηνοθεσία Τζένης Κόλλια και θα ακολουθήσει περιοδεία σε ανοιχτά θέατρα της χώρας.

Τραγουδούν οι Χρήστος Θηβαίος, Ανδριάνα Μπάμπαλη, Βιολέτα Ικαρη και Κώστας Τριανταφυλλίδης, υπό τη μουσική διεύθυνση του Γιάννη Παπαζαχαριάκη. Παίζουν οι μουσικοί: Θανάσης Βήχος (πιάνο), Γιώργος Κατσίκας (τύμπανα), Μάκης Πελέκας (μπουζούκι), Μίμης Ντούτσουλης (μπάσο), Ντίνος Χατζηιορδάνου (ακορντεόν), Γιάννης Παπαζαχαριάκης (κιθάρα).

Αφηγητής σε αυτό το μαγευτικό «ταξίδι» στη μνήμη και την ιστορία είναι ο Κώστας Καζάκος.

Μια παράσταση που μέσα από διαχρονικά τραγούδια της παράδοσης και τραγούδια μεγάλων μας συνθετών, όπως ο Μαρκόπουλος, ο Λοΐζος, ο Θεοδωράκης, ο Μούτσης, ο Τσιτσάνης, ο Μάρκος Βαμβακάρης, προερχόμενα από διαφορετικές εποχές και τόπους, αφηγείται τα πάθη των λαών στον αγώνα τους για ένα καλύτερο αύριο.

«Μια μικρή ιστορία για κείνα τα ζωηρά μεγάλα παιδιά που δεν αγνόησαν την Ιστορία μας, την άκουσαν και πρόσθεσαν τα δικά τους χρώματα σ' αυτήν. Σχεδίασαν το ταξίδι τους με κάθε λεπτομέρεια, ώστε να βρουν την Ιθάκη τους... Τη βρήκαν; Δεν έχει σημασία... Εμείς όμως μπορούμε σήμερα, μέσα από τα δικά τους λόγια, μέσα από τα δικά τους δάκρυα, το φόβο και τον πόνο τους, να θυμηθούμε, να ψελλίσουμε, να αρθρώσουμε, να τραγουδήσουμε...».


Σκοπός της παράστασης, όπως ακούγεται στην αρχή της, είναι να μην «το βάλουμε κάτω... Μια ζεστή συντροφιά, για να θυμηθούμε, να σκεφτούμε, να τραγουδήσουμε μαζί... Να τραγουδήσουμε την ομορφιά της ζωής, να τη θυμόμαστε, να μην την ξεχνάμε... Ο πόνος που δεν αντέχεται τραγουδιέται...».

Ο «Ριζοσπάστης» είχε τη χαρά να παρακολουθήσει μια από τις πρόβες και να συζητήσει με τον πάντα αειθαλή και δημιουργικό Κώστα Καζάκο.

Τα τραγούδια και το κείμενο συνθέτουν μια ιστορία

«"Πώς να σωπάσω...", ο τίτλος της παράστασης βγήκε μέσα από τον θίασο», μας λέει ο Κ. Καζάκος και συνεχίζει. «Εχει συσσωρευθεί μέσα μας πολλή πίκρα, αγανάκτηση, θυμός με όσα βλέπουμε να συμβαίνουν γύρω μας. Και έτσι αναρωτιόμαστε. Πώς να σωπάσω; Πώς να σωπαίνει ο άνθρωπος και να δέχεται παθητικά όλο αυτόν τον καταιγισμό; Δεν πάει άλλο το πράγμα... Καταστρέφεται η ομορφιά της ζωής και αυτό μας καίει, μας πονάει πολύ. Ψάχνουμε, να βρούμε τρόπους να συνομιλήσουμε με το κοινό πάνω στα κοινά μας προβλήματα. Να τα θυμηθούμε, να σκεφτούμε πάνω σε αυτά και να καθορίσουμε τη στάση μας απέναντι σε αυτή την πραγματικότητα. Να μην την αφήνουμε θολή και αόριστη. Σε αυτήν την ολομέτωπη επίθεση που βρίσκεται σε εξέλιξη, πρέπει να απαντήσουμε».


Ο Κ. Καζάκος μας μιλά για καταστάσεις που όλοι βιώνουμε καθημερινά, για τις επικίνδυνες εξελίξεις στη «γειτονιά» μας. «Εδώ και χιλιάδες χρόνια, δεν έχει σταματήσει, η προσφυγιά, η πείνα, η εκμετάλλευση. Μόνο ο "Αρης", ο θεός του πολέμου αλλάζει προσωπεία...».

Με αυτές τις σκέψεις ξεκίνησε να διαμορφώνεται η παράσταση. «Τα τραγούδια και το κείμενο συνθέτουν μια ιστορία. Και αυτό, ξέρεις, το ανακαλύψαμε στο δρόμο. Και αυτό που πρόκειται να δει το κοινό έχει θεατρικό χαρακτήρα. Δεν είναι μια συναυλία, παρότι συμμετέχουν οι τραγουδιστές. Αυτοί οι εξαίρετοι τραγουδιστές, ο Χρήστος Θηβαίος, η Ανδριάνα Μπάμπαλη, η Βιολέτα Ικαρη και ο Κώστας Τριανταφυλλίδης έχουν γίνει και λίγο ηθοποιοί. Τα τραγούδια δένονται με τον λόγο και με θεατρικά δρώμενα. Και αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον. Νομίζω ότι ανανέωσε τα παιδιά, το έκαναν με πολύ κέφι. Και χαίρομαι, γιατί ο κόσμος θα δει γνωστούς του τραγουδιστές αλλαγμένους, πιο "πλούσιους"».

Κουν και Καμπανέλλης

Η κουβέντα μας πάει για λίγο στο παρελθόν, μιας και ο Κ. Καζάκος σε δύο χρόνια συμπληρώνει 70 χρόνια στο θέατρο. Του ζητάμε να δώσει έναν χαρακτηρισμό για αυτό το δημιουργικό ταξίδι. «Πώς θα το χαρακτήριζα; Μαγευτικό, ιλιγγιώδες. Ξέρεις, η ζωή δεν είναι τσιγκούνα, στα παρέχει όλα. Λύπες, χαρές, ευτυχία, όλα. Κι όταν κάθομαι και κάνω τον απολογισμό αυτής της διαδρομής, δεν το πιστεύω. Λέω πράγματι; Είχα την τύχη να γνωρίσω σπουδαίους ανθρώπους».

Πρώτον από όλους ξεχωρίζει τον Κάρολο Κουν, στη σχολή του οποίου σπούδασε κιόλας. «Ημουν μαζί του από το 1954 που άνοιξε το υπόγειο και τη σχολή. Κουβαλούσα μπάζα για να φτιαχτεί το υπόγειο. Ηταν αμερικάνικο καμπαρέ θυμάμαι και τις εικόνες με τις χορεύτριες που κρέμονταν στους τοίχους. Ετσι, διαμορφώθηκε αυτό το θέατρο. Την εξαετία που ήμουν στη σχολή και μετέπειτα στο θέατρο ως φροντιστής και ηθοποιός έζησα μεγάλες παραστάσεις, όμως η πείνα και η δίψα ήταν ο κανόνας. Φαντάσου, ο Κουν δεν είχε λεφτά να πάρει ταξί. Τον πηγαίναμε με τα πόδια στο σπίτι του στην Κυψέλη.

Στο Θέατρο Τέχνης γινόντουσαν δύο πρεμιέρες, κατάμεστες και περίλαμπρες. Ολος ο πνευματικός κόσμος ήταν εκεί. Και μετά η ερημιά: 5 θεατές, 4 θεατές... Και αυτό να κρατά χρόνια. Ομως, η αντοχή, επιμονή, η υπομονή του Κουν ήταν σπάνια. Αντεξε, μέχρι να φτιάξει το δικό του κοινό, ένα καινούριο κοινό που κατέβαινε στο υπόγειο σαν να έμπαινε σε ένα ναό Τέχνης. Και αυτό ήταν μια μεγάλη νίκη του Κουν».

Ξεχωριστή είναι η αναφορά του και για τον Ιάκωβο Καμπανέλλη. «Ο Ιάκωβος έχει καταταγεί από την ιστορία του νεοελληνικού θεάτρου σαν η αφετηρία του και σαν ο άνθρωπος που διαμόρφωσε τη θεατρική γραφή από τότε και μετά. Τον γνώρισα το 1953 που σε σενάριο δικό του ήταν η σπουδαστική παράσταση που ανεβάσαμε στη σχολή κινηματογράφου, "Η αρπαγή της Περσεφόνης". Τον θυμάμαι να κατεβαίνει στο υπόγειο του Κουν το 1957. Δεν ξέρω τι είδε ο Κουν και δέχτηκε να του διαβάσει ένα ημιτελές θεατρικό έργο που έγραφε τότε... Το άκουσε, τον έπιασε από το σβέρκο και του είπε, θα κάτσεις εδώ μέχρι να το τελειώσεις και να το ανεβάσουμε του χρόνου. Ηταν η "Αυλή των Θαυμάτων"...».

Η Τέχνη στοιχείο μνήμης και αντοχής

Ολοκληρώνοντας τη συνομιλία μας του ζητάμε να μας πει τι είναι αυτό που θέλει να μείνει στον κόσμο, με τι συναισθήματα θέλει να φύγει από την παράσταση. «Σίγουρα, το θέατρο δεν αλλάζει τον κόσμο. Μπορεί όμως να αναγκάσει τον άνθρωπο να θυμηθεί, να μην ξεχνάει, να του φανερώσει τις αλήθειες που υπάρχουν γύρω του και δεν είναι από την αρχή ξεκάθαρες, να τον βοηθήσει να εντοπίσει το ουσιώδες. Σε όλα αυτά μπορεί να παρέμβει η Τέχνη. Ετσι, όλοι εμείς θα είμαστε χαρούμενοι, αν φύγει εμψυχωμένος, με πίστη στη δύναμή του και στην αντοχή του».


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ