Το Στρατοδικείον (...) όχι μόνον δεν εδίκασε τους πραγματικούς υπευθύνους των αιματηρών γεγονότων αλλά και καταδίκασε εις 60ετή συνολικήν φυλάκισιν 11 αθώους εργάτας και αγρότας [σημ: οι καταδικασθέντες ήταν 13 και τα χρόνια φυλάκισης 62]. Το γεγονός δεν είνε δυνατόν να εκπλήξη κανέναν. Χρόνια τώρα αι υπό διαφόρους μορφάς και υπό διάφορα προσχήματα συνεχιζόμεναι αυταί δίκαι εκτάκτων και τακτικών στρατοδικείων αποτελούν έναν συνδετικόν κρίκον μεταξύ της πολιτικής της καταπιέσεως, των διωγμών και της νομιμοποιημένης βίας. Οι εναντίον της εργατικής τάξεως και των χωρικών διωγμοί δεν είνε δυνατόν να ακολουθούν πάντοτε τον ίδιον δρόμον. Η αστική τάξη από καιρού εις καιρόν αισθάνεται την ανάγκη να καλύπτη τις βιαίας πράξεις της και την ενοχήν της δια «νομίμων» δικαστικών αποφάσεων. (...)

Η στρατιωτική δικαιοσύνη κατεδίκασεν εργάτας και αγρότας και ηθώωσεν νομάρχας και συνταγματάρχας. Θα καταδικάση και άλλας φοράς εργάτας και αγρότας και θα αθωώση νομάρχας και αντισυνταγματάρχας. Το εγκληματικόν αυτό έργον της θα το συνεχίση μέχρις ότου αντικατασταθή οριστικών από την εργατοαγροτικήν δικαιοσύνην.

Τότε και μόνον τότε θα παύση να αθωώνη εγκληματίας διότι θα παύσει και να υφίσταται ως «δικαιοσύνη».

Η εργατική τάξις και οι χωρικοί δεν πρόκειται από την εκδοθείσαν απόφασιν να σχηματίσωσι την οριστικήν των γνώμην επί των πραγματικών ενόχων. Από της απόψεως αυτής η εκδοθείσα απόφασις είνε ένας ακόμη λόγος δια να συνδεθούν περισσότερον μεταξύ των και να καταστήσωσι δια της εγκαθιδρύσως Εργατοαγροτικής κυβερνήσεως περιττήν την δικαοσύνην των Καβράκων [σημ. Ο Χρ. Καβράκος ήταν αξιωματικός του Στρατού, επικεφαλής των δυνάμεων που επιτέθηκαν στον λαό των Τρικάλων] (...).

Με το παραπάνω πρωτοσέλιδο άρθρο του, στις 6/4/1925, ο «Ριζοσπάστης» επιχειρούσε να αναδείξει τον ρόλο της αστικής Δικαιοσύνης. Ποιο ήταν όμως το έγκλημα των 13 εργατών και αγροτών για το οποίο καταδικάστηκαν σε 62 χρόνια φυλάκισης;

Στις 31 Γενάρη 1925, αγρότες από το χωριό Καστράκι κατέλαβαν «τα διεκδικούμενα μοναστηριακά κτήματα αποφασισμένοι να κρατήσουν ταύτα πάση θυσία», όπως έγραψε ο «Ριζοσπάστης» την επόμενη μέρα.

Μόλις μαθεύτηκε η κατάληψη των κτημάτων από τους αγρότες, έσπευσαν αμέσως στο Καστράκι οι Αρχές, ενώ την επόμενη μέρα ισχυρές δυνάμεις της χωροφυλακής και του στρατού κύκλωσαν το χωριό.

Σε απάντηση, η Ενωση Παλαιών Πολεμιστών και το Εργατικό Κέντρο Τρικάλων διοργάνωσαν στα Τρίκαλα ένα από τα μεγαλύτερα συλλαλητήρια μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, με κύριο αίτημα την «άμεσον απαλλοτρίωσιν μοναστηριακών κτημάτων, τσιφλικίων, αυτοκαλλιεργουμένων, χωρίς αποζημίωσιν εις ακτήμονας εφέδρους και παροχήν γεωργικών εργαλείων, σπόρου, λιπασμάτων».

Οι συγκεντρωμένοι εργάτες και αγρότες κατευθύνθηκαν κατόπιν προς τη Νομαρχία, προκειμένου να επιδώσουν το ψήφισμα με τα αιτήματά τους. Εκεί «εδέχθησαν επίθεσιν με πολυβόλα. Οι στρατιώται ηρνήθησαν να πυροβολήσουν τους αδερφούς των. Κατόπιν τούτου εσχηματίσθη λόχος αξιωματικών όστις και έβαλλε με όπλα και πολυβόλα κατά του άοπλου πληθυσμού, εξ ων εφονεύθησαν και επληγώθησαν περί τους 25 εργάται και αγρόται», σύμφωνα με τηλεγράφημα του Γ. Σιάντου που δημοσίευσε ο «Ριζοσπάστης» στις 3/2/1925.

Εξι έπεσαν νεκροί: Ο Μιχάλης Ράδος, ξυλουργός, ο Γιώργος Ντάλας, καρεκλοποιός, ο Νίκος Νταβάρας, καπνεργάτης, ο Νίκος Στεφίκος, εργάτης, ο Κώστας Βουστελάς, αγρότης από τον Πυργετό, και ο Δημήτρης Κούτρας, αγρότης από τις Καρυές. Σύμφωνα με τον «Ριζοσπάστη», σκοτώθηκε ακόμα μια καπνεργάτρια 12 ετών, αγνώστων στοιχείων. Τραυματίστηκαν δεκάδες.

Ο αγανακτισμένος λαός αντεπιτέθηκε και τελικά κατέλαβε τη Νομαρχία. Ακολούθησε ένα άγριο κύμα τρομοκρατίας και διώξεων. Παραπέμφθηκαν σε δίκη 27 αγωνιστές, ανάμεσά τους και μαθητές Γυμνασίου. Στις 4 Απρίλη 1925 καταδικάστηκαν οι 13 απ' αυτούς, όπως προαναφέραμε.

• Βλ. περισσότερα:

«Ριζοσπάστης», 11/2/2016.

«Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ 1918-1949», τόμ. A2, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα, 2018, σελ. 254.