Εντείνονται οι διεργασίες στα πλαίσια της ΕΕ για τη διαμόρφωση μιας κοινής πολιτικής όσον αφορά τα ασφαλιστικά συστήματα των χωρών που την απαρτίζουν. Το πρώτο εξάμηνο του 2002, έχει τεθεί -από τη Σύνοδο του Λάακεν- ως χρόνος κατάληξης ενός κοινού πλαισίου με δεδομένους τους στόχους για όλες τις χώρες.

Στα πλαίσια αυτά, αλλά και για τη δημιουργία του κατάλληλου κλίματος πίεσης προς τους εργαζόμενους της Ευρώπης, έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής θέτει επί τάπητος την «ασφαλιστική μεταρρύθμιση». Κεντρική ιδέα της έκθεσης είναι η μετάβαση στο κεφαλαιοποιητικό σύστημα, που μπορεί να εξασφαλίσει τη μείωση των δημόσιων δαπανών για την κοινωνική ασφάλιση και να μεταφέρει τα βάρη από τους προϋπολογισμούς των μελών - κρατών στους ίδιους τους εργαζόμενους. Σημειώνεται ότι η κατευθυντήρια αυτή θέση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής -με διάφορες παραλλαγές- αποτελεί σημείο συμφωνίας των δύο μεγάλων κομμάτων (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ), του ΣΕΒ, αλλά και της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ.

Παράλληλα στις λύσεις που προωθούνται από την ΕΕ εντάσσεται και η αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, ακόμα και πάνω από το 65ο έτος ηλικίας. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι συντάκτες της έκθεσης ήδη κάνουν τους υπολογισμούς τους, από την εφαρμογή του συγκεκριμένου μέτρου και να εξασφαλίζουν για κάθε έτος αύξησης του ορίου ηλικίας τη μείωση κατά μία ποσοστιαία μονάδα στις δημόσιες δαπάνες.

Τα αυξημένα όρια ηλικίας, είναι η απάντηση που δίνουν οι εγκέφαλοι της ΕΕ, στην αδυναμία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης να αυξήσει την απασχόληση και να εντάξει στην παραγωγική διαδικασία τις μάζες των εκατομμυρίων ανέργων Ευρωπαίων. Με δεδομένο ότι η επίσημη ανεργία στην Ελλάδα κινείται κατά 3 μονάδες πάνω από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο και ότι η τελευταία τρίμηνη επιθεώρηση του ΙΟΒΕ, προβλέπει την παραπέρα αύξησή της, γίνεται φανερό ότι η αύξηση των ορίων ηλικίας είναι εξίσου δεδομένη για τις δυνάμεις του κεφαλαίου.

Στο στόχαστρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής είναι και η πρόωρη συνταξιοδότηση, αφού οι εργαζόμενοι της ΕΕ συγκρινόμενοι με την πραγματικότητα των ΗΠΑ, εμφανίζονται «προνομιούχοι». Και βέβαια οι συγκρίσεις αυτές, στο μόνο που στοχεύουν είναι η ποδηγέτηση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων, αυτή τη φορά στο όνομα του ανταγωνισμού του ευρωπαϊκού κεφαλαίου με το αμερικάνικο κεφάλαιο.