Το «ιδιωτικόν κράτος» Οργουελ - Κάφκα | Κόντρα στη νέα (α)ταξία | ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ

ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ

Το «ιδιωτικόν κράτος» Οργουελ - Κάφκα

Από τη συνθήκη της Βεστφαλίας το 1646, που καθόριζε τις σχέσεις μεταξύ των κρατών και την προάσπιση της κρατικής οντότητας, περάσαμε, με ταχύτατους σήμερα ρυθμούς, στην παγκοσμιοποίηση, στην παγκόσμια δηλαδή νέα τάξη, με χαρακτήρα υπερεθνικό, με χαρακτηριστικά κεντρικής διαχείρισης και σκοπό την επίτευξη παγκόσμιας επιβολής.

Αυτά αναφέρει σε επίκαιρη επιστημονική ανάλυσή του - και με έντονους προβληματισμούς - ο έμπειρος στα διεθνή ζητήματα, πρώην ειδικός σύμβουλος του υπουργείου Εξωτερικών, Δημήτρης Σ. Μπαλλής.

Στην πορεία της παγκοσμιοποίησης, το κράτος εκφυλίζεται, συρρικνώνεται και χάνει τον κοινωνικό του χαρακτήρα, αλλά και τα ιδιαίτερα πολιτιστικά του χαρακτηριστικά.

Ετσι όπως υπογραμμίζει (σ.σ. και όπως εφαρμόζεται από την τρέχουσα πολιτική πρακτική) ιδιώτες θα φροντίζουν για την υγεία, την παιδεία, τις Ενοπλες Δυνάμεις, με εθελοντικό στρατό, τα ταχυδρομεία, τις μεταφορές και, ξεπερνώντας τον Οργουελ και τον Κάφκα, θα διαχειρίζονται ακόμη και την εξωτερική πολιτική!..

Αν δε θωρακιστούν οι δημοκρατίες, παρατηρεί ο διεθνολόγος Δημ. Σ. Μπαλλής, θα φτάσουμε σε ένα «ιδιωτικό κράτος», αφού, «συγκροτούνται ομάδες συμφερόντων με κύριο σκοπό τη μεγαλύτερη αναδιανομή του κατά κεφαλήν εθνικού εισοδήματος από εκείνους που έχουν τα ολίγα, σε εκείνους που θα έχουν τα περισσότερα, διά μέσου εκείνων που ήδη κατέχουν τα πολλά».

Μέσα στις συνθήκες αυτές της παγκοσμιοποίησης, από τις 11 φτωχότερες εισοδηματικές περιοχές της Ευρώπης, οι 6 ανήκουν στην Ελλάδα, 1 στη Νότια Ιταλία, 2 στην Πορτογαλία και οι υπόλοιπες σε υπερπόντιες περιοχές της Γαλλίας.

«Ετσι, η κοινωνία των 2/3 γίνεται σταδιακά η κοινωνία του 1/3, με τα άλλα δύο να απωθούνται στα όρια της φτώχειας, ενώ περιορίζεται δραματικά η ελευθερία του ανθρώπου και του πολίτη και εκμηδενίζεται το ειδικό βάρος των πολιτών στη λήψη αποφάσεων που τους αφορούν καθοριστικά».

Του Γιώργου Κ, ΤΣΑΠΟΓΑ