Το έτος 2001, που αποχαιρετήσαμε πριν λίγες μέρες, ανακηρύχτηκε και έτος Παπαδιαμάντη.

Αξιος για κάθε τιμή είναι ο άγιος αυτός άνθρωπος της Σκιάθου. Το έργο του αποτελεί πολύτιμη κληρονομιά, για τη λογοτεχνία μας, για το λαό μας. Μέσα από αυτό το θαυμάσιο διαχρονικό του έργο, προβάλλει ανάγλυφα όλο το πνεύμα και η ανθρωπιά του, ατόφια.

Διάβασα πρόσφατα στον «Κυριακάτικο Ριζοσπάστη» το αφιέρωμα που έκανε για τον Παπαδιαμάντη ο Ασημάκης Γιαλαμάς και μου ξύπνησε τη ζωηρή επιθυμία κάτι να γράψω και εγώ. Αφού όμως δεν έχω κάποιο περιστατικό σαν αυτό που είχε και έγραψε ο Γιαλαμάς, σκέφτηκα να στείλω το ποίημα που έγραψα για τον Σκιαθίτη διηγηματογράφο μας, την εποχή που ήμουν κρατούμενος της χούντας.

Το ποίημα αυτό το εμπνεύστηκα από τις εντυπώσεις που μου δημιουργήθηκαν, όταν το καλοκαίρι του 1966 πήγαμε για μερικές μέρες, μαζί με την αξέχαστη γυναίκα μου, στη Σκιάθο και επισκεφθήκαμε το σπίτι του, που έχει γίνει μουσείο.

Αντιγράφω το ποίημά μου αυτό από τη συλλογή μου «Μηνύματα απ' το χθες»:

Στη σκάλα του σπιτιού σου ανεβαίνω / ως ο πιστός στα σκαλοπάτια εκκλησιάς / στο χέρι του κερί κρατώντας αναμμένο / κι αντίς για κάποια προσευχή / το όνομά σου το σεπτό προφέρω... / Δίπλα απ' το τζάκι σου ένα απλό γιατάκι / (κι αν ήθελα δε θα μπορούσα κρεβάτι να το πω), / γιατάκι όπου σήκωσε της φτώχειας σου τα βάσανα / των γηρατειών τα πάθη / και πλάι / ένα λυχνάρι ταπεινό, / που φώτιζε τις νύχτες σου με λάδι! / Λίγα βιβλία σ' ένα ραφάκι / αντίς για μιαν ολάκερη βιβλιοθήκη / τα μόνα έπιπλα αυτού / μέσα στο σπίτι!... Μα σ' όλη αυτή τη φτώχεια του σπιτιού σου / τον πλούτο το μεγάλο είδα της ψυχής σου! / Τη ζωή είδα! / Το έργο σου που σα διαμάντι λάμπει! / σαν έν' αστέρι ανέσπερο / Παπαδιαμάντη.

Νίκανδρος Κεπέσης