Η γέννηση της Γκλόρια γίνεται η αφορμή ώστε να επανενωθεί η οικογένεια με τον πρώην κατάδικο πατέρα, που αποφυλακίζεται μετά από πολλά χρόνια και καλείται να επισκεφτεί την νεογέννητη εγγονή του. Τα μέλη της οικογένειας ζουν σε μια μόνιμη επισφάλεια, κάνοντας οποιαδήποτε δουλειά στην προσπάθειά τους να επιβιώσουν. Οι σχέσεις μεταξύ τους κρέμονται μόνιμα από μια κλωστή, αφού δεν υπάρχει κατανόηση και αλληλεγγύη μεταξύ τους. Ο πατριός οδηγός λεωφορείου, η μάνα νυχτερινή καθαρίστρια, ο γαμπρός οδηγός uber, η κόρη επί δοκιμή πωλήτρια, βρίσκονται σε ευθεία «αντιπαραβολή» με την άλλη αδερφή και τον σύντροφό της, που ως ιδιοκτήτες ενός μαγαζιού εν είδει ενεχυροδανειστηρίου έχουν «πιάσει την καλή», εκμεταλλευόμενοι την ανάγκη των ανθρώπων της ίδιας τους της τάξης, και έχουν μετατραπεί σε «επιτυχημένους» και αδίστακτους επιχειρηματίες. Ερχόμενος ο πατέρας παραδίδει μαθήματα αλληλεγγύης, ανθρωπιάς, αλτρουισμού, ξεχωρίζοντας διακριτά, σχεδόν ποιητικά από την υπόλοιπη οικογένεια...

Ο Γκεντιγκιάν, ως στρατευμένος προοδευτικός σκηνοθέτης, δεν επιχειρεί να κρίνει τους ήρωές του αλλά την ίδια την κοινωνία που τους γεννά και τους διαμορφώνει. Παρ' όλα αυτά η ταινία δεν στερείται ελπίδας. Η ελπίδα του κόσμου είναι το καινούργιο που γεννιέται στα συντρίμμια του παλιού...

Το σκηνοθετικό σημείωμα του Γκεντιγκιάν είναι εξόχως κατατοπιστικό των προθέσεών του, καθώς θέλει να στηλιτεύσει το υπάρχον σύστημα εκμετάλλευσης, «που δεν επιτρέπει καμία σύνδεση ανάμεσα στους ανθρώπους εκτός από το ψυχρό συμφέρον. Εχει βυθίσει όλα μας τα όνειρα στα παγωμένα νερά του εγωιστικού υπολογισμού. Αυτό θέλει να δείξει αυτό το σκοτεινό κοινωνικό παραμύθι, μέσα από την ιστορία μιας επανασυνδεδεμένης οικογένειας που μοιάζει με πύργο από τραπουλόχαρτα. Πίστευα πάντα πως το σινεμά μπορεί να μας κινήσει, μερικές φορές καθώς μας παρουσιάζει ένα παράδειγμα του κόσμου όπως θα έπρεπε να είναι, και άλλες, του κόσμου όπως είναι. Με άλλα λόγια, χρειάζεται τόσο οι κωμωδίες όσο και οι τραγωδίες να εξακολουθούν να αμφισβητούν τον τρόπο ζωής μας... Και πρέπει να συνεχίσουμε να αμφιβάλλουμε για τους εαυτούς μας περισσότερο από ποτέ σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς, ώστε να αντισταθούμε στην ψευδαίσθηση ότι υπάρχει κάτι το φυσικό στις κοινωνίες στις οποίες ζούμε».

Χρησιμοποιώντας έναν φανταστικό τόπο, το Ελντοράντο, ο Ρόχα περιγράφει την πολιτική κατάσταση της Βραζιλίας τη δεκαετία του '60, αποδίδοντας συμβολικά τις πολιτικές κατευθύνσεις που επικρατούσαν και τους επηρεασμούς τους από τις πολυεθνικές, την Εκκλησία, τα ΜΜΕ και τις λαϊκές απαιτήσεις. Συνοπτικά, οι πολιτικοί εμφανίζονται ως κατευθυνόμενοι και λαοπλάνοι, αφήνοντας τον εξαθλιωμένο λαό στη μοίρα του. Η ταινία αποτελεί την αναδρομή της ζωής ενός ακτιβιστή ποιητή και δημοσιογράφου σε σχέση με τη στήριξή του στον εκάστοτε «κατάλληλο» ηγέτη αλλά και με την εξέλιξη της ίδιας του της συνείδησης, που τελικά, μέσα από αλλεπάλληλες παλινδρομήσεις, καταλήγει να στηρίζει την ένοπλη πάλη.

Η ταινία έχει ένα βαθμό δυσκολίας στην κατανόησή της, αφού δεν ακολουθεί γραμμική αφήγηση και είναι ντελιριακή στο σύνολό της, σεναριακά και σκηνοθετικά, όντας απόλυτα επηρεασμένη από το Νέο Κύμα. Θεωρείται η πιο πολιτική ταινία του Ρόχα και γυρίστηκε κάτω από συνθήκες μυστικότητας, καθώς το σενάριο απαγορεύτηκε από τη λογοκρισία. Η βραζιλιάνικη κυβέρνηση αρνήθηκε να τη στείλει στις Κάννες και στάλθηκε παράνομα, με την υποστήριξη της Κούβας και Ευρωπαίων κινηματογραφιστών. Κέρδισε το βραβείο των κριτικών στις Κάννες και τη Χρυσή Λεοπάρδαλη στο Λοκάρνο.

Λίγη ώρα προτού συλληφθεί από την αστυνομία, ένας κλέφτης σκάβει έναν τάφο για να κρύψει την τσάντα με τα λάφυρα. Αφού εκτίσει την ποινή του, επιστρέφει στο μέρος όπου έθαψε τα κλοπιμαία, όπου ανακαλύπτει ότι ο τάφος έχει μετατραπεί σε βωμό ενός άγνωστου αγίου και γύρω του έχει χτιστεί ένα μικρό χωριό.

Η ταινία έρχεται από το Μαρόκο και περιγράφει με καυστικό μεν, ήπιο δε τρόπο τις πολύ βαθιές ρίζες της θρησκείας στη μαροκινή κοινωνία. Η ανάγκη των αφελών πιστών για ένα θαύμα τούς κάνει να «αγιοποιούν» έναν τυχαίο τάφο στη μέση της ερήμου. Χαρακτηριστικές είναι οι σκηνές στο ιατρείο του χωριού, που υφίσταται ως κοινωνική έξοδος και όχι ως θεραπευτήριο, αφού κανείς δεν πιστεύει στην επιστήμη. Ενδιαφέρουσα προσέγγιση, με υπόγειο χιούμορ, που σε ακολουθεί έως το τέλος του «θαύματος» με αθώα κινηματογραφική ματιά, τόσο απέναντι στον κλέφτη όσο και στους απλούς ανθρώπους που περιγράφει.

Στον νεαρό και άπειρο δικηγόρο Κάσπαρ Λάινεν ανατίθεται από το γερμανικό κράτος η υπεράσπιση του Φαμπρίτσιο Κολλίνι, δολοφόνου του διάσημου επιχειρηματία Ζαν Μπαπτίστ Μέγιερ. Ο Κολλίνι, ενώ παραδίδεται μόνος του στις αρχές, αρνείται να μιλήσει για το κίνητρο της στυγερής δολοφονίας, γεγονός που κάνει αδύνατη την τεκμηρίωση οποιασδήποτε υπερασπιστικής γραμμής από τον δικηγόρο του. Μέσα από την επιμονή δουλειά του θα καταφέρει να ξετυλίξει το κουβάρι της πολύκροτης υπόθεσης, που οδηγεί στην αποκάλυψη ενός από τα μεγαλύτερα νομικά και σαφώς πολιτικά σκάνδαλα της μεταπολεμικής Γερμανίας.

Για την Ιστορία, ο νόμος Dreher Law, που ψηφίστηκε το 1968 από το Κοινοβούλιο της ΟΔ Γερμανίας, επέτρεψε σε αμέτρητους εγκληματίες πολέμου να αποφύγουν τη δικαιοσύνη. Η ταινία είναι πραγματικά ενδιαφέρουσα και αφορά τόσο τα εγκλήματα των ναζί όσο και την προσπάθεια του αστικού κράτους να τα αφήσει ατιμώρητα, αποσιωπώντας και παραγράφοντάς τα.

Ο σκηνοθετικός ρυθμός δεν εξελίσσεται με την ατμόσφαιρα του πολιτικού θρίλερ, αλλά του δικαστικού δράματος. Με ήπιους ρυθμούς, σχεδόν βραδυφλεγείς, τεκμηριώνεται η υπόθεση και στοιχειοθετείται το έγκλημα. Η ταινία είναι βασισμένη στο ομώνυμο best seller του Φέρντιναντ φον Σίραχ, που είναι ο ίδιος δικηγόρος και εγγονός του Μπαλντούρ Σίραχ, ηγέτη της χιτλερικής Νεολαίας και καταδικασθέντα στη Δίκη της Νυρεμβέργης. Ο Φράνκο Νέρο, που υποδύεται τον Κολλίνι, είναι σιωπηλός καθ' όλη τη διάρκεια της ταινίας, αλλά στ' αλήθεια μιλάει με τα μάτια του.