Σήμερα θα γιόρταζε η ΕΛΕΝΗ ΜΠΙΜΠΙΚΟΥ - ΑΝΤΩΝΙΑΔΗ, κομμουνίστρια ιστορικός και δημοσιογράφος. Πάει καιρός που έβγαινε στους δρόμους του Παρισιού φορώντας τον μπερέ της «λεβέντικα στραβά»! Για τα τρία χρόνια απουσίας της, μια εκδήλωση είχε προγραμματιστεί, το Σάββατο 13 Ιούνη. Αυτή η ιδιαίτερη στιγμή «Μνήμης για την Ελένη» θα πραγματοποιηθεί σε μια πιο κατάλληλη για όλους μας ημερομηνία.

Για τη γιορτή της, αφιερώνουμε στην «Ελένη μας» στίχους διασκευασμένους γνωστού αντάρτικου τραγουδιού. Με τους ίδιους στίχους την συνοδεύσαμε ... «σαν πήρε τους Δρόμους του Ουρανού»: «Μαύρα μαλλιά, μαλλιά κοράκου χρώμα / που ανέμιζε ο αγέρας στα ζερβά / σε αγαπούσαμε πάντοτε και τώρα / η δόλια μας καρδιά, στενάζει και πονά...».

Η Ελένη και ο Αντώνης Αντωνιάδης ήταν στελέχη του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας, υπεύθυνοι του Πολιτικού Γραφείου του ΚΚΕ στο Παρίσι και ανταποκριτές του «Ριζοσπάστη».

Η δημοσιογραφική παρουσία της Ελένης άρχισε ως συντάκτρια ειδήσεων στο Γαλλικό Ραδιόφωνο (RFI), Τμήμα ελληνικής ειδησεογραφίας, την 1η Μάη 1948 έως 30 Σεπτέμβρη 1951.

Αφησε τη θέση της στο ραδιόφωνο όταν επωφελήθηκε υποτροφίας του Εθνικού Κέντρου Επιστημονικών Ερευνών (CNRS), για την προετοιμασία της διατριβής της με τίτλο «Οι οικονομικές σχέσεις του Βυζαντίου με τις άλλες χώρες από τον ΧI - XV αιώνα», από την 1η Οκτώβρη 1951. Συνέχισε την πανεπιστημιακή μελέτη και έρευνα στο Κέντρο Ιστορικών Ερευνών του VI Τμήματος της Εcole Pratique des Hautes Εtudes - «Οικονομική Ιστορία της Ανατολικής Μεσογείου τον Μεσαίωνα», από την 1η Ιούλη 1955.

Η θύμηση της Ελένης φέρνει στη σκέψη μας την Βασιλική Αντωνιάδη, αδελφή του Αντώνη, που «έφυγε» πρόσφατα από τη ζωή. Μας είναι αλησμόνητη, όπως και οι συγκινητικές αφηγήσεις της, ζωντανές μαρτυρίες για την αντιστασιακή δράση, την πολιτική - ιδεολογική στάση του αδελφού της, μέλους από 16 χρόνων στην ΟΚΝΕ στον Πειραιά, όπου ζούσαν.

Ο Αντώνης ήταν ενεργό στέλεχος της ΕΠΟΝ στον Πειραιά και στις γύρω περιοχές, υπεύθυνος για τη διεξαγωγή πολιτικής προετοιμασίας στους χώρους δουλειάς της εργατούπολης, με ομιλίες σε λαϊκές συνάξεις, συγκεντρώσεις στους δρόμους, στις γειτονιές, ακόμη και στις εκκλησίες!

Η Βασιλική Αντωνιάδη μάς μίλησε για τη δίμηνη κράτηση του αδελφού της στο στρατόπεδο του Χαϊδαρίου μετά το Μπλόκο της Κοκκινιάς (17 Αυγούστου 1944). Δυο αιώνες φάνηκαν για τον ίδιο και τους δικούς του μέχρι τον Οκτώβρη, τις μέρες της Απελευθέρωσης από τη γερμανική Κατοχή. Αναφέρθηκε στην αναμονή, στην ελπίδα επιστροφής του Αντώνη, ειδικά της μάνας τους, όταν οι γείτονες την ρωτούσαν «ο δικός σας ήρθε;» όταν μάθαινε το γυρισμό άλλων συναγωνιστών. Μας συγκίνησε «εκείνο το καρτέρεμα κοντά στο παράθυρο» τη στιγμή που είδαν να φτάνει στη γωνιά του δρόμου ένας άντρας αξύριστος, με μακριά μαλλιά, ξυπόλητος, αδύνατος - μισός είχε μείνει - ταλαιπωρημένος, αγνώριστος! Μόνο όταν πλησίασε τον αναγνώρισαν από τη φωνή του. Είχε έρθει με τα πόδια από το Χαϊδάρι στον Πειραιά!

Η φίλη τους Ιωάννα Κωτσιάβρα - Σαμπού προσφέρει 100 ευρώ ενίσχυση στην εφημερίδα, περιμένοντας τον ήλιο να ανατείλει το ξεκίνημα μιας καινούργιας ζωής, το όραμα της κοινωνικής αλλαγής, τη συνέχεια των πολιτιστικών στόχων, συναντήσεων, το νέο μας κάλεσμα «για την Ελένη»!